μαιευτική μέθοδος: ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΓΛΥΤΩΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΕΣΣΙΕΣ

Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2013

ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΓΛΥΤΩΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΕΣΣΙΕΣ

Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΜΕΣΣΙΩΝ, ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΛΟΥΚΟΥΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΙΜΩΝΑ ΜΠΑΡ ΚΟΚΧΜΠΑ, ΕΠΝΙΞΕ ΑΡΚΕΤΆ ΜΕΡΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΣΤΟ ΑΙΜΑ. ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΥΜΕ Ο ΕΠΟΜΕΝΟΣ ΜΕΣΣΙΑΣ ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΦΕΡΕΙ

===========================

Οι σημειώσεις μου επί του άρθρου

===========================

Καταλάβατε τώρα τι σημαίνει θρησκευτική πίστη;

Λέτε οι χριστιανοί να αποδεχθούν τον Ιησού ως βοηθό του Ισλαμιστή σωτήρα; Λέτε οι Εβραίοι να αποδεχθούν έναν από αυτούς;

Γιατί ο κόσμος “πρέπει” να έχει ένα κυβερνητικό θώκο για να υπάρχει ειρήνη; Γιατί όλοι οι “πιστοί της αλήθειας” δεν έχουν αληθινά καταλάβει πως κάθε άνθρωπος, κάθε οικογένεια, κάθε τόπος, κάθε έθνος, κάθε ήπειρος έχει διαφορετικές απόψεις, ανάγκες και κατανοήσεις; Γιατί χρειάζεται ένας κοινός τρόπος να επιβληθεί σε όλους; Τι είδους φασιστικές απόψεις κρύβονται μέσα στο μεσσιανισμό κάθε θρησκευτικής διδασκαλίας;

Δεν κατάλαβαν οι άνθρωποι να ζουν με το διαφορετικό, το ακατανόητο, το ασύνδετο με τη δική τους εμπειρία. Φοβούνται τα διαφορετικά, τα καινούρια, τα ονομάζουν παράξενα, επικίνδυνα καιι εχθρικά προς τον ίδιο τρόπο διαβίωσης.

Αυτοί οι άνθρωποι μόνο με τη γλώσσα του φόβου καταλαβαίνουν, και με αυτή την “λογική” αναμένουν την απόλυτη εξουσία ενός και μοναδικού άρχοντα. Τον ονομάζουν Μεσσία ,Μόσια, Σωτήρα, Προφήτη, Απεσταλμένο του Θεού τους. Και όταν καταλαβαίνουν πως υπάρχει πιθανότητα να εμφανιστεί ένας δικτάτορας / ηγέτης που θα “επιβάλλει την ειρήνη”, τότε τον φιλτράρουν από την θρησκευτική του δογματολογία, και εύκολα ο Θεόσταλτος Μεσσίας, Προφήτης και Σωτήρας, μετονομάζεται σε Αντίχριστο, Σατάν και Διάβολο. Δεν κατανόησαν οι θρησκευόμενοι ότι η ιδέα της Λύτρωσης τους οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην Δικτατορία επί της κάθε Πράξης και της Συνείδησης του Ανθρώπου.

Ονειρευόμενοι ανθρωποειδείς έμειναν οι λεγόμενοι “άνθρωποι” όταν αποθέσανε τα προβλήματα τους και τις επιθυμίες τους σε άλλους να τα “διορθώσουν”. Ο φόβος, η ασχετοσύνη, η απροσπάθεια, η ανεπιθυμία κατανόησης και ανάλυσης σε ατομικό αλλά και ομότιμα σε ομαδικό επίπεδο, προξενεί όνειρα και επιθυμίες που κάλλιστα ανήκουν στην ουτοπία αλλά ακόμα χειρότερα προξενούν επιθυμίες που υπάρχουν μέσα στα όρια των ικανοτήτων του ατόμου ή της ομάδος και δεν υπάρχει θέληση να εργαστούν προς την επιστημονική κατανόηση που θα επιφέρει επίλυση ή διέξοδο σε αυτά τα θέματα. Αντιθέτως οι απρόθυμοι βάζουν την ενέργειά τους στην “προσευχή” προς άλλες φανταστικές “ισχυρές υπάρξεις” κάνοντας τη νοητική κατάσταση τους χειρότερη αφού δε χρησιμοποιούν τις ικανότητες τους και δημιουργούν άρρωστες φανταστικές “συμμαχίες που πολεμούν υπερ των επιθυμιών” του καθενός.

