Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011
Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011
Iron Maiden - Alexander The Great (with lyrics)
Alexander The Great "Somewhere In Time"(1986) album, with lyrics as usual. Enjoy! Check out the channel for more videos!
Intro solo at 0:15 played by Adrian Smith.
4:00 Solo: Adrian Smith
5:49 Solo: Adrian Smith
6:30 Solo: Dave Murray
Lead Vocals: Bruce Dickinson
Bass and backing vocals: Steve Harris
Guitar: Dave Murray
Guitar and backing vocals: Adrian Smith
Drums: Nicko McBrain
Intro solo at 0:15 played by Adrian Smith.
4:00 Solo: Adrian Smith
5:49 Solo: Adrian Smith
6:30 Solo: Dave Murray
Lead Vocals: Bruce Dickinson
Bass and backing vocals: Steve Harris
Guitar: Dave Murray
Guitar and backing vocals: Adrian Smith
Drums: Nicko McBrain
Don't waste your time for the Wasted Years
Wasted Years by Iron Maiden. The official and original music video from the album Somewhere in Time (1986). Can be found on Iron Maiden ''Visions of the Beast'' DVD.
Lyrics:
From the coast of gold, across the seven seas
I'm travellin on, far and wide
But now it seems, I'm just a stranger to myself
And all the things I sometimes do, it isn't me but someone else
I close my eyes, and think of home
Another city goes by in the night
Ain't it funny how it is, you never miss it 'til it's gone away
And my heart is lying there and will be 'til my dying day
So understand Don't waste your time always searching for those wasted years
Face up... make your stand
And realize you're living in the golden years
Too much time on my hands,
I got you on my mind
Can't ease this pain, so easily
When you can't find the words to say it's hard to make it through another day
And it just makes me wanna cry and throw my hands up to the sky
Lyrics:
From the coast of gold, across the seven seas
I'm travellin on, far and wide
But now it seems, I'm just a stranger to myself
And all the things I sometimes do, it isn't me but someone else
I close my eyes, and think of home
Another city goes by in the night
Ain't it funny how it is, you never miss it 'til it's gone away
And my heart is lying there and will be 'til my dying day
So understand Don't waste your time always searching for those wasted years
Face up... make your stand
And realize you're living in the golden years
Too much time on my hands,
I got you on my mind
Can't ease this pain, so easily
When you can't find the words to say it's hard to make it through another day
And it just makes me wanna cry and throw my hands up to the sky
Nigeria's Religious Businessmen
Unreported World - Series 2011 - Episode 14 - Nigeria's Millionaire ...
JOURNALIST OR REPORTER Seyi Rhodes
Miracles, expensive cars, exorcisms and bodyguards: religion is big business in Nigeria.
Reporter Seyi Rhodes and director Matt Haan travel to Lagos to reveal the extraordinary world of the millionaire preachers.
By promoting the dream of escaping poverty, they have turned their churches into corporations, which are changing the face of Christianity.
Every Sunday millions of Nigerians crowd into thousands of competing churches. The team visits one church in Lagos run by Dr Sign Fireman, an up-and-coming preacher who is attempting to break into the big time.
They find 2000 people at an event billed as the Burial of Satan. After a rock star entrance, Dr Fireman begins his service by exorcising the demons in his congregation.
Read more on Channel4 ...
Series 2011 | Episode 14 | Nigeria's Millionaire Preachers ... Haan travel to Lagos to reveal the extraordinary world of the millionaire preachers ...
JOURNALIST OR REPORTER Seyi Rhodes
Reporter Seyi Rhodes and director Matt Haan travel to Lagos to reveal the extraordinary world of the millionaire preachers.
By promoting the dream of escaping poverty, they have turned their churches into corporations, which are changing the face of Christianity.
Every Sunday millions of Nigerians crowd into thousands of competing churches. The team visits one church in Lagos run by Dr Sign Fireman, an up-and-coming preacher who is attempting to break into the big time.
They find 2000 people at an event billed as the Burial of Satan. After a rock star entrance, Dr Fireman begins his service by exorcising the demons in his congregation.
Read more on Channel4 ...
ΟΧΙ στη νέα κατοχή
Δελτίο Τύπου του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής
100 δις € έναντι 100 δις €
Πρώτο : Η διαγραφή 100 δις € από το ελληνικό χρέος προς τους ιδιώτες συνοδεύεται από τη δέσμευση της Ελλάδας να δανεισθεί το ισόποσο των 100 δις € από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό μέχρι το 2014. Δεν πρόκειται για μηδενικό αποτέλεσμα.
Τα 100 δις € παλαιού χρέος σε μεγάλο βαθμό έχουν συναφθεί με βάση την εσωτερική δικαστική δικαιοδοσία και επομένως, παρότι χρέος σε ξένους δανειστές, ανήκουν στο «εσωτερικό χρέος», πολιτικά ευκολότερα διαχειρίσιμο από τη χώρα που δανείζεται. Τα 100 δις € των νέων δανείων, εκ των οποίων μάλιστα 30 δις δεν θα πάνε στον δημόσιο προϋπολογισμό αλλά στις τράπεζες, προέρχονται από κοινοτικά και κρατικά κονδύλια, υπόκεινται στη δικαιοδοσία ξένων δικαστηρίων, είναι καθαρό «εξωτερικό χρέος» με πολύ μεγαλύτερες περιπλοκές σε περίπτωση πρωτοβουλιών από τη χώρα που δανείζεται.
Πρόκειται δηλαδή για μια σοβαρότατη επιδείνωση της δανειακής εξάρτησης της Ελλάδας, και στην οικονομική και στην πολιτική διάσταση.
Μακροπρόθεσμη Ύφεση
Δεύτερο : Ο στόχος της σχέσης δανείων προς Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν 120% για το 2020 σημαίνει ότι η Ελλάδα στις αρχές της επόμενης δεκαετίας – ακόμη κι αν φτάσει σε αυτό το στόχο, πράγμα αμφίβολο -θα ξεκινήσει υπερχρεωμένη, με το χρέος κεντρικό οικονομικό πρόβλημα, χωρίς καμιά προοπτική οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης. Θα έχει σχέση χρέους/ΑΕΠ όσο ακριβώς έχει σήμερα η υπερχρεωμένη Ιταλία που έχει παραγωγική βάση κι αποταμιευτικές δυνατότητες πολύ μεγαλύτερες από της Ελλάδας. Σημαίνει ακόμα ότι η πορεία μέχρι το 2020 θα χαρακτηρίζεται από επιδείνωση της λιτότητας, της ανεργίας, του εισοδηματικού επιπέδου, του παγώματος της οικονομίας.
Η απόφαση της Ε.Ε. αυτή δεν θα προσθέτει ούτε ένα ευρώ σε μισθούς και συντάξεις, ούτε μια θέση εργασίας, αντίθετα θα συνεχίσει να αφαιρεί. Από κοινωνική και οικονομική άποψη επομένως θα επιδεινώσει την κατάσταση για το λαό και τη χώρα.
Εμπειρία διεθνών αποτυχιών
Τρίτο : Τα περισσότερα σημεία της απόφασης της Συνόδου Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι εντελώς αόριστα και παραπέμπονται στο μέλλον, ιδιαίτερα σε σχέση με τις συγκεκριμένες ρυθμίσεις των ιδιωτών κατόχων των ελληνικών ομολόγων. Η εμπειρία από την απόφαση του Ιουλίου 2011 , για την οποία η Κυβέρνηση είχε πάλι πανηγυρίσει, δείχνει ότι υποκρύπτονται διαφορές ουσίας σε σχέση με το τι σημαίνει εθελοντική αποδοχή της μείωσης του χρέους από τους πιστωτές μέχρι ότι είναι ανεφάρμοστη. Το Ινστιτούτο Διεθνούς Χρηματοδότησης συμφώνησε κι όχι οι συγκεκριμένες τράπεζες που πολλές αναμένεται να μη συμφωνήσουν, να το θεωρήσουν «πιστωτικό γεγονός» και να εισπράξουν τα ασφάλιστρα.
Ο τύπος αυτός της συμφωνίας που στηρίζεται στη μερική διαγραφή χρέους, μείωση επιτοκίων, παράταση του χρόνου πληρωμής μέσω ανταλλαγής ομολόγων (τύπου Brady) οδηγεί σε επιδείνωση του προβλήματος. Μετά το 2000 και οι επτά χώρες (Αργεντινή, Περού, Ισημερινός, Βραζιλία, Πολωνία, Ουρουγουάη) που προχώρησαν σε τέτοια διαδικασία, βρέθηκαν μετά λίγα χρόνια με μεγαλύτερο ποσοστό χρέος σε σχέση με το ΑΕΠ και τρεις από αυτές αναγκάσθηκαν να κηρύξουν στάση πληρωμών.
Επιτόκια και ρυθμοί ανάπτυξης
Τέταρτο : Μέσα στις σημερινές διεθνείς οικονομικές συνθήκες καμιά υπερχρεωμένη χώρα δεν μπορεί να βρει τον δρόμο της εξόδου όσο τα πραγματικά επιτόκια για τον δανεισμό της, ακόμα κι αν μειωθούν, είναι μεγαλύτερα από τους ρυθμούς ανάπτυξης της.
Αυτό είναι εξαιρετικά βαρύ για χώρες όπως η Ελλάδα που βρίσκεται για χρόνια σε αρνητικούς ρυθμούς ανάπτυξης. Η επανασυσσώρευση του χρέους της είναι περισσότερο βέβαιη, τη στιγμή που δεν προβλέπεται κανένα μέτρο και δεν δημιουργείται καμιά προϋπόθεση για το πέρασμα της χώρας σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης και μάλιστα υψηλούς. Δεν νοείται αντιμετώπιση του χρέους χωρίς ριζική αντιμετώπιση του προβλήματος της ανάπτυξης.
Πραγματική μείωση του χρέους
Πέμπτο : Είναι σαφές ότι η μείωση του πραγματικού χρέους θα είναι μικρό κλάσμα του 50% που ανακοινώθηκε, δεδομένου ότι δεν συμμετέχει στη μείωση το τεράστιο χρέος προς την τρόικα, δεν συνυπολογίζονται τα μέτρα στήριξης τραπεζών και ασφαλιστικών ταμείων, δεν παίρνονται υπόψη οι ασαφείς κι ανύπαρκτες ρυθμίσεις από την μεριά του Ινστιτούτου Διεθνούς Χρηματοδότησης, που εκφράζει τις τράπεζες και τους άλλους πιστωτές της χώρας.
Αλλιώς οι τράπεζες, αλλιώς τα ασφαλιστικά ταμεία
Έκτο : Με τη ρύθμιση αυτή τα ασφαλιστικά ταμεία αφήνονται «στον αέρα» σε συνθήκες πλήρους αβεβαιότητας και ανεπάρκειας πόρων μετά την υποβάθμιση των περιουσιακών τους στοιχείων, με αναμενόμενες σοβαρές αρνητικές επιπτώσεις για το μέλλον των πενιχρών ήδη συντάξεων και άλλων παροχών.
