Ορφικοί ύμνοι

Μέγας Αλέξανδρος: Η εκστρατεία που άλλαξε τον κόσμο

Image via WikipediaΗ εκστρατεία που άλλαξε τον κόσμο ντοκιμαντέρ ΕΡΤ3 2009 Η σειρά εμπεριέχει αποσπάσματα από παραγωγές της ΕΡΤ3 χρονικής περιόδου 1995-2008. Στους 25 αιώνες, που έχουν περάσει από την εποχή του Αλεξάνδρου, έχουν γραφεί γι' αυτόν πολλά και έχουν εξετασθεί πτυχές της ζωής και της δράσης του. Η νέα σειρά βλέπει τα γεγονότα από μια άλλη σκοπιά. Διασταυρώνει τα ιστορικά στοιχεία, τα αντιπαραθέτει και αποκαλύπτει όλες τις άγνωστες πτυχές της στρατιωτικής ιδιοφυΐας του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του χαρακτήρα του ανθρώπου που ξεπέρασε τον εαυτό του και δημιούργησε την πρώτη μεγάλη αυτοκρατορία στην ιστορία. Γεγονότα, πρόσωπα, στρατηγοί και απλοί στρατιώτες, ίντριγκες και φιλοδοξίες., ανατροπές και επιτεύγματα, δολιοφθορές και μύθοι που θα μας συναρπάσουν! Σενάριο-Σκηνοθεσία: Νίκος Βεζυργιάννης Αφήγηση: Χρήστος Ατζημάκης

Related articles

• ΠΑΜΜΑΚΕΔΟΝΙΚΕΣ ΕΝΩΣΕΙΣ ΥΦΗΛΙΟΥ: Επιστολή στην Α. Διαμαντοπούλου (olympia.gr)

Βιβλίο: Πρόκλου Περι αιωνιότητας του Κόσμου

Image via Wikipedia

On the eternity of the world

 By Proclus, Helen S. Lang, Anthony David Macro, Jon McGinnis

University of California Press, 2001 - Science - 189 pages

In the fifth century A.D., Proclus served as head of the Academy in Athens that had been founded 900 years earlier by Plato. Proclus was the last great systematizer of Greek philosophy, and his work exerted a powerful influence in late antiquity, in the Arab world, and in the Renaissance. His treatise On the Eternity of the World formed the basis for virtually all later arguments for the eternity of the world and for the existence of God; consequently, it lies at the heart of neoplatonic philosophy and the controversy between pagans and Christians at the end of antiquity.

Proclus's eighteen Arguments were quoted within John Philoponus' polemic against him, written in the sixth century; but the opening pages of the sole extant manuscript, which contained the first Argument, have been lost. In this book, Helen Lang and A.D. Macro present the seventeen Arguments preserved by Philoponus and translate them as an independent work. The first Argument, which survives in Arabic, is also included and makes this the only complete edition of On the Eternity of the World since antiquity.

This bilingual edition comprises the seventeen Arguments (II-XVIII) in Greek and English, along with an introduction, synopses, and detailed notes which help readers with or without Greek to understand them philosophically and historically. Two appendices complete the volume: the Arabic text of the first Argument, also with English translation and notes, and the first modern edition of an important Latin translation from the Renaissance.

In a valuable introduction, Lang and Macro examine the complex history of these Arguments. Together with its excellent annotations, and English and Greek texts en face, the publication of Proclus's On the Eternity of the Worldmakes available an influential work by a major figure in the history of late Greek philosophy.

In the fifth century A.D., Proclus served as head of the Academy in Athens that had been founded 900 years earlier by Plato. Proclus was the last great systematizer of Greek philosophy, and his work exerted a powerful influence in late antiquity, in the Arab world, and in the Renaissance. His treatise On the Eternity of the World formed the basis for virtually all later arguments for the eternity of the world and for the existence of God; consequently, it lies at the heart of neoplatonic philosophy and the controversy between pagans and Christians at the end of antiquity.

Proclus's eighteen Arguments were quoted within John Philoponus' polemic against him, written in the sixth century; but the opening pages of the sole extant manuscript, which contained the first Argument, have been lost. In this book, Helen Lang and A.D. Macro present the seventeen Arguments preserved by Philoponus and translate them as an independent work. The first Argument, which survives in Arabic, is also included and makes this the only complete edition of On the Eternity of the World since antiquity.

This bilingual edition comprises the seventeen Arguments (II-XVIII) in Greek and English, along with an introduction, synopses, and detailed notes which help readers with or without Greek to understand them philosophically and historically. Two appendices complete the volume: the Arabic text of the first Argument, also with English translation and notes, and the first modern edition of an important Latin translation from the Renaissance.

In a valuable introduction, Lang and Macro examine the complex history of these Arguments. Together with its excellent annotations, and English and Greek texts en face, the publication of Proclus's On the Eternity of the Worldmakes available an influential work by a major figure in the history of late Greek philosophy.

Related articles

• Ancient Greek Philosophy (hoanhdao.wordpress.com)
• Does god Make Us Moral? (unreasonablefaith.com)
• The Laboratory of the Mind (geopolicraticus.wordpress.com)
• Religion takes credit for science (whyevolutionistrue.wordpress.com)
• Book: Economics of Good and Evil (tallskinnykiwi.typepad.com)
• Monotheism and Polytheism (camelswithhammers.com)
• DJ: Temporal vs Eternal - Pursuing the Right thing, Purusing the God thing (voicesministry.wordpress.com)
• The whiteness of philosophy? (feministphilosophers.wordpress.com)

Χρηστομάθεια Πρόκλου - Σωζόμενα

Greeks and Jews in BCE antiquity, a reply to C. Plevris.

by G. Sidirountios

"Keep this in mind: The Jews are the chronic enemies of the Greeks." This is the opening sentence in the book Jews: The Whole Truth (Athens, 2006), written by Constantine Plevris. The question here is, what is the body of historical evidence examined, to argue that Jews and Greeks were perpetual enemies? The following examination of ancient sources does reveal a very different picture.

In the Hebrew Genesis, one of the grandsons of Noah is called "Javan." The ancient Greek Septuagint version of the Old Testament, has this name translated as "Ionas" [1]. This name is no other than the singular of "Ionians," one of the main ancient Greek tribes, all of which claimed ancestry from Titan Prometheus. It is evident that the Old Testament, by naming Noah as the ancestor of Jews and Ionians, presents a theory of common descent for both ancient peoples. Similarly to the Old Testament, there are other ancient sources which also present theories that different ancient peoples did have common ancestry. Such theories, regardless if they are historically accurate or not, do reflect the fact that the further back we go in history, the more chances we all have to find common descent.

In another Old Testament passage, in Joel, there is a report that some residents of the ancient cities Tyre and Sidon captured certain Jews and then sold them as slaves to the "Jevanim." This is the plural of Javan - Ionas we have seen above. Clearly, "Jevanim" refers to no others than Ionians. However, in the ancient Greek Joel this was translated as "Greeks," simply because the Jevanim were of a Greek descent. In a certain passage in Greek Ezekiel, "Javan" was translated as "Greece," a country which traded slaves and copper utensils. Another instance in Ezekiel refers to some people from the Greek island of Rhodes who traded ivory with some Jews [2]. Up to this moment, we have seen no indication of any bias or hatred between Jews and Greeks. Until the arrival of Alexander the Great in the lands of Israel, there is no historical evidence about any conflict between Jews and Greeks, unless one considers the Philistines as being of Greek descent. So far, scientific research did not come to safe conclusions on the origin of the language the ancient Philistines spoke. Most historical indications, also supported by archaeology, are that the culture of the Philistines was Semitic.

With the arrival of Alexander the Great in Israel, there is evidence of cooperation between Greeks and Jews, but also that Alexander's army invaded and destroyed Samaria [3]. Here it makes no sense to blame the Samaritans for being attacked, for is it not possible they provoked the foreign army to come and invade their land. What is clear is that, from the very beginning of their arrival, Alexander's Greeks did make an alliance with some Israelites, the Jews, while the same time they had a conflict with some other Israelites, the Samaritans. This is also confirmed by a reference in Mishnah Yoma 69a, where a certain Israelite High Priest called Simon the Just, punished the Samaritans by the approval of Alexander. Therefore, it makes sense that Greek forces did side together with the Jewish Israelites against the Samaritan Israelites.

After the death of Alexander the Great, his kingdom was divided into smaller kingdoms by his generals. Many Israelites were unfortunate to live in lands which constituted the disputed borders between the two newly formed Greek kingdoms of the Ptolemies and the Seleucids. Here we should ask Mr Plevris if he knows how many times troops crossed the lands of the Israelites within the first twenty years of those Greek civil wars [4], and who had to serve the needs of those armies in water, food, heating and sex, if not the local civilians? At the beginning of one of those wars, some Jews in Jerusalem stood by the side of the Greek King Seleucos Nicator. But he lost the war, and the fate of Jerusalem was to be razed to the ground by the winner Greek King Ptolemy Soter [5]. Clearly, the rivalry between the Greek kingdoms resulted to divisions among the Israelites themselves. Some of them agreed to serve in the armies of the Ptolemies, while others sided with the Seleucids. After all, they lived in between those two kingdoms, and the borders were disputed and changing. People were forced by the circumstances to take sides, as a matter of survival. There is evidence that each Greek kingdom treated their own Jewish allies as equal, and rewarded them for their services [6]. In essence, both the Greeks and the Jews, but also other ethnic groups, were divided. Mixed Judeo-Hellenic troops were often involved in civil wars, centred around the interests of "royal" individuals. For example, in about 201 BCE the Seleucids began new wars against the Ptolemies in order to annex areas which included Judea. Some Jews in Jerusalem who were openly on the side of the Seleucids, revolted against the Ptolemies, who up to that time controlled Jerusalem. As a result the city changed camp, and became part of the Antiochean kingdom of the Seleucids [7]. The same time there are reports that king Ptolemy Philopator the fourth made reprisals against some Jews living in Egypt, for he had just lost Jerusalem, and most probably he regarded some of his former Jewish allies with much suspicion. However, the same reports indicate that the Greek people of Egypt did not support their King's policy to persecute the Jews, and protected them from the King's authorities. Philopator was forced by the circumstances to recall his menace and leave the Jews in peace [8].

In the BCE world, relations between Jews and Greeks were not uniformed, monolithic, black or white. The above, but also further evidence deriving from ancient sources, indicates that Greeks and others often were allies to the Jews, and not permanent enemies, as Plevris proclaimed. One of the most known examples of solidarity towards the Jews is that of the Queen Helen of Adiabene who embraced Judaism, and in the middle of the first century CE saved the people of Jerusalem from starvation [9]. Relations between Greek and Jewish leaders were often brotherly, such as those between King Antiochus Seleucus the third and High Priest Onias the third [10]. However, there is a general tendency to pay particular attention to the disastrous events which took place during the reign of a single Greek king, Antiochus the fourth, the so called Epiphanes (c. 215 - 164 BCE). Many scholars and others, judge the entire ancient Jewish - Greek relations from some events which took place just during the reign of Epiphanes. But even those particular events, have not been properly analysed by those who refer to them in order to prove that Jews and Greeks were enemies.

Although it is impossible to cover the subject in depth within these few pages, I should state here that even during the reign of Epiphanes, things were not absolutely back and white between Greeks and Jews. After the death of Antiochus the third, Jason the "brother" of High Priest Onias the third, made a personal alliance with the new Greek king Epiphanes and deposed his own brother Onias to take the Jerusalem Throne for himself. Those days, the Kings promoted their own personal friends and colleagues to the administration of their kingdom. In a similar way, modern leaders soon after they gain power, also promote their own people within their own new governments. High Priest Jason was in fact an important member of the new government of Antioch. He was the first Jewish leader who tried to put Jerusalem in the world map as a proper city - state. Until Jason's days, Jerusalem did not have the relevant organisation and foundations to be recognized as a city - state. It did not have an organised political structure according to the international Hellenic requirements of the times. Also, it had no theatre, no stadium, no regulated market to the international Hellenic standards of the time, and it did not have recognised educational foundations. But Jason's decisiveness and abilities were strong enough to succeed in fulfilling many important criteria, and as a result the Hellenic authorities recognised Jerusalem as a proper city-state. All those changes in the economy and the organisation of Jerusalem, introduced by Jason, must have brought prosperity to his people. Regardless Jason's immense success in elevating the status of his country, some conservative elements of the Jewish society accused Jason as an importer of foreign customs and immorality to Israel [11]. However, the opposition of some hard - line elements did not make any serious challenge to Jason's authority. The serious problems for Jason came from the same man who lifted him to the High priest throne, king Epiphanes, who himself was in a dire strategic position. He had to find revenue in order to finance large scale wars in two different fronts; against the Persians in the East and against the Ptolemies in the West. Being short of revenue, one of the measures he took was auctioning the office of the High Priest to the highest bidder. In other words, he demanded that Jason should increase the taxation of the Jews in order to help financing the wars. If Jason could find the money required, he could keep his office. If not, whoever had the money, could buy the office for himself. We see the same tradition of auctioning offices also in the Ottoman Empire, when the richest Christian Bishop could buy from the Sultan the office of Patriarch, thus becoming leader of the Christian Church just because he had the money. The Greek King Epiphanes eventually sold the High Priest office to the highest bidder, the 'brother' of Jason, Menelaus [12]. Jason did not accept his fate to lose; he left Jerusalem, and presented himself as an ally to the enemy of Epiphanes, the Greek King Ptolemy the sixth, hoping that if the Ptolemies win the war, there was a chance for him to return to his position. At a later stage Jason also sided with the Spartan Greeks. Some time before, his nephew Onias the fourth together with some followers, had left Jerusalem and settled in Heliopolis of Egypt, under the sponsorship of the Greek King. There they built the third Temple of the Israelites. The first was in Jerusalem and the second in the mount of the Gerizim [13]. From the above evidence and from further historical developments to be examined, it is obvious that mixed Judeo-Hellenic alliances did exist. This is a political pattern which persisted throughout the BCE era, from Alexander onwards. Also, it is clear that neither the Greeks, nor the Jews were united as two monolithic ethnic or religious or political groups.