Κατανοώ ότι χρειάζεται μεγάλη υπευθυνότητα και νοητική εργασία ώστε να αναλάβει ο καθένας άνθρωπος τις ευθύνες για τις ενέργειες, σκέψεις, επιθυμίες και συγκυρίες που έχει καθημερινά. Χρειάζεται να νιώθεις όχι μόνο υπεύθυνος γαι ότι κάνεις αλλά και υπόχρεος να κατανοείς με λογική και αποδείξεις μέσω έρευνας τη κάθε συγκυρία στη ζωή σου. Και ενώ στις επιθυμητές συγκυρίες, οι άνθρωποι απλοϊκά έμαθαν να το ονομάζουν τύχη, ευλογία και επιβράβευση και να μένουν μόνο ως “καλές αναμνήσεις” της ζωής και όχι να αναλύουν γιατί και πως έγινε αυτό το συμβάν, όταν οι συγκυρίες της ζωής είναι ανεπιθύμητες, τότε οι άνθρωποι τις ονομάζουν ατυχία, δοκιμασία, κατάρα, καλομελέτημα που είναι και αυτός ένας άλλος τρόπος εύκολης “δικαιολόγησης”, αποφεύγοντας και πάλι την ανάλυση των συνθηκών και παραμέτρων του γεγονότος ώστε να κατανοήσουν και να αναβαθμίσουν τις λογικές τους ικανότητες.

Οι παραπάνω “ενέργειες” αποφυγής ανάλυσης γεγονότων με στοιχεία, λέγεται δεισιδαιμονία, και αυτό είναι το καρκίνωμα της λογικής ικανότητας των ανθρώπων. Και ως καρκίνωμα, πρέπει να αναγνωρισθεί ως πρόβλημα από τον έχοντα τα συμπτώματα, να διαγνωσθεί από αναλυτικές μεθόδους (ψυχοϊατρική), και είτε να αφαιρεθεί με εκπαιδευτική μέθοδο επαναπρογραμματισμού της διαδικασίας σκέψης του έχοντος τα συμπτώματα, είτε να αφεθεί μέχρι να αλλοιώσει κάθε οδό σκέψης του ανθρώπου.

Η θρησκειολαγνεία, η φοβολαγνεία, ο φανατισμός, ο δογματισμός και η αδιαλλαξία είναι άρρηκτα συνδεμένες με το φόβο της αναγνώρισης του λάθους. Η υποψία ότι αυτό που κάνει ο άνθρωπος μπορεί να είναι εκτός λογικής και πραγματικότητος, εσωστρέφει το άτομο να αλλάξει τα κριτήρια δικαιολόγησης επιθυμιών και πράξεων, ώστε να ταιριάζουν και να βγάζουν ως “λογικό” αποτέλεσμα τις μέχρι τώρα επιθυμίες και συνήθειες, αντί να προσπαθήσει να κατανοήσει το περιβάλλον και να προσαρμόσει τις πράξεις και τις ενέργειές του προς αυτό.

Η φοβία της αναγνώρισης του λάθους, προξενεί τον επαναπρογραμματισμό δικαιολόγησης και το θέτει ως νοητική “αυτοάμυνα”, τη στιγμή που αυτή η ενέργεια είναι καθαρά πράξη απομόνωσης από το περιβάλλον και τα ερεθίσματα του προς αυτόν. Με απλά λόγια η κάθε αποφυγή αναγνώρισης λάθους είναι ένδειξη εσωστρέφειας και ψυχικής αδυναμίας.

Έτσι είναι κατανοητό ότι για να είναι κάποιος “άθεος”, και να αναγνωρίζει τα λάθη και τις ευθύνες των πράξεων του αλλά και να αναλύει τις συγκυρίες κάθε επιθυμητού ή όχι γεγονότος, χρειάζεται μεγάλη ψυχική και πνευματική δύναμη και διαύγεια.

