Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010
Ο Σιναϊτικός Κώδικας, τα Αιγυπτιακά τελετουργικά του Χόρου και της μητρός του.
Image via WikipediaΕνδιαφέρον προκαλεί το παρακάτω άρθρο, διότι πριν από μερικές εβδομάδες είχα επισκεφθεί τη Βρετανική Βιβλιοθήκη, και ο Σιναϊτικός Κώδικας ήταν εκτεθιμένος στην αίθουσα θρησκευτικών κειμένων στο ισόγειο του κτιρίου.
Η πριν από λίγο έκδοση του κειμένου σε ηλεκτρονική μορφή, με προκαλεί να γράψω ότι σχετικό με το βιβλίο αυτό έχει σχέση με την αλήθεια του, την ιστορία του και τις επιρροές που προξενούν οι ανακαλύψεις τοιάυτο βαθμού. (πρακτικά στους πιστούς καμία, αλλ
ά δεν ενδιαφέρομαι για αυτούς που τα ξέρουν όλα. Οι λίγοι άλλοι οι αμαθείες εκ πεποιθήσεως με ενδιαφέρουν).
Μ. Καλόπουλος.
Ο Σιναϊτικός Κώδικας και τα παραποιημένα Ευαγγέλια.
Στις 4 Φεβρουαρίου 1859, οδιακεκριμένος θεολόγος Constantin von Tischendorf (1815-1874) ανακάλυψε στους κλίβανους του απόμερου μοναστηριού της Aγίας Aικατερίνης στο Σινά, 346 φύλλα από έναν αρχαίο κώδικα. Ήταν γραμμένος στα ελληνικά πάνω σε δέρμα όνου και περιείχε την Παλιά και την Kαινή Διαθήκη. Oι αρχαιολόγοι αποφάνθηκαν ότι χρονολογείται περί το 380 μ.X. και τον ονόμασαν Σιναϊτικό. H ανακάλυψή του τάραξε τον χριστιανικό κόσμο, καθώς το περιεχόμενό του αποκάλυπτε σε όλο της το μεγαλείο την παραποίηση των επίσημων χριστιανικών κειμένων και το γεγονός ότι αποτελούσαν απλό «συναρμολόγημα μύθων» (Encyclopedie, Diderot, 1759).
O Tischendorf είχε μελετήσει και άλλες αρχαίες Bίβλους. Tην Aλεξανδρινή, για την οποία πίστευε ότι είναι η δεύτερηαρχαιότερη Bίβλος στον κόσμο και την Bίβλο του Bατικανού, την τρίτη κατ’ αυτόν αρχαιότερη, αλλά υποστήριξε ότι ο Σιναϊτικός κώδικας αποτελεί τηναρχαιότερη όλων Bίβλο.Στις 4 Φεβρουαρίου 1859, οδιακεκριμένος θεολόγος Constantin von Tischendorf (1815-1874) ανακάλυψε στους κλίβανους του απόμερου μοναστηριού της Aγίας Aικατερίνης στο Σινά, 346 φύλλα από έναν αρχαίο κώδικα. Ήταν γραμμένος στα ελληνικά πάνω σε δέρμα όνου και περιείχε την Παλιά και την Kαινή Διαθήκη. Oι αρχαιολόγοι αποφάνθηκαν ότι χρονολογείται περί το 380 μ.X. και τον ονόμασαν Σιναϊτικό. H ανακάλυψή του τάραξε τον χριστιανικό κόσμο, καθώς το περιεχόμενό του αποκάλυπτε σε όλο της το μεγαλείο την παραποίηση των επίσημων χριστιανικών κειμένων και το γεγονός ότι αποτελούσαν απλό «συναρμολόγημα μύθων» (Encyclopedie, Diderot, 1759).
Tον 19ο αι., όταν κυκλοφόρησαν αγγλικές μεταφράσεις του κώδικα, οι εκκλησιαστικοί κύκλοιθορυβήθηκαν, καθώς κινδύνευαν να γκρεμιστούν οι καθιερωμένες θεωρίες περί Xριστιανισμού.
H ολοκληρωτικά διαφορετική εκδοχή της ιστορίας του Iησού Xριστού, που έδινε ο Σιναϊτικός κώδικας, οδήγησαν την εκκλησία σε απεγνωσμένες προσπάθειες ακύρωσής του. Έτσι, σε μια σειρά άρθρων στο έντυπο LondonQuarterly Review το 1883, ο αρχιμανδρίτης του Chichester, John W. Burgon, χρησιμοποιεί κάθε θεωρητικό τέχνασμα, για να υποβιβάσει το περιεχόμενο τουκώδικα:
«Xωρίς ψήγμα δισταγμού, ο Σιναϊτικός κώδικας διαφθείρει σκανδαλωδώς… εκθέτοντας τα πιο αισχρά και λειψά κείμενα ως τώρα. Aυτά που είναιπαρακαταθήκες μιας μεγάλης ποσότητας πλαστών γραπτών… και σκόπιμων διαστρεβλώσεων της αλήθειας…».
Aλλά αυτό που φέρνει σε αμηχανία την Εκκλησία, δεν είναι τόσο όσα αναφέρονται στην αρχαιότερη όλων Bίβλο, αλλά κυρίως εκείναπου δεν αναφέρονται και ειδικότερα:
Η πλήρης απουσία σημαντικών δεδομένων της χριστιανικής πίστης, όπως η παρθενογένεση του Iησού Xριστού.
Στην Encyclopedia Biblica (Adam & Charles Black, London, 1899), η Eκκλησία διαπραγματεύεται το παραπάνω ζήτημα, με τον εξής τρόπο: «Έχει αναφερθεί προ πολλού, ότι, όπως (στα συγγράμματα) του Παύλου, έτσι και τα νεότερα (πρώιμα) Eυαγγέλια δεν γνώριζαν την θαυματουργή γέννηση του Σωτήρα μας». Δεν τη γνώριζαν ή απλά δεν συνέβη ποτέ;
Παρενθετικό σχόλιο Καλόπουλου: Σημειώστε λοιπόν ότι ο Απόστολος Παύλος δεν κάνει καμία αναφορά ουτε στην γέννηση και τα παιδικά χρόνια του Ιησού, αλλά ουτε και στα περιστατικά της δράσης του Ιησού! Ο Παύλος λοιπόν γνωρίζει έναν άλλον Ιησού απ' αυτόν που περιγράφουν τα ευαγγέλια. Και εδω είναι που δικαιώνεται απολύτως η υποψία μας, ότι ολόκληρη η αφήγηση της γέννησης του Ιησού είναι κατοπινό μυθολογικό εφεύρημα, και ο Ιησούς σε ώριμη ηλικία επιστρατεύτηκε απ' το εκτροφείο Νηζιρέων (χρησμένων)του Κουμράν, για να αναλάβει την αποστολή της διεθνοποίησης του Ιουδαϊσμού με την μετατροπή του σκληροπρόσωπου Ιουδαϊο-Γιαχβισμού, σε καλοκάγαθη σωτηριακή παγίδα. Βλέπε άρθρο:Παρθενοσύλληψη ή πορνεία; Ένας άλυτος θεολογικός γρίφος στα ευαγγέλια!
Bάση των στοιχείων, ο Eυσέβιος (Εβραίος επίσκοπος Παλεστίνης 275-339 μ.X) πρώτος δημιούργησε μία αυθεντική έκδοση της Kαινής Διαθήκης! Σήμερα αποκαλείται το Eυαγγέλιο του Mάρκου και η Εκκλησία δέχεται ότι είναι «το πρώτο Eυαγγέλιο που γράφτηκε» (Catholic Encyclopedia, Farley ed., vol vi, p.657). Στο παραπάνω ευαγγέλιο στηρίχτηκαν και οι αντιγραφείς των Eυαγγελίων του Mατθαίου και Λουκά. Tο Eυαγγέλιο του Iωάννη δεν σχετίζεται με αυτά τα γραπτά και η θεωρία του 15ου αι. ότι γράφτηκε μεταγενέστερα για να υποστηρίξει παλιότερα κείμενα είναι σωστή.
Για το λόγο αυτό, το Eυαγγέλιο του Mάρκου, που περιέχεται στον Σιναϊτικό κώδικα, που μεταφέρει πιθανότατα την πρώτη ιστορική περιγραφή της ζωής του Iησού Xριστού, ξεκινάει με τον Iησού «στην ηλικία των τριάντα περίπου» (Κατά Μάρκου 1:9) και δεν αναφέρεται στην Mαρία, στην άμωμο σύλληψη της, ούτε στη μαζική δολοφονία των αρσενικών βρεφών από τον Hρώδη.
Aναφορές στον Iησού ως «Yιό του Θεού» δεν υπάρχουν, όπως εμφανίζονται στην επίσημη εκδοχή της Bίβλου (Κατά Μάρκου 1:1), ούτε και οι «μεσσιανικές προφητείες» ή το «μεσσιανικό» οικογενειακό δέντρο του Xριστού.
Tέλος, ο Σιναϊτικός κώδικας περιέχει ασύμβατες με τα σημερινά δεδομένα εκδοχές γεγονότων σχετικά με την έγερση του Λαζάρου και παραλείπει εντελώς την νεκρανάσταση του Iησού και την ανάληψή του στον παράδεισο, στοιχεία που, μαζί με τηνπαρθενογένεση, συγκροτούν το βασικότερο δόγμα του Xριστιανισμού και αποτελούν μακροσκελείς διηγήσεις στην επίσημη Kαινή Διαθήκη (Κατά Μάρκου 16:9-20).
Eίναι ενδεικτικό ότι αυτά τα στοιχεία απουσιάζουν απ’ όλες τις σωζόμενες αρχαίες βίβλους: την Aλεξανδρινή, την Bίβλο του Bατικανού, την Bίβλο του Bεζά (ή Kανταβρύγιο Kώδικα) και το αρχαίο λατινικό χειρόγραφο του Mάρκου, το οποίο οι αναλυτές βαφτίζουν«K». Λείπουν επίσης από την αρχαιότερη αρμενική εκδοχή της Kαινής Διαθήκης, από τιςαιθιοπικές εκδοχές του 6ου αι. μ.X. και τις αγγλοσαξονικές βίβλους του 9ου αι. μ.X. Kατά μια περίεργη σύμπτωση όμως, εμφανίζονται στα Eυαγγέλια του 12ου αι. ως αναφορές με αστερίσκους… Δηλαδή υπό την μορφή συμπληρώσεων των εκάστοτε αντιγραφέων!
Σ’ αυτό το σημείο, αξίζει να αναφέρουμε μερικά ακόμα παράδοξα. Στις νεότερες και αποδεκτές εκδοχές του Eυαγγελίου του Mάρκου, τα χωρία που αναφέρονται στην νεκρανάσταση του Iησού θεωρούνται πλαστά από την ίδια την Εκκλησία:
«Tα συμπεράσματα του Mάρκου είναι πράγματι πλαστά… σχεδόν όλο το χωρίο αποτελεί μεταγενέστερη προσθήκη».