When Epiphanes was fighting at the front against the Ptolemies, a faction of Jews revolted against his authority and tried to seize control of Jerusalem, but they failed. This of course angered the king, who as soon as he returned from the front, in addition to the punishment of his Israelite opponents, he confiscated the treasures of the Jerusalem Temple with the help of the faction led by High Priest Menelaus [14]. Apparently, this was an act aiming to cover the financial needs of his wars. The precious metals of the offerings in the Temple could be easily melted in order to produce coins. This is how the soldiers were paid; with coins. Unpaid and unhappy soldiers do have a record in the ancient times of overthrowing their leadership. The confiscation of the property of various temples was a practise repeated by a number of Kings throughout the centuries, in order to pay for their financial needs. Ancient Temples were often not just religious centres, but they had treasuries and acted like banks. Constantine the Great in the fourth century CE became famous for confiscating the property of a large number of ancient Greek temples, in order to decorate his famous city, Constantinople. This of course horrified the Greeks, for they witnessed their holy places being stripped from the most valuable objects, accumulated and created by their ancestors for centuries. Several centuries later, the people of Constantinople were themselves horrified to witness the looting of their most Holy Temple of Agia Sophia by the merchants of Venice in 1204. This is exactly how the Jews must have felt, seeing the King confiscating their own treasures of their own most Holy Temple. Although High Priest Menelaus and his followers remained on the side of Epiphanes, some other Jews reacted against the king's theft, and rebelled. The fourth book of the Maccabees, which many scholars regard as a fictitious novel, tells us that one of the measures taken by Epiphanes against the rebels, was to force them to abandon their religion. However, those Jews who supported Epiphanes continued to maintain their priestly positions and they functioned within the Temple, meaning that even during the times of troubles, there was continuity in worshiping the One God. Menelaus the High Priest, together with the priests and his Jewish faction, remained on the side of the king throughout the crisis. There is no evidence that those who were on the side of Epiphanes were forced to change their religion. What is clear is that those who opposed Epiphanes did face persecution. It is of particular interest for the Christian world that St. Gregory of Nazianzus (c. 329-c. 390) named some of those who were exterminated by Epiphanes as the first martyrs of the "True Faith," meaning Christianity. The memory of those martyrs is still celebrated by the Orthodox Church every first day of August [15]. In other words, Christianity finds some of its roots deep into the movement against Epiphanes, about 200 years before Jesus preached.

The infamous Epiphanes lost his life in a battle against the Persians. The new Greek King who succeeded him, Antiochus Eupator, murdered High Priest Menelaus, and gave the office to his Jewish friend Alcimus [16]. This clearly means that the new Greek King opposed the political party of Menelaus, and became an ally of another Jewish party which supported Alcimus. The second book of the Maccabees reveals that Eupator, by personal orders, restored the situation in the Temple of Jerusalem as it was before Epiphanes [17]. Later, Eupator was murdered by his cousin Demetrios Seleucos (r. 162-150 BCE) who became the new Greek King of Antioch and a new ally to High Priest Alcimus. This pattern of mixed alliances between certain Greeks and certain Jews continues up to the first century BCE, when the Romans became the new rulers of the area. For example, the Greek King Demetrios at some stage co-operated with Judas Maccabee [18]. Later Judas confronted Demetrios and this is how he lost his life [19]. The brother of Judas Maccabee, Jonathan, was an ally to the Greek usurper - King Alexander Balas, who had murdered Demetrios to take the throne for himself. Balas appointed his own Jewish friend and ally Jonathan, the brother of Judas Maccabee, as a new High Priest [20]. In other words, a new mixed Judeo-Hellenic party gained control of the area. When at some stage a Greek leader called Tryphon, made war against Balas in order to become King himself, Jonathan with his Jewish troops run in support to the party of Balas, and this is how Jonathan lost his life [21].

There is more historical evidence which reveals that Greeks and Jews were not united in BCE antiquity as two different peoples, but they often formed mixed Judeo-Hellenic alliances, centred around the interests of individual leaders. Our modern mode of thinking applies modern perceptions about nation - states with fixed borders. In antiquity the Eastern Mediterranean world was much different. The examination of few more ancient incidents which followed the times of Jonathan, may help us further to understand how mixed the ancient Judeo - Hellenic world was. For example, the Greeks of Egypt supported the brother of High Priest Jonathan, Simon, to raise expansionist wars against the Greek Kingdom of Antioch. The same time the Jewish High Priest Alcimus maintained his own alliance with a certain Greek leader called Bacchides, who in turn managed to exterminate Simon and reinstate Alcimus at the High Priest throne of Jerusalem [22]. In other words, the mixed Judeo-Hellenic party of Alcimus and Bacchides won over the mixed Judeo-Hellenic party of Simon and the Ptolemies. Similarly, the son of Simon, Hyrcanus (134-104, BCE), raised war both against some Greeks and some Israelites [23], while the Greek Ptolemy Lathouros together with some Israelites fought against Hyrcanus [24]. The son of Hyrkanos, Aristoboulus, being a proper Jew, he also became known as philhellene because of his friendship with Greeks [25]. The son of Aristoboulus, King Alexander Jannaeus (103-76 BCE) had Greek troops on his side during battles against the Greek king Demetrios Philopator, while Demetrios was also supported by some Jewish troops [26]. One should also note that the eight hundred Pharisees crucified by Alexander Jannaeus were allies of the Greek King Dimitrios Philopator [28]. So, who was friend and who was enemy of whom those times? Clearly, the conflicts were centred mainly around the political interests of leaders, and not around cultural or religious differences. The basic argument of this article is that we cannot find evidence to support Mr Plevris, simply because neither the Jews nor the Greeks were united against each other. We have seen that Jews and Greeks often formed mixed Judeo-Hellenic alliances which were involved into what in essence were civil wars. There is much evidence surviving to indicate that, apart from political and military alliances or conflicts between certain Jews and certain Greeks, there had also been much cultural exchange. A number of Greek Kings donated to the Temple of Jerusalem more than what Epiphanes confiscated. In turn, the famous King of the Jews Herod the Great was admired by Greeks for having built gymnasiums, theatres, markets and even pagan temples. He was also a sponsor of the Olympic Games [29]. Archaeology often comes to contradict and overthrow stereotypes, such as that the Jews did not have images inside their own synagogues. The truth is that they did decorate the interiors of some Synagogues even with scenes from ancient Greek mythology. Plenty of evidence survives that Greeks did go to Synagogues to pray together with the Jews and some of them became Jewish, while Jews did go to pray to Greek Temples and some of them became pagan. There is little doubt that the ancient BCE world was something very different from what many of us have previously thought.

In overall, the conclusion made by Plevris that Jews and Greeks were perpetual enemies is proved superficial, because it does not derive from the analysis of the available body of evidence.

Please feel free to distribute or publish this article anywhere.

February 2011
George Sidirountios
gsiderountios@gmail.com


Notes
[ 1 ] Ιωυαν: Γένεσις, 10:2-6, ed. A. Rahlfs, Septuaginta, 2 vols (Stuttgart, 1935).
[ 2 ] Ιωήλ, 4:4-6, Sept. ed. cit., v. 2, pp. 519-524 :... καὶ τοὺς υἱοὺς Ιουδα καὶ τοὺς υἱοὺς Ιερουσαλημ ἀπέδοσθε τοῖς υἱοῖς τῶν Ἑλλήνων,...; Joel, 3:4, trans. of the Hebrew text into English : The Jewish Publication Society of America, The Holy Scriptures according to the Masoretic text, a new translation (Philadephia, 1917), p. 724; Ιεζεκιήλ, Sept. ed. cit., 27:13,. v. 2, p. 818: ἡ Ἑλλὰς. Cf. The Holy Scriptures, p. 677. Ροδίτες: Ιεζεκιήλ, 7:15.
[ 3 ] Flavius Josephus, Antiquitates Judaicae, 11, 317-347, ed. B. Niese, Flavii Iosephi opera, 6 vols. (Berlin,1885-1894), v. 3, p. 64-70. Historia Alexandri Magni, Recensio 3, par. 24, ed. H. Engelmann, Der griechische Alexanderroman, Rezension G., 3 vols (Meisenheim am Glan, 1963), v. 2, p. 216. Quintus Curtius Rufus, trans. J. Rolfe, Quintus Curtius, History of Alexander, 2 vols. (Loeb: London, 1936), 4.8-11, pp. 239-241. Jos., Ant. 11.345, v. 3, p. 70.
[ 4 ] M. Hengel, Judaism and Hellenism (London, 1981), trans. J. Bowden from Judentum und Hellenismus, Studien zu ihrer Begengung unter besonderer Berücksichtigung Palästinas bis zur Mitte des 2 Jh.s v. Chr. (Tübingen, 1973), pp. 12-18.
[ 5 ] Apian, Syriaca, 252, ed. P. Viereck, A.G. Roos and E. Gabba, Apiani historia Romana (Leipzig, 1967), p. 398. Josephus, Contra Apionem, 1. 208-212, ed. Niese, v. 5, p. 37-38. Jos., Ant., 12, 5-10, v. 3, pp. 73-74.
[ 6 ] Jos. Ant., 12.119, v. 3, pp. 92-93: Ἔτυχον δὲ καὶ τῆς παρὰ τῶν βασιλέων τῆς Ἀσίας τιμῆς, ἐπειδὴ συνεστράτευσαν αὐτοῖς; Idem, Contra Apionem, 2. 42-47, v. 5, pp. 59-60.
[ 7 ] Jos. Ant., 12.129-146, v. 3, pp. 94-97.
[ 8 ] 3 Macc., 3.8: οἱ δὲ κατὰ τὴν πόλιν Ἕλληνες οὐδὲν ἠδικημένοι ταραχὴν ἀπροσδόκητον περὶ τοὺς ἀνθρώπους θεωροῦντες καὶ συνδρομὰς ἀπροσκόπους γινομένας βοηθεῖν μὲν οὐκ ἔσθενον, τυραννικὴ γὰρ ἦν ἡ διάθεσις, παρεκάλουν δὲ καὶ δυσφόρως εἶχον καὶ μεταπεσεῖσθαι ταῦτα ὑπελάμβανον· μὴ γὰρ οὕτω παροραθήσεσθαι τηλικοῦτο σύστεμα μηδὲν ἠγνοηκός. ἤδη δὲ καί τινες γείτονές τε καὶ φίλοι καὶ συμπραγματευόμενοι μυστικῶς τινας ἐπισπώμενοι πίστεις ἐδίδουν συνασπιεῖν καὶ πᾶν ἐκτενὲς προσοίσεσθαι πρὸς ἀντίληψιν.
[ 9 ] Jos. Ant., 20.17-53.
[ 10 ] 2 Macc., 3-4, v. 1, pp. 1104-1110.
[ 11 ] 1 Macc., 1.15, v. 1, p. 1040.
[ 12 ] 2 Macc., 4. 23-24. v. 1, p. 1108.
[ 13 ] 2 Macc., 5.5-10, v. 1, pp. 1110-1111; Ant., 12. 387. v. 3, p. 139.
[ 14 ] 2 Macc., 5.15-16, v. 1, p. 1111.
[ 15 ] Εἰς τοὺς Μακκαβαίους, MPG, v. 35, col. 912-933.
[ 16 ] 2 Macc.,14. 1-13, v. 1, pp. 1133-1134.
[ 17 ] 2 Macc., 11.22-26, v. 1, pp. 1127. The authenticity of the document contained in this part of the 2 Maccabees is disputed by some scholars: "... ἀλλὰ τὴν ἑαυτῶν ἀγωγὴν αἱρετίζοντας ἀξιοῦντας συγχωρηθῆναι αὐτοῖς τὰ νόμιμα, αἱρούμενοι οὖν καὶ τοῦτο τὸ ἔθνος ἐκτὸς ταραχῆς εἶναι κρίνομεν τό τε ἱερὸν ἀποκατασταθῆναι αὐτοῖς καὶ πολιτεύεσθαι κατὰ τὰ ἐπὶ τῶν προγόνων αὐτῶν ἔθη."
[ 18 ] 2 Macc., 14.6, v. 1, p. 1134.
[ 19 ] 1 Macc., 9, v. 1, pp. 1069-1073.
[ 20 ] 1 Macc., 10. 15-21, v. 1, p. 1074.
[ 21 ] 1 Macc. 1, 9.31-13.26, v. 1, pp. 1070-1089.
[ 22 ] Jos. Ant., 12.413, v. 3, p. 144.
[ 23 ] Jos. Ant.., 13.280-281, v. 3, p. 203.
[ 24 ] Jos. Ant., 13.278-279, v. 3 p. 203.
[ 25 ] Jos. Ant., 13.280-281, v. 3, p. 203.
[ 26 ] Jos. De Bello, 1.93-95: Δημήτριος μὲν τοὺς Ἀλεξάνδρου μισθοφόρους, Ἀλέξανδρος δὲ τοὺς ἅμα Δημητρίῳ Ἰουδαίους μεταπείσειν ἐλπίσας. ὡς δ' οὔτε Ἰουδαῖοι θυμῶν οὔτε οἱ Ἕλληνες ἐπαύσαντο πίστεως, διεκρίνοντο ἤδη τοῖς ὅπλοις συμπεσόντες.
[ 27 ] Jos. Ant., 13. 372-376, v. 3, pp. 220-221.
[ 28 ] Jos. Ant., 13. 328-357. Contra Apionem, 2.48-58, v. 5, p. 60 ff.
[ 29 ] Jos. De Bello, 1.403-428, v. 6, pp. 92-98; Jos. Ant., 15.329-330, v. 3, p. 391.