Stendardo urbino retro (Photo credit: Wikipedia)

Λέτε η ανθρωπότητα να φτάσει να έχει πολλούς “άθεους” που αναλύουν και είναι υπεύθυνοι για κάθε τι στη ζωή τους ή να υπάρχουν περισσότεροι θρήσκοι μοιρολάτρες και να περιμένουν να μάθουν “κατόπιν εορτής” το “θέλημα του θεού” τους;

Ο άνθρωπος απ την φύση του θέλει να μαθαίνει, να διεισδύει στα μυστήρια του σύμπαντος κόσμου, καθώς και να οργανώνεται και να αποχτά δυνάμεις.Αυτές του τις τάσεις τις εκδηλώνει με ποικίλους τρόπους κι αυτοί οι τρόποι άλλοτε είναι απλοί, άλλοτε φυσικοί κι άλλοτε μεταφυσικοί.
Η γνώμη μου είναι ότι ποικίλουν ανάλογα με τον άνθρωπο, τα πιστεύω του, τις αναζητήσεις του και τα επίπεδά του. Κατά την γνώμη μου όλα τα πεπλανημένα θρησκειολογικά συστήματα στηρίζονται στην ανθρώπινη εξυπνάδα, ενώ η θρησκευτική αναζήτηση του καθενός μας ίσως θα έπρεπε να είναι συγχρόνως στο λογικό και στο υπέρλογο , στο αισθητό και στο υπεραισθητό.
Η δική μου πάντως θρησκευτική συνείδηση έχει να κάνει με τα άδηλα και τα κρύφια.
Οσο για την μοιρολατρία που αναφέρεις ότι χαρακτηρίζει τους θρήσκους, θα έχεις διαπιστώσει κι ο ίδιος σε προσωπικό επίπεδο ότι πράγματα που μας συμβαίνουν δεν τα ορίζουμε και μόνο ως μοιρολατρικά μπορούμε να τα δεχτούμε.

Οι μεγάλες ανακαλύψεις σε θέματα υγείας και ψυχολογίας και άλλων επιστημών, έγιναν από αρνητές της μοιρολατρίας και αναζητητές αναπάντητων και άθετων ερωτημάτων, που τα έθεσαν και τα απάντησαν.

Έτσι ξέρουμε ότι οι αρρώστιες προέρχονται από μικροοργανισμούς και από θεϊκές εντολές ή κατάρες ή ευλογίες.

Έτσι ξέρουμε πως εργάζεται ο εγκέφαλος και ότι υπάρχουν θεϊκές σκέψεις πίστης στο ένα ημισφαίριο και αθεία στο άλλο ημισφαίριο. Έγιναν από τους αρνητές της μοιρολατρίας.

Έτσι πετάμε πάνω από τα σύννεφα και κολυμπάμε κάτω από τα βάθη της αβύσσου.

Έτσι κατανοούμε τα όρια του θανάτου και της ζωής, αρνουμενοι να δεχθούμε μοιρολατρικά όσα νομίζουμε ή μας βάλανε να νομίζουμε.

Έτσι γινόμαστε αθάνατοι, σκορπόντας τη γνώση απλόχερα στην κοινωνία.

Ο χριστιανισμός κατάφερε να μας παραδώσει από την τριλογία του Αισχύλου για τον Προμηθέα μόνο το έργο Δεσμώτης. Η αλήθεια είναι ότι ο Αισχύλος έγραψε τον Πυρφόρο και τον Λυόμενο. Σε εκείνα τα έργα ο Προμηθέας ήταν ο αρνητής της Μοίρας κατά των Ανθρώπων πρώτα και έτσι έπραξε κατά συνείδηση και όχι κατά μοιρολατρία, τιμωρήθηκε από τον Άρχοντα, αλλά επανήλθε Δοξαζόμενος και Αθάνατος ως Λυόμενος της Μοίρας και Αυτεξούσιος. Και αυτά τα έργα είναι που δεν ήθελαν οι χριστιανοί να γίνουν μαθήματα λεβεντιάς για τους Νέους.

Οι Έλληνες πριν από χιλιάδες χρόνια ένιωθαν ισάξιοι με τους θεούς και ικανοί να γίνονται θεοί και ημίθεοι. Θεός = Δέος , άρα δεν είναι με το νόημα της χριστιανικής πολυθεΐας, παρά με την παρατήρηση ότι υπάρχουν πολλά άξια να μας προξενούν δέος. Διαβάστε Ηράκλειτο και δείτε ότι μέχρι τώρα δεν έχουν φτάσει στο επίπεδο νόησης ή κατανόησης των περί του Κόσμου στην επιστημονική κοινότητα. Έχουμε πάει περί τα τρεις χιλιάδες τουλάχιστον χρόνια πίσω ως Έλληνες και ως Ανθρωπότητα.

Εδώ θα ήθελα να εκφράσω τη διαφοροποίηση της θρησκευτικής δογματολογίας των μονοθεϊστικών τάσεων με την Ελληνική θρησκευτική συνείδηση.