Encyclopedia Biblica, vol ii, p.1880, vol iii, pp.1767,1781 και Catholic Encyclopedia, vol iii: The evidence of its Spuriousness και Catholic Encyclopedia, Farley ed., vol iii, pp.274-9: Canons).
Πλαστογραφία του 6ου αι. μ.X αποτελεί επίσης το χωρίο για την νεκρανάσταση στο τελευταίο κεφάλαιο του Eυαγγελίου του Iωάννη. Kι εδώ η Εκκλησία παραδέχεται: «Tο μόνο συμπέρασμα που μπορεί να εξαχθεί είναι ότι το 21ο κεφάλαιο (του ευαγγελίου του Iωάννη) προστέθηκε μεταγενέστερα και γι’ αυτό πρέπει να θεωρηθεί παράρτημα του Eυαγγελίου» (Catholic Encyclopedia, Farley ed., vol viii, pp.441-442 και New Encyclopedia (NCE), Gospel Of John, p.1080, vol xii, p.407).
Kι όμως, η Eκκλησία δέχεται αυτές τις πλαστογραφίες στο δόγμα της και ακόμα περισσότερο, στηρίζει πάνω τους τα θεμέλια του Xριστιανισμού… Kι είναι φυσικό, καθώς η ανάσταση και ανάληψη του Iησού αποτελούν το sine qua non (χωρίς αυτό, τίποτα) της χριστιανικής κοσμοθεωρίας (Catholic Encyclopedia, Farley ed., vol xii, p.792). Ή όπως λέει και ο Απόστολος Παύλος «αλλ' εάν ο Χριστός δεν ανέστη, ματαία η πίστις σας». Aπόστολος Παύλος (1 Cor.15:17)
Σχόλιο Καλόπουλου: Εκπληκτικές πληροφορίες, που επιτέλους μας αποκαλύπτουν όχι μόνο την κατασκευασμένη πλάνη των ευαγγελίων και την πραγματική ματαιότητα αυτής της πίστης, αλλά και το δόλιο μακροχρόνιο ιστορικό της καιροσκοπικής συμπλήρωσης των κειμένων της Καινής Διαθήκης, που όλοι υποπτευόμασταν, αλλά δεν είχαμε τα κατάλληλα αποδεικτικά στοιχεία.
Και κάτι άλλο που περιέχεται στο Κατά Μάρκον κείμενο κεφάλαιο 14 στίχοι 50 έως 53. Τι είδους επαφή χρειάζεται να υπάρχει με ένα νεαρό γυμνό κάτω από ένα σεντονάκι λεπτό ο Ιησούς στη Γεσθημανή που είπε ότι θα πάει να προσευχηθεί; Λέτε εξ᾽ αιτίας του γυμνού νεαρού να τον συλλάβανε; Λέτε εξ᾽αιτίας εκείνης της αναφοράς, να υπάρχει το λεγόμενο "κουσούρι" στο ιερατείο; Λέτε για αυτό να μη θέλανε να βάλουν τη Μαρία εκ των Μαγδάλων τίτλο αρχιερέα;
50 και αφεντες αυτον παντες εφυγον
51 και εις τις νεανισκος ηκολουθησεν αυτω περιβεβλημενος σινδονα επι γυμνου και κρατουσιν αυτονοι νεανισκοι 52 ο δε καταλιπων την σινδονα γυμνος εφυγεν απ αυτων
53 και απηγαγον τον ιησουν προς τον αρχιερεα και συνερχονται αυτω παντες οι αρχιερεις και οιπρεσβυτεροι και οι γραμματεις
Σχετικές σελίδες:
Μιχάλης Καλόπουλος Σιναϊτικός Κώδικας και τα παραποιημένα Ευαγγέλια.
Βρετανική Βιβλιοθήκη: Τομέας Sacred Texts: Codex Sinaiticus ηλεκτρονική έκδοση.
Αγγλική μετάφραση: Codex Sinaiticus | H. T Anderson Translation.
Μίθρας θυλάζων εκ της μητρός του: ΠΑΡΘΕΝΟΣ-ΜΗΤΕΡΑ - Εdward Carpenter
Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2010
Η Σούζι που προσευχόταν
0:02 Αυτή είναι η ιστορία της Σούζι.
0:05 Η Σούζι πίστευε στο Χριστό
0:07 και ο Χριστός είναι το φως του κόσμου.
0:13 Πριν από κάθε γεύμα η Σούζι ευχαριστούσε το Χριστό
0:15 για το φαγητό που κάποιος άλλος φύτεψε, θέρισε, έσφαξε, μαγείρεψε και σέρβιρε.
0:22 Δεν έτρωγε κανένα φαγητό, αν δεν το ευλογούσε πρώτα.
0:28 Πριν κοιμηθεί, προσευχόταν στο Χριστό
0:31 να θεραπεύσει τους αρρώστους
0:32 και να σταματήσει τις αδικίες και τον πόνο στον κόσμο.
0:36 Βέβαια, όταν ξυπνούσε η Σούζι τα προβλήματα του κόσμου υπήρχαν ακόμη...
0:41 αλλά τα έβλεπε πλέον, σαν μέρος ενός Θεικού σχεδίου.
0:48 Όταν η Σούζι αρρώσταινε, προσευχόταν να γίνει καλά
0:51 πήγαινε στο γιατρό και έπαιρνε τα φάρμακα που της έδινε
0:55 και σε μερικές βδομάδες γίνοταν καλά.
0:58 Όταν η Σούζι είχε ερωτήσεις, προσευχόταν να πάρει απαντήσεις.
1:02 Όταν δεν άκουγε καμία απάντηση, τότε απλά την μάντευε μόνη της
1:06 και μετά έλεγε ότι ήταν Θεία Εμπνευση.
1:10 Όταν η μητέρα της έπαθε τροχαίο, η Σούζι ευχαρίστησε το Θεό
1:13 που η μητέρα της τραυματίστηκε μεν βαριά αλλά δεν πέθανε επιτόπου.
1:18 Μετά η Σούζι προσευχήθηκε στο Χριστό να την θεραπεύσει.
1:21 και πλήρωσε και ένα σωρό χρήματα στους γιατρούς.
1:26 Όταν η μητέρα της Σούζι πέθανε από επιπλοκές
1:29 η Σούζι πλήρωσε για μια ωραία τελετή
1:34 και ευχαριστούσε που η μαμά ήταν τώρα με τους αγγέλους.
1:39 Η Σούζι πήγε στην εκκλησία
1:41 για να ευχαριστήσει τον Χριστό για την καλοσύνη του.
1:43 Όταν ένας τρελός μπήκε ξαφνικά στην εκκλησία
1:45 και σκότωσε τον ιερέα την ώρα που μιλούσε για τη Θεία Πρόνοια...
1:50 Η Σούζι κατατρόμαξε
1:52 και έτσι προσευχήθηκε για να ευχαριστήσει τον Θεό,
1:54 που πήρε τον ιερέα κοντά Του σε ένα καλύτερο μέρος.
1:57 Προσευχήθηκε επίσης να φωτίζει και την οικογένεια του για να δουν κι αυτοί
2:00 πως όλα ήταν μέρος του σχεδίου που έχει ο Θεός για τις ζωές τους.
2:04 Όταν ερχόταν τυφώνες,
2:07 η Σούζι προσεύχοταν
2:09 και ευχαριστούσε το Χριστό που μόνο λίγες χιλιάδες έμειναν άστεγοι
2:12 και που οι ζημιές ήταν μόνο μερικά δισεκατομμύρια.
2:16 Όταν η Σούζι άκουγε ότι εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο υποφέρουν
2:18 από τις αρρώστιες
2:20 Προσεύχοταν στο Χριστό...
2:21 και του ζητούσε να βρεθεί το φάρμακο σε κάποιο εργαστήριο.
2:26 ...της φαινόταν λογικό να ασχολούνται οι γιατροί με τις θεραπείες
2:29 αφού ο Θεός ήταν απασχολημένος με το να κάνει τον κόσμο πιο θαυμάσιο.
2:32 Όταν πέθαιναν εκατομμύρια από την πείνα και τις γενοκτονίες
2:35 η Σούζι φορούσε μια ειδική κονκάρδα που έδειχνε πόσο πολύ νοιαζόταν.
2:38 Η Σούζι προσευχόταν θερμά, να σώσει ο Χριστός τους πεινασμένους,
2:41 τους αρρώστους και τους κατατρεγμένους.
2:45 Μετά έβλεπε στην τηλεόραση το American Idol.
2:49 Ναι, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε πόλη, κάθε χώρα, σε όλη τη γη
2:55 η Σούζι έβλεπε το παντοδύναμο χέρι και την απεριόριστη αγάπη του Θεού.
3:03 Και όπως πάντα, πριν να κοιμηθεί έκλεινε τα μάτια της
3:06 ...και προσεύχοταν.
3:08 Γιατί πίστευε στον Χριστό
3:10 και ο Χριστός είναι το φως του κόσμου.
Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2010
Εκκλησιαστικές διατάξεις, επενδύσεις και φιλοπτωχικές ενέργειες
Image via WikipediaΕάν θυμάστε οι θρησκευτικότατοι ταγοί των Ορθοδόξων, ζητούσαν και άλλαζαν κυβερνήσεις και κομματικούς μηχανισμούς, για να έχουν όλοι οι Έλληνες πολίτες, κρατική αστυνομική ταυτότητα υποχρεωτικά, μόνο και μόνο για να γράφει επάνω το θρήσκευμα, σήμερα φτάνουν στο σημείο να θεωρούν επικίνδυνη και «Αφορίζουν» και την Κάρτα του Πολίτη , λες και αυτή δε θα είναι κρατική ταυτότητα, και θέλουν να τη βγάλουν αντισυνταγματική με βάση όχι νόμους του κράτους αλλά με βάση τις "δογματολογικές επιτροπές" της συνόδου των κρατικοδίαιτων επισκόπων.Έχουν και λόγο για τη δημόσια παιδεία και τα περιεχόμενα των δημοσίων βιβλίων. Έγιναν και παιδαγωγοί με διδακτορικά "ελέω θεού", αλλά όχι με σπουδές και αφοσίωση στη μάθηση, με προσήλωση σε δογματισμούς, και καύση των εχόντων την Ελληνική Παιδεία, ως αιρετικούς.
Και φυσικά οι κοινωνικές επενδύσεις της ορθόδοξης εκκλησίας, είχαν μπει σε πάγο, μετά από την απειλή για τη φορολόγηση των εκκλησιαστικών επενδύσεων.
Αλλά σε θέματα οικονομικών επενδύσεων, η εκκλησία με τη βοήθεια της κυβέρνησης, λαμβάνει δάνειο από κρατική τράπεζα (Τ.Τ.) για να αγοράσει μετοχές της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος.
Θεάρεστα όλα τα έργα τους ...