Οι ανθρωποθυσίες της Παλαιάς Διαθήκης εκτός της του Αβραάμ

Image via Wikipedia
Και έκαμεν ο Μωϋσής και Ελεάζαρ ο ιερεύς καθώς προσέταξε Κύριος εις τον Μωϋσήν.
Και τα λάφυρα τα εναπολειφθέντα εκ της λεηλασίας, την οποίαν έκαμον οι άνδρες οι πολεμισταί, ήσαν πρόβατα εξακόσια, εβδομήκοντα πέντε χιλιάδες,
και βόες εβδομήκοντα δύο χιλιάδες,
και όνοι χιλιάδες εξήκοντα μία,
και ψυχαί ανθρώπων, από των γυναικών αίτινες δεν εγνώρισαν κοίτην ανδρός, πάσαι αι ψυχαί, τριάκοντα δύο χιλιάδες.
Και το ήμισυ, το μερίδιον των εξελθόντων εις τον πόλεμον, ήτο κατά τον αριθμόν, τα πρόβατα τριακόσια τριάκοντα επτά χιλιάδες και πεντακόσια·
και το απόδομα του Κυρίου από των προβάτων ήτο εξακόσια εβδομήκοντα πέντε·
και οι βόες τριάκοντα εξ χιλιάδες, και το απόδομα του Κυρίου εβδομήκοντα δύο·
και οι όνοι τριάκοντα χιλιάδες και πεντακόσιοι, και το απόδομα του Κυρίου εις και εξήκοντα·
και ψυχαί ανθρώπων ήσαν δεκαέξ χιλιάδες, και το απόδομα του Κυρίου τριάκοντα δύο ψυχαί.
(Αριθμοί 31:31-40)

Οι ανθρωποθυσίες στην εβραϊκή παράδοση είναι κοινή θεϊκή και πατριαρχική παράδοση. Ο θεός τους θέλει να ελέγχει όχι μόνο τις πράξεις τους αλλά και τις σκέψεις τους. Η πολύ γνωστή θυσία του Αβραάμ, έχει με τελετουργικό σκοπό να ελέγξει τις ενδόμυχες σκέψεις των εβραίων και να τους κάνει να πιστέψουν ότι ο θεός τους ακούει τις σκέψεις και τις προθέσεις τους.

Αλλά στο παραπάνω εδάφιο βλέπουμε ότι όχι μόνο η προσωπική σκέψη υπέρ του συγγενή αλλά και η διάθεση προς τον αιχμάλωτο εχθρό φτάνει την αγριότητα των ζώων.

Δε τους έφτασε

• η επίθεση σε ξένες χώρες που τις θέλανε για δικές τους
• η νίκη επί των εντόπιων κατοίκων
• οι θάνατοι χιλιάδων αντιπάλων
• η αιχμαλωσία χιλιάδων άμαχων γυναικόπαιδων
• η αιχμαλωσία χιλιάδων στρατευμένων αμυνομένων
• η κατάσχεση ως λάφυρα χιλιάδων ζώων
• η προσφορά των κλεμένων στο ιερό για εξιλέωση των ψυχών των Εβραίων μαχητών
• η σφαγή προς κατανάλωση των ιερέων τους μερικών εκατοντάδων ζώων

αλλά ήθελαν και να προσφέρουν στο θεό τους ως θυσία 32 ψυχές αιχμαλώτων. Και μη φανταστεί κανένας ότι εννοούσαν δουλία των αλλόφυλων στο ναό τους, αλλά μιλάμε για προσφορά αίματος ως θυσία στο πανάγαθο Γιαχβέ πατέρα του Γεσούα.

Εδώ ορθόδοξος, εκεί ορθόδοξος, πού είναι ο ορθόδοξος;

Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ

Αρχαία μακεδονική επιγραφή

.

.

Η γλώσσα των αρχαίων Μακεδόνων

(νέα στοιχεία από την Πέλλα)

.
.
Του Ιωάννη Μ. Ακαμάτη

.
Image via Wikipedia Για μεγάλο χρονικό διάστημα η γλώσσα που μιλούσε ο λαός των Μακεδόνων υπήρξε αντικείμενο συζητήσεων και διαφορετικών προσεγγίσεων. Από μερικούς μάλιστα ερευνητές, τον αμερικανό καθηγητή BORZA και τους μαθητές του, θεωρήθηκε πως το σύνολο των ελληνικών επιγραφών που βρέθηκε στη μεγάλη Τούμπα της Βεργίνας ανήκουν στους συγγενείς των βασιλέων, αφού οι τάφοι είναι βασιλικοί. Η γλώσσα τους λένε είναι φυσικό να είναι η ελληνική αφού οι ίδιοι μελετητές υποστηρίζουν πως η βασιλική οικογένεια και η ανώτατη τάξη μόνο είχαν εξελληνιστεί. Είναι όμως έτσι τα πράγματα;...

Είναι προφανές πως το επιχείρημα αυτό θα κατέπιπτε αν είχαμε ελληνικά κείμενα που ανήκουν στους κοινούς ανθρώπους και χρονολογούνται πριν από τα χρόνια του Μεγάλου Αλεξάνδρου και της κοινής ελληνικής, ας πούμε πριν από τα μέσα του 4ου αι. π.Χ.

Το πρώιμο νεκροταφείο της Αγοράς της Πέλλας μας έδωσε τα πιο σημαντικά ευρήματα. Από το τέλος του 5ου αι. π.Χ. προέρχεται η επιτύμβια στήλη του Ξάνθου. Ενός φτωχού σχετικά παιδιού. Για να γίνει η μικρή στήλη ξαναχρησιμοποιήθηκε ένα κομμάτι μάρμαρο. Η επιγραφή στη στήλη γράφει: ΞΑΝΘΟΣ/ΔΗΜΗΤΡΙΟ/Υ ΚΑΙ ΑΜΑ/ΔΙΚΑΣ ΥΙΟΣ.

 Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει εδώ το μητρωνυμικό Αμαδίκα. Το όνομα αυτό φαίνεται πως προέρχεται από τη ρίζα αμ- από όπου και το ομηρικό ρήμα αμά-ω (αρχ=θερίζω) και τη μακεδονική κατάληξη δίκα, θυμηθείτε το όνομα Ευρυδίκα. Παρατηρείστε τον κανονικό σχηματισμό της μακεδονικής κατάληξης σε α αντί η. Τα πρόσφατα μάλιστα ευρήματα από τη Βεργίνα μας έδωσαν τρεις φορές το όνομα της μητέρας του Φιλίππου ως Ευρυδίκας και όχι Ευρυδίκης.

 Ετσι ενώ τα παραδείγματα πριν από μερικά χρόνια ήταν λιγοστά σήμερα καθημερινά αυξάνονται με τις ανακαλύψεις της αρχαιολογικής σκαπάνης. ας δείχνω μάλιστα εδώ δύο ευρήματα από το νεκροταφείο της Πέλλας, βγαλμένα από το χώμα πρόσφατα. Πρόκειται για χρυσά φύλλα με την ταυτότητα των νεκρών. Στο ένα φύλλο καταγράφεται το όνομα Ηγησίσκα, αντί του Ηγησίσκη, από το ρήμα ηγούμαι. Σας αναφέρω ακόμα πως η νεκρή ήταν ένα μικρό κορίτσι, έτσι είναι ίσκη=Ηγησίσκη. Στο άλλο καταγράφεται το όνομα Φιλοξένα.
‘Αλλο ένα εύρημα από το νεκροταφείο της περιοχής της Αγοράς ανήκει σε ένα ενεπίγραφο μολύβδινο έλασμα, ένα κατάδεσμο, όπως έλεγαν οι αρχαίοι. Είναι ένα σημαντικότατο απόκτημα της αρχαιολογικής έρευνας που πραγματοποιείται στη Μακεδονία τα τελευταία χρόνια. Το κείμενο αυτό, κατά την άποψή μου, μπορεί αποφασιστικά να βοηθήσει στην κατανόηση της Μακεδονικής διαλέκτου. Είναι ως αυτή τη στιγμή, το μοναδικό διαλεκτικό κείμενο της μακεδονικής. Η σημασία του αυξάνει ακόμα περισσότερο γιατί είναι σχετικά εκτεταμένο κείμενο. Αυτό το κείμενο που είναι έτοιμο προς δημοσίευση, μόλις εμφανιστεί, είμαι βέβαιος πως θα σχολιαστεί ευρύτατα από τους ειδικούς γλωσσολόγους. Η πινακίδα ήρθε στο φως μέσα σε ένα τάφο ενός ταπεινού ατόμου. Το κείμενο παρουσιάζει σχέσεις με την αττική στη σύνταξη. Ομως διαφέρει από την αττικο-ιωνική ομάδα στα εξής:

1. Το α και εδώ δεν γίνεται δευτερεύον η, βλ. πχ. Θετίμα, αντί Θετίμη, γάμαι αντί γήμαι, άλλα αντί άλλη, έρημα αντί έρημη, κακά αντί κακή.
2. Η συνίζηση του α και ο γίνεται α όχι ω, πχ. Ταν άλλαν πασάν αντί των άλλων πασών, χηράν αντί χηρών κ.λ.π.
3. Γενικά και άλλες ιδιαιετερότητες μας βοηθούν να κατατάξουμε την γλώσσα του κειμένου στην ομάδα των ΒΔ δωρικών ελληνικών βέβαια διαλέκτων. Αυτή λοιπόν είναι η Μακεδονική και αυτή εννοείται όταν ο Αλέξανδρος μιλά στους στρατιώτες του Μακεδονιστί.
Η Πέλλα, η πρωτεύουσα του Φιλίππου και του Αλεξάνδρου και των διαδόχων τους αποκαλύπτει σταδιακά τα μυστικά της και καθημερινά επιβεβαιώνει την πεποίθηση του Ξενοφώντος που την αναφέρει ως την μεγίστην των εν Μακεδονία πόλεων. Η πόλη έγινε η πρωτεύουσα της μεγαλύτερης κοσμοκρατορίας που είχε γνωρίσει ο κόσμος ως τότε. 

Η πολιτική και στρατιωτική μεγαλοφυία των ανδρών της δημιούργησε τον ελληνιστικό κόσμο και έφερε τον ελληνισμό ως την Βακτρία και την Ινδική. Η ίδρυση τότε πάνω από 70 πόλεων μεταξύ των ακτών της Μεσογείου και της Ινδίας οδήγησε στην εξάπλωση του ελληνικού πολιτισμού στην οικουμένη. Μέσα στα απέραντα αυτά πλαίσια αναπτύχθηκε για πρώτη φορά μια παγκόσμια οικονομική συνεργασία, την κλίμακα της οποίας δεν είχε γνωρίσει η οικουμένη. 

Μπήκαν τα θεμέλια για την εξάπλωση του ελληνικού πολιτισμού και της ελληνικής γλώσσας (αττικής), που στη συνέχεια θα γίνει το μέσον επικοινωνίας των λαών. Πρέπει λοιπόν κανείς βάσιμα να υποστηρίξει πως χωρίς την πολιτική αυτή, που συλλαμβάνεται στην Πέλλα, δεν νοείται η ύπαρξη και η μακρόχρονη ανάπτυξη της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, αλλά ούτε και κατ’ επέκτασιν η διάδοση του δυτικού πολιτισμού. Οι αρχές της διαλλακτικής πολιτικής προς τους κατακτημένους λαούς είχαν τις ρίζες τους στην μακρόχρονη πολιτική του μακεδονικού βασιλείου απέναντι στους λαούς με τους οποίους συγκρούστηκαν. 

Οι νέες αρχές του κοσμοπολίτικου πνεύματος κατέλυσαν τις παλιότερες αντιλήψεις για διάκριση των λαών σε Ελληνες και βαρβάρους. Σε πολλές περιπτώσεις η μακεδονική μορφή διοίκησης, που ξεκινά από την Πέλλα, προπορεύτηκε κατά πολύ της εποχής της, έδειξε τέτοια πρωτοτυπία πνεύματος, που πραγματικά καθιερώθηκε σαν ένα επιβλητικό φαινόμενο της παγκόσμιας ιστορίας.
Το παράδειγμα της Πέλλας όχι μόνο μας έδωσε πληθώρα νέων στοιχείων για την γλώσσα της, τη θρησκεία των κατοίκων της, τα ήθη και τα έθιμά τους, αλλά αναδεικνύεται και πηγή του σύγχρονου πνεύματος. 