Απεναντίας για τις ελληνικές τράπεζες προβλέπεται ήδη ενίσχυση από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης με 30 δις που τελικά θα επιβαρύνει τον φορολογούμενο. Η συζητούμενη «κρατικοποίηση» ορισμένων ελληνικών τραπεζών δεν είναι τίποτε περισσότερο από το μοντέλο που χρησιμοποιήθηκε στην πρώτη φάση της διεθνούς κρίσης μετά την Lehman Brothers το 2008 και 2009 από τις κυβερνήσεις των καπιταλιστικών χωρών, δηλαδή «κρατικοποίηση όσο οι τράπεζες έχουν ζημιές» και «επαναιδιωτικοποίηση μόλις αποκτήσουν κέρδη».
Κυβέρνηση Κατοχής της Τρόικα στην Αθήνα
Έβδομο: Η κατάργηση της λαϊκής κυριαρχίας στη χώρα μας θεσμοποιείται, διατυμπανίζεται διεθνώς προς παραδειγματισμό , συνταγματοποιείται, και βαθαίνει με την «Ενισχυμένη Εποπτεία» και με την μόνιμη εγκατάσταση της «κυβέρνησης κατοχής» της τρόικα στην Αθήνα η οποία θα καθοδηγεί τις εγχώριες μαριονέτες που θα βρίσκονται στο Μαξίμου, τα Υπουργεία, το Κοινοβούλιο.
Εκποίηση δημόσιας περιουσίας
Όγδοο : Σημαντικό στοιχείο κατάλυσης της λαϊκής κυριαρχίας είναι η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, όπου ήδη στις δεσμεύσεις των 50 δις € προστίθενται άλλα 15δις € για την ενίσχυση του Ευρωπαϊκού Μέσου Οικονομικής Διευκόλυνσης.
Ζούμε μια μεταμοντέρνα έκδοση της «διπλωματίας των κανονιοφόρων», που είχε χρησιμοποιήσει η Μεγάλη Βρετανία στην Τουρκία και την Αίγυπτο, οι ΗΠΑ στη Βενεζουέλα και την Αϊτή με την στρατιωτική κατάληψη περιουσιακών τους στοιχείων για την εξυπηρέτηση των τοκογλύφων. Ανάλογο αποτέλεσμα επιτυγχάνεται τώρα με τον οικονομικό εκβιασμό, τον πολιτικό καταναγκασμό, τη χρήση κυβερνήσεων ανδρεικέλων όπως η κυβέρνηση Παπανδρέου.
Στον πυρήνα της κρίσης χρέους η ίδια η Ευρωζώνη
Ένατο : Η διαιώνιση και επιδείνωση του προβλήματος χρέους της Ελλάδας μετά τις χθεσινές αποφάσεις θα συνυπάρξει με την αναμενόμενη μεγέθυνση κα γενίκευση της αστάθειας, της ανασφάλειας και της κρίσης σε ολόκληρο τον χώρο της ευρωζώνης. Η άρνηση της Γερμανίας και των άλλων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης να αυξήσουν μέσω κρατικών συνδρομών ή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, το μέγεθος των ποσών στη διάθεση του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού και η προσφυγή σε δανειστές- η λεγόμενη «μόχλευση», συμπεριλαμβανομένων ιδιωτών χωρών όπως η Κίνα ή η Ιαπωνία, φέρει πια την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση ως οικονομική οντότητα, κι όχι μόνο κάποιες χώρες μέλη της, στο επίκεντρο της κρίσης χρέους και επιθετικών δράσεων των διεθνών αγορών κεφαλαίου.
Παύση πληρωμών κατεπειγόντως
Δέκατο : Από τις χθεσινές εξελίξεις αποδεικνύεται όμως ότι το «χρέος» δεν είναι ταμπού, συζητείται, μειώνεται, μπορεί να καταργηθεί πλήρως. Αν στις αρχές του 2010 γινόταν έλεγχος – αναδιαπραγμάτευση – αναδιάρθρωση του χρέους χωρίς προσφυγή στον δανεισμό και τους όρους της τρόικα, όπως σταθερά υποστήριζε από τη στιγμή της ίδρυσής του το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής, θα μπορούσε να συμβάλλει στην αποτροπή της σημερινής οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής.
Στις σημερινές συνθήκες η παύση πληρωμών προς τους δανειστές – σε συνδυασμό με την απελευθέρωση από τις δεσμεύσεις από την ευρωζώνη και την πραγματική εθνικοποίηση των τραπεζών – είναι ο αναγκαίος δρόμος. Όχι μόνο αναγκαίος. Κατεπείγων δρόμος. Όσο λιγότερα ποσά χρησιμοποιήσει η Ελλάδα από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό, τις χώρες μέλη, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο – χρέη που ανήκουν σε εξωτερική δικαιοδοσία – τόσο μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων θα έχει.
Η παύση πληρωμών προς τους δανειστές δεν είναι μόνο οικονομικό εργαλείο, είναι ευρύτερη επιλογή που παίρνει υπόψη την κοινωνική και πολιτική διάσταση. Είναι μια στρατηγική επιλογή, η μοναδική με γνώμονα τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας, του κόσμου της εργασίας, της νεολαίας και γενικότερα του λαού που μπορεί να οδηγήσει παρά τις ενδεχόμενες αρχικές δυσκολίες σε εναλλακτική πορεία οικονομικής και κοινωνικής άνθησης, με αναδιανομή πλούτου, κοινωνική δικαιοσύνη και πραγματική δημοκρατία αλλά και σε επανάκαμψη του ηθικού της κοινωνίας, σε πνεύμα αγώνα, σε συστράτευση των εργαζομένων με μια αριστερή, μετωπική κυβέρνηση των λαϊκών συμφερόντων.
Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011
Η Έβελιν Γκλένι μας διδάσκει να ακούμε, Evelyn Glennie shows how to listen
Evelyn Glennie
Scottish percussionist and composer Evelyn Glennie lost nearly all of her hearing by age 12. Rather than isolating her, it has given her a unique connection to her music.
ABOUT THIS TALK
Ιn this soaring demonstration, deaf percussionist Evelyn Glennie illustrates how listening to music involves much more than simply letting sound waves hit your eardrums.
Σε αυτή την εκρηκτική παράσταση, η κωφή περκασιονίστα Έβελιν Γκλένι εξηγεί πως το να ακούμε μουσική σημαίνει πολύ περισσότερα από την αντίληψη των ηχητικών κυμάτων.
Why you should listen to her:
Evelyn Glennie's music challenges the listener to ask where music comes from: Is it more than simply a translation from score to instrument to audience? How can a musician who has almost no hearing play with such sensitivity and compassion?
The Grammy-winning percussionist and composer became almost completely deaf by the age of 12, but her hearing loss brought her a deeper understanding of and connection to the music she loves. She's the subject of the documentary Touch the Sound, which explores this unconventional and intriguing approach to percussion.
Along with her vibrant solo career, Glennie has collaborated with musicians ranging from classical orchestras to Björk. Her career has taken her to hundreds of concert stages around the world, and she's recorded a dozen albums, winning a Grammy for her recording of Bartók's Sonata for Two Pianos and Percussion, and another for her 2002 collaboration with Bela Fleck.
Her passion for music and musical literacy brought her to establish, in collaboration with fellow musicians Julian Lloyd Weber and Sir James Galway, the Music Education Consortium, which successfully lobbied for an investment of 332 million pounds in music education and musical resources in Britain.
"Evelyn Glennie is simply a phenomenon of a performer."
New York Times
Δεν είμαι βέβαιη πως θέλω να ακούσω ένα ταμπούρο στις εννιά το πρωί! Πάντως, είναι υπέροχο να έχει κανείς τόσο μεγάλο ακροατήριο. Επίσης θέλω να ευχαριστήσω τον Χέρμπι Χάνκοκ και τους συναδέλφους του για το εξαιρετικό τους παίξιμο. Το ενδιαφέρον εδώ είναι ο μουσικός συνδυασμός του ανθρώπινου στοιχείου και της τεχνολογίας. Ο Χέρμπι είπε κάτι ενδιαφέρον: ν'ακούμε τους νέους.
Το επάγγελμά μου είναι στενά συνδεδεμένο με την ακοή και ο βασικός μου στόχος είναι να διδάξω τους ανθρώπους να ακούνε. Αυτό θέλω να επιτύχω στη ζωή. Μπορεί να ακούγεται πολύ απλό, ωστόσο είναι μια πολύπλοκη υπόθεση. Για παράδειγμα, όταν πάρουμε στα χέρια μας μια παρτιτούρα, σαν αυτές που κουβαλάω στην τσάντα μου...(υπάρχουν ελπίζω) βλέπουμε μία σελίδα γεμάτη μικρές μαύρες κουκίδες. Το ανοίγουμε λοιπόν και διαβάζουμε μουσική. Θεωρητικά, είναι απλό. Δεν έχω παρά να ακολουθήσω επακριβώς τις οδηγίες, τις σημειώσεις του ρυθμού και των ηχοχρωμάτων Θα κάνω ακριβώς ό,τι μου λένε Έτσι λοιπόν, επειδή δεν υπάρχει πολύς χρόνος, θα σας παίξω τα πρώτα μέτρα. Πολύ απλό. Δεν υπάρχει καμιά μεγάλη δυσκολία στο κομμάτι Η παρτιτούρα μου εξηγεί ότι το κομμάτι είναι σε γρήγορο τέμπο. Μου ορίζει επίσης σε ποιό σημείο του τυμπάνου πρέπει να παίξω και ποιό μέρος της μπακέτας πρέπει να χρησιμοποιήσω. Μου ορίζει επίσης τη δυναμική. Επίσης ορίζει πως πρέπει να παίξω χωρίς χορδές. Με χορδές. Χωρίς χορδές. Επομένως, μεταφράζοντας τις οδηγίες, έχουμε το εξής αποτέλεσμα... Παίζοντας κάπως έτσι, η καριέρα μου θα διαρκούσε γύρω στα πέντε χρόνια!
Η ερμηνεία όμως ενός μουσικού δεν έχει να κάνει με την παρτιτούρα. Έχει να κάνει με όσα δεν πρόλαβε να του διδάξει ή καν να του αναφέρει ο δάσκαλός του. Αλλά αυτά ακριβώς τα πράγματα που παρατηρείς όταν δεν βρίσκεσαι με το όργανό σου είναι αυτά που πράγματι γίνονται τόσο ενδιαφέροντα και που θέλεις να εξερευνήσεις μέσα από αυτή την μικρή μικρή επιφάνεια του τυμπάνου Αυτό που έπαιξα πριν ήταν απλή μετάφραση. Αυτό, είναι ερμηνεία... Τώρα η καριέρα μου μπορεί να διαρκέσει λίγο περισσότερο!
Βέβαια, αν ψάξω στο ακροατήριο και εντοπίσω ας πούμε μια κυρία που φορά ροζ και κρατά σφιχτά ένα αρκουδάκι κλπ κλπ θα αποκομίσω μια γενική ιδέα για αυτό τον άνθρωπο: τί της αρέσει, τί δουλειά κάνει και τα λοιπά. Αυτό όμως δεν είναι παρά μια εντύπωση που μας δίνεται όταν κοιτάζουμε κάποιον ή κάτι. Το να ερμηνεύσουμε όμως κάτι μόνο με αυτά τα στοιχεία είναι πραγματικά επιφανειακό Με την ίδια λογική, η παρτιτούρα μου δίνει τη γενική ιδέα για τις δυσκολίες ενός κομματιού, ή πώς θα μπορούσα να το παίξω. Τις βασικές αρχές.