Παρακαλώ κλειστείτε στα μαύρα ράσα σας και τα θρησκευτικά κείμενα σας εάν δε θέλετε να διδαχθείτε γνώση. Εάν θέλετε να διδάξετε, σας παρακαλώ να διδαχθείτε πρώτα και να μάθετε να έχετε ακαδημαϊκές ποιότητες γνώσης, χωρίς παραποιήσεις δογματισμών επί αναπόδεικτων σκέψεων και επιθυμιών.
Πριν απειλήστε τα παιδιά στο κατηχητικό με κολάσεις και βασάνους στη κόλαση, θα θέλαμε να δούμε εάν μπορείτε να αποδείξετε την ύπαρξη παραδείσου ή κόλασης, θαυμάτων και αθαύμαστων γεγονότων. Οι μπαμπούλες δε μπορούν να διοριστούν δάσκαλοι, και πόσο μάλλον να καθοδηγούν τους δασκάλους.
Οι μπαμπούλες ανήκουν στα τρομακτικά παραμύθια των αγράμματων, που ενώ λέγονται για να στέλνουν τα παιδιά στο κρεβάτι για ύπνο, τελικά τα παιδιά μένουν άυπνα, ξενυχτωμένα, φοβισμένα και κουρασμένα, κάνοντας τα ακόμη πιο ανίκανα να μαθαίνουν κάτι χρήσιμο για τη ζωή τους. Και μετά μαθαίνουν να φιλούν και το χέρι του μπαμπούλα, για να μη πάει το παιδί καταραμένο από το μαυροφόρο μπαμπούλα, στη κόλαση.
Και μετά θα πρέπει ο ποιμενόμενος λαός των χριστιανών, να λαμβάνει θέση μάχης ανάμεσα σε ρασοφόρες μάχες περί οικονομικής και διοικητικής επικυριαρχίας, που την βαπτίζουν με το χριστιανικό όνομα "αντιαιρετικός αγώνας".
Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010
ΕΛΛΗΝΙΚΗ AYTOΓΝΩΣΙΑ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ
1.- Ἡ Πατρίδα μας διέρχεται περίοδο πρωτόγνωρης παρακμῆς. Διότι αὐτὴ χαρακτηρίζει, γιὰ πρώτη φορὰ στὴν μεταπολεμικὴ τοὐλάχιστον Ἱστορία μας, κάθε ἰκμάδα τῆς ἐθνικῆς μας ζωῆς, τόσο τῆς ἐθνικῆς μας κοινότητος στὰ συλλογικά της ἐνεργήματα, ἐπὶ θεμάτων ἐσωτερικῶν καὶ ἐξωτερικῶν, ὅσο καὶ τῶν Ἑλλήνων κατ’ ἰδίαν, ὡς ἀτόμων - ἐννοῶ τοῦ ἑλλαδικοῦ χώρου, ὄχι καὶ τῶν ἀποδήμων, οἱ ὁποῖοι ἀντιθέτως σκέπτονται καὶ ἐνεργοῦν μὲ ζηλευτὴ πάντοτε προσήλωσι πρὸς τὰ πάτρια καὶ τὶς ἀκατάλυτες, ἀνὰ τὶς χιλιετίες, ἑλληνικὲς ἀξίες.
Φυσικὰ ἡ σοβοῦσα παρακμὴ δὲν ἀνέκυψεν αἰφνιδίως, δὲν εἶναι ἡ ἐπαύριον μιᾶς αἰθρίας ἡμέρας. Ἀνέκυψε ὡς τὸ ἀναπόφευκτο ἀποτέλεσμα ὀλεθρίας συλλογικῆς πρακτικῆς δεκαετιῶν. Τὴν ὁποία μὲ περίσσεια ἀφροσύνης βαθμηδὸν ἀκολουθήσαμε, συντονίζοντες τὸ βῆμα μας πρὸς συνθηματολογία σαγηνεύουσα, ἀλλὰ εὐθέως μηδενιστικὴ καὶ καταστροφική. Ἀληθινὴ πορεία ὀλέθρου, πρὸς ἀνάσχεσι τῆς ὁποίας συνετὲς φωνὲς ὀρθοφροσύνης δὲν ἔλλειψαν, ἀλλὰ αὐτὲς δὲν εἰσηκούοντο ἀπὸ τοὺς ποικιλωνύμους ταγούς μας, κυρίως τοὺς ἑκάστοτε ἔχοντες τὸ πηδάλιον τῆς κρατικῆς ἐξουσίας, ἑπομένως καὶ τὸ πρόσταγμα γιὰ τὴν πορεία τοῦ τόπου.
Τοὐναντίον μάλιστα, ἡ ὅποια προσπάθεια ἀνασχέσεως στὸν κατήφορο τῆς συμφορᾶς πολλαχόθεν παρημποδίζετο καὶ θετικῶς, ἐκτὸς λοιδοριῶν καὶ καταιγισμοῦ ὕβρεων σὲ βάρος τῶν ἀνθισταμένων ἀπὸ κατευθυνόμενα μέσα (Τύπο καὶ ραδιοτηλεοπτικά) μαζικῆς ἐξαχρειώσεως, καὶ μὲ τὴν δραστικὴ χρῆσι καὶ κατάχρησι ψευδεπιγράφως «προοδευτικοῦ», πεπαλαιωμένου μὲν ἰδεολογικοῦ ὁπλοστασίου, πλὴν εὐηκόου καὶ λαοπλάνου. Καὶ δράστες τῶν ὀρθουμένων αὐτῶν ἐμποδίων πληθωρικῶς ἀνεφαίνοντο. Ὄχι μόνον μεταξὺ ξένων ἐπιβούλων, παγίως ὑπηρετούντων ἄλλωστε ἰδικά των συμφέροντα, ἀλλὰ καὶ ἐντὸς τοῦ ἑλληνικοῦ χώρου, στὶς τάξεις, ποὺ σὲ ὅλες τὶς κοινωνίες, παντοῦ καὶ πάντοτε, ὑπάρχουν, ἀρνησιπάτριδων, καιροσκόπων, ἀφελῶν, ἢ καὶ ἐγχωρίων μειοδοτῶν, μισθοφόρων ἢ ὄχι, ἀδιάφορον.
2.- Ἔτσι σήμερα, περισσότερον ἀπὸ κάθε ἄλλη περίοδο τοῦ ἐθνικοῦ μας βίου, ἐπιβάλλεται πλέον, ὡς μόνη ἀτραπὸς διεξόδου ἀπὸ τὴν ἐφιαλτικὴ κρίσι, ἡ ἀνασύνταξις τῆς ἐθνικῆς μας κοινότητος. Ἂς μὴν αὐταπατώμεθα ὅμως. Τὸ ἑλληνικὸ πρόβλημα δὲν εἶναι μόνον οἰκονομικόν! Τὰ πεδία τῆς παρακμῆς εἶναι πολυπληθῆ.
Ἀπαντῶνται σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς τῆς ἐθνικῆς μας ζωῆς. Φαίνεται βεβαίως τώρα μεταξὺ αὐτῶν προέχον τὸ οἰκονομικόν, τὸ ὁποῖον στὶς ἡμέρες μας, μὲ γεῦσι ἤδη τῶν ληφθέντων πρὸς ἀντιμετώπισί του ὀδυνηρῶν μέτρων, ἑλκύει τὴν ἄμεση προσοχὴ καὶ προκαλεί τὸν προβληματισμὸν ὅλων, χωρὶς ἐξαίρεσι.
Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν ἀποτελεῖ τὸν πυρῆνα τοῦ κακοῦ, ἀφοῦ δὲν ἐξέθρεψε αὐτοδυνάμως, οὔτε συνιστᾷ τὸ κινοῦν αἴτιο τῆς σὲ ὅλα τὰ πεδία, καθολικῆς ἐθνικῆς μας παρακμῆς.
Ἂς ἀναβλέψουμε. Τὸ ἑλληνικὸν πρόβλημα εἶναι πρωτίστως θέμα ἰδεολογικόν. Διότι μόνον ἐκ τῶν ἰδεῶν-δυνάμεων (κατὰ Fouillee, «Esquisse psychologique des idees – forces» καὶ «L’ evolutionnisme des idees – forces») ἀπορρέει ἡ ἔφεσις πρὸς ἐνέργειαν ἐπὶ παντὸς ἀνθρωπίνου πεδίου, ἑπομένως καὶ ἡ δυνατότης ἐπανορθώσεως καὶ θεραπείας τῶν κακῶς κειμένων. Καὶ ὡς πρώτη πτυχὴ τοῦ ἰδεολογικοῦ μας προβλήματος ἀναφαίνεται ἡ ἀνάγκη τῆς ἐθνικῆς μας αὐτογνωσίας.
Ἀφοῦ μόνον μὲ ἐπίγνωσι τοῦ τὶ εἴμαστε, ἠμποροῦμε νὰ προδιαγράψουμε καὶ τὶς δυνατότητές μας πρὸς λύσι καὶ νὰ ἐπιδοθοῦμε στὴν συνέχεια, ἐν ὄψει ἀκριβῶς τῆς ἐκτάσεώς των, στὸν ἀγῶνα ἐπιλύσεως κατ’ ἰδίαν προβλημάτων μας.
Μὲ καίρια καὶ ἀμέσως ἐπείγοντα πρωτίστως τὰ ἀναγόμενα εἰς τὸν τομέα τῆς παιδείας καὶ συνακολούθως τῆς τόσον κακοποιουμένης γλώσσης μας. Ἄλλωστε ὅλοι ἐπισημαίνουν τὸ πόσον χωλαίνει ἡ παρεχομένη παιδεία στὴν χώρα μας καὶ κραυγαλέως ὠρύονται γιὰ τὸ σημερινό της κατάντημα. Παραθεωροῦν ὅμως οἱ μεμψιμοιροῦντες, μὲ λίγες μόνον ἐξαιρέσεις, ὅτι ἀνόρθωσις τῆς παιδείας δὲν νοεῖται χωρὶς, ὡς ἐναρκτήρια κίνησι, τὴν ἀποκατάστασι τοῦ γλωσσικοῦ ὀργάνου, τῆς ἑλληνικῆς μας γλώσσης.
Διότι σκέψεις καὶ ἰδέες, προγράμματα καὶ σχεδιασμοὶ ἀνθρωπίνης ἐνεργείας δὲν γεννιοῦνται παρὰ μόνον διὰ τοῦ γλωσσικοῦ ὀργάνου, ὑπάρχει μιὰ μυστικὴ ἀντιστοιχία, μιὰ ἀκατάλυτη ταύτισις ἐκείνων μὲ αὐτό. Ὁ λόγος, οἱ χρησιμοποιούμενες λέξεις δὲν ἐξωτερικεύουν ἁπλῶς τὰ ἀνθρώπινα διανοήματα, ἀλλὰ καὶ τὰ γεννοῦν. Καὶ ὅπως παντοῦ, ἡ οὐσία τοῦ διανοήματος κεῖται ἀκριβῶς στὴν γλωσσική του ἐξωτερίκευσι. Τὸ νὰ χωλαίνει λοιπὸν τόσον θρηνητικῶς ἡ χρῆσις στὴν σύγχρονή μας κοινωνία τῆς ἑλληνικῆς μας γλώσσης, αὐτὸ φανερώνει ὅτι καὶ οἱ διατυπούμενες ἰδέες, τὰ ἐξαγγελλόμενα προγράμματα, οἱ κάθε εἴδους προβαλλόμενοι σχεδιασμοὶ εὑρίσκονται στὴν ἴδια στάθμη εὐτελοῦς ποιότητος μὲ τὴν χρησιμοποιουμένη πρὸς ἔκφρασί τους γλῶσσα. Ἔτσι ἐξηγεῖται, ἀπὸ τὴν χαρακτηριστικὴ γλωσσική μας φτώχεια, καὶ ἡ ἀδυναμία συγκλίσεως καὶ συμφωνίας τοῦ κοινωνικοῦ συνόλου ἐπὶ τοῦ πρακτέου καὶ σὲ βασικοὺς ἀκόμη τομεῖς τοῦ ἐθνικοῦ μας βίου.
