Όταν η 'πίστις' γίνεται θρησκεία, τότε
αποκτά διοικητικό χαρακτήρα με
πολιτική μορφή, δύναμη, εξουσία και ότι
διαφθορά έπεται μια τοιούτη μετάλαξη.
Όταν η 'πἰστις' παραδωθεί σε συνέδριο
ανθρώπων προς διαχείριση, τότε η
οποιαδήποτε μορφής προσωπική
'αναζήτηση' της 'αλήθειας' , περνάει
μέσα από 'ελέγχους ορθότητας' του
'συμβουλίου' των 'πιστών' στις
'αλήθειες' της 'κοινωνίας', τότε και η
'δικαιοσύνη' περνάει στα χέρια τών
'ολίγων' 'σοφών και πιστών στις
αλήθειες'.
Οι 'πιστοί' γίνονται 'κράτος' εν κρἀτει,
ισχυρότερο των διοικητικών νόμων, με
το πρόσχημα ότι και οι νόμοι
'νομιμοποιούντε' από τη 'θεμελιώδη
πίστη' στις 'αρετές' των 'αληθειών' που
το συμβούλιο των 'πιστών' προτίθεται
αυτοβούλως ώς 'θεματοφύλακας'.
Με άλλα λόγια, η αυθαίρετη πράξη
κατασκευής 'συμβουλίου πίστεως'
καλύπτεται από την πρόφαση προστασίας
των τότε 'κοινωνικών αληθειών'. Δια
ταύτης της οδού, οι 'προστάτες' της
'πίστεως' της 'κοινωνίας' γίνονται οι
εχθροί κάθε μορφής αλλαγής στην 'πίστη
των αληθειών', παρασύροντας όλη την
'προστατευόμενη' από αυτούς 'κοινωνία'
να μην αναγνωρίζει ότι προκαλεί
εξέλιξη της σκέψεως, κατανόησης και
επαναδιαπραγμάτευσης της βάσης
'πίστεως' για κάθε 'κοινωνική αλήθεια'.
Τοιάυτες κοινωνίες υπολοίποντε κατά
πολύ από τις κοινωνίες όπου η
αμφισβήτιση 'κοινωνικών αληθειών' δεν
διώκεται ποινικά και διοικητικά αλλά
είναι και στόχος και επιβραβεύεται δημοσίως.
Πόλεμοι μεταξύ χριστιανικών και ισλαμικών, ιδεολογικὠν γε
γονότων.
Στο παρακάτω απόσπασμα η "ελληνική Νομαρχεία" (ανωνύμου του Έλληνος 1806) μας μεταφέρει ένα μικρό ιστορικό δείγμα της αφανιστικής συνύπαρξης ελληνισμού και χριστιανισμού, λίγο πριν την επανάσταση του 1821.
«Από τότε που εστερεώθη ο χριστιανισμός έως και το 1453, (πτώση του Βυζαντίου) αντί να αυξηθούν τα μέσα της ελευθερώσεώς των, φεύ! (αλίμονο! αυτά) εσμικρύνοντο. Η δεισιδαιμονία και ο ψευδής και μάταιος ζήλος των ιερέων και πατριαρχών, κατεκυρίευσεν τας ψυχάς των βασιλέων, οι οποίοι, αντί να επιμελούνται εις το να διοικώσι τον λαόν, καθώς έπρεπε, άλλο δεν εστοχάζοντο, παρά να φιλονικώσι και να κτίζωσιν εκκλησίας. Τότε εις την Ελλάδα εφάνησαν τρεις κυριότητες, η τυραννία, το ιερατείον και η ευγένεια, αι οποίαι δια ένδεκα αιώνας σχεδόν, κατέφθειραν τους Έλληνες και κατερήμωσαν την Ελλάδα». Ανώνυμος Έλλην. Ιταλία 1806.
«οι ιερείς αγαπητοί μου... επροσπάθησαν με το μέσον της θεότητας, να καταδυναστεύσουν τους συμπολίτες των, καθώς μέχρι της σήμερον, (προσπάθησαν) με την αμάθειαν και κακομάθησιν επέτυχον του σκοπού των. Αυτοί, καλύπτοντες με τίτλον αγιότητος τα πλέον φανερά ψεύδη, εγέμισαν τους αδύνατους νόας του λαού με τοιαύτην δεισιδαιμονίαν, ώστε αντί να ονομάζουν ψέμα το αδύνατον το ονομάζουν άγιον και ούτω αδιστάκτως (οι λαϊκοί) πιστεύουν εις κάθε τους λόγον και ούτε τολμούσι να εξετάσωσι το παραμικρόν, μάλιστα δε, (το να εξετάζουν) τους είναι εμποδισμένον». «Ελληνική Νομαρχία ή Λόγος περί ελευθερίας, ανωνύμου του Έλληνος»!
Καλόπουλος Ελληνοχριστιανισμός: 5/5
