Με τη φαντασία μας μπορούμε να δούμε ότι η νόηση μας κατανοεί αλλά δε μπορεί να δεί με τα μάτια του ο κάθε άνθρωπος (Αριστοτέλους, Περί Ψυχής, 429a 31‐35)
Έχοντας τη κατάλληλη θεωρία της των φύσεως πράξεων, βοηθά όχι μόνο τη κατανόηση αλλά και τη διαχείρηση των φυσικών φαινομένων (φαινόμενα αποκαλούνται δια τον απλό λόγο ότι ενώ έτσι φαίνεται στη κατανόησή μας αλλά μπορεί να είναι πρακτικά διαφορετικό κατά ένα μικρό ή μεγαλύτερο λόγο).
Έχοντας λοιπόν μια θεωρία περί του φαινομένου της κίνησης του φωτός, το ότι αποτελείται από φωτόνια.
Τα φωτόνια με ένα απλό τρόπο περιγραφής είναι ενεργειακά κύματα που λειτουργούν σαν την συνδετική κόλλα για κάθε ηλεκτρόνιο να προσκολλάται σε ένα πυρήνα ατόμου, και όταν ένα ηλεκτρόνιο χάνει ένα ποσό ενέργειας κατά την περιστροφή του γύρω από τον πυρήνα, τότε απελευθερώνει ένα φωτόνιο (για παράδειγμα στις εφαρμογές Laser).
Τώρα λοιπόν που το φωτόνιο απελευθερώθηκε από το ηλεκτρόνιο, υποχρεούται (και δεν προσπαθει καθόλου) να ταξιδεύσει με την ταχύτητα των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων μέσα στο γνωστό μας σύμπαν, που είναι γνωστή ως ταχύτητα του φωτώς (φωτονίων).
Εάν τώρα προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τις επιδράσεις του περιβάλλοντος επάνω σε κάθε φωτόνιο, ας παραθέσουμε ένα παράλληλο παράδειγμα με ένα αντικείμενο να κινήται με τη ταχύτητα του ήχου και προσπαθούμε να φωνάξουμε (να παράγουμε ήχους), ώστε να ακουστούμε από το κινούμενο αντικείμενο. Το πρόβλημα είναι η απόσταση που έχουμε με το κινούμενο αντικείμενο και η κατεύθυνση του σε σχέση με εμάς.
Εάν μας πλησιάζει, τότε οι φωνές μας μπορούν να το βρούν και να κρούσουν επάνω σε αυτό.
Εάν είναι δίπλα μας και απομακρύνεται, τότε οι φωνές μας ποτέ δε θα ακουστούν έπάνω στο κινούμενο αντικείμενο γιατί όσο γρήγορα κινήται ο ήχος που παρήγαμε εμείς τόσο γρήγορα απομακρύνεται και αυτό το αντικείμενο.
Εάν προσθέσουμε την παράμετρο ότι το όριο ταχυτήτων παρατήρησης μας είναι η ταχύτητα του ήχου, τότε ερχόμαστε στη δυσάρεστη θέση να κατανοήσουμε ότι δε μπορούμε να κατανοήσουμε την προσέγγιση του αντικειμένου παρά μόνο όταν είναι αργά να το πιάσουμε, αφού δεν έχουμε προσχεδιασμένη την κίνηση ή και την ύπαρξη του κινουμένου αντικειμένου.
Στη δική μας περίπτωση το όριο ταχυτήτων είναι η ταχύτητα του φωτός, και τα μηνύματα μας είναι και εκείνα ηλεκτρομαγνητικά κύματα.
Και εάν το ισοταχές του ήχου κύμα ή αντικείμενο είναι κουφό στα δικά μας μηνύματα, έτσι αντίστοιχα και το φωτόνιό μας είναι τυφλό σε σχέση με την ύπαρξη άλλων ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων (φωτονίων).
Ταξιδεύοντας με τη ταχύτητα του φωτός, το φωτόνιο έχει το πλεονέκτημα να μη νιώθει τη γήρανση του χρόνου επάνω του αφού ο χρόνος είναι σταθερός (μη μεταβλητός). Άρα τα φωτόνια είναι πάντοτε νεανικά.