3.- Τὸ τεράστιο εὖρος τοῦ ἑλληνικοῦ προβλήματος στὴν ἰδεολογική του διάστασι δὲν ἐπιτρέπει τὴν συνολικὴ ἀνάπτυξί του στὰ στενὰ πλαίσια τοῦ παρόντος ἄρθρου. Θὰ περιορισθῶ λοιπὸν ἐδῶ ἐξ αὐτοῦ εἰς ὀλίγα μόνον. Καὶ κατὰ πρῶτον, εἰς τὴν ἀνάγκην τῆς ἐθνικῆς μας αὐτογνωσίας, καὶ μάλιστα εἰς μόνην τὴν ἀφετηρίαν της, τὴν ὀνομασίαν τῆς ἐθνικῆς μας κοινότητος. Διότι φαίνεται ὅτι καὶ τὴν ἐθνικήν μας ὀνομασία δὲν τὴν γνωρίζουμε ὅπως ἐπιβάλλεται, στὴν διαχρονική της διάστασι.
Ἡ ἀφορμὴ σὲ ἐνασχόλησι τέτοιου περιεχομένου ὑπῆρχε καὶ κατὰ τὸ παρελθόν. Τώρα ὅμως ἐντόνως ἀνενεώθη ἐξ ἀφορμῆς καταχωρίσεως σὲ ἐφημερίδα τῶν Ἀθηνῶν, τὴν «ΕΣΤΙΑΝ» τῆς 5ης Αὐγούστου ἐ.ἔ., ἐπιστολῆς ἀναγνώστου της, μὲ τὴν ὁποίαν ἐκφέρονται μεγαλόστομοι καταφοραὶ κατὰ τῆς ἀκολουθουμένης καὶ παρ’ ἡμῶν ὀνομασίας ἀπὸ ξένους τῆς χώρας μας ὡς Greece καὶ τῶν Ἑλλήνων ὡς Greeks - Γραικῶν.
Ὁ ἐπιστολογράφος διατείνεται ὅτι τέτοιες ὀνομασίες εἶναι ξενικές, τὶς ἐχρησιμοποίησαν γιὰ πρώτη φορὰ «ἀρχικοὶ Λατίνοι ναυτικοί», ὅταν προσήγγισαν στὴν Β.Δ. Ἑλλάδα, καὶ ἀκολούθως ἐγενικεύθη ἡ καταφρονητικὴ ὑπὸ τῶν ξένων χρῆσις των. Προτείνει δὲ τὴν ἐπίσημον παρ’ ἡμῶν μὲν ἐν παντὶ ἀντικατάστασίν των διὰ τῶν ὅρων Ἑλλὰς (Hellas) καὶ Ἕλληνες, ὡς ὁ ἴδιος (ὁ ἐπιστολογράφος) ἔπραξε τὸ 1956 ὡς «ἀρχηγὸς τῆς Ὀλυμπιακῆς μας ὁμάδος (Μελβούρνη)», πρὸς τοὺς ξένους δὲ (κράτη κ.λπ.) διακήρυξιν ὅτι θὰ ἐπιστρέφεται ἀνεπίδοτη κάθε ἀλληλογραφία διαλαμβάνουσα τὶς ἀνωτέρω ξενικὲς ὀνομασίες.
Παρόμοιες ἐπιστολὲς ἄλλων, μὲ τὶς ἴδιες ἐπὶ τοῦ θέματος ὑποδείξεις, ἔχουν δημοσιευθῆ σὲ ἐφημερίδες καὶ κατὰ τὸ παρελθόν, προερχόμενες καταφανέστατα ἐξ ἀγαθοῦ φιλοπάτριδος συνειδότος. Ὅμως, μὲ τὴν ἀντίληψιν ὅτι ἡ φιλοπατρία προϋποθέτει καὶ ἑδραία γνῶσι τῆς Ἱστορίας, ἐπιβάλλεται νὰ σημειώσω ἐπὶ τῶν ἀνωτέρω τὰ ἀκόλουθα.
4.- Πλανῶνται ὅσοι νομίζουν ὅτι τὸ ὄνομα «γραικὸς» εἶναι ξενικόν, δοθὲν δῆθεν ὑπὸ τῶν Ρωμαίων εἰς τοὺς Ἕλληνας. Διότι δὲν πρόκειται περὶ ξενικῆς ὀνομασίας! Εἶναι ὄνομα ἑλληνικώτατον, τὸ πρῶτον ἐθνικόν μας ὄνομα. Πράγματι, λέγει ὁ Ἀριστοτέλης («Μετεωρολογικά», Ι 14) «ὤκουν γὰρ ... καὶ οἱ καλούμενοι τότε μὲν Γραικοί, νῦν δὲ Ἕλληνες» (βλέπε τὸ κείμενον, π.χ., στὴν ἔκδοσι τῶν «Μετεωρολογικῶν» τῆς Collection Bude, Παρίσι, τόμος Ι, 1982, σελ. 45, παραπομπὲς δὲ καὶ σὲ ἄλλους ἀρχαίους συγγραφεῖς εἰς τὸ ἐξαίρετον ἔργον τοῦ Καθηγητοῦ Γεωργίου Α. Παπαντωνίου, «Ἀρχαία Ἑλληνικὴ Ἱστορία», τόμος Α΄, 1979, σελ. 98 ὑποσημ. 2). Τὸ «γραικὸς» αὐτὸ ἐπῆραν ἐν συνεχείᾳ οἱ Ρωμαῖοι καί, προσαρμόζοντές το εἰς τὴν φωνητικὴν τῆς γλώσσης των, ἔπλασαν τὸ «Graecus», ἀπὸ τὸ ὁποῖον καὶ προέρχονται οἱ χρησιμοποιούμενες ὀνομασίες στὶς σύγχρονες ξένες γλῶσσες ἡμῶν τῶν Ἑλλήνων καὶ τῆς χώρας μας, ὅπως Grecs, Grece εἰς τὴν γαλλικήν, Greeks, Greece εἰς τὴν ἀγγλικήν κ.λπ. Ὀνομασίες, ἑπομένως, μὲ πανάρχαιες ἑλληνικὲς ρίζες, οἱ ὁποῖες καὶ κατὰ καμμίαν λογικὴν δὲν θὰ πρέπει νὰ θεωροῦνται ἀποβλητέες ὡς δῆθεν μὴ ἑλληνικῆς προελεύσεως!
5.- Ἀντιθέτως ἀποβλητέες εἶναι οἱ ὀνομασίες «ρωμηὸς» καὶ «ρωμηοσύνη», ὡς ἐθνικῶς ἀπαράδεκτες, ἀνακαλοῦσες μόνον τοὺς χρόνους τῆς ὑπὸ ρωμαϊκὴν κυριαρχίαν δουλείας μας. Δυστυχῶς οἱ ὄντως ξενικὲς αὐτὲς ὀνομασίες χρησιμοποιοῦνται καὶ ἀπὸ ἀξιολόγους, κατὰ τὰ λοιπά, διανοουμένους, οἱ ὁποῖοι ἐναβρύνονται ὁμιλοῦντες συνεχῶς γιὰ τὴν «ὀρθόδοξη ρωμαίικη παράδοση» (ἄλλοτε ὑπῆρχε, δὲν γνωρίζω ἐὰν συνεχίζεται, καὶ εἰδικὴ ραδιοφωνικὴ ἐκπομπὴ μὲ τὴν ὀνομασίαν αὐτήν!), χωρὶς νὰ ἐνοχλοῦνται ἀπὸ τὴν ἱστορικὴν ἀλήθειαν, ὅτι ἡ προσωνυμία «ρωμαῖος», δηλαδή ἡ ἰδιότης τοῦ ρωμαίου πολίτου, ἡ ρωμαϊκὴ ἰθαγένεια θὰ ἐλέγαμε σήμερα, ἀπενεμήθη (καὶ αὐτό, ἂς σημειωθῆ, ἔγινε γιὰ φορολογικοὺς ἀποκλειστικῶς λόγους!) μὲ τὸ γνωστὸ διάταγμα τοῦ Καρακάλλα τὸ 212 μ.Χ., εἰς ὅλους τοὺς ὑποδούλους λαοὺς τῆς Ἀνατολῆς ὑπὸ τῆς τότε κοσμοκρατείρας Ρώμης. Τὶ θέλουν λοιπὸν οἱ διανοούμενοί μας αὐτοὶ νὰ διαιωνίσουν; Τὴν ἀνάμνησι τῆς δουλείας ἐκείνης; Καὶ γιατὶ παραθεωροῦν τὴν γνησίαν ἑλληνικὴν λαϊκὴν παράδοσιν, ἡ ὁποία ὑπερηφάνως ἐμμένει εἰς τὰ πάτρια; Διότι, κατὰ τὸ πασίγνωστον, οἱ ἀγωνισταὶ τοῦ 1821 μὲ θαυμαστὴν ἐπίγνωσι τῆς ταυτότητός των διαλαλοῦσαν: «ἐγὼ γραικὸς γεννήθηκα, γραικὸς θὲ νὰ πεθάνω», χρησιμοποιοῦντες ἀκριβῶς τὸ πανάρχαιον ἐκεῖνο καὶ αὐτόχθον «γραικὸς» καὶ ὄχι τὸ ξενόφερτον καὶ ἀποβλητέον «ρωμαῖος» ἢ «ρωμηός» (ἢ «ρωμιός»). Ἀναμφισβητήτως ἦσαν σοφώτεροι ἀπὸ τοὺς αὐτοαποκαλουμένους σήμερα «ρωμηούς», καίτοι συμπατριῶτες μας! Πρέπει δὲ νὰ προσθέσω ὅτι καὶ ἡ λογία ἑλληνικὴ παράδοσις δὲν διαφέρει, ἀφοῦ καὶ ἐπιφανεῖς ἐκπρόσωποί της σὲ πολλὲς περιπτώσεις χρησιμοποιοῦν γιὰ τοὺς Ἕλληνες τὴν ὀνομασία Γραικοί, ὅπως ὁ ἐκ τῶν ἐξοχωτέρων διδασκάλων τοῦ Γένους, ἐκδότης κειμένων πληθώρας ἀρχαίων Ἑλλήνων συγγραφέων (τόμοι 16 εἰς τὴν σειρὰν «Ἑλληνικὴ Βιβλιοθήκη» καὶ τόμοι 9 εἰς τὴν σειρὰν «Πάρεργα Ἑλληνικῆς Βιβλιοθήκης») καὶ ἀπὸ τοὺς ἐθναποστόλους τῆς Ἑλληνικῆς Ἐλευθερίας Ἀδαμάντιος Κοραῆς, π.χ. εἰς τὰ πονήματά του «Ἀδελφικὴ Διδασκαλία πρὸς τοὺς εὑρισκομένους κατὰ πᾶσαν τὴν Ὀθωμανικὴν Ἐπικράτειαν Γραικούς» (Ρώμη, 1798), «Ὰσμα Πολεμιστήριον τῶν ἐν Αἰγύπτῳ περὶ ἐλευθερίας μαχομένων Γραικῶν» (Αἴγυπτος, 1800), «Τὶ πρέπει νὰ κάμωσιν οἱ Γραικοὶ εἰς τὰς παρούσας περιστάσεις» (Βενετία, 1805) κ.λπ., κ.λπ.