Οι Έλληνες ακόμα και στους ναούς τους επιμορφώνονταν στη γνώση και την επιστημονική έρευνα. Κανένας Ελληνικός ναός δε χτίστηκε σε πεδίο χωρίς οι ενεργειακές φυσικές δυνάμεις να είναι ανώτερες από αυτές των γύρω περιοχών. Απόδειξη και στο κέντρο της Ακρόπολης ο Ναός της Σοφίας Παλλάδος Αθηνάς, ο Ναός του Δίος στους Δελφούς, ο Ναός του Άμμωνα Δια στη Δωδώνη που είναι στο επίκεντρο τοπικών έντονων ενεργειακών πεδίων που προξενούν ακόμα και στα πτηνά να χάνουν τον προσανατολισμό τους.

Η θρησκεία των Ελλήνων έχει άλλη χροιά από τη θρησκεία των μεσανατολιτικών κατανοήσεων. Οι θρήσκοι Έλληνες ήταν οι μαθητευόμενοι στην αναζήτηση της Γνώσης. Ακόμα από την πρώτη πρωτεύουσα του Ελληνικού πολιτισμού στην Κρήτη, Η Κνωσσός ονομάστηκε πρωτεύουσα της Κνώσσης (Γνώσης) που και η αγγλική διάλεκτος ακόμα χρησιμοποιεί αυτή τη ρίζα / λέξη για τη γνώση (Know–ledge).

Ενώ για τον τύπου ανατολίτη θρήσκο η πίστη είναι το όριο που σταματά η αναζήτηση και η επιθυμία κατανόησης. για τον σκεπτόμενο πιστό, η πίστη είναι η αφετηρία αναζήτησης και η πηγή επιθυμίας για περεταίρω κατανόηση, όχι με άρρωστη (αδύναμη) φαντασία, αλλά με δημιουργική φαντασία που μέθοδοι, θεωρίες και πρακτικές μετέχουν στο χορό των αναζητήσεων, των μελετών και των πειραμάτων απόδειξης, κατανόησης ή απόρριψης των ιδεών ή των μεθόδων ή των θεωριών.

Ο καθαρά πιστός έχει ιδέες, αλλά έχει απαλλαχτεί από τον φόβο της απόρριψης οποιασδήποτε ιδέας, μεθόδου ή θεωρίας που δεν αποδίδει γνώση ή κατανόηση. Ο πιστός δεν είναι δεμένος δογματολογικά με τα πειράματα του ή τις πειραματικές του ενέργειες ή θεωρήσεις. Ο πιστός στην λογική εξήγηση είναι Ελεύθερος, και αυτή η Οδός είναι η πηγή της δύναμης του. Αυτή η οδός είναι ο φόβος και ο τρόμος των δογματοπράτων κάθε μονολιθικής σκέψης γιατί κατεδαφίζει κάθε οικοδόμημα βασισμένο σε δογματολογικές σάθρες επιθυμίες.

Η παρεξήγηση κατά των πιστών της Λογικής (άθεων) έρχεται από τους θρήσκους, όταν στο βάθρο του πιστού της Λογικής ανεβάζουν έναν ψυχοπαθή που λέει ότι είναι άθρησκος ή και άθεος, αντί για έναν διανοητικό σκεπτόμενο ελεύθερο άνρθωπο, και λένε ότι δεν έχουν οι άθεοι ηθικές αξίες για να συντηρήσουν μια κοινωνική αξιοκρατική βάση. Το πρόβλημα είναι ότι οι περισσότεροι ψυχοπαθείς καλύπτονται πίσω από θρησκειολογικές συναθροίσεις παρά ως ανεξάρτητες οντότητες αθεϊστικής παρουσίασης. Η διαφορά στους δύο τύπους ψυχοπάθειας έχει να κάνει με το μέγεθος ή τον τρόπο που καλύπτει ή όχι την ψυχοπάθεια του το κάθε ένα από αυτά τα άτομα. Οι μεμωνομένοι ψυχοπαθείς έχουν έχθρα φανερή προς κάθε συνάνθρωπο και κοινωνική ιδέα όπως οι συμμετοχές ή οι κοινές λατρείες και είναι εύκολο να τους αναγνωρίσεις και να αποφύγεις, ενώ οι ψυχοπαθείς που θέλουν να χρησιμοποιουν άλλους κρυφά και να τους δηλητηριάζουν συχνά με την απαράδεκτη εγωκεντικότητα τους και τη μεγαλομανία τους, καταφέρουν να γίνουν ηγέτες θρησκευόμενων ομάδων πολύ πιο συχνά από όσο μπορεί κανείς να υποψιαστεί, έστω και αν τα σκάνδαλα γίνονται όλο και πιο φανερά, οι θρήσκοι τα δικαιολογούν με φανταστική ευκολία, και έτσι γίνονται συνθύτες των εαυτών τους. Η μεγάλη διαφορά είναι ότι δεν είναι εύκολο ένας ψυχοπαθής άθεος να καταστεί ηγέτης άλλων άθεων, πως να τους πείσει; Τι να πει για να τον πιστέψουν; Έχει ικανότητα να κάνει τους άθεους (άθρησκους) να τον ακολουθήσουν δογματολογικά; Είναι λογικά άτοπο, και όταν θα διαβάζετε ότι ο Χ ηγέτης ήταν άθεος, να ξέρετε ότι ή ήταν θρήσκος μιας ιδεολογίας (εθνικισμού, κομμουνισμου, ναζισμού κλπ) ή ότι δημιούργησε ιδεολογίες που τον πίστεψαν θρησκολάτρες (και δεν έχει να κάνει ο όρος με θεολάτρες μόνο αλλά με κάθε είδους άκριτης δογματολογίας).