Οι κάτοικοι της Πέλλας αποδεικνύονται κάθε μέρα και περισσότερο ομόγλωσσοι των υπολοίπων Ελλήνων, παρά και εις πείσμα πρόσφατων αμφισβητήσεων. Είδαμε ακόμα πως είχαν και των θεών τα ιδρύματα κοινά, και ήθεά Τε ομότροπα. Τα στοιχεία αυτά καλλιεργήθηκαν από ηγήτορες και λαό κατά τον λαμπρότερο τρόπο και μετουσιώθηκαν σε ένα ελληνιστικό πολιτισμό, πάνω στον οποίο στηρίζεται το σύνολο των ανθρωπιστικών κοινωνιών της γης.
Σαν κατακλείδα ας θυμηθούμε ένα απόσπασμα του μεγάλου Αθηναίου ρήτορα ΙΣΟΚΡΑΤΗ που έζησε τον 5ο και 4ο αι. π.Χ. «Ομολογείται μεν γαρ την Μακεδονίαν πόλιν αρχαιοτάτην είναι και ελληνικοτάτην και μεγίστην και πάσιν ανθρώποις ονομαστοτάτην». Σε μετάφραση ο Ισοκράτης γράφει: Είναι κοινά παραδεκτό λοιπόν ότι η Μακεδονία είναι χώρα αρχαιοτάτη και πέρα για πέρα ελληνική και η πιο ξακουστή ανάμεσα σ όλους τους ανθρώπους». 

 Αγαπητοί φίλοι, αυτή είναι η κληρονομιά μας. Ανάλογο είναι όμως και το μέγεθος της ευθύνης όλων μας.
.
.
Ο Ιωάννης Μ. Ακαμάτης είναι επίκουρος καθηγητής ΑΠΘ
Πηγή.http://greeksurnames.blogspot.com/

Μιχαλόπουλος λόγος κατά Ορθοδόξων ταγών πελατών του νοσοκομείου Συγγρού

Με πίστη και κατάνυξη, η προσευχή ηρεμεί τον άνθρωπο ...

Η «διαθήκη» τού παπά

Image via Wikipedia«Η διαθήκη του Μεσλιέρ έπρεπε να βρίσκεται στην τσέπη κάθε έντιμου ανθρώπου· ένας έντιμος παπάς, γεμάτος ειλικρίνεια, που ζητάει συγγνώμη από τον Θεό επειδή είχε αυταπατηθεί, πρέπει να φωτίσει εκείνους που αυταπατώνται».
Βολταίρος
«Ο κόσμος θα φτιάξει, όταν κρεμαστεί ο τελευταίος βασιλιάς με τα άντερα του τελευταίου παπά». Αυτή η φράση, ειπώθηκε σαν σύνθημα κατά την περίοδο της Γαλλικής Επανάστασης και λέγεται πως ανήκει στον καθολικό ιερέα Μεσλιέρ…
Ο Ζαν Μεσλιέρ (Jean Meslier) ήταν Γάλλος καθολικός ιερέας, που γεννήθηκε σε ένα χωριό των Αρδενών το 1664 και πέθανε το 1729. Ήταν γιος ενός υφαντουργού, διατέλεσε κληρικός επί 40 χρόνια, σε όλη δε την διάρκεια της ιερατικής ζωής του, αγαθοεργούσε βοηθώντας τους φτωχούς, ενώ ο ίδιος διαβίωσε μια στερημένη και λιτή ζωή.
Ο ιερέας Μεσλιέρ, λίγο πριν τον θάνατό του, άφησε μια δαιδαλώδη διαθήκη, η οποία είχε σαν αποδέκτη τους χριστιανούς ενορίτες του. Η διαθήκη αυτή καταφερόταν σκληρά ενάντια στο εκκλησιαστικό ιερατείο και το μοναρχικό κατεστημένο της περιόδου εκείνης, ενώ εμπεριείχε συνάμα, και μια ολόκληρη θεωρία με την οποία θεμελίωνε μια ολόκληρη υλιστική φιλοσοφία, με οξύτατη κριτική στον μεταφυσική και την θρησκεία.
Έγραψε, ο Μεσλιέρ χαρακτηριστικά μέσα στην διαθήκη του, κατά του Χριστιανισμού:

Με την πρόφαση ότι βοηθούν τους ανθρώπους να πάνε στον Παράδεισο, οι ιερείς και οι επίσκοποι τους αναγκάζουν να περάσουν την επί γης ζωή τους με αξιολύπητο τρόπο…

Η Παλαιά Διαθήκη είναι γεμάτη από ανοησίες, τις οποίες μόνο ένας ηλίθιος θα πίστευε…

Ο Χριστιανισμός είναι ηθικά διεφθαρμένος, εκφυλισμένος και διανοητικά αστείος…

Θα τελειώσω ζητώντας από τον Θεό, εάν είναι εξοργισμένος μ’ αυτή τη σέκτα, να φροντίσει να μας επαναφέρει στη φυσική θρησκεία, της οποίας ο Χριστιανισμός είναι ορκισμένος εχθρός -σ’ αυτή την άγια θρησκεία που ο Θεός έχει τοποθετήσει στην καρδιά κάθε ανθρώπου, η οποία απαιτεί από εμάς να μην κάνουμε στους άλλους τίποτε απ’ όσα δεν θα θέλαμε να κάνουμε στον εαυτό μας. Τότε ο κόσμος θα γέμιζε από καλούς πολίτες, δίκαιους πατεράδες, υπάκουα παιδιά και συμπονετικούς φίλους…

Σε σχέση με τις φιλοσοφικές του αντιλήψεις, Ο Μεσλιέρ διατύπωνε τα εξής:

Βάση όλων των φυσικών φαινομένων είναι η αιώνια και ατελείωτη ύλη, που τα άτομά της με την κίνησή τους δημιουργούν πολλούς συνδυασμούς και σχηματίζουν έτσι όλη την πολυμορφία των φυσικών φαινομένων…

Εξηγούσε με φυσικό επιστημονικό τρόπο την ύλη, τον χώρο, τον χρόνο, την κίνηση. Αρνήθηκε ουσιαστικά την ύπαρξη του Θεού, και απέρριπτε κατηγορηματικά, την οποιασδήποτε ύπαρξη θεϊκής ή υπερδύναμης κινητήριας δύναμης…

Όλα όσα βλέπουμε, αισθανόμαστε, και γνωρίζουμε, είναι χωρίς αμφιβολία όλα ύλη ή προέρχονται από αυτή…

Πέραν όμως των φιλοσοφικών απόψεων στην διαθήκη του ο ιερέας, ανέπτυξε και μερικές πολιτικές ιδέες του πάνω σε έναν ουτοπικό κοινωνικό σοσιαλισμό, αντιτασσόταν στον Πάπα, την γαλλική μοναρχία και σε όλη συνάμα την διεφθαρμένη αριστοκρατία.
Αυτός ο «καλός παπάς», όπως τον αποκαλούσε ο Βολταίρος (που εξέδωσε και την πρώτη τυπωμένη έκδοση του έργου του Μεσλιέρ), επηρέασε τον Ντενί Ντιντερό (Denis Diderot) και τον Ζαν λε Ροντ ντ’ Αλαμπέρ (Jean-Baptiste le Rond d’Alembert), και άσκησε μετά τον θάνατό του σημαντική επίδραση, στην κατοπινή ανάπτυξη του γαλλικού αθεϊσμού και στην Γαλλική Επανάσταση.

Μιχάλης Μανιάτης

Πηγή: Η «διαθήκη» τού παπά

 

Προσοχή ο Αντίχριστος Δαγκώνει !!!

Μια αναφορά 90 ετών προσδιορίζει τις πολιτικές δυνάμεις της Ανατολοκής Μεσογείου

Η θρησκεία των παιδόφιλων είναι μονοθεϊστική ... και το γράφουν στα ιερά τους κείμενα

Image via WikipediaΟ νηπιοβαπτισμός δεν είναι η μοναδική άσκηση βίας. Υπάρχει και η περιτομή που γίνεται ακόμα πιο μόνιμη παραβίαση του σώματος ενός ανυπεράσπιστου και αδύναμου να υπερασπιστεί τον εαυτό του ανθρώπινου πλάσματος.

Αλλά δε σταματά η βία εκεί, έχουμε και το σεξουαλικό βιασμό μέσα στα πλαίσια ενός νομιμοφανούς θρησκευτικοπολιτικού συστήματος.


Το κοράνι λέει στους ισλαμιστές ότι δεν υπάρχει όριο ηλικίας για γάμο.



Η παλαιά διαθήκη δείχνει το δρόμο και στο κοράνι αλλά και στη καινή διαδήκη.

Αριθμοί κ. 31 στ. 13 και 31-40

Λευιτικό κ. 20 στ. 10-21 ο νόμος περί ερωτισμού εξαιρεί τα παιδιά.

Η Μαρίαμ ήταν 13 ετών όταν αρραβωνιάστηκε και 14 ετών όταν γέννησε το Γεσούα.

Άρα από δεκατριών και πάνω οι χριστιανές μπορούν να παντρευτούν κατά το ιερό πηδάλιο (το χριστιανικό προφορικό νόμο κατά το φαρισσαϊκό πρότυπο των δύο νόμων):

Και δε φτάνει η ωμή βία στο σώμα του κάθε ανήλικου, έρχεται και η ψυχολογική βία αργότερα να δικαιολογήσει τη πράξη και να ερμηνεύσει τα σημάδια του βιασμού ως το κλάμα έδειχνε ότι υπήρχε "διάβολος μέσα στο παιδί" και το έκανε να κλάψει και να αρνηθεί το βιασμό του σώματος του. Άρα "καλά" έκαναν και ενέργησαν βιαστικά επάνω στο παιδί για να το καθαρίσουν τη "ψυχή" του.

Η θρησκεία κάνει εγκλήματα μέσω των πιστών, στο όνομα των θεών που αντιπροσωπεύουν.

Εάν αφήσουμε τις θρησκείες να κυβερνούν το κόσμο, τότε "καλή κόλαση από σήμερα" να σας ευχηθώ, και μάθετε να μη μαθαίνετε και καταλάβετε ότι απαγορεύεται να καταλαβαίνετε. Σκέφτηκαν για σας πριν από σας χωρίς εσάς.

Ελλάς - Τουρκία, Ομοσπονδία;

Γράφει ο Γιώργος Σιδηρούντιος

Υπάρχουν Ελληνικοί κύκλοι οι οποίοι για δεκαετίες εκφράζουν αρέσκεια στο σενάριο μίας Ελληνοτουρκικής Ομοσπονδίας ή Συνομοσπονδίας, και δηλώνουν μία σχετική ικανοποίηση με την κατάσταση η οποία υπήρχε για τους Έλληνες μέσα στην πάλε ποτέ Οθωμανική Αυτοκρατορία. Τρεις από τους επώνυμους καθηγητές πανεπιστημίου των κύκλων αυτών θα ονομάσω παρακάτω, αφότου πρώτα κάνω μία “μικρή” διαδρομή.

Η ιστορία της Ελληνοτουρκικής συνεργασίας ξεκινάει πάρα πολύ παλιά, όταν κάποιοι Βυζαντινοί πλήρωσαν Τούρκους μισθοφόρους της φυλής των Γκοκ να πολεμήσουν εναντίων των Περσών των έβδομο αιώνα. Αργότερα διάφοροι Βυζαντινοί συχνά καλούσαν Τούρκους να συμμαχήσουν μαζί τους ενάντια σε άλλους Βυζαντινούς. Στα τέλη του Βυζαντίου, μία σημαντική σε ποσότητα μερίδα Ελλήνων Χριστιανών έφτασε στο σημείο να πολεμήσει μαζί με τους Τούρκους ενάντια στον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, με επακόλουθο την πτώση της Πόλης. Σαν αντάλλαγμα για τη συνεργασία αυτή με τους Τούρκους, αρκετοί Έλληνες Χριστιανοί πήραν αξιώματα. Ενώ λοιπόν οι Τούρκοι αρχικά εμφανίστηκαν σαν μία μικρή μειοψηφία στο χώρο που άλλοτε αποτελούσε τη Βυζαντινή αυτοκρατορία, σταδιακά εξισλάμισαν αμέτρητους Χριστιανούς Ορθόδοξους και τους έδωσαν την Τουρκική γλώσσα. Ο λόγος που οι σημερινοί Τούρκοι δεν μοιάζουν καθόλου με τους πρώτους Τούρκους Μογγόλους που ήρθαν στην περιοχή, είναι το ό,τι κατα πλειοψηφία οι σημερινοί Τούρκοι είναι απόγονοι εξισλαμισμένων Χριστιανών, οι περισσότεροι από τους οποίους κάποτε μιλούσαν Ελληνικά και ζούσαν στην περιοχή πριν την εμφάνιση των πρώτων Τουρκικών φυλών. Η δικαιολογία των Ορθοδόξων για την ανά τους αιώνες συνεργασία με τους Τούρκους είναι το ότι οι Τούρκοι λειτούργησαν ως προστάτες της Ορθοδοξίας από τον λεγόμενο Δυτικό Χριστιανισμό, που ήθελε να τους αλλάξει την ορθή πίστη. Το βασικό γεγονός που προκάλεσε την βαθιά αντιπαράθεση με τη Δύση ήταν η κατάληψη της Πόλης το 1204 από τους Σταυροφόρους, και η κατοχή που έκαναν σε μεγάλα τμήματα του Βυζαντινού χώρου. Το επιχείρημα λοιπόν των Ορθοδόξων είναι ότι η συνεργασία με τους Τούρκους περιέσωσε το “πνεύμα” της Ορθοδοξίας, και δεν “κατάντησε” τον Ελληνισμό Δυτικό. Δηλαδή, με λίγα λόγια, συμμαχήσαμε με τους Τούρκους για να μας σώσουν, ώστε να μην γίνουμε σαν τους Δυτικούς. Η Τουρκόφιλη παράταξη κυριάρχησε στον Ελληνόφωνα χώρο της Ανατολικής Μεσογείου για κάποιους αιώνες, και σε γενικές γραμμές, ακόμα και σήμερα, επίσημο θεώρημα της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας παραμένει το ότι η Τουρκική κατοχή έσωσε την Ελλάδα από τη “Δυτικοποίησή” της.