Ωστόσο, δεν αρκεί αυτό. Θυμηθείτε τί είπε ο Χέρμπι: πρέπει να ακούμε. Τους εαυτούς μας πρώτα απ'όλα. Αν παίξω, λόγου χάρη, κρατώντας τη μπακέτα πολύ σφιχτά, θα αισθανθώ πολύ ισχυρό τον αντίκτυπο στο χέρι μου. Παραδόξως, με αυτό τον τρόπο, θα αποστασιοποιηθώ τόσο από το όργανο όσο και από τη μπακέτα παρόλο που την κρατάω τόσο σφιχτά. Αυτή η πίεση που ασκώ στην μπακέτα με απομακρύνει από το όργανο. Εάν χαλαρώσω, και το χέρι μου απλώς υποστηρίζει αυτή τη σχέση, ξαφνικά επιτυγχάνω πολύ μεγαλύτερη δυναμική με λιγότερη προσπάθεια. Και επιτέλους, νιώθω ένα με την μπακέτα και το τύμπανο κάνοντας πολύ λιγότερη προσπάθεια.
Όπως χρειάζομαι χρόνο για να παίξω σωστά αυτό το όργανο, χρειάζομαι χρόνο για να ερμηνεύσω τους ανθρώπους. Όχι απλά να μεταφράσω τη συμπεριφορά τους. Να τους ερμηνεύσω. Έτσι λοιπον, αν παίξω μερικά μέτρα από ένα κομμάτι από καθαρά τεχνική άποψη, δηλαδή ως περκασιονίστας, θα παίξω κάπως έτσι... Αν παίξω ως μουσικός, θα παίξω κάπως αλλιώς... Υπάρχει μια μικρή διαφορά που αξίζει να σκεφτούμε. (Χειροκρότημα)
Θυμάμαι όταν ήμουν δώδεκα χρονών, πρωτοξεκίνησα να παίζω τυμπάνια και κρουστά και ο δάσκαλός μου είπε "Πώς θα δουλέψουμε; Ξέρεις, η μουσική είναι κάτι σχετικό με την ακοή." "Συμφωνώ," απάντησα. "Ποιό είναι το πρόβλημα;" Και είπε, "Μα πώς θα ακούς αυτό ή αυτό τον ήχο;" Εγώ τον ρώτησα, "Εσύ πώς τον ακούς;" "Νομίζω πως τον ακούω με τα αυτιά μου," είπε. "Και γω," απάντησα, "όμως επίσης ακούω με τα χέρια, τα μπράτσα, τα μάγουλα, το κεφάλι, την κοιλιά, το στήθος, τα πόδια και λοιπά."
Κάπως έτσι ξεκινήσαμε. Πριν από κάθε μάθημα, κουρδίζαμε τύμπανα, συγκεκριμένα τα τυμπάνια, σε πολύ μικρή τονική απόσταση, δηλαδή κάτι τέτοιο... τέτοια διαφορά. Σταδιακά έγινε μικρότερη... και αργότερα ελάχιστη... Είναι εντυπωσιακό πως όταν επιτρέπουμε στο σώμα μας να δέχεται τις δονήσεις που προκαλεί ο ήχος και η παραμικρή τονική διαφορά μπορεί να γίνει αισθητή και από το μικρό μας δακτυλάκι.
Έτσι λοιπόν, ακουμπούσα τα χέρια μου στον τοίχο του σχολείου και άκουγα με το δάσκαλό μου ήχους από όργανα προσπαθώντας να γίνω ένα με τον κάθε ήχο χωρίς να εξαρτώμαι αποκλειστικά από τα αυτιά μου. Διότι το αυτί μας υπόκειται σε πολλά πράγματα: την αίθουσα στην οποία βρισκόμαστε, την τεχνητή ενίσχυση, την ποιότητα του οργάνου, το είδος της μπακέτας και λοιπά. Eίναι όλες διαφορετικές. Έχουν ίδιο βάρος αλλά διαφορετικό ηχόχρωμα. Κατά βάση αυτό συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Ο καθένας μας έχει το δικό του ηχόχρωμα που τον κάνει μια ξεχωριστή, ιδιαίτερη προσωπικότητα με διαφορετικά ενδιαφέροντα.
Όταν μεγάλωσα, πήγα σε μια ακρόαση της Βασιλικής Μουσικής Ακαδημίας στο Λονδίνο. Η επιτροπή με απέρριψε λέγοντας "Δε θα σε δεχθούμε, διότι δεν ξέρουμε τί μέλλον μπορεί να έχει ένας κωφός μουσικός." Αυτό δεν μπορούσα να το δεχθώ. Έτσι λοιπόν τους απάντησα: "Εάν με απορρίψετε με αυτό το κριτήριο, αντί να αξιολογήσετε την ικανότητά μου να παίζω, να κατανοώ και να αγαπώ τη μουσική, τότε πρέπει να εξετάσετε σοβαρά ποιούς υποψήφιους δέχεστε." Αφού λοιπόν ξεπεράσαμε αυτό το εμπόδιο, και μετά από μια δεύτερη ακρόαση με δέχτηκαν. Το κυριότερο όμως είναι ότι το συμβάν αυτό άλλαξε την πολιτική των μουσικών ιδρυμάτων στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Σε καμία περίπτωση δεν μπορούσαν πλέον να απορρίψουν υποψήφιους επειδή είχαν κάποια αναπηρία εάν παρόλα αυτά μπορούσαν να παίξουν μουσική. Τέτοιου είδους ιδιαιτερότητες δεν ήταν πια κριτήρια εισαγωγής. Η κριτική επιτροπή έπρεπε να ακούσει τον κάθε υποψήφιο, και βάσει της μουσικής του ικανότητας να τον εγκρίνει ή όχι. Αυτό οδήγησε στην προσέλευση πολύ ιδιαίτερων μαθητών σε αυτά τα μουσικά ιδρύματα. Αξίζει να σημειώσω ότι πολλοί από αυτούς είναι σήμερα μέλη σε φημισμένες ορχήστρες ανά τον κόσμο. Έχει ενδιαφέρον ότι οι άνθρωποι αυτοί (Χειροκρότημα) είχαν απόλυτη επαφή με τον ήχο αφού όπως γίνεται με όλους μας, η μουσική είναι το καθημερινό μας φάρμακο.
Με τον όρο μουσική, εννοώ τον κάθε ήχο. Ξέρετε, ως μουσικός έχω ζήσει πολύ εντυπωσιακά περιστατικά. Έχουμε ας πούμε ένα δεκαπεντάχρονο παιδί που αντιμετωπίζει φοβερές προκλήσεις, ίσως έχει κινητικά προβλήματα, ίσως είναι τυφλός, ή κωφός. Αν υποθέσουμε ότι το παιδί αυτό καθίσει κοντά στη μαρίμπα, και ίσως ξαπλώσει κάτω από το όργανο. Αν παίξω κάτι που ακούγεται ας πούμε σαν εκκλησιαστικό όργανο... Δεν έχω τις σωστές μπακέτες, αλλά θα ήταν κάτι τέτοιο... Για να δούμε. Κάτι πάρα πολύ απλό. Εκείνος όμως θα βίωνε κάτι που εγώ, που βρίσκομαι πάνω από τον ήχο, δεν θα αντιλαμβανόμουν. Ο ήχος έχει ανοδική πορεία για μένα. Εκείνος θα άκουγε τον ήχο μέσω των αντηχείων. Αν δεν υπήρχαν αντηχεία, ο ήχος θα ήταν ως εξής... Έτσι λοιπόν, αυτή την ηχητική πληρότητα, εσείς εκεί στο κοινό δεν θα μπορούσατε να αντιληφθείτε. Ο καθένας μας, ανάλογα με τη θέση του, θα βιώσει αυτό τον ήχο πολύ διαφορετικά. Φυσικά, εγω δημιουργώ αυτό τον ήχο και όλα εξαρτώνται από το τί ήχο θέλω να παράξω. Για παράδειγμα, αυτό τον ήχο.
Ακούτε κάτι; Ακριβώς. Επειδή ούτε καν ακουμπάω τα πλήκτρα. Παρόλα αυτά, έχουμε την αίσθηση πως κάτι συμβαίνει. Όπως όταν βλέπουμε τα κλαδιά ενός δέντρου να κινούνται, υποθέτουμε πως παράγεται ένα θρόισμα. Καταλαβαίνετε; Αυτά που αντιλαμβανόμαστε με την όρασή μας συνοδεύονται από ήχο. Πάντα λοιπόν υπάρχει μια τεράστια γκάμα ερεθισμάτων για να εμπνευστείς.
Επομένως όλες οι παραστάσεις μου βασίζονται εξ ολοκλήρου στα βιώματά μου όχι στις παρτιτούρες, ή την ερμηνεία κάποιου άλλου όχι στα CD με όλες τις πιθανές εκτελέσεις του συγκεκριμένου έργου. Διότι κάτι τέτοιο δεν μου επιτρέπει να βιώσω κάτι αυθεντικό, αντίθετα, μου στερεί ένα ταξίδι εμπειριών. Έτσι, ίσως σε κάποιες αίθουσες να λειτουργεί αυτή η δυναμική, σε άλλες όμως όχι. Επομένως, η ένταση στο παίξιμό μου είναι κάτι πολύ σχετικό... καταλαβαίνετε; Αφού λοιπόν έγινε ευκολότερη η πρόσβαση στον κόσμο της μουσικής, ιδιαίτερα από κωφούς, τα μουσικά ιδρύματα και τα σχολεία κωφών πλέον άλλαξαν πολιτική ως προς τον ήχο. Όχι απλά ως θεραπευτικό μέσο, γιατί ως μουσικός μπορώ να σας βεβαιώσω γι'αυτό. Εννοώ πως οι τεχνικοί ακουστικής έπρεπε να επανεξετάσουν το πώς έφτιαχναν τις αίθουσες συναυλιών. Υπάρχουν πολύ λίγες αίθουσες στον κόσμο με πραγματικά καλή ακουστική. Αίθουσες δηλαδή στις οποίες ο μουσικός μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, να μπορεί να ακουστεί και ο πιο ελάχιστος, ο πιο απαλός ήχος σαν να ήταν τεράστιος και επιβλητικός. Πάντοτε ένας ήχος ακούγεται σωστά σε κάποια σημεία μιας αίθουσας αλλά απαίσια σε κάποια άλλα, και ούτω καθεξής.