Η δική μου ιδέα περί του καταλογιζόμενου σήμερα "άθεου", είναι αυτή του πιστού στην Λογική απαλλαγμένου από ψυχικές νόσσους ή παθη, που επιβάλλει στον εαυτό του την λογική κατανόηση των οφέλιμων ή μη καταστάσεων, γεγονότων και πρακτικών, ώστε να μάθει από που πηγάζουν, σε τί αποσκοπούν, ποιος έχει συμφέρον και ποιος χάνει και τί από καθε τι που γίνεται ή έγινε ή προτρέπεται να γίνει. Είναι με απλά λόγια ο Πανεπιστήμων Άνθρωπος.

Ο Πανεπιστήμων Άνθρωπος, ίσταται των πάντων επίσταται των πάντων Ανδρός Όψιν έχων, και εράται της Λογικής του Νου που έχει Διαφωτιστή της κάθε Ζώσας στιγμής, υπεύθυνος και μη έχων ανάγκη κοινωνικών Νόμων αλλά είναι Θεματοφύλαξ των Κοινών Νοητικών Δρώμενων, Διδάσκαλος των Άρρητων και Φωτεινός Νους Βασιλεύς των επιθυμιών, Πατήρ του Λόγου και Φύλαξ του Πνεύματος.

Στον Πανεπιστήμονα Άνθρωπο δε ταιριάζει η μοιρολατρία, δεν έχει δικαίωμα να απαλλάξει τον εαυτό του ή την κοινωνία από την μελέτη των έστω και φαινομενικά εκτός ελέγχου καταστάσεων ή γεγονότων. Η Ειμαρμένη, το κάρμα, η μοίρα και το kismet είναι ενδείξεις αρρωστημένης ψυχικής στάσης που είναι και αυτό έναυσμα προς μελέτη και όχι προς τυφλή αποδοχή. Και από όλα αυτά, κατανοούμε ότι ένας Πανεπιστήμων Άνθρωπος θα πρέπει να έχει ισχυρά χαρακτηριστικά καθαρής ψυχής και ανανεώσιμης πηγής εσωτερικής ενέργειας και δύναμης.

Η Ελευθερία κτάται, δεν χαρίζεται όπως αρκετοί νομίζουμε ως "Δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα, περιμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα" που είπε και ένας αγαπημένος μου Συνέλλην.