Ας δούμε όμως ποιοι ήταν αυτοί οι λεγόμενοι “σατανικοί” Δυτικοί το 1204. Ήταν μισθοφόροι Βενετσιάνων εμπόρων, οι οποίοι σκοπό είχαν να κατακτήσουν τους Βυζαντινούς για να πλουτίσουν. Η Βενετία τότε δεν είχε καλές σχέσεις όχι μόνο με το Βυζάντιο, αλλά ούτε με τον Πάπα και τη Ρώμη, ούτε και με τους γείτονές της Γενοβέζους. Η Δύση για αιώνες ήταν διαιρεμένη σε φέουδα και βασίλεια που αλληλοσπαράσονταν, και η Βενετία υπήρξε μία αυτόνομη υπερδύναμη της εποχής εκείνης. Το από που έβγαλαν λοιπόν ορισμένες Άγιες Ορθόδοξες Τουρκόφιλες μορφές ότι το 1204 ήταν σχέδιο του Πάπα να κάνει την Ορθοδοξία αποικία του, μόνο δαιμόνια μπορούν να το εξηγήσουν. Ναι μεν υπήρξαν εγκληματικές μορφές πολλοί από τους Δυτικούς σταυροφόρους, για να δούμε όμως και ποιοι λαοί από τότε αγκάλιασαν και μελέτησαν την αρχαία Ελληνική κληρονομιά, που είναι και η φάτνη μέσα στην οποία γεννήθηκε το ίδιο το Βυζάντιο;

Ας μην ξεχνάμε πως ένας Μέγας Αλέξανδρος, με το να ελευθερώσει την Ιωνία αλλά και να πάρει και άλλα εδάφη από τους Πέρσες, έθεσε τα θεμέλια και για τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, και κατά συνέπεια τη Βυζαντινή και την Οθωμανική. Με την πρώτη ευκαιρία, τόσο οι Έλληνες βασιλιάδες των Ελληνιστικών χρόνων, όσο και οι Ρωμαίοι και Βυζαντινοί αυτοκράτορες, αλλά και οι Σουλτάνοι της Οθωμανίας, δήλωναν περίτρανα ότι είναι συνεχιστές του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Και ο Μέγας Αλέξανδρος δεν ήταν τίποτε άλλο από ένας πετυχημένος μαθητής του Αριστοτέλη, που και αυτός ήταν πετυχημένος μαθητής του Πλάτωνα, που και αυτός ήταν μαθητής του Σωκράτη. Αρχαία Ελληνική λοιπόν ιδεολογική βάση μας λένε πως έχουν οι διάφορες αυτές αυτοκρατορίες. Για να δούμε όμως από όλον αυτό τον συρφετό των Ανατολικών και Δυτικών Χριστιανών και Μουσουλμάνων, ποιοι συνέχισαν και ανέπτυξαν αυτό που λένε ότι κληρονόμησαν από τους Αρχαίους Έλληνες; Ποιοι από όλους αυτούς μελέτησαν περισσότερο τους αρχαίους, ποιοι τους σχολίασαν περισσότερο, ποιοι τους κατάλαβαν περισσότερο και ποιοι έχτισαν εμπνευσμένοι από το έργο των αρχαίων τα περισσότερα καλά και αγαθά πράγματα για την ανθρωπότητα; Αυτοί που για μερικούς αιώνες μελέτησαν τους αρχαίους Έλληνες περισσότερο από όλους τους άλλους σύγχρονούς τους, ήταν οι Βυζαντινοί. Ποιοι Βυζαντινοί όμως; Όχι βέβαια αυτοί που έκαιγαν τα αρχαία Ελληνικά συγγράμματα και που εκτελούσαν δια λιθοβολισμού όποιον Έλληνα τηρούσε τις αρχαίες Ελληνικές θρησκευτικές παραδόσεις. Όχι οι φανατικοί Βυζαντινοί, αλλά οι καλλιεργημένοι Βυζαντινοί. Δεν ήταν όλοι οι Βυζαντινοί ίδιοι. Δεν ήταν όλοι οι Βυζαντινοί μόνο σκοταδιστές ή μόνο διαφωτιστές. Οι Διαφωτιστές Βυζαντινοί υπήρχαν, και συνέχισαν την μελέτη των αρχαίων με θαυμασμό, αλλά αντιμετώπιζαν μεγάλες δυσκολίες από θρησκευτικά φανατικούς κύκλους και συχνά δεν μπορούσαν να περάσουν τη δική τους έκφραση και τις δικές τους ιδέες στην κοινωνία. Έτσι, ειδικά κατά τη διάρκεια των τελευταίων αιώνων του Βυζαντίου, αναγκάζονταν πολλοί από αυτούς να μεταναστεύουν στη Δύση όπου υπήρχε διάθεση να τους ακούσουν, και όπου έβρισκαν αναγνώριση. Με άλλα λόγια, το φαινόμενο της μετανάστευσης από τον χώρο μας προς την Δύση έχει αρχίσει από τότε, και συνεχίζετε μέχρι σήμερα. Οι Διαφωτιστές αρχαιολάτρες Βυζαντινοί δίδαξαν την Ελληνική επιστήμη και γλώσσα στη Δύση, με αποτέλεσμα την αναγνώριση της επιστήμης στη Δύση, και τη διάδοση της αρχαιο - Ελληνολατρείας, η οποία και μέχρι σήμερα είναι εμφανέστατη στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ και αλλού.

Τι έκαναν όμως εκείνοι οι Βυζαντινοί οι οποίοι παρέμειναν στην Ανατολή και συνεργάστηκαν με τους Τούρκους για να κρατήσουν την περιβόητη Ορθοδοξία; Όχι μόνο δεν κατάφεραν να διδάξουν τα αρχαία Ελληνικά πράγματα στους Τούρκους, αλλά έγιναν Τούρκοι οι ίδιοι, διότι όπως είπαμε οι σημερινοί Τούρκοι είναι κατά συντριπτική πλειοψηφία εξισλαμισμένοι Ορθόδοξοι. Οι πραγματικά ικανοί και πραγματικά φωτισμένοι Ορθόδοξοι Πατέρες λοιπόν ήταν εκείνοι οι Βυζαντινοί που έφυγαν στη Δύση, και που εξελλήνισαν πολιτιστικά την Ευρώπη με την ελληνική λογική και την επιστήμη, και που οδήγησαν τη Δύση στην Αναγέννηση. Η Αναγέννηση δεν ήταν τίποτε άλλο από την επανα-ανακάλυψη των καλών επιτευγμάτων της πρό – Χριστιανικής εποχής, τα οποία είχαν όχι μόνο παραμεληθεί αλλά και είχαν συχνά χαρακτηρισθεί και δαιμονικά κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα. Η ερώτησης λοιπόν εδώ είναι, αυτοί που αγκάλιασαν τους Τούρκους και τους παρέδωσαν την Πόλη, αυτοί οι Ορθόδοξοι που πήραν τα αξιώματα από τους Τούρκους, τι καλό άφησαν πίσω τους για την ανθρωπότητα, και τι είδους αναγέννηση προξένησαν στον Ισλαμικό κόσμο του οποίου διοικητής και αρχηγός υπήρξε για πολύ καιρό η Οθωμανική Αυτοκρατορία; Τι τελικά είναι, και τι τελικά έκανε αυτό που σήμερα ονομάζουμε Ελληνική Ορθοδοξία τους τελευταίους αιώνες; Τι διαπαιδαγώγηση έκανε στον λαό μας και στους Τούρκους με τους οποίους συνεργάστηκε τόσα χρόνια; Το πως να κάνουν γενοκτονίες Ορθοδόξων; Το πως να παίρνει ο κάθε Τούρκος πασάς σε κάθε χωριό Ορθοδόξων που είχε δούλους του, πρώτος αυτός τις νεαρές νύφες; Ψέματα πως ντύνονταν γριές τα κορίτσια, και πως τα έκρυβαν στα σπίτια να μην τα δει Τούρκος; Ψέματα λένε οι ιστορικές μαρτυρίες για το ότι από κάθε Χριστιανική οικογένεια έπαιρναν οι Τούρκοι όχι μόνο κάποια από τα ζωντανά που είχε ως φόρο, αλλά κάθε λίγα χρόνια έπαιρναν και ένα από τα παιδιά της για γενίτσαρο ή για χανουμάκι; Είναι ψέματα αυτό; Ή είναι ψέματα ότι όποιος Χριστιανός παπάς είχε τα περισσότερα χρήματα τα έδινε στον Σουλτάνο και γίνονταν Πατριάρχης; Ζούσε ή δε ζούσε μία ζωή κόλαση ο Έλληνας ραγιάς αγρότης κάτω από τον Ισλαμικό ζυγό, ναι ή όχι; Περνούσαν καλά μόνο ορισμένες περιοχές και μόνο ορισμένοι άρχοντες που είχαν προνόμια, ναι ή όχι; Σε τι βαθμό λοιπόν εξανθρώπισε η λεγόμενη Ορθοδοξία τους Τούρκους Μουσουλμάνους; Μήπως τελικά έγινε το αντίθετο και μετέτρεψε την Ορθοδοξία ο Τουρκικός ζυγός σε ένα άθλιο διεφθαρμένο παπαδικό σύστημα που βλέπουμε να αλωνίζει σήμερα τον κοινωνικό μας βίο, συμμετέχοντας στη διαφθορά σχεδόν σε κάθε επίπεδο; Που ωφέλησε λοιπόν η συμβίωση της λεγομένης Ορθοδοξίας με τους Τούρκους και ποια είναι τα καλά που έφερε; Μέσα από την Οθωμανική Κατοχή, έγινε ή δεν έγινε ο Ελληνισμός ένα τριτοκοσμικό μεσοανατολίτικο γένος με μεσοανατολίτικο πολιτισμό, πολύ παρόμοιο με αυτό μίας μεσοανατολίτικης Ισλαμικής χώρας; Μήπως τελικά οι τελευταίοι πραγματικοί Ορθόδοξοι ήταν εκείνοι οι Βυζαντινοί που έφυγαν στη Δύση να διδάξουν και να σωθούν από τους ανατολίτες μεταφυσικιστές και σκοταδιστές δήθεν Ορθόδοξους Τουρκόφιλους παπάδες; Μήπως αυτό που σήμερα ονομάζουμε Ορθοδοξία δεν είναι τίποτα άλλο από μία δαιμονική Κακόδοξη αίρεση που έχει καταστρέψει τον Ελληνισμό, και που απλά εδώ και αιώνες τον παραδίδει για εξισλαμισμό; Κοιτάξτε λοιπόν κατάματα τι έκανε η συνεργασία των λεγομένων Ορθοδόξων με τους Τούρκους στη Μικρά Ασία: μετέτρεψε τους εκεί Χριστιανικούς πληθυσμούς σε Τούρκους Ισλαμιστές. Αν δεν είναι η σημερινή Τουρκία το αποτέλεσμα της συνεργασίας μεταξύ της Ορθοδοξίας και των Ισλαμικών Τουρκικών Μογγολικών φυλών, τότε τι είναι; Αν δεν είναι Ελληνότουρκος στο πνεύμα ο θεωρητικός πατέρας του Νταβούτογλου, ο καθηγητής κ. Δημήτριος Κιτσίκης, ποιός είναι; Θα ήθελα επίσης να ρωτήσω, αν το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως δεν αγαπούσε τις απόψεις του κ. Κιτσίκ, θα είχαν την ευλογία οι Άρχοντες Ελληνοαμερικάνοι στρατηγιστές, που μαζί με άλλους στρατηγιστές, ευλογούν το σενάριο συνύπαρξης και συνεργασίας μεταξύ του Ελληνισμού και του Ισλαμισμού στην ανατολική Μεσόγειο; Ήταν το σχέδιο Ανάν βασισμένο επάνω στις θεωρίες τύπου Κιτσίκη και Νταβούτογλου ναι ή όχι; Υπάρχει ένα ολόκληρο Ελλαδικό Ορθόδοξο παρακράτος συνδεδεμένο με την Παπαδοπουλική ακροδεξιά που λάτρευε τον κ. Κιτσίκ, και το οποίο σπρώχνει προς την επανένωση Τούρκων και Ελλήνων μέσα στα πλαίσια μιας Συνομοσπονδίας; Υπάρχει ένα ολόκληρο παρακράτος στην Ελλάδα το οποίο έσπρωξε το ελληνικό κεφάλαιο να κάνει επενδύσεις όχι στην Ελλάδα, αλλά στην Τουρκία, όπως με το πανηγύρι των εκεί ναυπηγείων; Υπάρχει στην Ελλάδα ένα ολόκληρο πολυμούτσουνο παρακράτος που γονάτισε τη χώρα, με απώτερο σκοπό να την κάνει να προσκυνήσει μία Σουλτανοκεντρική Συνομοσπονδία κρατών Ανατολικής Μεσογείου; Βασίζεται το όλο αυτό ιδεολόγημα στις παρακάτω δύο λάθος Α και Β ιστορικές εκτιμήσεις;