Επομένως, είναι εξαιρετικό να βρεθεί αίθουσα στην οποία να έχεις τον επιθυμητό ήχο χωρίς τεχνητό εξοπλισμό. Γι'αυτό οι τεχνικοί ακουστικής είναι σε συνεχή επαφή με μουσικούς που έχουν προβλήματα ακοής. Είναι πολύ ενδιαφέρον. Δε γνωρίζω τις λεπτομέρειες, όμως το γεγονός και μόνο της συνεργασίας με αυτά τα άτομα είναι εκπληκτικό. Για χρόνια ο κόσμος έλεγε: "Πώς στην ευχή ένας κωφός θα αντιληφθεί τη μουσική;" Κλείνουμε τα αυτιά μας και φανταζόμαστε πως κάπως έτσι είναι να μην ακούς. Κλείνουμε τα μάτια και νομίζουμε πως ξέρουμε πώς είναι να είσαι τυφλός. Αν δούμε κάποιον σε αναπηρικό καροτσάκι θεωρούμε ότι δεν περπατά. Όμως, ίσως μπορεί να κάνει τρία, τέσσερα, πέντε βήματα. Γι'αυτόν, αυτό σημαίνει πως περπατά. Σε ένα χρόνο, ίσως κάνει τρία βήματα ακόμα. Και σε ένα ακόμα χρόνα, ακόμα τρία.
Είναι πολύ σημαντικό. Έτσι, όταν ακούμε τους άλλους, είναι εξαιρετικά σημαντικό να αξιολογούμε την ικανότητά μας ν'ακούμε. Να μετατρέψουμε το σώμα μας σε αντηχείο. Να μην κρίνουμε. Ως μουσικός που κατά 99 τοις εκατό ασχολείται με νέα μουσικά έργα, μου είναι πολύ εύκολο να πω "Ναι, μου αρέσει αυτό το κομμάτι" ή "Όχι, αυτό δεν μου αρέσει." Θεωρώ όμως πως πρέπει να αφιερώσω χρόνο σε αυτά τα έργα. Ίσως να μην υπάρχει χημεία με το συγκεκριμένο έργο, αυτό όμως δε σημαίνει πως έχω το δικαίωμα να το απορρίψω. Το ωραίο με το να είναι κανείς μουσικός είναι πως είναι μια απίστευτα ρευστή έννοια. Δεν υπάρχουν κανόνες που να λένε τί είναι σωστό ή λάθος.
Αν σας ζητήσω να κτυπήσετε παλαμάκια... ναι ας το κάνουμε. Σας παρακαλώ, κτυπήστε παλαμάκια και μιμηθείτε τον ήχο της βροντής. Φαντάζομαι ότι αυτός ο ήχος είναι γνώριμος σε όλους μας. Δεν εννοώ απλά τον ήχο. Θέλω να ακούσετε τη βροντή μέσα σας και να προσπαθήσετε να μιμηθείτε τον ήχο. Προσπαθήστε. (Χειροκρότημα)
Πολύ καλά. Τώρα χιόνι! Έχετε ξανακούσει χιόνι;
Κοινο: Όχι.
Τότε σταματήστε να κτυπάτε παλαμάκια! (Γέλιο) Ξαναπροσπαθήστε. Ξανά. Χιόνι.
Βλέπετε; Ξυπνήσατε.
Τώρα βροχή. Καθόλου άσχημα.
Ξέρετε, πρόσφατα ζήτησα από μερικά παιδιά το ίδιο πράγμα. Μεγάλη φαντασία, σας ευχαριστώ. Κανείς από εσάς, βέβαια, δεν κουνήθηκε από τη θέση του. Δεν σκέφτηκε, "Ωραία, πώς να χτυπήσω παλαμάκια;" Ίσως να δημιουργήσω ήχους με τα κοσμήματά μου, ίσως με κάποιο άλλο μέρος του σώματός μου. Κανείς δεν σκέφτηκε ότι για να χτυπήσει παλαμάκια δεν είναι απαραίτητο να κάθεται ή να χρησιμοποιήσει μόνο τα χέρια του. Με τον ίδιο τρόπο, όταν ακούμε μουσική, υποθέτουμε ότι πρόσβαση στον ήχο μας εξασφαλίζουν τα αυτιά μας. Έτσι αντιλαμβανόμαστε τη μουσική. Λάθος.
Βιώνουμε τη βροντή. Σκεφτείτε το καλά. Ακούστε προσεκτικά. Πώς μπορούμε να φτιάξουμε αυτό τον ήχο; Θυμάμαι το δάσκαλό μου. Στο πρώτο μας μάθημα, ήμουν πανέτοιμη κι εξοπλισμένη με μπακέτες. Περίμενα να πει: Ωραία Έβελιν, πόδια ελαφρώς ανοικτά, μπράτσα σε γωνία 90 μοιρών, μπακέτα σε σχήμα V τόση απόσταση εδώ, ίσια πλάτη και τα λοιπά. Σε τέτοια περίπτωση βέβαια, θα έμενα ακίνητη, παγωμένη μη μπορώντας καν να ακουμπήσω το τύμπανο γιατί θα σκεφτόμουν όλες αυτές τις εντολές. Αντ' αυτού, είπε: "Έβελιν, πάρε αυτό το τύμπανο στο σπίτι σου και τα λέμε την άλλη βδομάδα."
Θεέ μου! Τί έπρεπε να κανω; Δεν χρειαζόμουν πια μπακέτες, δηλαδή δεν μου επιτρεπόταν ακόμη να τις χρησιμοποιήσω. Έπρεπε να εξερευνήσω το τύμπανο να δω πώς κατασκευάστηκε, τί εξυπηρετούν τα εξαρτήματα. Το αναποδογύρισα, πειραματίστηκα με το σκάφος και τη μεμβράνη, με το σώμα μου, με κοσμήματα, με διάφορα αντικείμενα. Φυσικά, εμφανίστηκα στο επόμενο μάθημα γεμάτη μώλωπες, αλλά ήταν μια απίστευτη εμπειρία! Πώς να βιώσεις κάτι τέτοιο σε μια παρτιτούρα?? ή ένα βιβλίο ασκήσεων; Γι'αυτό ποτέ δεν χρησιμοποιούσαμε κανονικά βιβλία. Για παράδειγμα, ένα από τα πράγματα που μαθαίνει ένας περκασιονίστας, σε αντιδιαστολή προς ένα μουσικό, είναι το ρούλο με μονά κτυπήματα.
Κάπως έτσι... Σταδιακά η ταχύτητα αυξάνεται. Αυτό το κομμάτι απαιτεί ρούλο με μονά κτυπήματα. Γιατί όμως δεν μπορώ να το κάνω μελετώντας ένα μουσικό έργο; Αυτή ήταν η μέθοδος του δασκάλου μου. Το ενδιαφέρον είναι πως όταν μπήκα σε μια μουσική σχολή όλα αυτά έπρεπε να τα ξεχάσω. Εκεί φυσικά, χρησιμοποιούσαν κανονικά βιβλία ασκήσεων. Συνεχώς ρωτούσα: "Γιατί; Τί σχέση έχει αυτό;" Μουσική πρέπει να παίξω. Μου απαντούσαν: "Βοηθά να ελέγχεις το παίξιμό σου." Ναι, αλλά πώς; Γιατί πρέπει να το μάθω; Πώς σχετίζεται με το έργο; Ένιωθα ότι έπρεπε να το πω.
Γιατί κάνω αυτή την άσκηση; Είναι όντως για να ελέγχω καλύτερα την μπακέτα; Έπρεπε να υπάρχει λόγος, και ο λόγος πρέπει να είναι η έκφραση μέσω της μουσικής. Εκφράζοντας κάτι μέσω της μουσικής, δηλαδή του ήχου, μπορούμε να κατανοήσουμε διαφορετικά πράγματα και ανθρώπους. Δεν θέλω όμως να πάρω την ευθύνη του συναισθηματικού σας φορτίου. Αυτό εξαρτάται από σας, κάθε φορά που μπαίνετε σε μια αίθουσα συναυλιών. Αυτό καθορίζει τον τρόπο που ακούμε. Ίσως ο μουσικός νιώθει θλίψη, αγαλλίαση ή οργή όταν παίζει κάποια έργα, δεν θέλει όμως απαραίτητα να συμπάσχει ο ακροατής του. Γι'αυτό λοιπόν, στην επόμενη συναυλία που θα παρακολουθήσετε, ανοίξτε το σώμα σας, κάντε το αντηχείο. Να ξέρετε πως δεν θα αισθανθείτε το ίδιο με τους μουσικούς.
Ο μουσικός βρίσκεται στη χειρότερη δυνατή θέση σε ό,τι αφορά τον ήχο, γιατί ακούει την επαφή της μπακέτας στο τύμπανο, της μαλέτας στο ξύλινο πλήκτρο, ή του δοξαριού στη χορδή. Διακρίνει την ανάσα στον ήχο από τα πνευστά και χάλκινα. Βιώνει το πρώιμο στάδιο του ήχου, που όμως είναι κάτι απίστευτα αγνό, γιατί είναι αυτό που υπάρχει πριν παραχθεί ο ήχος. Προσέξτε τη διάρκεια του ήχου μετά τον πρώτο χτύπο ή ανάσα. Βιώστε αυτό το ταξίδι του ήχου όπως εύχομαι να είχα βιώσει το ταξίδι αυτού του συνεδρίου. Ίσως στη διάρκεια της μέρας να ανταλλάξουμε κάποιες σκέψεις. Σας ευχαριστώ πολύ! (Χειροκρότημα)
ABOUT THIS TALK
Ιn this soaring demonstration, deaf percussionist Evelyn Glennie illustrates how listening to music involves much more than simply letting sound waves hit your eardrums.
Σε αυτή την εκρηκτική παράσταση, η κωφή περκασιονίστα Έβελιν Γκλένι εξηγεί πως το να ακούμε μουσική σημαίνει πολύ περισσότερα από την αντίληψη των ηχητικών κυμάτων.
Why you should listen to her:
Evelyn Glennie's music challenges the listener to ask where music comes from: Is it more than simply a translation from score to instrument to audience? How can a musician who has almost no hearing play with such sensitivity and compassion?
The Grammy-winning percussionist and composer became almost completely deaf by the age of 12, but her hearing loss brought her a deeper understanding of and connection to the music she loves. She's the subject of the documentary Touch the Sound, which explores this unconventional and intriguing approach to percussion.
Along with her vibrant solo career, Glennie has collaborated with musicians ranging from classical orchestras to Björk. Her career has taken her to hundreds of concert stages around the world, and she's recorded a dozen albums, winning a Grammy for her recording of Bartók's Sonata for Two Pianos and Percussion, and another for her 2002 collaboration with Bela Fleck.
Her passion for music and musical literacy brought her to establish, in collaboration with fellow musicians Julian Lloyd Weber and Sir James Galway, the Music Education Consortium, which successfully lobbied for an investment of 332 million pounds in music education and musical resources in Britain.
"Evelyn Glennie is simply a phenomenon of a performer."
New York Times
Δεν είμαι βέβαιη πως θέλω να ακούσω ένα ταμπούρο στις εννιά το πρωί! Πάντως, είναι υπέροχο να έχει κανείς τόσο μεγάλο ακροατήριο. Επίσης θέλω να ευχαριστήσω τον Χέρμπι Χάνκοκ και τους συναδέλφους του για το εξαιρετικό τους παίξιμο. Το ενδιαφέρον εδώ είναι ο μουσικός συνδυασμός του ανθρώπινου στοιχείου και της τεχνολογίας. Ο Χέρμπι είπε κάτι ενδιαφέρον: ν'ακούμε τους νέους.