Πτολεμαίο με όλα όσα αναφέρεις και με όσα κατά καιρούς έχω κι εγώ διαπιστώσει διαπιστώνω ότι κι ο άθεος είναι δογματικός τουλάχιστον όσο κι ένας πιστός.Με όσα λες διαπιστώνω οτι το κοινό σημείο αναφοράς και των δυο είναι ότι πιστεύουν στην ύπαρξη της ψυχής.Δεν ξέρω πως ένας άθεος μπορεί να αντιλαμβάνεται την ψυχή και τις ψυχοπάθειες της μιας ή της άλλης κατηγορίας .Το σίγουρο είναι πως κι οι δύο κατηγορίες ένθεων και άθεων προσπαθούν να βρουν ικανές απαντήσεις στα θεμελιακά κι αναπάντητα ερωτήματα που ακόμα η λογική του ανθρώπου δεν έχει κατακτήσει. Δεν είμαι το κατάλληλο πρόσωπο για να αναφερθώ σε θεολογικά ή άλλα δογματικά ζητήματα της ορθοδοξίας κι ούτε αυτό είναι το ζητούμενο. Ακολουθώ το δόγμα της πίστης μου επειδή οριοθετεί το καλό και το κακό που είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να μην είναι κανείς σε διαμάχη με τον εαυτό του και να έχει συνέπεια λόγων κι έργων για μια ελευθερία ουσιαστική κι όχι επίπλαστη. Ελεύθερος είναι αυτός που κάνει το σωστό κατά την γνώμη μου κι όχι αυτός που κάνει ότι θέλει, επίσης ελεύθερος είναι εκείνος που μπορεί να ψάξει το ζήτημα όσο και όπως πρέπει αφού το “ερευνάται” είναι στοιχείο και προτροπή της πίστης μου.Για μένα η ορθοδοξία είναι ένας τρόπος ζωής που δεν με φέρνει σε σύγκρουση με άλλους που επιλέγουν να είναι όποιου δόγματος κι αυτό σημαίνει ότι σέβομαι την ελευθερία.

Περι ψυχής και ψυχοπάθειας, έχω να πω ότι αναφέρω περί της εγκεφαλικής λειτουργικότητας , δυσλειτουργίας (ασθένειας) ή παραλειτουργίας (ψυχοπάθειας). Η αθανασία έχει να κάνει με την επιθυμία των ανθρώπων και όχι με την πρακτική κατάσταση. Δόγμα είναι η προσκόλληση σε μια ιδέα με πρόθεση να μην την ελέγξεις ως προς την εφαρμοστική πρακτικότητα της. Πρέπει να δηλωθούν οι ορισμοί του εγωισμού, του καλού, του κακού, της ψυχής της λογικής, της κοινωνίας και η λεγόμενη οριοθέτηση του καλού και του κακού που είναι τελείως υποκειμενική υπόθεση. Ο εγωϊσμός ως μέτρο του αγαθού και του πονηρού ….

Ο Νίτσε είπε αν αγαπάς τα παιδιά σου, μάθε τα να ακούνε και να σέβονται τους ανθρώπους που έχουν διαφορετικές γνώμες και απόψεις από τις δικές σου. Όπως είπα, τα προβλήματα που δημιουργούνται στις σκέψεις των ανθρώπων προέρχονται όταν οι άνθρωποι ταυτίζουν τον εαυτό τους με τις ιδέες. Αυτή η ιδεοκρατία είναι πηγή ψυχικών ταραχών όταν οι ιδέες που ταυτίστηκαν με τον εαυτό τους, ανατρέπονται, και ο κλονισμός των ιδεών μεταφέρεται σε κλονισμό της προσωπικότητας. Με αυτό τον τρόπο ο αδογμάτιστος άνθρωπος είναι ελεύθερος και ακλόνητος από αλλαγές στη γνώση και τις ιδέες. Ελεύθερος είναι αυτός που αναζητά και αναγνωρίζει τα του περιβάλλοντος και τα του εαυτού του.

Ας μη ξεχνάμε ότι η σημερινή ορθοδοξία έχει υποστεί τεράστιες αλλαγές στις πρακτικές και τη δογματολογία της από τότε που ξεκίνησε να ονομάζεται ορθοδοξία. Υπάρχουν ακόμα πολλά αντιφάσκοντα θέματα που με καμία λογική δεν θεωρούνται ορθά έστω κατά το δοκούν. Η λεγόμενη αγία Θέκλα, παρουσιάζεται στο βίο της όπως γράφεται στις Πράξεις Θέκλας και Παύλου, ονομάζεται και εορτάζεται ορθόδοξη, αλλά το κείμενο των Πράξεων Θέκλας και Παύλου θεωρείται αιρετικό και μη ορθόδοξο. Που το ορθόν και που ορθόν κατά το δοκούν; Όλες οι παραδοσιακές πράξεις εορτών και ιστοριών περί των χριστουγέννων, ανήκουν στα λεγόμενα απόκρυφα και μη παρεδεχόμενα ως ορθόδοξα κείμενα, αλλά είναι αυτές οι ίδιες αιρετικές δοξασίες που λέγονται στα ορθόδοξα κατηχητικά σχολεία προς τα κατηχούμενα παιδιά. Τα κάλαντα (καλενδες / εποχές), το δένδρο με τα φρούτα / στολίσματα που έγιναν μπάλες τώρα, οι ημερομηνίες των χριστιανικών εορτών είναι αντίγραφα αρχαιοελληνικών παραδόσεων και εξηγούμενων κατά την ελληνική παράδοση. Τα κόλλυβα, τα μνημόσυνα, τα τάματα, τα αφιερώματα,ο ισοσκελής σταυρός, ο ανθοστόλιστος επιτάφιος του Άδωνι (Ιησού μεταγενέστερα), η ανθανανάσταση των φυτών (μάραθου), οι μαυροφόρες και οι μοιροφόρες, οι πενθούσες, όλα είναι Ελληνικά θρησκευτικά σύμβολα που δεν έχουν κατανοηθεί από τους εκχριστιανισμένους. Η αρχή του εκκλησιαστικού έτους, δεν είναι άλλη από την αρχή της φορολογικής περιόδου των ρωμαίων και εορτάζεται με μεγαλοσύνη από αρχιερείς, ιερείς και πιστούς, αλλά με τυφλή άγνοια και εθελούσια άρνηση να κατανοήσουν το τί ακριβώς εορτάζουν.