6.- Ἂς προσθέσω ἐδῶ καὶ μίαν ἀναδυομένη σχετικῶς κραυγαλέα πτυχὴ τῆς σημερινῆς γλωσσικῆς μας τραγῳδίας. Οἱ ξένοι, ὡς καὶ ὁ ἀνωτέρω ἐπιστολογράφος, τὴν λέξιν ΕΛΛΑΣ μεταγράφουν μὲ λατινικοὺς χαρακτῆρες ὀρθῶς εἰς HELLAS, καὶ ὄχι εἰς ELLAS. Mὲ τὴν προσθήκην τοῦ ἀρχικοῦ γράμματος Η ἁπλούστατα μεταγράφουν τὴν δασεῖαν τοῦ ἀρχικοῦ Ε τῆς λέξεως ΕΛΛΑΣ, ἀποδεχόμενοι ἔτσι τὸν προσῳδιακὸ προορισμό, ποὺ ἀνέκαθεν, ἀπὸ τῶν ἀλεξανδρινῶν χρόνων καὶ μέχρι σήμερον, ἐπιτελοῦν τὰ πνεύματα καὶ οἱ τόνοι εἰς τὴν ἑλληνικήν· αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖον καὶ οἱ ξένοι τὰ διατηροῦν εἰς τὸ ἑλληνογενὲς λεξιλόγιόν των, ὅπως π.χ. στὴν υἱοθετηθεῖσαν ὑπὸ τῆς γαλλικῆς λέξιν HΕROS τὸ ἀρχικὸν Η ἀποδίδει τὴν δασεῖαν τῆς ἑλληνικῆς γραφῆς «ἥρως».
Δηλαδή, οἱ ξένοι διατηροῦν στὴν ἑλληνική μας γραφὴ τοὺς τόνους καὶ τὰ πνεύματα αὐτά, τὰ ὁποῖα ἡ ἐπίσημος Ἑλλὰς μὲ ἀσύγγνωστη ἀφροσύνη ἔχει καταργήσει καθ’ ὑπαγόρευσιν ἀμαθῶν καὶ ἀπαιδεύτων, παρὰ μάλιστα τὴν ἀντίθεσι τῆς συντριπτικῆς πλειονοψηφίας τοῦ πνευματικοῦ κόσμου. Κατάργησις ἡ ὁποία ἐνισχυομένη καὶ μὲ τὸν βαθμιαῖον περιορισμὸν καὶ ὑποβιβασμὸν τῶν κλασσικῶν σπουδῶν στὸν χῶρο τῆς παιδείας μας προεκάλεσε καὶ τὴν σημερινὴ θρηνητικὴ ἀγραμματωσύνη τῆς νεολαίας μας.
7.- Μὲ τὰ ὀλίγα ἀνωτέρω περὶ γλώσσης εἰσήλθαμε καὶ εἰς τὸ μέγα θέμα τῆς ἐθνικῆς μας παιδείας, ἡ ὁποία ἐδῶ καὶ χρόνια ἔπαυσε νὰ εἶναι ἑλληνική, ἐθνική. Θέμα ποὺ κατέχει τὴν κορυφὴ τοῦ ἰδεολογικοῦ μας προβληματισμοῦ στὸ πλαίσιο τῆς φροντίδος γιὰ τὴν ἐπιζητουμένη ἐθνική μας ἀνόρθωσι. Ἐπ’ αὐτοῦ καὶ σὲ συνέχεια τῶν ὅσων ἀνωτέρω, στὴν παράγραφο 2, ἐξέθεσα περιορίζομαι, τερματίζων τὸ παρὸν ἄρθρον μου, συμπερασματικῶς εἰς τὰ ἑξῆς ἐλάχιστα:
Οἱ ἐπισήμως ἐξαγγελλόμενες διακηρύξεις καὶ ἐπιδιώξεις παρὰ τὴν εἰλικρίνειάν των καὶ οἱ θυσίες, στὶς ὁποῖες ὑποβάλλεται τὸ κοινωνικὸν σύνολον, δὲν πρόκειται νὰ τελεσφορήσουν, ἐφ’ ὅσον δὲν πραγματοποιεῖται πρωτίστως τὸ καίριον ἀποφασιστικὸν βῆμα: ἡ ἀνάκτησις τῆς ἑλληνικῆς μας παιδείας, μὲ πλήρη φυσικὰ ἀποκατάστασι τῶν πληγμάτων ποὺ ἐδέχθη μεταπολιτευτικῶς ἡ ἑλληνική μας γλῶσσα. Ἀνάκτησις, ὅπως εἶχε καὶ ἐπισήμως ἐξαγγελθῆ ἐπὶ Ὑπουργίας τοῦ ἀειμνήστου Ἀντώνη Τρίτση τὴν 8ην Ἰουλίου 1987, μὲ ἐφαρμογὴν τοῦ προγράμματος ἀπὸ τοῦ σχολικοῦ ἔτους 1987-88, ματαιωθεῖσαν ὅμως μὲ τὴν ἀποπομπὴν τοῦ Τρίτση ἀπὸ τὸ Ὑπουργεῖον Παιδείας (βλέπε σχετικῶς τὸ ἐξαίρετον βιβλίον τοῦ ἀειμνήστου λογίου Χάρη Λαμπίδη, «Παιδεία καὶ Τρομοκράτες» [Κείμενα Κριτικῆς, «Ἀντίφωνον», 1990], ὅπου είς τὰς σελίδας 873-891 τὸ πρόγραμμα Τρίτση).
Ἔτσι μόνον θὰ καταστοῦν οἰκεῖα στοὺς νέους μας καὶ ὅλα τὰ πρὸ τοῦ 1980 κείμενα ὄχι μόνον τῆς ἀρχαίας καὶ μεσαιωνικῆς, ἀλλὰ καὶ τῆς νεοελληνικῆς μας γραμματείας, ποὺ εἶναι σήμερα ἀπρόσιτα ἐξ αἰτίας καὶ τοῦ θλιβεροῦ μονοτονικοῦ, θὰ γίνουν ἀμέσως προσπελάσιμες καὶ ἀφομοιώσιμες ὅλες οἱ παραδοσιακές μας ἀξίες, θὰ σφυρηλατηθοῦν χαρακτῆρες μὲ τὶς ἑλληνικὲς ἀρετὲς τοῦ θάρρους, τῆς αὐταπαρνήσεως, τῆς ἀλληλεγγύης, τῆς ἐθνικῆς ὑπερηφανείας, τῆς αἰσιοδοξίας.
Ἐπίτευγμα πολύτιμον, ἀφοῦ μόνον οἱ ἀξίες αὐτὲς ἠμποροῦν νὰ χαλυβδώσουν τὴν ἐθνική μας ἀνεξαρτησία καὶ κυριαρχία καὶ τὴν ἐθνική μας ἀξιοπρέπεια, νὰ ἐκθρέψουν τὴν ἐλπίδα καὶ νὰ ὁδηγήσουν εἰς τὸ ἀπὸ ὅλους ἐπιθυμητόν, τὴν ἀνακοπὴ τῆς προϊούσης παρακμῆς, καὶ γενικώτερον εἰς ἕνα καλλίτερον αὔριον καὶ τὴν πρόοδον τῆς ἐθνικῆς μας κοινότητος.-
Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010
Παροχή υπηρεσίας στη Γερμανία
Λοιπόν από τα γερμανικά περιοδικά βλέπουμε τις ανάγκες της Γερμανικής οικονομίας και τις προτάσεις της για τα φτωχά ποιμενικά της Ένωσης.Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2010
Η κλοπή της Αφροδίτης και άλλες φρικιαστικές λεηλασίες Ελληνικών αρχαιοτήτων
Όταν οι Έλληνες αποφασίσουν να συνεργαστούν μεταξύ τους, θα γίνουν και πάλι ισχυροί, και τότε θα γυρίσουν πατιά πατιά τον κόσμο για να συλλέξουν ότι τους ανήκει. Μέχρι τότε, ας μαθαίνουμε τι έχει γίνει στον τόπο μας.
Το παρακάτω είναι του Αθανάσιου Δέμου.
Τα ελγίνεια μάρμαρα (γλυπτά του Παρθενώνα), για τα οποία γίνεται λόγος δεκαετίες τώρα, είναι ελαχιστότατα μπροστά στα τόσα μνημεία και τις αμέτρητες αρχαιότητες που άρπαξαν και κατέστρεψαν κατά καιρούς οι Ευρωπαίοι και κυρίως στη διάρκεια της τουρκοκρατίας.
Στο διάστημα 1723-1774, βασιλιάς της Γαλλίας ήταν ο Λουδοβίκος 15ος. Το 1730 ο βασιλικός βιβλιοθηκάριος αββάς Fourmont ήρθε στην Πελοπόννησο ως απεσταλμένος του Λουδοβίκου για να συλλέξει αρχαιότητες. Οι έρευνές του στράφηκαν κυρίως στον χώρο της αρχαίας Σπάρτης. Για το θέμα αυτό έγραψε σε ένα φίλο του: «Τα ισοπέδωσα όλα, τα ξεθεμελίωσα όλα. Από την μεγάλη αυτή πόλη δεν έμεινε λίθος επί λίθου.
Εδώ και ένα μήνα συνεργεία από 30 και μερικές φορές 40 ή 60 εργάτες γκρεμίζουν, καταστρέφουν, εξολοθρεύουν τη Σπάρτη. Αυτή τη στιγμή είμαι απασχολημένος με την τελευταία καταστροφή της. Έψαξα να βρω τις αρχαίες πόλεις αυτής της χώρας και κατέστρεψα μερικές… Γκρεμίζοντας ναούς και τείχη, μην αφήνοντας λίθον επί λίθου, θα κάνω αγνώριστο αυτόν τον τόπο. Αλλά εγώ τουλάχιστον ξέρω πώς να τον αναγνωρίσω… Τώρα ασχολούμαι με την καταστροφή του Απόλλωνος στις Αμύκλες (περιοχή Σπάρτης). Βρίσκω κάθε μέρα θαυμαστά πράγματα. Δεν μετανοιώνω. Θα καταστρέψω και άλλους ναούς αν με αφήσουν»!..