Το επάγγελμά μου είναι στενά συνδεδεμένο με την ακοή και ο βασικός μου στόχος είναι να διδάξω τους ανθρώπους να ακούνε. Αυτό θέλω να επιτύχω στη ζωή. Μπορεί να ακούγεται πολύ απλό, ωστόσο είναι μια πολύπλοκη υπόθεση. Για παράδειγμα, όταν πάρουμε στα χέρια μας μια παρτιτούρα, σαν αυτές που κουβαλάω στην τσάντα μου...(υπάρχουν ελπίζω) βλέπουμε μία σελίδα γεμάτη μικρές μαύρες κουκίδες. Το ανοίγουμε λοιπόν και διαβάζουμε μουσική. Θεωρητικά, είναι απλό. Δεν έχω παρά να ακολουθήσω επακριβώς τις οδηγίες, τις σημειώσεις του ρυθμού και των ηχοχρωμάτων Θα κάνω ακριβώς ό,τι μου λένε Έτσι λοιπόν, επειδή δεν υπάρχει πολύς χρόνος, θα σας παίξω τα πρώτα μέτρα. Πολύ απλό. Δεν υπάρχει καμιά μεγάλη δυσκολία στο κομμάτι Η παρτιτούρα μου εξηγεί ότι το κομμάτι είναι σε γρήγορο τέμπο. Μου ορίζει επίσης σε ποιό σημείο του τυμπάνου πρέπει να παίξω και ποιό μέρος της μπακέτας πρέπει να χρησιμοποιήσω. Μου ορίζει επίσης τη δυναμική. Επίσης ορίζει πως πρέπει να παίξω χωρίς χορδές. Με χορδές. Χωρίς χορδές. Επομένως, μεταφράζοντας τις οδηγίες, έχουμε το εξής αποτέλεσμα... Παίζοντας κάπως έτσι, η καριέρα μου θα διαρκούσε γύρω στα πέντε χρόνια!
Η ερμηνεία όμως ενός μουσικού δεν έχει να κάνει με την παρτιτούρα. Έχει να κάνει με όσα δεν πρόλαβε να του διδάξει ή καν να του αναφέρει ο δάσκαλός του. Αλλά αυτά ακριβώς τα πράγματα που παρατηρείς όταν δεν βρίσκεσαι με το όργανό σου είναι αυτά που πράγματι γίνονται τόσο ενδιαφέροντα και που θέλεις να εξερευνήσεις μέσα από αυτή την μικρή μικρή επιφάνεια του τυμπάνου Αυτό που έπαιξα πριν ήταν απλή μετάφραση. Αυτό, είναι ερμηνεία... Τώρα η καριέρα μου μπορεί να διαρκέσει λίγο περισσότερο!
Βέβαια, αν ψάξω στο ακροατήριο και εντοπίσω ας πούμε μια κυρία που φορά ροζ και κρατά σφιχτά ένα αρκουδάκι κλπ κλπ θα αποκομίσω μια γενική ιδέα για αυτό τον άνθρωπο: τί της αρέσει, τί δουλειά κάνει και τα λοιπά. Αυτό όμως δεν είναι παρά μια εντύπωση που μας δίνεται όταν κοιτάζουμε κάποιον ή κάτι. Το να ερμηνεύσουμε όμως κάτι μόνο με αυτά τα στοιχεία είναι πραγματικά επιφανειακό Με την ίδια λογική, η παρτιτούρα μου δίνει τη γενική ιδέα για τις δυσκολίες ενός κομματιού, ή πώς θα μπορούσα να το παίξω. Τις βασικές αρχές.
Ωστόσο, δεν αρκεί αυτό. Θυμηθείτε τί είπε ο Χέρμπι: πρέπει να ακούμε. Τους εαυτούς μας πρώτα απ'όλα. Αν παίξω, λόγου χάρη, κρατώντας τη μπακέτα πολύ σφιχτά, θα αισθανθώ πολύ ισχυρό τον αντίκτυπο στο χέρι μου. Παραδόξως, με αυτό τον τρόπο, θα αποστασιοποιηθώ τόσο από το όργανο όσο και από τη μπακέτα παρόλο που την κρατάω τόσο σφιχτά. Αυτή η πίεση που ασκώ στην μπακέτα με απομακρύνει από το όργανο. Εάν χαλαρώσω, και το χέρι μου απλώς υποστηρίζει αυτή τη σχέση, ξαφνικά επιτυγχάνω πολύ μεγαλύτερη δυναμική με λιγότερη προσπάθεια. Και επιτέλους, νιώθω ένα με την μπακέτα και το τύμπανο κάνοντας πολύ λιγότερη προσπάθεια.
Όπως χρειάζομαι χρόνο για να παίξω σωστά αυτό το όργανο, χρειάζομαι χρόνο για να ερμηνεύσω τους ανθρώπους. Όχι απλά να μεταφράσω τη συμπεριφορά τους. Να τους ερμηνεύσω. Έτσι λοιπον, αν παίξω μερικά μέτρα από ένα κομμάτι από καθαρά τεχνική άποψη, δηλαδή ως περκασιονίστας, θα παίξω κάπως έτσι... Αν παίξω ως μουσικός, θα παίξω κάπως αλλιώς... Υπάρχει μια μικρή διαφορά που αξίζει να σκεφτούμε. (Χειροκρότημα)
Θυμάμαι όταν ήμουν δώδεκα χρονών, πρωτοξεκίνησα να παίζω τυμπάνια και κρουστά και ο δάσκαλός μου είπε "Πώς θα δουλέψουμε; Ξέρεις, η μουσική είναι κάτι σχετικό με την ακοή." "Συμφωνώ," απάντησα. "Ποιό είναι το πρόβλημα;" Και είπε, "Μα πώς θα ακούς αυτό ή αυτό τον ήχο;" Εγώ τον ρώτησα, "Εσύ πώς τον ακούς;" "Νομίζω πως τον ακούω με τα αυτιά μου," είπε. "Και γω," απάντησα, "όμως επίσης ακούω με τα χέρια, τα μπράτσα, τα μάγουλα, το κεφάλι, την κοιλιά, το στήθος, τα πόδια και λοιπά."
Κάπως έτσι ξεκινήσαμε. Πριν από κάθε μάθημα, κουρδίζαμε τύμπανα, συγκεκριμένα τα τυμπάνια, σε πολύ μικρή τονική απόσταση, δηλαδή κάτι τέτοιο... τέτοια διαφορά. Σταδιακά έγινε μικρότερη... και αργότερα ελάχιστη... Είναι εντυπωσιακό πως όταν επιτρέπουμε στο σώμα μας να δέχεται τις δονήσεις που προκαλεί ο ήχος και η παραμικρή τονική διαφορά μπορεί να γίνει αισθητή και από το μικρό μας δακτυλάκι.
Έτσι λοιπόν, ακουμπούσα τα χέρια μου στον τοίχο του σχολείου και άκουγα με το δάσκαλό μου ήχους από όργανα προσπαθώντας να γίνω ένα με τον κάθε ήχο χωρίς να εξαρτώμαι αποκλειστικά από τα αυτιά μου. Διότι το αυτί μας υπόκειται σε πολλά πράγματα: την αίθουσα στην οποία βρισκόμαστε, την τεχνητή ενίσχυση, την ποιότητα του οργάνου, το είδος της μπακέτας και λοιπά. Eίναι όλες διαφορετικές. Έχουν ίδιο βάρος αλλά διαφορετικό ηχόχρωμα. Κατά βάση αυτό συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Ο καθένας μας έχει το δικό του ηχόχρωμα που τον κάνει μια ξεχωριστή, ιδιαίτερη προσωπικότητα με διαφορετικά ενδιαφέροντα.
Όταν μεγάλωσα, πήγα σε μια ακρόαση της Βασιλικής Μουσικής Ακαδημίας στο Λονδίνο. Η επιτροπή με απέρριψε λέγοντας "Δε θα σε δεχθούμε, διότι δεν ξέρουμε τί μέλλον μπορεί να έχει ένας κωφός μουσικός." Αυτό δεν μπορούσα να το δεχθώ. Έτσι λοιπόν τους απάντησα: "Εάν με απορρίψετε με αυτό το κριτήριο, αντί να αξιολογήσετε την ικανότητά μου να παίζω, να κατανοώ και να αγαπώ τη μουσική, τότε πρέπει να εξετάσετε σοβαρά ποιούς υποψήφιους δέχεστε." Αφού λοιπόν ξεπεράσαμε αυτό το εμπόδιο, και μετά από μια δεύτερη ακρόαση με δέχτηκαν. Το κυριότερο όμως είναι ότι το συμβάν αυτό άλλαξε την πολιτική των μουσικών ιδρυμάτων στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Σε καμία περίπτωση δεν μπορούσαν πλέον να απορρίψουν υποψήφιους επειδή είχαν κάποια αναπηρία εάν παρόλα αυτά μπορούσαν να παίξουν μουσική. Τέτοιου είδους ιδιαιτερότητες δεν ήταν πια κριτήρια εισαγωγής. Η κριτική επιτροπή έπρεπε να ακούσει τον κάθε υποψήφιο, και βάσει της μουσικής του ικανότητας να τον εγκρίνει ή όχι. Αυτό οδήγησε στην προσέλευση πολύ ιδιαίτερων μαθητών σε αυτά τα μουσικά ιδρύματα. Αξίζει να σημειώσω ότι πολλοί από αυτούς είναι σήμερα μέλη σε φημισμένες ορχήστρες ανά τον κόσμο. Έχει ενδιαφέρον ότι οι άνθρωποι αυτοί (Χειροκρότημα) είχαν απόλυτη επαφή με τον ήχο αφού όπως γίνεται με όλους μας, η μουσική είναι το καθημερινό μας φάρμακο.
Με τον όρο μουσική, εννοώ τον κάθε ήχο. Ξέρετε, ως μουσικός έχω ζήσει πολύ εντυπωσιακά περιστατικά. Έχουμε ας πούμε ένα δεκαπεντάχρονο παιδί που αντιμετωπίζει φοβερές προκλήσεις, ίσως έχει κινητικά προβλήματα, ίσως είναι τυφλός, ή κωφός. Αν υποθέσουμε ότι το παιδί αυτό καθίσει κοντά στη μαρίμπα, και ίσως ξαπλώσει κάτω από το όργανο. Αν παίξω κάτι που ακούγεται ας πούμε σαν εκκλησιαστικό όργανο... Δεν έχω τις σωστές μπακέτες, αλλά θα ήταν κάτι τέτοιο... Για να δούμε. Κάτι πάρα πολύ απλό. Εκείνος όμως θα βίωνε κάτι που εγώ, που βρίσκομαι πάνω από τον ήχο, δεν θα αντιλαμβανόμουν. Ο ήχος έχει ανοδική πορεία για μένα. Εκείνος θα άκουγε τον ήχο μέσω των αντηχείων. Αν δεν υπήρχαν αντηχεία, ο ήχος θα ήταν ως εξής... Έτσι λοιπόν, αυτή την ηχητική πληρότητα, εσείς εκεί στο κοινό δεν θα μπορούσατε να αντιληφθείτε. Ο καθένας μας, ανάλογα με τη θέση του, θα βιώσει αυτό τον ήχο πολύ διαφορετικά. Φυσικά, εγω δημιουργώ αυτό τον ήχο και όλα εξαρτώνται από το τί ήχο θέλω να παράξω. Για παράδειγμα, αυτό τον ήχο.