Α) Ό,τι ο Χριστιανισμός επικράτησε δια μέσω της αγάπης και της ειρήνης.
Που είναι λοιπόν η απόδειξη αυτής της αφελούς θεώρησης, ό,τι δια της ειρηνικής και της φιλανθρώπου συμβίωσης προσέλκυσε και μετάλλαξε τους αλλόθρησκους ο Χριστιανισμός; Η ιστορία εκείνη, την οποία αγνοούν οι ιστορικοί αναλυτές που πλάθουν Οθωμανίες στη Χριστιανική φαντασία τους, είναι ότι ο Χριστιανισμός μέχρι τις αρχές του τετάρτου αιώνος αποτελούσε μία μικρή μειοψηφία. Στην προσπάθειά τους να συμμαχούν πάντα με τους ισχυρότερους θεούς, κάποιοι θρησκόληπτοι αυτοκράτορες του τέταρτου αιώνα πείστηκαν από κάποιους Χριστιανούς παπάδες ότι ο Θεός των Χριστιανών ήταν ισχυρός, και άρχισαν να τον λατρεύουν και Αυτόν. Έτσι μπήκε ο Χριστιανισμός σταδιακά μέσα σε μηχανισμούς εξουσίας: λόγω της θρησκοληψίας των ηγετών του τότε θρησκοκεντρικού κόσμου. Αφού πρώτα προσηλύτισε την ηγεσία της αυτοκρατορίας, ο Χριστιανισμός επιβλήθηκε σταδιακά από τα πάνω προς τα κάτω, δηλαδή από τις κυβερνήσεις προς το λαό, με μία σειρά αντιπαγανανιστικών σκληρών νομοθεσιών που τιμωρούσαν ακόμα και με θάνατο όσους συνέχιζαν αρχαίες Ελληνικές θρησκευτικές παραδόσεις. Έγιναν σκληροί διωγμοί αλλοθρήσκων για μία σειρά αιώνων μέσα στο Βυζάντιο, τόσο Ελλήνων όσο και άλλων. Υπάρχει πλήθος στοιχείων τα οποία αποδεικνύουν ότι ο Χριστιανισμός δεν επιβλήθηκε δια της αγάπης και της ειρήνης, αλλά δια της δικτατορίας και της βίας, σταδιακά και όχι ξαφνικά. Σταδιακά, για να σβήσουν οι Χριστιανοί από την βασανιστική ιστορική τους μνήμη τα εγκλήματα που διέπραξαν εναντίον άλλων, υιοθέτησαν μία άλλη, φανταστική και όχι πραγματική ιστορική εξέλιξη του Χριστιανισμού. Σταδιακά, μέσα σε αρκετές γενιές, έσβησαν πολλά από τα στοιχεία των εγκλημάτων τους, και πέρασαν στους απογόνους τους ιδέες για μία άλλη ιστορική εξέλιξη, η οποία δεν έγινε ποτέ. Το λάθος λοιπόν ιστορικό μάθημα ό,τι οι Χριστιανοί μπορούν δια της αγάπης και της ειρήνης να αλλάξουν τους αλλόπιστους και να επικρατήσουν σε μία κοινωνία, είναι εκείνο που έκανε τους Χριστιανούς συνεργάτες των Τούρκων ανα τους αιώνες να νομίζουν ότι σταδιακά θα εξευμενίσουν και θα εκχριστιανίσουν τους Τούρκους, έτσι όπως έκαναν και με τους αρχαίους αλλόθρησκους. Βασισμένοι λοιπόν πάνω σε ένα πλαστό ιστορικό μάθημα, οδηγήθηκαν οι Ορθόδοξοι στην καταστροφή. Για αιώνες ο Ορθόδοξος αγκαλιάζει τον Τούρκο και γίνεται Μουσουλμάνος, ακριβώς όπως έγιναν οι περισσότεροι από αυτούς που σήμερα αυτο-αποκαλούν τον εαυτό τους Τούρκο με κάθε υπερηφάνεια.

Β) Ό,τι ο Ελληνισμός επικράτησε δια του πολιτισμού και της ειρήνης.
Που είναι λοιπόν η απόδειξη και αυτής της αφελούς θεώρησης; Τι θα ήταν ο Ελληνικός πολιτισμός αν δεν υπήρχε το αξιόμαχο των αρχαίων Ελλήνων ώστε να αποκρούσουν τον Περσικό επεκτατισμό και να αντεπιτεθούν; Δια της βίας επικράτησε ο Ελληνισμός στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Δεν έστειλε ο αρχαίος Ελληνισμός μόνους τους φιλοσόφους, τους επιστήμονες και τους επιχειρηματίες. Τους συνόδευσε με το στρατό του Μεγάλου Αλεξάνδρου, και πρώτα το στρατό έβαλε να τους ανοίγει το δρόμο. Μόνο όσοι μπορούν να νικούν έχουν μέλλον. Πρώτα από όλα λοιπόν, μέσα από στρατιωτικές νίκες εξαπλώθηκε ο Ελληνικός πολιτισμός.

Με άλλα λόγια, αυτό που θέλω να επισημάνω είναι το ότι όποιος νομίζει πως με την ειρήνη και την αγάπη και την προπαγάνδα μόνο θα καταφέρει να εξευμενίσει και να μεταλλάξει την Τουρκία και το Ισλάμ, μάλλον κάνει λάθος. Τα περί Συνομοσπονδίας δια της ειρήνης κατά την άποψή μου θα οδηγήσουν τελικά σε παρεταίρω μακροχρόνια επικράτηση του Ισλαμικού στοιχείου. Κανείς βέβαια δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον, αν όμως πορευθούμε με την ίδια αφέλεια και επιπολαιότητα των Ορθοδόξων εκείνων που αγκάλιασαν τους Τούρκους ανά τους αιώνες, Τούρκοι θα γίνουμε και εμείς. Αυτό έχει δείξει η ιστορία μέχρι τώρα. Οι Τουρκόφιλοι άνθρωποι σαν τους καθηγητές πανεπιστημίου κ. Θ. Ζήση, κ. Δ. Κιτσίκη και κ. Χ. Γιανναρά, πιστεύω ότι είναι ουτοπιστές και μεροληπτικοί μελετητές της ιστορίας, που παρασύρουν τον Ελληνισμό σε λάθος πορεία. Ευγενές και καλό και σωστό είναι βέβαια να πιστεύουν στο ότι όλοι μαζί πρέπει να ζούμε ειρηνικά και αδελφομένα. Το Ισλάμ όμως ποτέ στην ιστορία του δεν έχασε έδαφος με ειρηνικό τρόπο και ποτέ δεν αφομοιώθηκε με ειρηνικές μεθόδους από καμία άλλη θρησκεία. Πλην εξαιρετικά μεμονωμένων και ελαχίστων περιπτώσεων, το αντίθετο έχει γίνει. Όπου έχει ριζώσει το Ισλάμ, έχει σταδιακά εξισλαμίσει όλους τους άλλους, παρά τις όποιες εποχές ανεκτικότητας που μπορεί κατα καιρούς και κατα τόπους να περνάει. Αυτό θα είναι και το μέλλον του Ελληνισμού και οποιουδήποτε άλλου μέσα από μία συνομοσπονδία με τους Τούρκους, όπου το Ισλαμικό στοιχείο θα έχει την πλειοψηφία. Η Ορθοδοξία απέτυχε να εκχριστιανίσει τους Ισλαμιστές Τούρκους σε εποχές που είχε ακόμα και την πλειοψηφία, και την υπεροπλία στην Μικρά Ασία. Πρέπει να μάθει το μάθημα και να πάψει να πιστεύει σε μάγια και ουτοπίες. Ο Ελληνισμός πρέπει να συνειδητοποιήσει τι τελικά θέλει να είναι, και να μην κάνει εξαγωγή αντικρουόμενων και αλληλοανερούμενων στρατηγικών. Ο Ελληνισμός δεν θα μπορέσει να επιβιώσει μέσα από μία λύση ανατολικού αχταρμά, τύπου Ζήση, Κιτσίκη και Γιανναρά. Ο Ελληνισμός πρέπει να θεωρήσει τον εαυτό του σύνορο απαράβατο, προχωρημένο φυλάκιο και κέντρο αντεπιθέσεως του λεγόμενου Χριστιανικού κόσμου, και να λειτουργήσει ως ενοποιός και συμμαχική δύναμη ανάμεσα σε Δυτικούς και Ανατολικούς Ευρωπαίους, Αμερικανούς και Ισραηλινούς. Ζάλισαν και παραπλάνησαν για δεκαετίες τους ξένους στρατηγικούς χώρους οι θεωρίες περί της επαναδημιουργίας ενός μεικτού Ελληνοτουρκικού και πολυεθνικού γενικά χώρου της Ανατολικής Μεσογείου.

Σιδηρούντιος, Ιούλιος 2011

Today is the International Day Against Stoning

Image by European Parliament via Flickr

July 11, 2011 By God Discussion Reporter

Sakineh Mohammadi Ashtiani

Sakineh Mohammadi Ashtiani is still languishing in an Iranian prison, sentenced to death by stoning.

She was forced into a marriage that she did not want. She was forced to confess the "sin" of adultery and has been flogged 99 times. And she's been sentenced to death by the barbaric method of stoning.

Iranian authorities claim she the mother of two is guilty of murder, but due to international outcry, has stayed her execution. They are also deliberating whether or not they should hang her instead.



This grotesque form of punishment was documented in Stone Silence, a film focused on a stoning incident in a remote village in Afghanistan. It has also been documented in Women in Shroud, which focuses on Iran's execution of women by stoning. The film (see video below) follows activists' struggle to end the brutal practice of execution by stoning in Iran.

According to Women in Shroud, ever since the founding of the fundamentalist Islamic, Republic of Iran, the country has oppressed its female citizens. Within months of the Shah's ouster, the Islamo-fascists began to force women to observe Islamic dress code; many public places were sex-segregated; the legal age of marriage for girls was reduced to 13, and married women were barred from attending regular schools. Segregation of the sexes is brutally enforced. Any woman caught by revolutionary officials in a mixed-sex situation can be subject to virginity tests.

Adultery committed by women is punished by the accused being buried up to her chest, so she cannot move and having rocks thrown at her until she is dead. Iran's Penal Code prescribes execution by stoning and dictates that the stones are to be large enough to cause pain, but not so large as to kill the victim immediately.


The International Committee Against Stoning has organized today's International Day Against Stoning.

Falsely accused of murdering her husband, her only crime is that she is a woman in Iran. Her lawyer, Sajjad Houtan Kian, also remains in prison for having had the courage to defend her and other women with stoning sentences in Tabriz prison; he has been sentenced to four years imprisonment, been put under a lot of pressure and lost 20 kilos (44 pounds) as a result.

Πηγή: http://www.goddiscussion.com/69663/today-is-the-international-day-against-stoning/

Related articles

• July 11: International Day against Stoning (creepingsharia.wordpress.com)
• The International Day against Stoning [Pharyngula] (scienceblogs.com)