Το 1806, όταν ήρθε στο χώρο αυτό ο Σατωβριάν και έψαχνε να βρει την αρχαία Σπάρτη δεν ευρήκε ούτε σημάδι από την πόλη του Λυκούργου και του Λεωνίδα. Όταν ρώτησε τους ντόπιους κατοίκους ούτε κι αυτοί γνώριζαν πού βρισκότανε η αρχαία Σπάρτη… Είχαν φροντίσει γι’ αυτό οι Γάλλοι, οι πιο πολιτισμένοι Ευρωπαίοι… Γι’ αυτό και ο Σατωβριάν απογοητευμένος ανέβηκε σε ένα βράχο και φώναξε: Λεωνίδα, Λεωνίδα, Λεωνίδα!.. Εκαλούσε την ηρωική ψυχή του Λεωνίδα να αναστήσει την ένδοξη Σπάρτη.
Το 1788 ο πρεσβευτής της Γαλλίας στην Κων/πολη εφοδιασμένος με τουρκική άδεια επιχειρεί να αποσπάσει γλυπτά από τον Παρθενώνα. Προκάλεσε μόνον φθορές, αλλά δεν τα κατάφερε. Κομμάτιασε μόνον μία μετόπη. Οι συνεργάτες του Γάλλου πρεσβευτή σχεδίαζαν αργότερα την μεταφορά ολόκληρου του Θησείου, αλλά, ευτυχώς, δεν πρόλαβαν…
Η μεταφορά του διεθνώς γνωστού αγάλματος «Αφροδίτη της Μήλου», που σήμερα βρίσκεται στο Λούβρο (Παρίσι), 23 Μαΐου 1820: «Το άγαλμα μεταφέρθηκε στο γιαλό του νησιού… Αν από θαύμα ζωντάνευε η θεά θα έκλαιγε πικρά καθώς την έσερναν στα βράχια, την αναποδογύριζαν και την κατρακυλούσαν άνθρωποι σε έξαλλη κατάσταση. Παραλίγο να γκρεμισθεί στην θάλασσα… Ακολούθησε πανδαιμόνιο γύρω από το κασόνι που την μετέφεραν. Οι Έλληνες δεν ήθελαν να το δώσουν. Ο κυβερνήτης του πολεμικού πλοίου κραύγασε στους ναύτες να ρίξουν το κασόνι στη λέμβο. Τότε άρχισε η μάχη. Σπαθιά και ρόπαλα ανέμισαν. Ο παπάς του νησιού δέχθηκε πολλά χτυπήματα στο κεφάλι και τη ράχη. Το ίδιο και οι Έλληνες που ζητούσαν βοήθεια από τον Θεό και αγωνίζονταν. Ο πρόξενος της Γαλλίας πολεμούσε καλά κρατώντας στο ένα χέρι σπαθί και στο άλλο ρόπαλο. Οι ναύτες τραβολογούσαν το κασόνι που χτυπιόταν δεξιά-αριστερά. Τότε, σ’ αυτήν τη μεταφορά έχασε η Αφροδίτη το αριστερό της χέρι, που βλέπομε σήμερα κομμένο…». Αργότερα έσπασε και το άλλο χέρι.
Λίγο πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έγινε μετακίνηση της Αφροδίτης σε άλλη θέση. Όταν σήκωσαν το άγαλμα ανακαλύφθηκε πάνω στο βάθρο ένα κομμάτι χαρτί κιτρινισμένο από τον χρόνο, το οποίο έγραφε το εξής:
«Στην λατρευτή μου Αφροδίτη της Μήλου επαναλαμβάνω με πόνο τα λόγια του Δροσίνη. Και στη συνέχεια ήταν γραμμένο ολόκληρο το ποίημα του Δροσίνη για την Αφροδίτη. Υπογραφή στο σημείωμα: «Με πόνο. Βεατρίκη Κώττα, ετών 12». Η ανεύρεση του σημειώματος αυτού και ο τρόπος της εκφράσεως των αισθημάτων της νεαρής Ελληνίδας έκαμαν τότε ζωηρότατη εντύπωση στο Παρίσι. Ο γαλλικός τύπος και το ραδιόφωνο του Παρισιού ασχολήθηκαν επανειλημμένα. Το σημείωμα τοποθετήθηκε σε μια γυάλινη θήκη και κατατέθηκε στα αρχεία του Λούβρου.
Ο Ιταλός Κορνήλιο Μάγνι γράφει το 1674 ότι «Όσοι ξένοι δεν μπορούσαν να μεταφέρουν τα μεγάλα αγάλματα, τους έκοβαν τα κεφάλια. Τα προώριζαν για τα σαλόνια και τα γραφεία των μεγιστάνων και φιλότεχνων της Ιταλίας – Γαλλίας – Ισπανίας – Γερμανίας».
Ο San Gallo κράτησε για τον εαυτό του την κεφαλή της Νίκης από το δυτικό αέτωμα του Παρθενώνα.
Ο Δανός λοχαγός Hartmand απέσπασε δύο κεφάλια από την μετόπη.
Κάθε ξένος που επισκεπτόταν την Ελλάδα, τα πληρώματα κάθε πολεμικού πλοίου που επισκέπτονταν κάποιο νησί ή κάποιο άλλο λιμάνι, ή τουρίστες που επισκέπτονταν τα αρχαία μας, αποσπούσαν κάποιο κομμάτι σαν σουβενίρ. Ο ακόλουθος της αγγλικής πρεσβείας στην Κων/πολη Ουίλλιαμ Τάρνερ συνήθιζε, όπως αφηγείται ο ίδιος, να τσακίζει τις μύτες των αρχαίων αγαλμάτων και να τις παίρνει για σουβενίρ (χαρακτηριστικό ψυχοπάθειας).
Όταν ο Έλγιν άρπαζε τα γλυπτά του Παρθενώνα, την ίδια ώρα ο Εδουάρδος Κλαρκ έκλεβε το μεγάλο άγαλμα της Δήμητρας από την Ελευσίνα.
Οι Ιταλοί έγδυσαν σχεδόν ολόκληρες περιοχές με αρχαία από την Μακεδονία.
Άλλοι Γάλλοι σάρωσαν όλη την Πελοπόννησο και έκλεψαν το άγαλμα του Διός (Ολυμπία).
Οι ευγενείς των ιταλικών πόλεων έχτιζαν τα παλάτια τους με μάρμαρα αρχαίων αρχιτεκτονημάτων της Αθήνας.
Ο Γερμανός Ρούντολφ Φον Σούχεν που πέρασε από την Αθήνα γράφει ότι: «Ολόκληρη η Γένοβα ήταν χτισμένη με μάρμαρα και κίονες από την Αθήνα…».
Στην λεηλασία των ελληνικών αρχαιοτήτων διακρίθηκαν τον 16ο και 17ον αιώνα οι ζάπλουτοι αριστοκράτες της Φλωρεντίας. Υπήρχε μεγάλη, τεράστια ζήτηση στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις. Εστεμμένοι και κροίσοι φιλοδοξούν να στολίσουν τους κήπους και τα ανάκτορά τους με ελληνικά γλυπτά όπως έκαναν και οι Ρωμαίοι μερικούς αιώνες πριν. Συχνότατα το εμπόριο αρχαιοκαπηλείας γινότανε μεταξύ των διπλωματών στην Ελλάδα και των αγοραστών ή των Τούρκων πασάδων και των αγοραστών.
Τον 17ον αιώνα ένας λόγιος έγραψε: “Τον 17ο αιώνα ένας Άγγλος πλούσιος φεουδάρχης και ο πανίσχυρος δούκας του Μπάκινχαμ μεταφύτεψαν την Ελλάδα στην Αγγλία. Ακολουθούν οι Γάλλοι, οι Αυστριακοί και άλλοι με κάθε είδους έργα τέχνης που εύρισκαν στην υποδουλωμένη Ελλάδα…”
Στο Μουσείο «Ερμιτάζ – Αγία Πετρούπολη» οι ελληνικοί θησαυροί χωρίζονται σε δύο κατηγορίες:
Η πρώτη περιλαμβάνει έργα τέχνης που βρέθηκαν στη μητροπολιτική Ελλάδα, στην Ιωνία και στην Κάτω Ιταλία και μεταφέρθηκαν στην Αγία Πετρούπολη, καθώς και ρωμαϊκά αντίγραφα ελληνικών αρχαιοτήτων.
Η δεύτερη κατηγορία περιλαμβάνει τις αρχαιότητες που προέρχονται από τις παρευξείνιες χώρες, όπου άνθισαν οι ελληνικές αποικίες από τους Αρχαϊκούς Χρόνους. Πρόκειται ασφαλώς για εκφάνσεις της ελληνικής τέχνης, όπως συνάγεται από το θεματολόγιο, την τυπολογία και την τεχνική κατασκευής των αντικειμένων αυτών.
Αν συνυπολογίσουμε τους ελληνικούς θησαυρούς που υπάρχουν σε όλα τα μουσεία του κόσμου φθάνομε σε αστρονομικούς αριθμούς…
Αθανάσιος Δέμος
Πηγή: ΠΡΩΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ
Το παρακάτω είναι του Αθανάσιου Δέμου.
Τα ελγίνεια μάρμαρα (γλυπτά του Παρθενώνα), για τα οποία γίνεται λόγος δεκαετίες τώρα, είναι ελαχιστότατα μπροστά στα τόσα μνημεία και τις αμέτρητες αρχαιότητες που άρπαξαν και κατέστρεψαν κατά καιρούς οι Ευρωπαίοι και κυρίως στη διάρκεια της τουρκοκρατίας.
Στο διάστημα 1723-1774, βασιλιάς της Γαλλίας ήταν ο Λουδοβίκος 15ος. Το 1730 ο βασιλικός βιβλιοθηκάριος αββάς Fourmont ήρθε στην Πελοπόννησο ως απεσταλμένος του Λουδοβίκου για να συλλέξει αρχαιότητες. Οι έρευνές του στράφηκαν κυρίως στον χώρο της αρχαίας Σπάρτης. Για το θέμα αυτό έγραψε σε ένα φίλο του: «Τα ισοπέδωσα όλα, τα ξεθεμελίωσα όλα. Από την μεγάλη αυτή πόλη δεν έμεινε λίθος επί λίθου.
