Η ενάρετη ζωή ήταν η πίστη του Έλληνα και η καθημερινή του φροντίδα. Ο Έλληνας ένιωθε τιμή και δόξα να συμμετέχει στα κοινά καθημερινά έχοντας ως μόνο λογικό τρόπο διοίκησης την άμεση δημοκρατία, που γνωρίζει τα γεγονότα από άμεση επαφή και συναναστροφή με τους συμπολίτες του, όχι όπως σήμερα σε επίπεδα καφενείου αλλά σε επίπεδο βουλής με ισχύ και ευθύνη των πράξεων και αποφάσεων και λόγων του. Οι πολίτες νοιάζονταν για τους συμπολίτες τους, και αυτός ήταν ο λόγος των επιτευγμάτων των κοινωνιών της εποχής τους.
Σε εμάς έμαθαν ότι είμαστε είλωτες στο τόπο αυτό, και κάθε κλοπή είναι αρετή αφού ο τόπος δε μας ανήκει αλλά ανήκει στους ολιγάρχες και στους πολιτικούς υπαλλήλους τους.
Η ιστορία είναι μάθημα και καθένας έχει δικαίωμα να επιλέγει τη πηγή των γνώσεων του. Εγώ δεν έχω να πάρω κάτι από το κράτος που ξένοι προστάτες το κατασκεύασαν , του δώσανε νόμους και διδακτική ύλη.
Έφτασα μεγάλος να μπορώ να διαβάζω αναλυτικά αυτά που μου δίδασκαν αλλά και αυτά που δεν ήθελαν να με διδάξουν. Έμαθα να αναζητώ τη γνώση αυτό είναι το δαιμόνιο μου, αυτό δε με αφήνει να κοιμηθώ, χωρίς να έχω αναζητήσει κάποια μορφή αναζήτησης, γνώσης ή κατανόησης.
Πολλοί μπορούν να με χαρακτηρίσουν γραφικό, φαντασμένο, κολλημένο, τρελό, αποξενωμένο ή και επικίνδυνο για το καλό της κοινωνίας. (Δε θα είναι η πρώτη φορά) Δεν είμαι ορθόδοξος (κατά την ερμηνευτική έννοια : of a person not independent-minded; conventional and unoriginal) , αλλά και δε περιμένω άλλους να θέλουν να αφήσουν την στοργική αγκαλιά της περπατημένης οδού που πάντα οδηγεί στα ίδια λάθη.
Ας κάνουμε και άλλα λάθη, έτσι ο άνθρωπος μαθαίνει. Ας μάθουμε να αναλαμβάνουμε και άλλες ευθύνες, έτσι θα μάθουμε και εμείς. Δε χρειάζεται να μας αντιπροσωπεύουν άλλοι για να λύνουν τα δικά μας προβλήματα. Κανείς δεν αναλαμβάνει προβλήματα άλλων δωρεάν. Γιατί περιμένουμε αυτό από τους πολιτικούς και θρησκευτικούς μας ηγέτες; Η δική μας βαρεμάρα δημιούργησε αυτές τις δύο κλάσεις ανθρώπων μέσα στις πολιτείες μας.
Εάν σταματήσουμε να φοβόμαστε και να βαριόμαστε τότε θα έχουμε μέλλον, αφού η ενεργητικότητα μας θα δείχνει το στίγμα στο παρόν και το μέλλον μας. Εμείς είμαστε το παρόν και εμείς δημιουργούμε το μέλλον μας όταν εμείς θέλουμε να είμαστε ζωντανοί με την όλη την έννοια της λέξης.
Με αγάπη και ελπίδα ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί και όχι μόνο πονάμε από τις θανάσιμες πληγές που δεχόμαστε, αλλά και επιθυμούμε τα αγαθά της ζωής με όλη μας την ύπαρξη ώστε να ανασταίνεται το είναι μας ακόμα και μέσα από τις στάχτες, όπως και τα ξεραμένα φυτά των ερήμων που δέχονται λίγες σταγόνες βροχής και χλωραίνουν σε λίγες ώρες.