Οθωμανολαγνία

Image via WikipediaΓεώργιος Σιδηρούντιος

Λόγος στηλιτευτικός, κατά των Ιεραρχών Δωδεκανήσου και Κρήτης, οι οποίοι πρόσφατα αποδέχθηκαν την Τουρκική υπηκοότητα, αλλά και εν μέρη κατά του ανιστόρητου αλλά εντίμου εκείνου Ελλαδίτη φιλοσόφου που σήμερα διδάσκει την Οθωμανολαγνία.
Πλήθος κηρυγμάτων, άρθρων, συγγραμμάτων, δηλώσεων και εκδηλώσεων, έχουν αναμφισβήτητα αφιερωθεί στην κατήχηση του Ελλαδικού χώρου, υπέρ της Οθωμανολαγνίας. 
Το φαινόμενο είναι παλαιό και έχει ρίζες στην Χριστιανική παράταξη εκείνη τη Βυζαντινή, η οποία πήρε τα όπλα για να κάνει αιματηρούς αγώνες στο πλευρό των Τούρκων. Οι Οθωμανολάγνοι πολέμησαν ενάντια σε μία άλλη παράταξη, Χριστιανική, Βυζαντινή, η οποία έκανε το παν για να μην υποδουλωθεί στους Τούρκους μέχρι την τελευταία στιγμή. Εκείνη η αγωνιζόμενη Βυζαντινή παράταξη, η οποία πολεμούσε του Οθωμανολάγνους, ήταν οι Χριστιανοί λάτρεις του Αρχαίου Ελληνισμού, τους οποίους οι Οθωμανολάγνοι καθύβριζαν ως “Έλληνες.” Οι άνθρωποι εκείνοι, οι Έλληνες Βυζαντινοί, ήταν ότι καλύτερο είχε να παρουσιάσει η τότε Ευρώπη στο χώρο της διανόησης και της επιστήμης. Εκείνοι οι Έλληνες έχουν γίνει γνωστοί σε κύκλους Βυζαντινολογικούς, ως το δεύτερο ρεύμα Ουμανισμού στη Ευρώπη. Το πρώτο Ουμανιστικό ρεύμα ήταν πάλι Ελληνοβυζαντινό, λίγους αιώνες πριν.
Η επίκεντρος θεολογική θέσης της φιλοτουρκικής Βυζαντινής παράταξης ήταν το ότι ο Τουρκισμός βρίσκονταν περισσότερο κοντά στην πεμπτουσία της Ορθοδοξίας, και για αυτό σέβονταν περισσότερο την Ορθοδοξία από ότι οι αιρετικοί Χριστιανοί της Δύσης. Αυτός ήταν, μας λένε, και ο λόγος για τον οποίο η φιλεύσπλαχνη Οθωμανική κατοχή διατήρησε την Ορθοδοξία στην ουσία σχεδόν ανέπαφη από την Δυτική αιρετική σκέψη. Η νεο-ψευδοορθόδοξη φιλοοθωμανική τάση, γνήσιο και εκλεκτό τέκνο της παλαιάς Βυζαντινής Τουρκόφιλης παράταξης, εξοπλισμένη με βαρύγδουπους ακαδημαϊκούς τίτλους σπουδών και μελετών, προικισμένη με τα πλουσιότερα δώρα της ρητορικής και της συγγραφικής τέχνης, λεξηπλάστης και ιδεοπλάστης, φιλοσοφούμενη, κυρίαρχη της Ελλαδικής Χριστιανικής διανόησης, διορισμένη συχνά και πληρωμένη από το δημόσιο με υψηλές αμοιβές, συμμαχούσα και συχνά ταυτιζόμενη με το ρεύμα της αριστερίζουσας και όχι κατ' ουσίαν αριστερής ιντελιγκέντσιας του τόπου, έχει καταφέρει να διαμορφώσει την άποψη μεγάλου μέρους του Νεο-Ελλαδικού ελληνισμού σύμφωνα με τις δικές της διδασκαλίες. Ο Νεο-ψευδορθόδοξος Οθωμανολαγνισμός, δεν διστάζει να δίνει και διαλέξεις ακόμα και για την μεταφυσική καταβολή των εξελίξεων του ανθρωπίνου δεσοξυριβονουκλεϊκού οξέως, χρησιμοποιώντας για την επιχειρηματολογία του αυτή τα ανώτερα επίπεδα της καθομιλουμένης Ελληνικής.
Άποψής μας είναι ό,τι οι Οθωμανολάγνοι είναι στην ουσία οι πνευματικοί πατέρες της σημερινής δυσάρεστης Ελλαδικής κατάστασης. Παρά την πρωταγωνιστική υπαιτιότητά τους, συχνά επιχειρούν οι ίδιοι τελικά και τον υποβιβασμό της κύριας ονομασίας του γένους μας από 'ηρωϊκό' σε 'παρακμιακό.' Διδάσκουν, εκτός των πολλών φιλοσοφικών τους φληναφημάτων, τεράστιες ιστορικές ανακρίβειες. Διατυπώνουν αυτές τις ιστορικές ανακρίβειες μέσα στα πλαίσια μίας πολύπλοκης αυτοευλογούμενης Χριστολογίας, προκειμένου να επιβεβαιώσουν την αυθαίρετη, αλλά και πολύ παλαιά θέση, ότι η Ορθοδοξία είναι Ανατολή. Εδώ πρέπει να παρατηρήσουμε ότι οι Οθωνολάγνοι είναι στην ουσία πνευματικοί απόγονοι δύο παλαιών μεγάλων Χριστιανικών αιρέσεων, της Κακοδοξίας και της Ανορθοδοξίας, τις οποίες θα ορίσουμε σε άλλο κείμενο. Τον Ελληνισμό οι Οθωμανολάγνοι τον θεωρούν ως υποδεέστερο υποεξάρτημα της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας. Αντί λοιπόν ο Οθωμανολάγνος να θεωρεί την Ορθοδοξία ως προϊόν της Ελληνικής σκέψης, υποβιβάζει την Ελληνική σκέψη σε υπο-προϊόν της Ορθοδοξίας, και θέτει το ζήτημα της πίστεως υπεράνω οποιασδήποτε Ελληνικής θεώρησης, η οποία υποστηρίζει ότι στην ουσία, η Ορθοδοξία είναι Ελληνικής προέλευσης, και μία από της Ελληνικές φιλοσοφικές σχολές σκέψης. Ο Οθωμανολαγνισμός ξεκάθαρα δεν αποδέχεται αυτό το οποίο στην ουσία είναι ο Ελληνισμός, δηλαδή ούτε Δύση, ούτε Ανατολή. Ο Ελληνισμός είναι το κέντρο και η αρχή μέσα από την οποία μπορεί να ερμηνευθεί και να ορισθεί τόσο η Ανατολή όσο και Δύση. Από που και εως που λοιπόν είμαστε Ανατολή; Το κάλυμα αυτό της Ανατολικότητας γιατί πρέπει να το δεχθούμε;
Αυτό που βασικά απασχολεί τους Οθωμανολάγνους δεν είναι ούτε να φιλοσοφήσουν, ούτε να μάθουν από την ιστορία, αλλά να φτιάξουν την ιστορία όπως αυτοί νομίζουν ότι ήταν ή πρέπει να είναι. Γι΄αυτό άλλωστε δεν μπήκαν ποτέ στον κόπο να μελετήσουν σε βάθος το ίδιο το ιστορικό πρόσωπο του Χριστιανισμού. Η Ανατολίτικη οκνηρία τους είναι απερίγραπτη. Εδώ θα αποδείξουμε ότι δεν πρόκειται στην ουσία περι συνειδητών αγυρτών, αλλά περισσότερο περί λαλίστατων ανιστόρητων ρητοροσοφιστών, απελπισμένων, οι οποίοι αντί να προστρέξουν για απαντήσεις στην επιστήμη της λογικής και την έρευνα, αντί να προστρέξουν στις ιστορικές πηγές, προτίμησαν να φτιάξουν ένα δικό τους ανατολικοκεντρικό κοσμοθεωρητικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο κλείστηκαν και παραμένουν κλειστοί, και μέσα από το οποίο ερμηνεύουν την Ανατολή ως την αρχή του παντός. Παρά την ρητορική τους ευφράδεια που συχνά συναντούμε σε διαλέξεις και κηρύγματα, η αμάθειά τους είναι τόσο βαθιά, ώστε να αγνοούν ακόμα και τα βασικότερα για τον ίδιο τον Ιησού Χριστό. Για αυτούς πάντα πρωτεύει η μεταφυσική, και μεταφυσικά ερμηνεύουν τα γραπτά που διαβάζουν, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να δουν ό,τι μπορεί να δει ακόμα και ένας άνθρωπος χωρίς ίχνος παιδείας, ο οποίος όμως πιστεύει στην δύναμη της λογικής. Κατα καιρούς στην εποχή μας, άνθρωποι από τα λεγόμενα αριστερά, μετά από σύντομη μελέτη, με γνώμονα όμως την λογική, εκφράζουν την άποψη ότι ο πρώτος Χριστιανισμός δεν ήταν το κίνημα αγάπης που μας λένε οι Οθωμανολάγνοι, αλλά ήταν ένα απελευθερωτικό επαναστατικό κίνημα. Αυτούς τους αριστερούς τους στηλιτεύουν οι Οθωμανολάγνοι ως ανθρώπους οι οποίοι έχουν χάσει την ευλογία του Αγίου Πνεύματος, και κατα συνέπεια δεν μπορούν να δουν το πνευματικό μεγαλείο του πρώτου Χριστιανισμού. Υπάρχουν και οι άνθρωποι από τα λεγόμενα δεξιά, οι οποίοι και αυτοί, μετά από μία σύντομη μελέτη, με γνώμονα όμως την λογική, εκφράζουν την άποψη ότι δεν είναι δυνατόν οι Χριστιανοί των πρώτων αιώνων στο Βυζάντιο να ήταν άνθρωποι της αγάπης, διότι κατέσφαξαν τους πολυθεϊστές. Αυτούς τους δεξιούς οι Οθωμανολάγνοι τους θεωρούν ότι βρίσκονται υπο την επήρεια των δαιμόνων που κατοικούν μέσα στα είδωλα των αρχαίων Θεών, τα οποία έχουν γίνει πάλι της μόδας.
Ποιός ήταν λοιπόν ο Ιησούς και ποιοι οι πρώτοι Χριστιανοί, των οποίων οι Οθωμανολάγνοι υποστηρίζουν ότι είναι πνευματικοί απόγονοι, και των οποίων τις διδασκαλίες θεωρούν ότι κατέχουν καλύτερα από όποιον άλλο; Οι Οθωμανολάγνοι δεν μπορούν να ανακαλύψουν την καταγωγή τους μόνοι τους, διότι πρώτα από όλα δεν διαβάζουν του Πατέρες της Εκκλησίας, εκτός από κάποια αποσπάσματα και ελάχιστα έργα επιλεκτικά. Εκτός αυτού, πόσες φορές έχουν άραγε προσεγγίσει έστω και αυτές τις λίγες πηγές της ιστορίας που επιλέγουν, χωρίς προηγουμένως να έχουν πάρει ανατολικό πνευματικό χασίσι; Να λοιπόν πράγματα τα οποία δεν μας λένε:
Οι πρώτοι Χριστιανοί δεν αυτο-ονομάζονταν σαν Χριστιανοί, για τον απλούστατο λόγο ότι η λέξη Χριστός είναι ελληνική, δηλαδή δεν υπήρχε σαν λέξη στην μητρική γλώσσα του Χριστού και των Αποστόλων, η οποία δεν ήταν η ελληνική. Ο Άγιος Επιφάνιος στο έργο του Πανάριον μας πληροφορεί ότι οι πρώτη κοινότητα η οποία υιοθέτησε αργότερα το όνομα Χριστιανοί, ήταν στην Αντιόχεια της Συρίας, και ότι οι πρώτοι άνθρωποι που ακολούθησαν τον Ιησού στην Ιουδαία και Παλαιστίνη, όπως και ο ίδιος ο Ιησούς, λέγονταν Γαλιλαίοι και Ναζωραίοι. Οι Πράξεις των Αποστόλων και το Κατα Μάρκον Ευαγγέλιο επίσης καλούν τον Ιησού Ναζωραίο. Στο Κατά Λουκά Ευαγγέλιο ο Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής επίσης ονομάζετε Ναζιραίος. Ο Άγιος Επιφάνιος Ναζιραίο ονομάζει και τον αδελφό του Ιησού, τον Ιάκωβο, και επίσης ξεκάθαρα διευκρινίζει ότι όλοι οι γιοί του Ιωσήφ, δηλαδή τα αδέλφια του Ιησού, ήταν Ναζιραίοι. Ο Άγιος Επιφάνιος, αλλά και άλλες Χριστιανικές πηγές, εξηγούν ότι οι Ναζιραίοι ήταν ένα ιερό τάγμα ανδρών αφιερωμένων στον Θεό, οι οποίοι δεν έκοβαν τα μαλιά τους, δεν έτρωγαν κρέας και δεν είχαν σεξουαλικές επαφές, όπως δηλαδή και οι σημερινοί μοναχοί. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος στα σχόλιά του στον Πεντηκοστό Ψαλμό επίσης ονομάζει τον Ιησού Ναζαραίο, και στα σχόλιά του επί του Ιερεμία εξηγεί ότι οι Ναζαραίοι ήταν μια ιδιαίτερη ομάδα ανθρώπων που πρώτα δημιούργησε ο Προφήτης Ηλίας. Όπως είναι γνωστό, οι προσκείμενοι στον Προφήτη Ηλία τον είχαν βοηθήσει στην εκκαθάριση πολλών αντιπάλων του, και έχει μείνει στην θρησκευτική ιστορία ως ο σφαγέας αιρετικών Ιουδαίων. Για αυτή την ιδιαίτερη ομάδα ανθρώπων δίνει στοιχεία και το βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης που ονομάζουμε Δικαστές. Στο έργο του περί της Ευαγγελικής Αποδείξεως ο Άγιος Ευσέβιος επίσης καλεί ξεκάθαρα τον Ιησού Ναζιραίο. Αυτό που έχουμε μάθει εμείς μέσα στα σχολεία και τις εκκλησίες μας είναι ότι ο Ιησούς ήταν από ένα μέρος που το έλεγαν Ναζαρέτ, και έτσι ονομάστηκε Ναζωραίος. Αυτό αναφέρετε μόνο από τον Άγιο Ευσέβιο, ενώ στα έργα του Αγίου Επιφανίου σε ένα μόνο μέρος διαβάζουμε την εξήγηση για πόλη Ναζαρέτ και σε άλλα την εξήγηση για το ιερό τάγμα. Το ότι δεν υπάρχει καμία ιστορική αναφορά πουθενά για ένα μέρος που λέγετε Ναζαρέτ, πριν να το αναφέρει για πρώτη φορά ο Ευσέβιος τον τέταρτο αιώνα, δημιουργεί υποψίες. Περιττό να αναφέρουμε ότι πλήθος Χριστιανικών κειμένων είναι ψευδεπίγραφα και έχουν υποστεί προσθήκες, αλλαγές και αφαιρέσεις ανα τους αιώνες. Στα δε ελληνικά αυτός που είναι από την Ναζαρέτ λέγετε κανονικά Ναζαρεταίος και όχι Ναζιραίος ή Ναζωραίος. Επίσης σημαντικότατο είναι ότι σε μετάφραση στα ελληνικά, όπως μας λέει πλήθος κειμένων, ο όρος Ναζωραίος γίνετε Ζηλωτής, το οποίο συνάδει πλήρως με την θεωρία περί Ιερού Τάγματος. Αυτό το Ιερό Τάγμα, τους Ναζιραίους ή Ναζωραίους, καταράστηκε τον πρώτο αιώνα και ο περιβόητος Ραββίνος Γαμαλιήλ ο δεύτερος, διότι είχαν κατασφάξει τους Ιουδαίους εκείνους οι οποίοι συντάσσονταν με τους Ρωμαίους. Οι Ρωμαίοι επίσης κυνήγησαν τους ζηλωτές, εξ ού οι περιβόητοι διωγμοί εναντίον των Χριστιανών. Όπως λέει ο ιστορικός Ιώσηπος, οι Ζηλωτές είχαν επαναστατήσει και κατέσφαξαν την άρχουσα τάξη της Ιερουσαλήμ. Οι Ρωμαίοι, τους επαναστατημένους Ζηλωτές του αποκαλούσαν με μία δική τους λέξη, Σικάριους, το οποίο σε Ελληνική μετάφραση, σημάνει χασάπηδες (σίκα λέγαν το μακρύ μαχαίρι του χασάπη τότε οι Ρωμαίοι). Το υλικό που υπάρχει για την δράση των πρώτων Χριστιανών στο πόλεμο ενάντια στους Ρωμαίους και το Ιουδαϊκό κατεστημένο είναι πάρα πολύ, και δε θα συνεχίσουμε εδώ με αυτό, αλλά θα απαντήσουμε στο επιχείρημα ότι η Καινή Διαθήκη μας λέει άλλα. Εξαρτάτε κύριοι, εξαρτάτε τι θα διαβάσουμε από την Καινή Διαθήκη, και τι δεν θα διαβάσουμε. Στο Κατα Ιωάννη Ευαγγέλιο, ο Ιησούς έφτιαξε το φραγέλλιο, το οποίο είναι βαρύς τύπος μαστιγίου, και με αυτό επιτέθηκε στην γνωστή σκηνή εναντίον των εμπόρων. Στο Κατα Λουκά υπέδειξε σε όποιον από τους ανθρώπους του δεν είχε μάχαιρα να πουλήσει το πανωφόρι του και να αγοράσει. Στο Κατα Ματθαίον Ευαγγέλιο ο Ιησούς δηλώνει ότι δεν ήρθε να φέρει ειρήνη επι της γης, αλλά μάχαιρα. Στις Πράξεις των Αποστόλων ο Ανανίας και η Σαπφίρα πέφτουν νεκροί ως εκ θαύματος μόλις αρνούνται να δώσουν χρήματα στον Απόστολο Πέτρο. Στο Κατα Μάρκον Ευαγγέλιο ο Ιησούς αποκαλεί την Ελληνίδα και την κόρη της σκυλιά. Αυτή την άποψη του Ιησού για τους Έλληνες διατήρησαν πολλοί Χριστιανοί τον δεύτερο αιώνα και αργότερα. Ο Αγίος Θεόφιλος στο έργο του Προς Αυτόλυκον έγραψε ότι ο Ηρόδοτος, ο Κλεάνθης και ο Διογένης δίδασκαν κανιβαλισμό. Ο Τατιανός, ο αρχηγός των Χριστιανών της Συρίας, στο έργο του Κατά Ελλήνων, έγραψε ότι ο Ηράκλειτος ήταν αδαής, ο Αριστοτέλης κόλακας και η Σαπφώ πόρνη. Λίγο αργότερα, στο έργο Στρώματα του Κλήμεντα Αλεξανδρίας διαβάζουμε ότι οι πολυθεϊστές ήταν γουρούνια που ζούσαν στη βρώμα και τις λάσπες. Το τι έγραφαν οι Χριστιανοί των πρώτων αιώνων για τους Έλληνες, και το τι έκαναν στους Έλληνες στους πρώτους αιώνες του Βυζαντίου, είναι ζήτημα για άλλα άρθρα. Εκεί όπου θέλουμε να καταλήξουμε είναι ότι ακόμα συχνά αντηχούν ηχηρά κηρύγματα ενάντια στους κομμουνιστές και ενάντια στους πολυθεϊστές, μόνο και μόνο επειδή τόλμησαν και τολμούν να αμφισβητήσουν την ιστορία, όπως αυτή την παραδίδουν οι Οθωμανολάγνοι. Τα ίδια κάνουν και σε όποιον αριστερό ή δεξιό τολμάει να μιλήσει ενάντια στη Οθωμανική κατοχή.
Η ερώτηση λοιπόν τώρα είναι, αν πράγματι οι Οθωμανολάγνοι είστε τα πνευματικά παιδιά των πρώτων Χριστιανών. Αν ναι, τότε που είναι η μαχητικότητά σας την οποία αυτοί είχαν εναντίον κατακτητών; Τι σχέση έχετε εσείς με αυτούς, και ποιών τελικά πραγματικά πνευματικά παιδιά είστε; Την σκέψη σας την γνωρίζετε από που κρατάει; Ερευνήσατε, ή απλά δεχτήκατε τι σας είπαν οι Τούρκοι και άλλοι για το ποιοι είστε; Εφόσον ούτε την ιστορία του Σωτήρα σας δεν γνωρίζετε, πως είναι δυνατόν να μας πείσετε για το πόσο ωραία και πνευματικά ζούσε ο ραγιάς Ρωμιοέλληνας στα χρόνια της Οθωμανικής σκλαβιάς; Οι μητέρες μας και οι γιαγιάδες μας μήπως είπαν ψέματα πως κρύβονταν από τον Τούρκο πασά του χωριού να μην τις δει ποτέ; Γάμους δεν έκανε ο Ραγιάς κρυφά γιατί το είχε έθιμο ο κάθε τοπικός Πασάς να πλαγιάζει την νύφη του Χριστιανού πρώτος αυτός; Ρωτήστε τις γιαγιάδες και του παππούδες να σας τα πούνε, παντού αυτό έκαναν οι Οθωμανοί. Σε καλύβια και χαμόσπιτα δεν είχαν τον ραγιά να ζει οι αφέντες; Δεν του απαγόρευαν τα παράθυρα και το ύψος των σπιτιών; Στις ψάθες επάνω δεν γεννιόντουσαν και δεν πέθαιναν η μιά γενιά μετά την άλλη των Χριστιανών δούλων; Ένας πασάς και ένας παπάς δεν έτρωγαν σε κάθε χωριό, και ο λαός πεινούσε; Οι Χιώτες δεν πήγαιναν δυό δυό και καβαλούσαν ο ένας τον άλλο όποτε έβλεπαν Τούρκο από μακριά, για να τον ξεγελάσουν να μην τους αγγαρέψει να τον κουβαλήσουν, κάνοντάς τον να νομίσει πως κάποιον άλλο Τούρκο κουβαλάνε στην πλάτη; Υποζύγια δεν είμασταν με αξία δούλου συχνά μικρότερη από αυτή ενός μεγάλου θηλαστικού ζώου; 35 χρονών όποιος έφτανε γέρος δεν ήτανε από την κακοπέραση; Ελεύθεροι δεν ήταν μόνο όσοι ζούσαν κρυμμένοι σαν τα αγρίμια μέσα στα βουνά και τα άγονα μέρη; Ένα στα πέντε παιδιά του Έλληνα δεν το έπαιρνε φόρο ο Τούρκος για να το κάνει γενίτσαρο ή χανουμάκι; Ο πλουσιότερος παπάς δεν μάζευε τα χρήματα από τους δούλους Χριστιανούς και τα κατάθετε στον Σουλτάνο για να αγοράσει το Πατριαρχιλίκι; Αγοραστή δεν ήταν πάντα από τον Σουλτάνο η θέση του Πατριάρχη; Αγοραστά δεν ήταν όλα τα Επισκοπιλίκια από παπάδες που πλήρωναν τους τοπικούς πασάδες; Οι φτωχοκαλόγηροι που σπάνια γίνονταν επίσκοποι στάθηκαν συχνά στο πλευρό του πεινασμένου, ενώ ο άνω κλήρος συνήθως κρατούσε το λαό χαμηλά, σκυμμένο δούλο του Οθωμανού. Υπήρξαν και οι ευνοούμενοι Έλληνες έμποροι, και κάποιες περιοχές είχαν προνόμια. Πλήρωναν πάντα καλό μπακσίσι και χαράτσι. Βέβαια υπήρξαν παιδιά πλουσίων Ελλήνων που δεν άντεχαν να βλέπουν τους κολίγους να σέρνονταν στις λάσπες μιά ζωή ολάκερη, και επαναστάτησαν και αυτά ακόμα. Απο την καλοπέραση έγινε ο ραγιάς φονιάς για να φάει τον Τούρκο; Τον ξεγέλασαν μήπως οι αιώνιοι εχθροί της Οθωμανολαγνίας, οι Δυτικοί, διότι κατάλαβαν ότι πήγαινε ο ραγιάς να αρπάξει μόνος του εκ των έσω την Οθωμανική αυτοκρατορία; Μα που είναι το ίχνος σοβαρότητας και λογικής σε τέτοιες αναλύσεις; Άφησε ποτέ ο μουσουλμάνος αλλόπιστο να του πάρει το αφεντιλίκι χωρίς πόλεμο; Που και πότε την χάρισε την ελευθερία ο Τούρκος από μεγαλοψυχία; Μόνο μετά την μεγάλη επανάσταση δεν άρχισε ο Οθωμανός να δίνει τις μεταρρυθμίσεις του Τανζιμάν;
Οθωμανολάγνοι Χριστοπλάστες, τι σχέση έχετε με τους Έλληνες Ορθόδοξους Τάσο Ισαάκ και Σολωμό Σολωμού; Τα κομματιασμένα κορμιά των αγνοούμενων της Κύπρου για σας δεν υπάρχουν; Για σας ο Τούρκος είναι αρχοντικός, όπως λέτε στις διαλέξεις σας. Μήπως τούρκικη είναι και η δική σας σκούφια, και ας έχετε όνομα δήθεν ελληνικότατο; Μήπως πολλοί από εσάς είστε παιδιά των ίδιων των Οθωμανών πασάδων που άλλαξαν ταυτότητα και παρίσταναν τους Έλληνες μόνο και μόνο για κρατήσουν τις περιουσίες τους, να μην τους τις πάρει ο Έλληνας κολίγος; Τρέχετε ακόμα να προσκυνήστε τον Σουλτάνο για να σας δώσει δικαιώματα, αντί να πρωτοστατήσετε στον αγώνα για να κερδίσετε τα δικαιώματα αυτά χωρίς προσκύνημα. Τον Πανελληνικό λαό σε όλον τον κόσμο τον φιμώσατε να μην ξεσηκωθεί με το νόμο στα χέρια για να διεκδικήσει την ελευθερία του Πατριαρχείου και την επιστροφή των περιουσιών που του πήρε ο Σουλτάνος. Ευνουχίσατε τον παγκόσμιο Ελληνισμό να μην διεκδικεί, διότι όταν διεκδικεί κερδίζει. Καλύτερο το προσκύνημα για σας, το έχετε συνηθίσει. Δεν έχετε καταλάβει ότι το Πατριαρχείο είναι συνήθως ο καλύτερος υπηρέτης του Οθωμανού για έξι αιώνες, και ποτέ ο Σουλτάνος δεν θα το αφήσει να χαθεί;
Αγαπητοί μου συμπατριώτες, γέμισε ο τόπος με ψυχοανάπηρους που πιστεύουν σε αόρατες υπερκόσμιες υπερδυνάμεις μεταφυσικών αγγέλων και δαιμόνων. Η κατάπτωση δεν ήρθε από μόνης, την επέβαλαν τα Οθωμανολαγνικά κέντρα και τα παρακλάδια τους με την πνευματικότητά τους. Σαν αποτέλεσμα, η διανόησή μας του σήμερα μεμψιμοιρεί και παράγει σε μεγάλο βαθμό αποχαυνωτικές μελωδίες και εκφράσεις. Άποψής μας είναι ότι η λύση για την αντιμετώπιση του αρρωστημένου φαινομένου της υπανάπτυξης, της παρακμής και του κυριότερου εκφραστή της, του Οθωμανολαγνισμού, βρίσκεται μέσα στην λατρεία της λογικής και της μελέτης. Ο Ελληνισμός εισέρχεται σε μία νέα ελπιδοφόρα φάση επιστροφής στον ελληνοκεντρικό ορθολογισμό. Όταν ο Ελληνισμός επανακτήσει την λογική την οποία του στέρησε τόσους αιώνες η μεταφυσική του Οθωμανολαγνισμού, θα πεθάνει και η Οθωμανολαγνική κουλτούρα του αντιπολιτισμικού ανατολικοσκυλάδικου, η οποία έχει ευνουχίσει το Ελληνικό πνεύμα της Ελευθερίας και της Δημιουργίας. Τη στιγμή που ο κόσμος αντί για τις επισκέψεις στα μεταφυσικάδικα και στα ξενυχτάδικα, αρχίσει να μελετά και να συνδιαλέγεται, θα έρθει καινούργια εποχή όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για τον κόσμο. Τα νέα μεγάλα θαύματα πάλι από εδώ θα ξεκινήσουν, όπως ξεκίνησαν από τους Έλληνες της Αρχαιότητας και τους Έλληνες Βυζαντινούς που έφεραν την αναγέννηση στον κόσμο. Η Νέα Ελλάδα τώρα αρχίζει να ξαναγεννιέται, μέσα από τις στάχτες της.

Related articles

• What happened to Austria Hungary and the Ottoman Empire after the Allie treaties (wiki.answers.com)