Εδώ και ένα μήνα συνεργεία από 30 και μερικές φορές 40 ή 60 εργάτες γκρεμίζουν, καταστρέφουν, εξολοθρεύουν τη Σπάρτη. Αυτή τη στιγμή είμαι απασχολημένος με την τελευταία καταστροφή της. Έψαξα να βρω τις αρχαίες πόλεις αυτής της χώρας και κατέστρεψα μερικές… Γκρεμίζοντας ναούς και τείχη, μην αφήνοντας λίθον επί λίθου, θα κάνω αγνώριστο αυτόν τον τόπο. Αλλά εγώ τουλάχιστον ξέρω πώς να τον αναγνωρίσω… Τώρα ασχολούμαι με την καταστροφή του Απόλλωνος στις Αμύκλες (περιοχή Σπάρτης). Βρίσκω κάθε μέρα θαυμαστά πράγματα. Δεν μετανοιώνω. Θα καταστρέψω και άλλους ναούς αν με αφήσουν»!..
Το 1806, όταν ήρθε στο χώρο αυτό ο Σατωβριάν και έψαχνε να βρει την αρχαία Σπάρτη δεν ευρήκε ούτε σημάδι από την πόλη του Λυκούργου και του Λεωνίδα. Όταν ρώτησε τους ντόπιους κατοίκους ούτε κι αυτοί γνώριζαν πού βρισκότανε η αρχαία Σπάρτη… Είχαν φροντίσει γι’ αυτό οι Γάλλοι, οι πιο πολιτισμένοι Ευρωπαίοι… Γι’ αυτό και ο Σατωβριάν απογοητευμένος ανέβηκε σε ένα βράχο και φώναξε: Λεωνίδα, Λεωνίδα, Λεωνίδα!.. Εκαλούσε την ηρωική ψυχή του Λεωνίδα να αναστήσει την ένδοξη Σπάρτη.
Το 1788 ο πρεσβευτής της Γαλλίας στην Κων/πολη εφοδιασμένος με τουρκική άδεια επιχειρεί να αποσπάσει γλυπτά από τον Παρθενώνα. Προκάλεσε μόνον φθορές, αλλά δεν τα κατάφερε. Κομμάτιασε μόνον μία μετόπη. Οι συνεργάτες του Γάλλου πρεσβευτή σχεδίαζαν αργότερα την μεταφορά ολόκληρου του Θησείου, αλλά, ευτυχώς, δεν πρόλαβαν…
Η μεταφορά του διεθνώς γνωστού αγάλματος «Αφροδίτη της Μήλου», που σήμερα βρίσκεται στο Λούβρο (Παρίσι), 23 Μαΐου 1820: «Το άγαλμα μεταφέρθηκε στο γιαλό του νησιού… Αν από θαύμα ζωντάνευε η θεά θα έκλαιγε πικρά καθώς την έσερναν στα βράχια, την αναποδογύριζαν και την κατρακυλούσαν άνθρωποι σε έξαλλη κατάσταση. Παραλίγο να γκρεμισθεί στην θάλασσα… Ακολούθησε πανδαιμόνιο γύρω από το κασόνι που την μετέφεραν. Οι Έλληνες δεν ήθελαν να το δώσουν. Ο κυβερνήτης του πολεμικού πλοίου κραύγασε στους ναύτες να ρίξουν το κασόνι στη λέμβο. Τότε άρχισε η μάχη. Σπαθιά και ρόπαλα ανέμισαν. Ο παπάς του νησιού δέχθηκε πολλά χτυπήματα στο κεφάλι και τη ράχη. Το ίδιο και οι Έλληνες που ζητούσαν βοήθεια από τον Θεό και αγωνίζονταν. Ο πρόξενος της Γαλλίας πολεμούσε καλά κρατώντας στο ένα χέρι σπαθί και στο άλλο ρόπαλο. Οι ναύτες τραβολογούσαν το κασόνι που χτυπιόταν δεξιά-αριστερά. Τότε, σ’ αυτήν τη μεταφορά έχασε η Αφροδίτη το αριστερό της χέρι, που βλέπομε σήμερα κομμένο…». Αργότερα έσπασε και το άλλο χέρι.
Λίγο πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έγινε μετακίνηση της Αφροδίτης σε άλλη θέση. Όταν σήκωσαν το άγαλμα ανακαλύφθηκε πάνω στο βάθρο ένα κομμάτι χαρτί κιτρινισμένο από τον χρόνο, το οποίο έγραφε το εξής:
«Στην λατρευτή μου Αφροδίτη της Μήλου επαναλαμβάνω με πόνο τα λόγια του Δροσίνη. Και στη συνέχεια ήταν γραμμένο ολόκληρο το ποίημα του Δροσίνη για την Αφροδίτη. Υπογραφή στο σημείωμα: «Με πόνο. Βεατρίκη Κώττα, ετών 12». Η ανεύρεση του σημειώματος αυτού και ο τρόπος της εκφράσεως των αισθημάτων της νεαρής Ελληνίδας έκαμαν τότε ζωηρότατη εντύπωση στο Παρίσι. Ο γαλλικός τύπος και το ραδιόφωνο του Παρισιού ασχολήθηκαν επανειλημμένα. Το σημείωμα τοποθετήθηκε σε μια γυάλινη θήκη και κατατέθηκε στα αρχεία του Λούβρου.
Ο Ιταλός Κορνήλιο Μάγνι γράφει το 1674 ότι «Όσοι ξένοι δεν μπορούσαν να μεταφέρουν τα μεγάλα αγάλματα, τους έκοβαν τα κεφάλια. Τα προώριζαν για τα σαλόνια και τα γραφεία των μεγιστάνων και φιλότεχνων της Ιταλίας – Γαλλίας – Ισπανίας – Γερμανίας».
Ο San Gallo κράτησε για τον εαυτό του την κεφαλή της Νίκης από το δυτικό αέτωμα του Παρθενώνα.
Ο Δανός λοχαγός Hartmand απέσπασε δύο κεφάλια από την μετόπη.
Κάθε ξένος που επισκεπτόταν την Ελλάδα, τα πληρώματα κάθε πολεμικού πλοίου που επισκέπτονταν κάποιο νησί ή κάποιο άλλο λιμάνι, ή τουρίστες που επισκέπτονταν τα αρχαία μας, αποσπούσαν κάποιο κομμάτι σαν σουβενίρ. Ο ακόλουθος της αγγλικής πρεσβείας στην Κων/πολη Ουίλλιαμ Τάρνερ συνήθιζε, όπως αφηγείται ο ίδιος, να τσακίζει τις μύτες των αρχαίων αγαλμάτων και να τις παίρνει για σουβενίρ (χαρακτηριστικό ψυχοπάθειας).
Όταν ο Έλγιν άρπαζε τα γλυπτά του Παρθενώνα, την ίδια ώρα ο Εδουάρδος Κλαρκ έκλεβε το μεγάλο άγαλμα της Δήμητρας από την Ελευσίνα.
Οι Ιταλοί έγδυσαν σχεδόν ολόκληρες περιοχές με αρχαία από την Μακεδονία.
Άλλοι Γάλλοι σάρωσαν όλη την Πελοπόννησο και έκλεψαν το άγαλμα του Διός (Ολυμπία).
Οι ευγενείς των ιταλικών πόλεων έχτιζαν τα παλάτια τους με μάρμαρα αρχαίων αρχιτεκτονημάτων της Αθήνας.
Ο Γερμανός Ρούντολφ Φον Σούχεν που πέρασε από την Αθήνα γράφει ότι: «Ολόκληρη η Γένοβα ήταν χτισμένη με μάρμαρα και κίονες από την Αθήνα…».
Στην λεηλασία των ελληνικών αρχαιοτήτων διακρίθηκαν τον 16ο και 17ον αιώνα οι ζάπλουτοι αριστοκράτες της Φλωρεντίας. Υπήρχε μεγάλη, τεράστια ζήτηση στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις. Εστεμμένοι και κροίσοι φιλοδοξούν να στολίσουν τους κήπους και τα ανάκτορά τους με ελληνικά γλυπτά όπως έκαναν και οι Ρωμαίοι μερικούς αιώνες πριν. Συχνότατα το εμπόριο αρχαιοκαπηλείας γινότανε μεταξύ των διπλωματών στην Ελλάδα και των αγοραστών ή των Τούρκων πασάδων και των αγοραστών.
Τον 17ον αιώνα ένας λόγιος έγραψε: “Τον 17ο αιώνα ένας Άγγλος πλούσιος φεουδάρχης και ο πανίσχυρος δούκας του Μπάκινχαμ μεταφύτεψαν την Ελλάδα στην Αγγλία. Ακολουθούν οι Γάλλοι, οι Αυστριακοί και άλλοι με κάθε είδους έργα τέχνης που εύρισκαν στην υποδουλωμένη Ελλάδα…”
Στο Μουσείο «Ερμιτάζ – Αγία Πετρούπολη» οι ελληνικοί θησαυροί χωρίζονται σε δύο κατηγορίες:
Η πρώτη περιλαμβάνει έργα τέχνης που βρέθηκαν στη μητροπολιτική Ελλάδα, στην Ιωνία και στην Κάτω Ιταλία και μεταφέρθηκαν στην Αγία Πετρούπολη, καθώς και ρωμαϊκά αντίγραφα ελληνικών αρχαιοτήτων.
Η δεύτερη κατηγορία περιλαμβάνει τις αρχαιότητες που προέρχονται από τις παρευξείνιες χώρες, όπου άνθισαν οι ελληνικές αποικίες από τους Αρχαϊκούς Χρόνους. Πρόκειται ασφαλώς για εκφάνσεις της ελληνικής τέχνης, όπως συνάγεται από το θεματολόγιο, την τυπολογία και την τεχνική κατασκευής των αντικειμένων αυτών.