Έμαθα να ζω άνετα ανάμεσα σε τόσες θρησκευτικές δοξασίες, είχα περάσει από το στάδιο της αγανάκτησης και της εχθρότητας ενάντια στους παρουσιαζόμενους ως αγίους, εγγράμματους και διδάσκαλους, που η προσωπικές μου μελέτες μέσω πολλών πηγών ανεξάρτητων και εξαρτημένων, έδειξαν τη γυμνότητα της εμφανιζόμενης “γνώσης” που έλεγαν ότι κατείχαν. Μετά πολέμησα με τους ηγέτες τους και τους χρηματοδότες των “πολύξερων φωτισμένων” και τους εκμεταλευτές των αγραμματων πιστών. Τώρα έφτασα να απολαμβάνω την ελευθερία που μου έδωσε η μελέτη και ότι αυτή θα συνεχίζει να μου δίνει χωρίς να είμαι δέσμιος του κάθε επιπέδου κατανόησης. Τα πάντα ρει. Βλέπω τους πιστούς να είναι δέσμιοι με δεσμά χειρότερα από κείνα του Προμηθέα. Εκείνος ήξερε ότι ήταν δέσμιος, από ποιον και γιατί. Εκείνοι είναι στα δεσμά του Σπηλαίου, και ξέρω ότι μετά την προσωπική μου μάχη με τους παίκτες του θεάτρου Σκιών, δε θα ήθελα τώρα να μπω μέσα να θυσιαστώ υπέρ των δέσμιων “εχθρών” μου. Ο η μελετη και ο καιρός δείχνει τον τρόπο και τον τόπο που κάθε μάχη κερδίζεται. Οι αγράμματοι είναι εχθροί των κατόχων της Γνώσης είτε το θέλουν είτε όχι. Πως μπορεί κάποιος να κάνει το σωστό όταν δεν κατανοεί τι σημαίνει “σωστό”; Τι είναι “καλό”; Ποιες οι παράμετροι του “καλού”; Ποιο το μέτρο του “καλού”; Τι σημαίνει “άγιος” ή “καθαρός”;Ποια “καθαρότητα” εννούμε; Έχει σχέση με την κατανόηση ή την αναγνώριση; Καλό είναι πρι χρησιμοποιήσουμε λέξεις ανοιχτές προς ερμηνεία, να ορίζουμε την εννοιολογική περιεκτικότητα τους. Έχοντας αυτή την πρακτική, υποχρεώνουμε πρώτα τον εαυτό μας να αναζητεί την κυριολεκτική χρήση των εννοιών μέσα από τις αρμόζουσες λέξεις. Δεν είναι δίκαιο να μιλούμε για καλό ή κακό χωρίς να το έχουμε ορίσει εκ των προτέρων, και μετά να πλάθουμε την έννοια κατά την επιθυμία της στιγμής μέσα στον διάλογο. Άρα και κάθε τι επακόλουθο που βασίζεται στις αόριστες προς εννοιολογικό περιεχόμενο λέξεις, θα πρέπει να πάψουμε να ομιλούμε για θέματα βασισμένα στις αοριστίες. Έτσι η οριοθέτηση του καλού και του κακού, είναι άτοπο θέμα αφού δεν έχει οριστεί η έννοια του καλού ή του κακού.