Ακούτε κάτι; Ακριβώς. Επειδή ούτε καν ακουμπάω τα πλήκτρα. Παρόλα αυτά, έχουμε την αίσθηση πως κάτι συμβαίνει. Όπως όταν βλέπουμε τα κλαδιά ενός δέντρου να κινούνται, υποθέτουμε πως παράγεται ένα θρόισμα. Καταλαβαίνετε; Αυτά που αντιλαμβανόμαστε με την όρασή μας συνοδεύονται από ήχο. Πάντα λοιπόν υπάρχει μια τεράστια γκάμα ερεθισμάτων για να εμπνευστείς.
Επομένως όλες οι παραστάσεις μου βασίζονται εξ ολοκλήρου στα βιώματά μου όχι στις παρτιτούρες, ή την ερμηνεία κάποιου άλλου όχι στα CD με όλες τις πιθανές εκτελέσεις του συγκεκριμένου έργου. Διότι κάτι τέτοιο δεν μου επιτρέπει να βιώσω κάτι αυθεντικό, αντίθετα, μου στερεί ένα ταξίδι εμπειριών. Έτσι, ίσως σε κάποιες αίθουσες να λειτουργεί αυτή η δυναμική, σε άλλες όμως όχι. Επομένως, η ένταση στο παίξιμό μου είναι κάτι πολύ σχετικό... καταλαβαίνετε; Αφού λοιπόν έγινε ευκολότερη η πρόσβαση στον κόσμο της μουσικής, ιδιαίτερα από κωφούς, τα μουσικά ιδρύματα και τα σχολεία κωφών πλέον άλλαξαν πολιτική ως προς τον ήχο. Όχι απλά ως θεραπευτικό μέσο, γιατί ως μουσικός μπορώ να σας βεβαιώσω γι'αυτό. Εννοώ πως οι τεχνικοί ακουστικής έπρεπε να επανεξετάσουν το πώς έφτιαχναν τις αίθουσες συναυλιών. Υπάρχουν πολύ λίγες αίθουσες στον κόσμο με πραγματικά καλή ακουστική. Αίθουσες δηλαδή στις οποίες ο μουσικός μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, να μπορεί να ακουστεί και ο πιο ελάχιστος, ο πιο απαλός ήχος σαν να ήταν τεράστιος και επιβλητικός. Πάντοτε ένας ήχος ακούγεται σωστά σε κάποια σημεία μιας αίθουσας αλλά απαίσια σε κάποια άλλα, και ούτω καθεξής.
Επομένως, είναι εξαιρετικό να βρεθεί αίθουσα στην οποία να έχεις τον επιθυμητό ήχο χωρίς τεχνητό εξοπλισμό. Γι'αυτό οι τεχνικοί ακουστικής είναι σε συνεχή επαφή με μουσικούς που έχουν προβλήματα ακοής. Είναι πολύ ενδιαφέρον. Δε γνωρίζω τις λεπτομέρειες, όμως το γεγονός και μόνο της συνεργασίας με αυτά τα άτομα είναι εκπληκτικό. Για χρόνια ο κόσμος έλεγε: "Πώς στην ευχή ένας κωφός θα αντιληφθεί τη μουσική;" Κλείνουμε τα αυτιά μας και φανταζόμαστε πως κάπως έτσι είναι να μην ακούς. Κλείνουμε τα μάτια και νομίζουμε πως ξέρουμε πώς είναι να είσαι τυφλός. Αν δούμε κάποιον σε αναπηρικό καροτσάκι θεωρούμε ότι δεν περπατά. Όμως, ίσως μπορεί να κάνει τρία, τέσσερα, πέντε βήματα. Γι'αυτόν, αυτό σημαίνει πως περπατά. Σε ένα χρόνο, ίσως κάνει τρία βήματα ακόμα. Και σε ένα ακόμα χρόνα, ακόμα τρία.
Είναι πολύ σημαντικό. Έτσι, όταν ακούμε τους άλλους, είναι εξαιρετικά σημαντικό να αξιολογούμε την ικανότητά μας ν'ακούμε. Να μετατρέψουμε το σώμα μας σε αντηχείο. Να μην κρίνουμε. Ως μουσικός που κατά 99 τοις εκατό ασχολείται με νέα μουσικά έργα, μου είναι πολύ εύκολο να πω "Ναι, μου αρέσει αυτό το κομμάτι" ή "Όχι, αυτό δεν μου αρέσει." Θεωρώ όμως πως πρέπει να αφιερώσω χρόνο σε αυτά τα έργα. Ίσως να μην υπάρχει χημεία με το συγκεκριμένο έργο, αυτό όμως δε σημαίνει πως έχω το δικαίωμα να το απορρίψω. Το ωραίο με το να είναι κανείς μουσικός είναι πως είναι μια απίστευτα ρευστή έννοια. Δεν υπάρχουν κανόνες που να λένε τί είναι σωστό ή λάθος.
Αν σας ζητήσω να κτυπήσετε παλαμάκια... ναι ας το κάνουμε. Σας παρακαλώ, κτυπήστε παλαμάκια και μιμηθείτε τον ήχο της βροντής. Φαντάζομαι ότι αυτός ο ήχος είναι γνώριμος σε όλους μας. Δεν εννοώ απλά τον ήχο. Θέλω να ακούσετε τη βροντή μέσα σας και να προσπαθήσετε να μιμηθείτε τον ήχο. Προσπαθήστε. (Χειροκρότημα)
Πολύ καλά. Τώρα χιόνι! Έχετε ξανακούσει χιόνι;
Κοινο: Όχι.
Τότε σταματήστε να κτυπάτε παλαμάκια! (Γέλιο) Ξαναπροσπαθήστε. Ξανά. Χιόνι.
Βλέπετε; Ξυπνήσατε.
Τώρα βροχή. Καθόλου άσχημα.
Ξέρετε, πρόσφατα ζήτησα από μερικά παιδιά το ίδιο πράγμα. Μεγάλη φαντασία, σας ευχαριστώ. Κανείς από εσάς, βέβαια, δεν κουνήθηκε από τη θέση του. Δεν σκέφτηκε, "Ωραία, πώς να χτυπήσω παλαμάκια;" Ίσως να δημιουργήσω ήχους με τα κοσμήματά μου, ίσως με κάποιο άλλο μέρος του σώματός μου. Κανείς δεν σκέφτηκε ότι για να χτυπήσει παλαμάκια δεν είναι απαραίτητο να κάθεται ή να χρησιμοποιήσει μόνο τα χέρια του. Με τον ίδιο τρόπο, όταν ακούμε μουσική, υποθέτουμε ότι πρόσβαση στον ήχο μας εξασφαλίζουν τα αυτιά μας. Έτσι αντιλαμβανόμαστε τη μουσική. Λάθος.
Βιώνουμε τη βροντή. Σκεφτείτε το καλά. Ακούστε προσεκτικά. Πώς μπορούμε να φτιάξουμε αυτό τον ήχο; Θυμάμαι το δάσκαλό μου. Στο πρώτο μας μάθημα, ήμουν πανέτοιμη κι εξοπλισμένη με μπακέτες. Περίμενα να πει: Ωραία Έβελιν, πόδια ελαφρώς ανοικτά, μπράτσα σε γωνία 90 μοιρών, μπακέτα σε σχήμα V τόση απόσταση εδώ, ίσια πλάτη και τα λοιπά. Σε τέτοια περίπτωση βέβαια, θα έμενα ακίνητη, παγωμένη μη μπορώντας καν να ακουμπήσω το τύμπανο γιατί θα σκεφτόμουν όλες αυτές τις εντολές. Αντ' αυτού, είπε: "Έβελιν, πάρε αυτό το τύμπανο στο σπίτι σου και τα λέμε την άλλη βδομάδα."
Θεέ μου! Τί έπρεπε να κανω; Δεν χρειαζόμουν πια μπακέτες, δηλαδή δεν μου επιτρεπόταν ακόμη να τις χρησιμοποιήσω. Έπρεπε να εξερευνήσω το τύμπανο να δω πώς κατασκευάστηκε, τί εξυπηρετούν τα εξαρτήματα. Το αναποδογύρισα, πειραματίστηκα με το σκάφος και τη μεμβράνη, με το σώμα μου, με κοσμήματα, με διάφορα αντικείμενα. Φυσικά, εμφανίστηκα στο επόμενο μάθημα γεμάτη μώλωπες, αλλά ήταν μια απίστευτη εμπειρία! Πώς να βιώσεις κάτι τέτοιο σε μια παρτιτούρα?? ή ένα βιβλίο ασκήσεων; Γι'αυτό ποτέ δεν χρησιμοποιούσαμε κανονικά βιβλία. Για παράδειγμα, ένα από τα πράγματα που μαθαίνει ένας περκασιονίστας, σε αντιδιαστολή προς ένα μουσικό, είναι το ρούλο με μονά κτυπήματα.
Κάπως έτσι... Σταδιακά η ταχύτητα αυξάνεται. Αυτό το κομμάτι απαιτεί ρούλο με μονά κτυπήματα. Γιατί όμως δεν μπορώ να το κάνω μελετώντας ένα μουσικό έργο; Αυτή ήταν η μέθοδος του δασκάλου μου. Το ενδιαφέρον είναι πως όταν μπήκα σε μια μουσική σχολή όλα αυτά έπρεπε να τα ξεχάσω. Εκεί φυσικά, χρησιμοποιούσαν κανονικά βιβλία ασκήσεων. Συνεχώς ρωτούσα: "Γιατί; Τί σχέση έχει αυτό;" Μουσική πρέπει να παίξω. Μου απαντούσαν: "Βοηθά να ελέγχεις το παίξιμό σου." Ναι, αλλά πώς; Γιατί πρέπει να το μάθω; Πώς σχετίζεται με το έργο; Ένιωθα ότι έπρεπε να το πω.
Γιατί κάνω αυτή την άσκηση; Είναι όντως για να ελέγχω καλύτερα την μπακέτα; Έπρεπε να υπάρχει λόγος, και ο λόγος πρέπει να είναι η έκφραση μέσω της μουσικής. Εκφράζοντας κάτι μέσω της μουσικής, δηλαδή του ήχου, μπορούμε να κατανοήσουμε διαφορετικά πράγματα και ανθρώπους. Δεν θέλω όμως να πάρω την ευθύνη του συναισθηματικού σας φορτίου. Αυτό εξαρτάται από σας, κάθε φορά που μπαίνετε σε μια αίθουσα συναυλιών. Αυτό καθορίζει τον τρόπο που ακούμε. Ίσως ο μουσικός νιώθει θλίψη, αγαλλίαση ή οργή όταν παίζει κάποια έργα, δεν θέλει όμως απαραίτητα να συμπάσχει ο ακροατής του. Γι'αυτό λοιπόν, στην επόμενη συναυλία που θα παρακολουθήσετε, ανοίξτε το σώμα σας, κάντε το αντηχείο. Να ξέρετε πως δεν θα αισθανθείτε το ίδιο με τους μουσικούς.