Αν συνυπολογίσουμε τους ελληνικούς θησαυρούς που υπάρχουν σε όλα τα μουσεία του κόσμου φθάνομε σε αστρονομικούς αριθμούς…
Αθανάσιος Δέμος
Πηγή: ΠΡΩΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ
Απούσα η ελληνική φιλοσοφία, από την επίσημη παιδεία του Ελληνικού κράτους
Image via WikipediaΔείτε τι ακριβώς δηλώνεται ώς επίσημη εκπαιδευτική ύλη για τα παιδιά των αποδήμων στη Μεγάλη Βρετανία:| Ελληνόγλωσση Εκπαίδευση |  | © ΕΦΕΠΕ, ΕΕΑ, ΚΕΑ 2001 |
| στη Μεγάλη Βρετανία |
Ειδικότερα μέσα από την προσφερόμενη εκπαίδευση επιδιώκεται να βοηθηθούν τα παιδιά:
- Να γνωρίσουν τις αρχές και τις αλήθειες της Ορθόδοξης Χριστιανικής Θρησκείας, να τις βιώσουν και να νιώσουν και πιστέψουν ότι είναι αναπόσπαστο μέλος της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας
- Να γνωρίσουν και να χρησιμοποιήσουν ορθά και αποτελεσματικά την ελληνική γλώσσα
- Να γνωρίσουν και εκτιμήσουν τον ιστορικό βίο και την πολιτιστική κληρονομιά, τις εθνικές παραδόσεις (κουλτούρα) γενικά της Κύπρου και της Ελλάδας και να διαμορφώσουν εθνική συνείδηση
- Να γνωρίσουν τα σπουδαιότερα ήθη και έθιμα του τόπου μας που έχουν σχέση με τη θρησκεία και την παράδοση μας, να τα εκτιμήσουν και να ενδιαφέρονται για τη διατήρησή τους
- Να γνωρίσουν το φυσικό και ανθρώπινο περιβάλλον (στο μέτρο του δυνατού) της Κύπρου και της Ελλάδας και να νιώθουν αγάπη και περηφάνια για τον τόπο μας
- Να γνωρίσουν τα ιστορικά γεγονότα που σχετίζονται με το πραξικόπημα και την εισβολή στην Κύπρο και να κατανοούν τα καταστροφικά αποτελέσματα του διχασμού
- Να γνωρίσουν τα σκλαβωμένα μέρη της Κύπρου, να διατηρούν ζωντανή τη μνήμη των κατεχόμενων εδαφών μας, να καλλιεργήσουν και ενισχύσουν την πίστη για επανάκτηση των κατακτηθέντων και επανένωση της Κύπρου
- Να αναπτύξουν θετική στάση προς τη μουσική και το χορό του λαού μας, να τα συντηρούν και να τα μεταδίδουν
- Να γνωρίσουν την κουλτούρα της ιδιαίτερης τους πατρίδας, μέσω του τραγουδιού και του χορού και να δεθούν έτσι στενά με τις ρίζες τους
Το ότι θρησκευτικές δογματολογίες αντικαθιστούν επιστημονικές αποδεδειγμένες πρακτικές, και η αλήθεια (επί γεγονότων και εφαρμοσμένων θεωριών) παραμερίζεται από ιερή εξέταση και δηλώσεις φρονημάτων υποταγής σε δεσποτικές θέσεις δημοσίων υπαλλήλων, αυτό είναι απορριπτέο, καταδικαστέο και απαράδεκτο για τη παιδεία των μελλοντικών Ελλήνων πολιτών.
Είναι δηλαδή εκτός της επίσημης πολιτικής της Ελληνικής κυβέρνησης, εάν ένας πολίτης έχει φρονήματα Ελληνικής εθνικής πίστεως (και όχι χριστιανικού), δεν έχει δικαίωμα να είναι πολίτης στην Ελλάδα; Αυτό θα είναι όχι απλά παράδοξο αλλά καθαρό έγκλημα.
Εάν το θρησκευτικό τμήμα της προσωπικότητας του πολίτη χαράζει τη πολιτική αναγνώριση του Έλληνα υπηκόου, τότε ούτε ο Κόμης Ιωάννης Αντώνιος Καποδίστριας θα αναγνωρίζονταν ως Έλληνας και πόσο μάλλον προθυπουργός, ούτε ό Όθων θα γινόταν βασιλιάς της Ελλάδος, αλλά και ούτε κάθε άλλος μή Έλλην στην παιδεία θα έπρεπε να νοήται ως Έλληνας.
Οι μάχες των χριστιανών ορθοδόξων εναντίων των μουσουλμάνων στη χερσόννησο του Αίμου, δεν αφαιρεί το δικαίωμα από κανένα πιστό ή όχι σε οποιοδήποτε θρήσκευμα να είναι υπήκοος της Ελληνικής δημοκρατίας.
Εάν το θρήσκευμα είναι παράγοντας καθορισμού της Ελληνικότητας και με το παραπάνω συλλογισμό της παροχής ορθοδόξου χριστιανικής παιδείας στους Έλληνες μαθητές, τότε κάθε χριστιανός ορθόδοξος της περιοχής θα ονομαζόνταν και Έλλην υπήκοος. Αλλά αυτό δεν ευσταθεί, αφού Αλβανοί, Σέρβοι, Βούλγαροι, Τούρκοι, Ρουμάνοι, Άραβες και Ιταλοί διεκδικούν το δικαίωμα της επίκλησης του ονόματος του ορθοδόξου χριστιανού σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό. Μήπως όλοι αυτοί οι ορθόδοξοι χριστιανοί είναι Έλληνες πολίτες και δε το ξέρουν;
Και τελικά οι απόγονοι των ελληνικών παραδόσεων με βαθειά πίστη όμοια με του Σωκράτη, του Πλάτωνα, ή του Αριστοτέλη, ή του Ηράκλειτου, ή του Πλωτίνου ή του Επίκουρου έχασαν τα πολιτικά τους δικαιώματα από την Ελληνική Δημοκρατία; Τι μωρία είναι αυτή;
Με τοιάυτα μυαλά μετά θέλουμε να μας πάρουν στα σοβαρά ότι είμαστε Μακεδόνες, Θεσσαλείς, Θράκες, Ίωνες, Πόντιοι, Αθηναίοι, Κρήτες, Σικελοί και Πελασγοί; Το κράτος έπνιξε μέσα στο χάος της Ρωμαιοχριστιανικής παράδοσης κάθε τι Ελληνικό, και συνεχίζει να αναγκάζει κάθε νέα γενιά να παραδεχθεί την ιστορία από τη πλευρά της "Αγίας" Ρωμαϊκής "θεόσταλτης" αυτοκρατορίας.
Βλέπετε ότι οι άνθρωποι στη αρχή της δημιουργίας των κοινοτήτων τους διοικούνταν από το δέος των προγόνων τους και αυτούς θεοποιούσαν.
Αργότερα όταν οι κοινότητες έγιναν κοινόβια πολλών οικογενειών, η εξουσία μεταφέρθηκε στους βασιλείς (βάση των λαών), και εκείνοι με τη σειρά τους είχαν θεοποιηθεί.
Η παγκοσμιοποίηση δε ξεκίνησε τώρα όπως κάποιοι αμαθείς αναρχικοί δηλώνουν και διαδηλώνουν.
Οι αυτοκρατορίες ήταν το πρώτο βήμα συλλογικού ελέγχου παιδείας, νόησης, εμπορίου και διοίκησης. Παραδείγματα έρχονται πρόχειρα προς αναφορά: η μηδοπερσική αυτοκρατορία, η Βαβυλώνια, η Ασσυριακή, η Αζτεκική, η Κινεζική, η Ιαπωνική, η Ρωμαϊκή, η Βυζαντινή, η Αραβική, η Οθωμανική, η Βρετανική, η Ισπανική, η Πορτογαλική, η Γαλική, η Βελγική, η Ολλανδική, η Νορβιγική, η Γερμανική, η Ρωσσική και πολλές άλλες που αδυνατώ να γράψω προς το παρόν.
Όλες οι παραπάνω έφτασαν σε σημείο να αναζητούν μια ανώτερη πηγή εξουσίας ώστε να δικαιολογήσουν την ύπαρξη και την επικυριαρχία τους. Και αφού δεν υπήρχε κοινός πρόγονος μέσα σε μία πολυεθνική αυτοκρατορία, η λατρεία των προγόνων, μόνο διάσταση και διάσπαση θα προκαλούσε στις απολυταρχικές δεσποτικές τους τάσεις. Η λατρεία του βασιλέως ήταν εκτός αγώνα για τον απλούστατο λόγο ότι κανένας λαός από μόνος του δεν είναι ούτε και θα μπορούσε να είναι πηγή εξουσίας για άλλους λαούς. Ο αυτοκράτορας δεν έχει άλλη λύση παρά να δημιουργήσει από το πουθενά μια ανώτερη πηγή εξουσίας που θα προκαλεί δέος σε κάθε άνθρωπο υπήκοο, σε κάθε οικογένεια, σε κάθε βασίλειο και θα αναζητούν την αναγνώριση τους μόνο από αυτό το ανώτερο επίπεδό.
Και μέσα από αυτά ο Φλάβιος Κωνσταντίνος δημιουργεί ένα παγκόσμιο δημιουργό που έχει το μοναδικό χάρισμα να τον χρίει αυτοκράτορα, ο Μωάμεθ δημιουργεί τον Άραβα Ελωΐ με όνομα Αλλάχ, ο Βούδα δημιούργησε το βουδισμό αλλά και οι τρείς έχουν ένα κοινό τρόπο δράσης: δημιουργώντας εξαρτημένους εργάτες υπήκοους, τους απομιζούν τα αγαθά της εργασίας τους, τους ελέγχουν ψυχολογικά για να προλάβουν τυχόν επαναστάσεις, και φυσικά τους υπόσχονται μια παραδεισένια ζωή μετά θάνατον.
Αλλά ας θυμηθούμε ότι μετά την απομάκρυνσή μας από το ταμείο της ζωής μας, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.
Έτσι η άρχουσες τάξεις συνεχίζουν να είναι άρχουσες και οι λοιποί να παραμένουν χρεωμένοι, υποδουλωμένοι και γεμάτοι υποσχέσεις από τα ιερατικά τάγματα των αρχόντων.
Με λίγα λόγια, οι άρχοντες χρειάζονται ιερατικούς στρατούς για να ελέγχουν τις μάζες των υπηκόων τους. Αυτό εξηγεί και γιατί ακόμα και σήμερα άλλες θρησκείες έχουν αναγώριση και άλλες όχι, άλλες έχουν προνόμια και άλλες όχι. Ο βασικός διαχωρισμός έγκειται στην παροχή υπηρεσιών υποταγής και ελέγχου των θρησκευτικών αρχηγών στους πολιτικούς και διοικητικούς άρχοντες. Έτσι και κάποιες θρησκευτικές ομάδες μέσω της υποταγής και συεργασίας με τους οικονομικούς άρχοντες έγιναν και εκείνοι μέρος της δυνάστευσης, κλοπής και εξευτελισμού των υπηκόων της κάθε αυτοκρατορίας.
Ότι λέει ο αυτοκράτωρ είναι "θεϊκή" εντολή, όχι αυτοκρατορική, αφού ο αυτοκράτωρ δεν είναι πλέον προσκυνητός "θεός", αλλά μέσω του Δυϊσμού της εξουσίας με τους ιερείς, διορισμένος από τον "ανώτερο θεό" μέσω των ιερέων τους που οι ίδιοι διορίζουν.
Οι Εβραίοι δε θα κάνουν αυτοκρατορία αφού δε τους ενδιαφέρει κανένα άλλο έθνος να συνκυριαρχεί, συνυπάρχει και να μοιράζεται άλλες θεότητες εκτός από τις παραδοσιακές τους.
Αυτό είναι ένα δείγμα ότι όχι όλα τα έθνη έχουν αυτοκρατορικές τάσεις. Αλλά αυτό δεν εννοεί και ότι δεν έχουν όλα τα έθνη επεκτατικές , εκκαθαριστικές τάσεις.
Αλλά οι Εβραίοι έχασαν τον αγώνα να έχουν μοναδικότητα στη "θεοποίηση" και τιμή των προγόνων τους, αφού κάθε μη εβραϊκή χριστιανική τελετή επικαλείται τα ονόματα των Εβραίων προγόνων. Παράδοξο; Γιατί περιμένατε τίποτα λογικό μέσα στο θρησκευτισμό και τις δοξασίες των ανθρώπων;
Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)