Τώρα έφτασα στο σημείο να μην ειρωνεύομαι τους μη κατέχοντες, να μη πολεμώ, να μην εχθρεύομαι τους αγράμματους, αλλά με μια σωκρατική μαιευτική διαλεκτική να δίνω μαθήματα σε αυτούς που θέλουν να μάθουν και καυτηριασμό στους αρνητές της κατανόησης, έχοντας την αγάπη προς τη στωϊκή μέθοδο ενοοιολογικής χαρτογράφησης των επικοινωνιακών τρόπων.

Από άνθρωπος έγινα φιλόσοφος (φίλος της σαφήνιας), και έχω ακόμα πολλά στάδια για την σοφία, τον ηρωισμό, τον δαιμονισμό, την ημιθεΐα και την θέωση.

Πτολεμαίε, εύχομαι να κατανοήσεις το δικό σου καλό και κακό αφού αυτό υπάρχει μέσα σου κι απο εκεί θα πρέπει να εκμαιεύσεις.Η μαιευτική μέθοδος του Σωκράτη άλλωστε που υιοθετείς είναι η καλύτερη για αυτό το σκοπό.Κι επειδή το στάδιο της αποσαφήνισης των νοημάτων είναι δύσκολη υπόθεση κι όχι κοινά αποδεκτή, αναλαμβάνει η λογική για να οριοθετήσει τις έννοιες ώστε ο κάθε άνθρωπος να είναι κύριος των λόγων και των έργων του.Οπωσδήποτε είναι πολύ γοητευτικό κάποιος να φιλοσοφεί και να κατακτά την νόηση και την κατανόηση των πάντων , ώστε να κατακτήσει την θέωση που και για την δική μου πίστη είναι το ζητούμενο.

Αγαπητή Α,

είναι έτσι όπως το καταλαβαίνεις, ένας φιλόσοφος που αναλύει και σιγά σιγά κατανοέι τον εαυτό του, δεν έχει ανάγκη να μάχεται με άλλους που κατάλαβαν λιγότερα ή περισσότερα. Είναι η γλύκα του Γνώθι σ᾽Αυτόν, που μετριάζει και προσμετρά τις δίνες και τις δυνατότητες κάθε ζωντανού και υπαρκτού. Και αυτή η γλύκα είναι η τροφή του πνεὐματος που δίνει ενέργεια και θάρρος να συνεχίζεις το δρόμο της αυτογνωσίας χωρίς να υποτιμάς ή να υπερτιμάς τα ίδια και τα του περιβάλλοντος σου. Η (φιλοσοφία) αυτογνωσία εκ θελήσεως εξευγενίζει, καθαρίζει και φωτίζει τον Νου και δείχνει φανερό το δρόμο της πορείας προς την Σοφία, που θα σου δώσει όπλα και τρόπους ικανούς να επιτυγχάνεις αυτά που άλλοι χρειάζονται πολύ θάρρος. Και έτσι με την πρακτική εφαρμογή της Σοφίας γίνεσαι στα μάτια των αμύητων, ένας Ήρωας. Εγώ δεν έχω φτάσει να μάθω τι είναι Σοφία ακόμα, αλλά είναι το όνειρο που δεν με αφήνει να κοιμάμαι, και όχι ο εφιάλτης ότι ποτέ δε το κατάφερα. Όπως έγραψε και ο Αρκάς: Εμπειρία είναι ότι προσπάθησες και δεν έχεις καταφέρει να πραγματοποιήσεις. Αν κατάλαβες ποτέ ότι εμφανίζω εχθρικές τάσεις στα λεγόμενα και γραπτά μου, θυμίσου ότι είμαι ακόμα ένας κρυφός φίλος της Σοφίας και όχι ο εραστής ή συνοδοιπόρος της. Τα πρώτα εκατό χρόνια είναι δύσκολά, μετά συνηθίζεις, βγάζεις ξανά δοντάκια, κρατσανίτσες δηλαδή, και είσαι έτοιμος να μάθεις τον κόσμο … τις περισσότερες όμως φορές από την άλλη όψιν, και ανάσκελα
Είμαστε συνάρτηση των ερεθισμών και εθισμών του περιβάλλοντος μας, είμαστε παράγοντες του περιβάλλοντος μας, είμαστε κοινωνικοί συμμέτοχοι και ατομικές οντότητες. Και αυτό είναι που με κάνει να πιστεύω στην Ανθρώπινη Ικανότητα να ανέρχεται σε ύψη κατανόησης, αλλά και λυπημένο όταν καταλαβαίνω πως ένας ανερέθιστος και ακοινώνητος άνθρωπος είναι τόσο εύκολο να αποκτηνώνεται και να χάνεται μαζί με τα τάλαντα του.