Ο μουσικός βρίσκεται στη χειρότερη δυνατή θέση σε ό,τι αφορά τον ήχο, γιατί ακούει την επαφή της μπακέτας στο τύμπανο, της μαλέτας στο ξύλινο πλήκτρο, ή του δοξαριού στη χορδή. Διακρίνει την ανάσα στον ήχο από τα πνευστά και χάλκινα. Βιώνει το πρώιμο στάδιο του ήχου, που όμως είναι κάτι απίστευτα αγνό, γιατί είναι αυτό που υπάρχει πριν παραχθεί ο ήχος. Προσέξτε τη διάρκεια του ήχου μετά τον πρώτο χτύπο ή ανάσα. Βιώστε αυτό το ταξίδι του ήχου όπως εύχομαι να είχα βιώσει το ταξίδι αυτού του συνεδρίου. Ίσως στη διάρκεια της μέρας να ανταλλάξουμε κάποιες σκέψεις. Σας ευχαριστώ πολύ! (Χειροκρότημα)
Τζούλιαν Τρέζουρ: 5 τρόποι για ν' ακροαζόμαστε καλύτερα
ABOUT THIS TALK
Στον όλο και πιο θορυβώδη κόσμο μας, «χάνουμε την ικανότητά μας ν' ακροαζόμαστε» λέει ο ειδικός ήχου Τζούλιαν Τρέζουρ. Σε αυτή τη μικρή συναρπαστική ομιλία, ο Τρέζουρ μοιράζεται μαζί μας πέντε τρόπους για να κουρδίσουμε τ' αυτιά μας στη συνειδητή ακρόαση - των άλλων ανθρώπων και του κόσμου γύρω μας.
ABOUT THE SPEAKER
Julian Treasure studies sound and advises businesses on how best to use it.
ABOUT THE SPEAKER
Julian Treasure studies sound and advises businesses on how best to use it.
Why you should listen to him:
Julian Treasure is the chair of the Sound Agency, a firm that advises worldwide businesses -- offices, retailers, hotels -- on how to use sound. He asks us to pay attention to the sounds that surround us. How do they make us feel: productive, stressed, energized, acquisitive?
Treasure is the author of the book Sound Business and keeps a blog by the same name that ruminates on aural matters (and offers a nice day-by-day writeup of TEDGlobal 2009). In the early 1980s, Treasure was the drummer for the Fall-influenced band Transmitters.
Treasure is the author of the book Sound Business and keeps a blog by the same name that ruminates on aural matters (and offers a nice day-by-day writeup of TEDGlobal 2009). In the early 1980s, Treasure was the drummer for the Fall-influenced band Transmitters.
Χάνουμε την ικανότητά μας να ακροαζόμαστε. Καταναλώνουμε χοντρικά το 60 τοις εκατό του χρόνου επικοινωνίας μας στην ακρόαση, αλλά δεν είμαστε πολύ καλοί σ' αυτήν. Συγκρατούμε μόλις το 25 τοις εκατό απ' αυτά που ακούμε. Όχι εσείς, όχι σε αυτήν την ομιλία, γενικά όμως αυτό ισχύει. Ας προσδιορίσουμε την ακρόαση ως τη δημιουργία νοήματος από τον ήχο. Είναι μια πνευματική διαδικασία, μια διαδικασία απόσταξης.
Χρησιμοποιούμε μερικές πολύ καλές τεχνικές γι' αυτό. Μια από αυτές είναι η αναγνώριση μοτίβων. (Θόρυβος πλήθους) Σε ένα πάρτι σαν αυτό, εάν πω «Ντέιβιντ, Σάρα, δώστε προσοχή» μερικοί από σας θ' ανακαθίσουν. Αναγνωρίζουμε μοτίβα για να διακρίνουμε τον θόρυβο από το σήμα, και ειδικά το όνομά μας. Η διάκριση είναι μια άλλη τεχνική που χρησιμοποιούμε. Εάν αφήσω αυτόν τον ροζ θόρυβο να παίζει για περισσότερο από δύο λεπτά, θα πάψετε στην κυριολεξία να τον ακούτε. Ακούμε τις διαφορές, παραβλέπουμε τους ήχους που παραμένουν ίδιοι.
Έπειτα υπάρχει μια ολόκληρη γκάμα φίλτρων. Αυτά τα φίλτρα απομονώνουν απ' όλους τους ήχους αυτό στο οποίο στρέφουμε την προσοχή μας. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν συνείδηση των φίλτρων αυτών. Όμως διαμορφώνουν την πραγματικότητά μας, κατά κάποιο τρόπο, επειδή μας υποδεικνύουν αυτό που προσέχουμε τη δεδομένη στιγμή. Θα σας δώσω ένα σχετικό παράδειγμα: Η πρόθεση είναι πολύ σημαντική στον ήχο, στην ακρόαση. Όταν παντρεύτηκα τη γυναίκα μου, της υποσχέθηκα ότι θα την ακούω κάθε μέρα σαν να ήταν η πρώτη φορά. Αυτό είναι κάτι που αποτυγχάνω σε καθημερινή βάση. (Γέλια) Είναι όμως πολύ καλή πρόθεση μέσα σε μια σχέση.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Ο ήχος μας τοποθετεί στο χώρο και στο χρόνο. Εάν κλείσετε τα μάτια σας τώρα, σε αυτήν την αίθουσα, έχετε επίγνωση του μεγέθους του λόγω της αντήχησης και της ανάκλασης του ήχου στις επιφάνειες. Έχετε επίγνωση του αριθμού των ανθρώπων γύρω σας λόγω των μικρο-θορύβων που λαμβάνετε. Ο ήχος μάς τοποθετεί επίσης στο χρόνο, επειδή έχει πάντα το χρόνο ενσωματωμένο μέσα του. Θα υποστήριζα μάλιστα πως η ακρόαση είναι ο βασικός τρόπος που βιώνουμε τη ροή του χρόνου από το παρελθόν στο μέλλον. Έτσι «η ηχηρότητα είναι χρόνος και νόημα» - εξαιρετικό ρητό.
Είπα στην αρχή πως χάνουμε την ικανότητα ν' ακούμε. Γιατί το είπα αυτό; Υπάρχουν πολλοί λόγοι γι' αυτό. Πρώτα απ' όλα, έχουμε εφεύρει τρόπους καταγραφής - πρώτα τη γραφή, έπειτα την ηχογράφηση και τώρα την βιντεοσκόπηση. Η αξία της ακριβούς και προσεκτικής ακρόασης έχει απλά εξαφανιστεί. Δεύτερον, ο κόσμος είναι τώρα τόσο θορυβώδης, (Θόρυβος) με αυτήν την κακοφωνία να συνεχίζεται οπτικά και ακουστικά, είναι δύσκολο ν' ακούσεις· είναι κουραστικό ν' ακούς. Πολλοί άνθρωποι καταφεύγουν στ' ακουστικά, αλλά έτσι μετατρέπουν μεγάλους δημόσιους χώρους σαν αυτόν, κοινόχρηστα ηχοτοπία, σε εκατομμύρια μικροσκοπικές προσωπικές ηχητικές φυσαλίδες. Σε αυτό το σενάριο, κανείς δεν ακούει κανέναν.
Γινόμαστε ανυπόμονοι. Δεν θέλουμε πια ρητορείες, θέλουμε ατάκες. Η τέχνη της συζήτησης αντικαθίσταται - επικίνδυνα κατά τη γνώμη μου - από την προσωπική μετάδοση. Δεν ξέρω πόση ακρόαση υπάρχει σε αυτή τη συζήτηση, που δυστυχώς είναι πολύ συνηθισμένη, ειδικά στο Ηνωμένο Βασίλειο. Αναισθητοποιούμαστε. Τα μίντια χρειάζεται να ουρλιάζουν με αυτού του είδους τα πρωτοσέλιδα ώστε να τραβήξουν την προσοχή μας. Αυτό σημαίνει πως μας είναι δυσκολότερο να προσέξουμε το σιωπηλό, το ανεπαίσθητο, το συγκρατημένο.
Είναι σοβαρό το πρόβλημα ότι χάνουμε την ικανότητα ν' ακούμε. Δεν είναι ασήμαντο. Η ακρόαση είναι η πρόσβασή μας στην κατανόηση. Η συνειδητή ακρόαση δημιουργεί πάντα κατανόηση. Μόνο χωρίς συνειδητή ακρόαση συμβαίνουν αυτά - ένας κόσμος στον οποίο δεν ακούμε καθόλου ο ένας τον άλλον, είναι πράγματι ένα πολύ τρομακτικό μέρος. Θα ήθελα λοιπόν να μοιραστώ μαζί σας πέντε απλές ασκήσεις· εργαλεία που θα πάρετε μαζί σας για να βελτιώσετε τη δική σας συνειδητή ακρόαση. Θα σας άρεσε κάτι τέτοιο;
(Κοινό: Ναι) Ωραία.
Το πρώτο είναι η σιγή. Μόλις τρία λεπτά σιγής την ημέρα είναι μια θαυμάσια άσκηση για να επαναφέρετε τ' αυτιά σας και να τα καλιμπράρετε έτσι ώστε ν' ακούτε ξανά την ησυχία. Αν δεν μπορείτε να επιτύχετε απόλυτη σιγή, βρείτε λίγη ησυχία, αυτό αρκεί.
Δεύτερο, αυτό το λέω μίξερ. (Θόρυβος) Ακόμη κι αν είστε σε ένα θορυβώδες περιβάλλον σαν αυτό - και όλοι περνάμε αρκετό χρόνο σε τέτοια μέρη - ακούστε με προσοχή μέσα στην καφετέρια πόσα κανάλια ήχου μπορείτε να ξεχωρίσετε; Πόσα ξεχωριστά κανάλια ακούω σε αυτή τη μίξη; Μπορείτε να το κάνετε επίσης σε ένα όμορφο μέρος, όπως είναι μια λίμνη. Πόσα πουλιά ακούω; Πού βρίσκονται; Από πού ακούγονται αυτοί οι κυματισμοί; Είναι μια σπουδαία άσκηση για τη βελτίωση της ποιότητας της ακοής μας.
Τρίτο, αυτή την άσκηση την ονομάζω «απολαμβάνοντας», και είναι μια πολύ όμορφη άσκηση. Αφορά την απόλαυση κοινών ήχων. Αυτό, για παράδειγμα, είναι το στεγνωτήριο μου. (Στεγνωτήριο) Παίζει βαλς. Ένα, δύο, τρία. Ένα, δύο, τρία. Ένα, δύο, τρία. Το λατρεύω. Ή δοκιμάστε αυτό για το μέγεθος. (Μηχανή κοπής του καφέ) Ωω! Οι κοινοί ήχοι μπορούν να είναι πραγματικά ενδιαφέροντες αν τους προσέξουμε. Την ονομάζω «κρυφή χορωδία». Είναι γύρω μας όλη την ώρα.
Η επόμενη άσκηση είναι ίσως η πιο σημαντική από όλες, αν μπορείτε να ξεχωρίσετε μία απ' αυτές. Πρόκειται για τις ακουστικές θέσεις - την ιδέα ότι μπορείτε να μετακινήσετε την ακουστική σας θέση σε αυτό που είναι κατάλληλο γι' αυτό που ακούτε. Γίνεται παίζοντας με αυτά τα φίλτρα. Θυμάστε; Σας έδωσα τα φίλτρα αυτά στην αρχή. Ξεκινάμε παίζοντας με αυτά σαν να ήταν μοχλοί, να τα κατανοούμε συνειδητά και να τα κινούμε σε διαφορετικές θέσεις. Αυτές είναι μερικές από τις ακουστικές θέσεις, ή κλίμακες ακουστικών θέσεων που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε. Υπάρχουν πολλές. Διασκεδάστε μ' αυτό, είναι πολύ συναρπαστικό.