Τα φωτόνια κατανούν τη δημιουργία τους κατά την απελευθέρωσή τους και μέχρι τη πρόσκρουσή τους με άλλα ίδιας ταχύτητας φωτόνια ή την απορρόφηση τους από κάποιο ηλεκτρόνιο, δεν έχουν την ικανότητα να καταμετρήσουν το χρόνο ζωής εν κινήσει, τη πορεία τους ή τη παρουσία άλλων σωματιδίων. Κατά την πρόσκρουση του φωτονίου επάνω σε ένα ηλεκτρόνιο, μετατρέπεται σε "κόλλα" που αυξάνει την ενέργεια του ηλεκτρονίου, και χάνει την ελεύθερη κίνηση του ακολοθώντας το ηλεκτρόνιο για κάποιο χρονικό διάστημα όπου θα ξαναπελευθερωθεί για να συνεχίσει το ταξίδι του.
Ταξιδεύοντας με τη ταχύτητα του φωτός, ο χρόνος (η ροή του) μηδενίζεται, κάνοντας το ταξιδευτή αιώνιο και άχρονο. Άρα και κάθε τι φυσικό μέρος των ταχύτατων σωματιδίων του σύμπαντος, θα πρέπει να μη λαμβάνει το χρόνο σαν παράμετρο των ιδιοτήτων τους , τουλάχιστον όχι με το τρόπο που γνωρίζουμε για το κόσμο που κατανοούμε με τα μάτια του μυαλού μας.
Το παράδοξο εδώ είναι ότι ο άνθρωπος χρειάζεται χρόνο για να κατανοήσει τα άχρονα υλικά του σύμπαντος από τα οποία απαρτίζεται το σώμα του κάθε ανθρώπου, αλλά και όλο το περιβάλλον του.
Μηδενικός είναι ο χρόνος για την επιτάχυνση του, τα φωτόνια πάντα έχουν την ίδια ταχύτητα ακόμα και όταν είναι εγκλωβισμένα σε άλλα σωματίδια περιστρεφόμενα πέριξ των άλλων σωματιδίων και η συχνότητα περιστροφής ενός φωτονίου πέριξ του σωματιδίου είναι αυτή που περιγράφει την συχνότητα του φωτονίου κατά την απελευθέρωσή του. Άρα με την παρατήρηση της συχνότητας ενός φωτονίου είμαστε σίγουροι για το πού ήταν εγκλωβισμένο και μέσω αυτής της συχνότητος μετράται και η σφαιρική περίμετρος του σωματιδίου από το οποίο απελευθερώθηκε και άρα και βρίσκουμε και την σφαιρική ακτίνα του μεγέθους του σωματιδίου ή σώματος που το εξέπεμψε. Παράδειγμα η ακτινοβολία γ προέρχεται από πάρα πολύ μικρά σωμαίδια <<Gamma rays have frequencies greater than about 10^19 cycles per second, or hertz (Hz), and wavelengths of less than 100 picometers (pm)>> δηλαδή από σωματίδια με περίμετρο σφαίρας μικρότερης των 1 μέτρου διαιρουμένου από το 10 στην 10 δύναμη (10.000.000.000) και με ακτίνα σφαίρας δηλαδή το ένα έκτο αυτού του αριθμού. Από την άλλη, η ακτινοβολία Hawking περί των φωτονίων εξεπεμπομένων από μελανά άστρα (μαύρες τρύπες στην καθομιλουμένη) θα πρέπει να μετράμε φωτόνια με συχνότητες ανάλογες με την περιφέρεια του ορίζοντα γεγονότων του κάθε μέλανος άστρου π.χ. M87's black hole about 70 billion miles - roughly 5 times the size our entire solar system, ή 0.011907545651628 light years, που σε απλή γλώσσα μεταφράζεται σε ένα παλμό ανά 104.31009990826127876 ημέρες , κάτι που είναι πέραν των μηχανολογικών ικανοτήτων παρατήρησης σήμερα. Μιλάμε για 0.00000266299 Ηz παλμού του φωτονίου που εκπέμπει ο μικρός και κοντινός μελανός αστέρας Μ87. Αν μιλήσουμε για τεράστια μελανά άστρα, τότε η συχνότητα των εκπεμπομένων φωτονίων τους είναι κατά λογαριθμικώς μικρότερη. Σκέψου αν ένα φωτόνιο κάνει 30 χρόνια να κάνει περιφορά το ορίζοντα γεγονότων ενός γιγάντιου μέλανος άστρου, μπορείς με μαθηματική ακρίβεια να βρεις την συχνότητα του. Αυτά περιλαμβάνονται κατ'εμέ στο σκοτεινό φώς , κάτι που δεν μιλά ακόμα κανείς για αυτό 🙂 μιας και δεν είναι παρατηρήσιμο ακόμα με τεχνολογικά όργανα. Σου παραθέτω δηλαδή πέραν της σκοτεινής ενέργειας και της σκοτεινής ύλης και το σκοτεινό φώς , έτσι για να με θυμάσαι.