Έχοντας έλλειψη μέτρου του καλού στον άνθρωπο, ας παρατηρήσουμε τι συνήθειες έχει το ανθρώπινο γένος. Είναι ένα κοινωνικό ζώο του πλανήτη όπως και πολλά άλλα ζώα, είναι όμως και επι-κοινωνιακό ζώο σε βαθμό κατά πολύ μεγαλύτερο από τα άλλα κοινωνικά ζώα.
Άρα η επικοινωνία και η κοινωνικότητα μπορούν να τεθούν ως μέτρα του “καλού” “κάλους” και “αγαθού” για κάθε άνθρωπο αλλά και για κάθε κοινωνία. Ο εγωισμός είναι παρών από την εποχή που το πρώτο κύτταρο “ένοιωσε” το εγώ το εσωτερικού του κόσμου και το άλλο του εξωτερικού κόσμου.
Δε θα ήθελα να παραδώσω τον εγωισμό στην “πυρά” των “κακών” γιατί και μέσα από τον άριστο “εγωισμό” του κάθε κυττάρου μας όλα τα μετρημένα “εγωιστικά” κύτταρα του σώματος κάθε πολυκύτταρου οργανισμού , συμμετέχουν και παράγουν κάτι πολύ περισσότερο από το άθροισμα των “εγωιστών” κυττάρων : Ζώντες οργανισμούς.
Έτσι και στις ανθρώπινες κοινωνίες, κάθε “μέτρον άριστον” και “μηδέν άγαν” κοινωνικό μέλος, παράγει κοινωνίες που υπερτερούν σε ικανότητες τις συνολικές ικανότητες των ανθρώπων που συμμετέχουν στο συγκεκριμένο κοινωνικό σύνολο. Από την οικογένεια, τη γενεά, την επιχείρηση, το χωριό, τη πόλη και το κράτος, μπορούμε να καταλάβουμε την παθογόνα ή αγαθή προαίρεση του κοινωνικού συνόλου αλλά και του καθενός μέλους του συνόλου.
Ας θυμηθούμε ότι τα καρκινογόνα κύτταρα (ακράτως, ατόπως και αχρόνως πολλαπλασιαζόμενα) ονομάζονται “κακοήθη” , δηλαδή ο εγωισμός τους εκφράζεται στο μέτρο του “κακού” ήθους. Και ήθος είναι το παρατεταμένο έθος (συνήθεια). Άρα κάτι πέραν του έθους (έθιμο) είναι χαρακτηριζόμενο ως “κακό” είτε υπερβαίνει είτε “υπολείπεται” των παρατηρούμενων επιπέδων.
Αλλά και πάλι , σε καταστάσεις που υπάρχει η επιθυμία αναβάθμισης ή εξέλιξης ή προσαρμογής σε νέες καταστάσεις, μέσα σε εκείνες τις περιόδους αλλαγών, πολλά μελλοντικά “αγαθά” χαρακτηρίζονται “κακά” από τις παρούσες παλαιές γενεές.
Τίποτα στη φύση δε μας λέει για την ύπαρξη απόλυτης καλοσύνης ή κακίας, αφού το “καλό” και το “κακό” είναι διαδικασία και όχι απόλυτο.
Εάν πούμε ότι η προστασία της ζωής είναι “καλό” τότε το καλό για ένα κύτταρο πολιομυελίτιδας είναι η προστασία του. Μπορείτε να πείτε ότι το κύτταρο αυτό έχει απόλυτο δικαίωμα στη ζωή, πόσο δίκαιο το σκέφτεστε όταν αυτό το κύτταρο θα είναι μέσα σε ένα ανθρώπινο σώμα; Και τα δύο ζωντανά έχουν δικαίωμα στη ζωή; Που φτάνουν τα δικαιώματα; Που επιτρέπεται το απόλυτο δικαίωμα;
Αυτή η θεωρητική ανάλυση βασίζεται όπως δήλωσα στην αρχή, στις βασικές ιδιότητες διαβίωσης του ανθρώπου, και καμία σύγκριση με ηθικολογίες δε θα πρέπει να τεθεί ως αντίθεση ή επιβεβαίωση της ανάλυσης αυτής.