Τέλος ένα ακρωνύμιο. Μπορείτε να το χρησιμοποιήσετε στις ακροάσεις και την επικοινωνία. Εάν έχετε κάποιον από αυτούς τους ρόλους - πιθανότατα ισχύει για όποιον ακούει αυτήν την ομιλία - το ακρωνύμιο είναι RASA, που είναι η Σανσκριτική λέξη για το ζουμί ή την ουσία. Το ακρωνύμιο RASA από το Λαμβάνω, που σημαίνει δίνω προσοχή στο άτομο· Εκτιμώ, με μικρούς ήχους όπως ναι, μμμ, ω, εντάξει· Συνοψίζω· η λέξη 'άρα' είναι πολύ σημαντική στην επικοινωνία, και Ρωτώ, κάνω κατόπιν ερωτήσεις.
Ο ήχος είναι το πάθος μου, είναι η ζωή μου. Έγραψα ένα ολόκληρο βιβλίο γι' αυτό. Ζω για ν' ακούω. Αυτό είναι υπερβολικό για τους περισσότερους ανθρώπους. Πιστεύω όμως πως κάθε ανθρώπινο πλάσμα χρειάζεται ν' ακούει συνειδητά για να ζει με πληρότητα - συνδεδεμένοι σε χώρο και χρόνο με τον φυσικό κόσμο γύρω μας, συνδεδεμένοι με αλληλοκατανόηση, για να μην πω πνευματικά συνδεδεμένοι, επειδή κάθε πνευματικό μονοπάτι που γνωρίζω περιέχει ακρόαση και περισυλλογή στον πυρήνα του.
Αυτός είναι ο λόγος που πρέπει να διδάξουμε την ακρόαση στα σχολεία ως μια δεξιότητα. Γιατί δεν διδάσκεται; Είναι τρελό. Εάν διδάξουμε την ακρόαση στα σχολεία μας, μπορούμε να τη σώσουμε απ' τον ολισθηρό κατήφορο αυτού του επικίνδυνου, τρομακτικού κόσμου για τον οποίο μίλησα και να την πάμε εκεί όπου όλοι ακούν συνειδητά όλη την ώρα - ή τουλάχιστον είναι ικανοί να το κάνουν.
Δεν ξέρω πώς μπορεί να γίνει αυτό, αλλά είμαστε στο TED, και πιστεύω πως η κοινότητα του TED είναι ικανή για όλα. Σας καλώ να συνδεθείτε μαζί μου και μεταξύ σας, να αναλάβουμε αυτήν την αποστολή και να βάλουμε την ακρόαση να διδάσκεται στα σχολεία, και να μεταμορφώσουμε τον κόσμο, σε μια γενιά, σε έναν κόσμο που ακούει συνειδητά - έναν κόσμο διασύνδεσης, έναν κόσμο κατανόησης και ειρήνης.
Σας ευχαριστώ που με ακούσατε σήμερα.
Iain McGilchrist - The Divided Brain
ABOUT THIS TALK
In this new RSAnimate, renowned psychiatrist and writer Iain McGilchrist explains how our 'divided brain' has profoundly altered human behaviour, culture and society. Taken from a lecture given by Iain McGilchrist as part of the RSA's free public events programme. To hear the full lecture, go to
youtube.com/user/theRSAorg#p/u/2/SbUHxC4wiWk
ABOUT THE SPEAKER:
"At last! A book on neuroscience that is a thrilling read, philosophically astute and with wonderful science."MarkVernon.com
Iain McGilchrist
Psychatrist Iain McGilchrist is the author of "The Master and His Emissary: The Divided Brain and the Making of the Western World."
Why you should listen to him:
Iain McGilchrist is a psychiatrist and writer. Before he came to medicine, he was a literary scholar -- and his work on the brain is shaped by a deep questioning of the role of art and culture. As his official bio puts it: "He is committed to the idea that the mind and brain can be understood only by seeing them in the broadest possible context, that of the whole of our physical and spiritual existence, and of the wider human culture in which they arise -- the culture which helps to mould, and in turn is moulded by, our minds and brains."
His recent book The Master and His Emissary explores the nature of the brain's two hemispheres (the right is the "master," in McGilchrist's terms). How have our two hemispheres evolved to relate -- and how did their relationship create our consciousness, our culture, and our ability to understand our own brains?
"At last! A book on neuroscience that is a thrilling read, philosophically astute and with wonderful science."MarkVernon.com
Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011
TEDxAcademy - Costas Apostolidis - Breaking the Stereotypes
Chairman of the Board of Directors and Chief Executive Officer. Costas Apostolidis is the founder of Raycap Corporation.
Raycap is an innovative company in research and product development and In 2011 was awarded from Hellenic Federation of Enterprises (SEV) the 1st Prize for the "STRIKESORB 30-DRM The Ultimate Surge-Protection Technology Reliable, Maintenance-Free, Easy & Practical".
Mr Apostolidis is a graduate of the National Technical University of Athens, School of Chemical Engineering, Mining and Metallurgy. He received his MBA of Harvard University and his MSc in Engineering/Hydrometallurgy from McGill University. Prior to founding Raycap, he worked for Raychem Corporation from 1979 to 1987 and for Noranda Mines Canada from 1974 to 1977.
In the spirit of ideas worth spreading, TEDx is a program of local, self-organized events that bring people together to share a TED-like experience. At a TEDx event, TEDTalks video and live speakers combine to spark deep discussion and connection in a small group. These local, self-organized events are branded TEDx, where x = independently organized TED event. The TED Conference provides general guidance for the TEDx program, but individual TEDx events are self-organized.* (*Subject to certain rules and regulations)
About Costas Apostolidis
Chairman of the Board of Directors and Chief Executive Officer. Costas Apostolidis is the founder of Raycap Corporation.
Raycap is an innovative company in research and product development and In 2011 was awarded from Hellenic Federation of Enterprises (SEV) the 1st Prize for the "STRIKESORB 30-DRM The Ultimate Surge-Protection Technology Reliable, Maintenance-Free, Easy & Practical".
Mr Apostolidis is a graduate of the National Technical University of Athens, School of Chemical Engineering, Mining and Metallurgy. He received his MBA of Harvard University and his MSc in Engineering/Hydrometallurgy from McGill University. Prior to founding Raycap, he worked for Raychem Corporation from 1979 to 1987 and for Noranda Mines Canada from 1974 to 1977.
Raycap is an innovative company in research and product development and In 2011 was awarded from Hellenic Federation of Enterprises (SEV) the 1st Prize for the "STRIKESORB 30-DRM The Ultimate Surge-Protection Technology Reliable, Maintenance-Free, Easy & Practical".
Mr Apostolidis is a graduate of the National Technical University of Athens, School of Chemical Engineering, Mining and Metallurgy. He received his MBA of Harvard University and his MSc in Engineering/Hydrometallurgy from McGill University. Prior to founding Raycap, he worked for Raychem Corporation from 1979 to 1987 and for Noranda Mines Canada from 1974 to 1977.
In the spirit of ideas worth spreading, TEDx is a program of local, self-organized events that bring people together to share a TED-like experience. At a TEDx event, TEDTalks video and live speakers combine to spark deep discussion and connection in a small group. These local, self-organized events are branded TEDx, where x = independently organized TED event. The TED Conference provides general guidance for the TEDx program, but individual TEDx events are self-organized.* (*Subject to certain rules and regulations)
About Costas Apostolidis
Chairman of the Board of Directors and Chief Executive Officer. Costas Apostolidis is the founder of Raycap Corporation.
Raycap is an innovative company in research and product development and In 2011 was awarded from Hellenic Federation of Enterprises (SEV) the 1st Prize for the "STRIKESORB 30-DRM The Ultimate Surge-Protection Technology Reliable, Maintenance-Free, Easy & Practical".
Mr Apostolidis is a graduate of the National Technical University of Athens, School of Chemical Engineering, Mining and Metallurgy. He received his MBA of Harvard University and his MSc in Engineering/Hydrometallurgy from McGill University. Prior to founding Raycap, he worked for Raychem Corporation from 1979 to 1987 and for Noranda Mines Canada from 1974 to 1977.
Thou shall not kill ... except ...
Image via WikipediaThe SIXTH Commandment - Thou Shalt Not Kill and the rest of the Jewish Commandments
That the Court shall pass sentence of death by decapitation with the sword (Ex. 21:20; Lev. 26:25) (affirmative).
That the Court shall pass sentence of death by strangulation (Lev. 20:10) (affirmative).
That the Court shall pass sentence of death by burning with fire (Lev. 20:14) (affirmative).
That the Court shall pass sentence of death by stoning (Deut. 22:24) (affirmative).
To hang the dead body of one who has incurred that penalty (Deut. 21:22) (affirmative).
That the dead body of an executed criminal shall not remain hanging on the tree over night (Deut. 21:23) (negative).
To inter the executed on the day of execution (Deut. 21:23) (affirmative)
To decapitate the heifer in the manner prescribed (in expiation of a murder on the road, the perpetrator of which remained undiscovered) (Deut. 21:4) (affirmative).
To adjudge a thief to pay compensation or (in certain cases) suffer death (Ex. 21:16; Ex. 21:37; Ex. 22:1) (affirmative).
Not to refrain from putting a false prophet to death nor to be in fear of him (Deut. 18:22) (negative).
Not to save the enticer from capital punishment, but to stand by at his execution (Deut. 13:9) (negative).
Do we need more contradictions ?
Christians in the media
If we want to enhance our public debates and earnestly confront the looming issues of our day, the famed biologist believes that the first step is getting rid of unqualified TV hosts like Bill O'Reilly. Religious people accept "personal truth" and name it as "universal truth". This is a false logic. But again logic is not a virtue of religions.
Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2011
Atheist Brain under the scanner
Atheism will one day be vindicated by the study of neuroscience.
As a hardcore atheist, I am willing to volunteer for any scientific research to further our understanding of why some people simply must remain RATIONAL even under the most testing and trying circumstances. I have stared at death straight in the eyes and known the terror and fear of losing ones life. And yet, I held firmly onto my atheistic beliefs, never giving in to believing in god or calling out for a spiritual force or entity to come to my rescue.
I am willing to be put under any scanner for the purpose of scientific study of my brain. If you are a scientist looking for an atheist volunteer, please feel free to PM me. I will volunteer absolutely free of cost for the cause of science.
As a hardcore atheist, I am willing to volunteer for any scientific research to further our understanding of why some people simply must remain RATIONAL even under the most testing and trying circumstances. I have stared at death straight in the eyes and known the terror and fear of losing ones life. And yet, I held firmly onto my atheistic beliefs, never giving in to believing in god or calling out for a spiritual force or entity to come to my rescue.
I am willing to be put under any scanner for the purpose of scientific study of my brain. If you are a scientist looking for an atheist volunteer, please feel free to PM me. I will volunteer absolutely free of cost for the cause of science.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)