Μήπως σαν άνθρωποι έχουμε μάθει να ακούμε ότι μας επιτρέπουν οι
'κοινωνικές αλήθειες' να ακούμε και μόνο σε προκατασκευασμένες μορφές;
Όταν ακούγεται από τους 'ορθόδοξους χριστιανούς' τα περί 'Αδάμ και Εύα' ονειρεύονται όλοι,
ότι τους παράδωσαν οι 'κοινωνικές αλήθειες', που είναι ένας άνδρας και
μία γυναίκα απὀ ντροπή περιβεβλημένοι ή κρυμμένοι, ασχέτως αν 'περιγράφουν'
τους 'προ της πτώσεως' παραδείσου κατοίκους όντες αμαθείς της γυμνότητάς των, αλλά επηρεασμένων από το κοινό στο οποίο απευθύνονται των 'αμαρτησάντων' ανθρώπων που έχουν γνώση της 'γύμνωσης' των.
Αλλά αν ακούσουμε τα παραπάνω ονόματα μεταφρασμένα στην ελληνική γλώσσα,
όπως κακώς και δεν είχε γίνει από παλαιότερα, για ένα πλήθος πιθανών
λόγων, θα προκαλέσουμε άλλες ιδέες και θα κατανοήσουμε την 'δημιουργία' των
'πρωτοπλάστων' σαν μία ἀλλη 'δαρβινική' θεωρία.
Το χώμα-γη (Αδάμ) και η ζωή (Εύα) ήταν ενωμένα δημιουργήματα. Το κύτταρο έχει
συστατικά γήινα και με δύναμη ζωής και αναπαραγωγής.
Αυτό διαιρείται και από τη πλευρά του Αδάμ (cell with DNA) προέρχεται η 'σάρξ εκ της
σαρκός και οστούν εκ των οστέων' όμοιο προς το πρότυπο της 'εικόνας του θείου'.
Το μόνο που πρέπει να ρωτήσουμε να μάθουμε είναι το τι κατανοήται ως
'προπατορικό αμάρτημα' δύο κυττάρων και πού υπάρχει ο 'διάβολος' της
δημιουργίας στην εβραϊκή και κατά συνέχεια χριστιανική και ισλαμική
'παράδοση' 'αληθειών'.
Πολλοί 'ερωτοφοβικοί' κάτοικοι του πλανήτη μας θεωρούσαν και συνεχίζουν
να θεωρούν τη σεξουαλική πράξη των σύγχρονων θηλαστικών ανθρώπων ως το
'προπατορικό αμάρτημα'. Αλλά τα αν-έραστα κύτταρα δεν έχουν την 'κατάρα'
εκείνη.
Κάποιοι άλλοι 'εραστές' της αμάθειας κατηγορούν τη θέληση γνώσης και
επιστήμης ως το 'προπατορικό αμάρτημα'. Και πάλι τα κύτταρα είναι εκτός εκείνης
της 'κατάρας'.
Και εάν δέν ήταν τα πρωτόπλαστα κύτταρα τα έχοντα την 'κατάρα' του 'θανάτου',
πότε μέσα στην εξέλιξη της ζωής επήλθε το 'προπατορικό αμάρτημα';
Βιολογικά οι άνθρωποι και οι νάρκισσοι (άνθη) έχουν το μισό βιολογικό τους
κώδικα (DNA) όμοιο. Σε ποίο στάδιο της δημιουργίας των ανθρωποειδών ἐχουμε
την παρουσία των 'αληθινών' 'πρωτοπλάστων';
Εκ των αναφορών του Ιησού κατανοούμε τη φράση ότι 'πλανάσθε μή ειδότες τας γραφάς',
αλλά αυτό πρέπει να ανταποκρίνεται σε νοήμονα όντα.
Αλλά όταν αυτά τα νοήμονα όντα είναι 'καταδικασμένα' από το 'θεό' τους σε
θάνατο λόγω αναζήτησης γνώσεως καιτοι εμπεριέχουσα λάθη λόγω αμάθειας, εγώ
χάνω τη λογική αυτή. Είτε κάποιος δέ λέει τα πάντα, είτε κάποιος θέλει να
'πιστεύουμε' σε μισές 'αλήθειες'.
Αλλά μισές 'αλήθειες' είναι πάντα ολόκληρα ψεύδη στη συνείδηση του
σκεπτόμενου ανθρώπου.
Καλό είναι να σιωπούμε όταν δε γνωρίζουμε και δέν αναζητούμε τη γνώση.
Κάθε άλλη πράξη υποκρύπτει μία πρόφαση επιβολής ασταθών 'αληθειών'
προς εκπλήρωση προσωποπαγών σκοπών μέσα στο 'κοινωνικό' σύνολο.
Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2009
Δικαιοσύνη και Αληθεια στις Κοινωνίες
Και πώς μπορούμε να κατανοήσουμε την 'δικαιοσύνη' , όταν αυτή βασίζεται στις 'αλήθειες' των ανθρώπων, ακόμα και εάν αυτές είναι 'κοινώς' αποδεκτές μέσα σε ένα κοινωνικό σύνολο;
Ο Σωκράτης έδινε 'πίστη' στο σύστημα 'κοινών' 'αληθειών' και ήταν αυτό που τον καταδίκασε σε θάνατο.
Η 'αμαρτία' του ήταν ότι προκάλεσε την ανίχνευση ύπαρξης βάσεως στις 'κοινές αλήθειες'.
Αυτό είναι αρκετό για να καταδικαστεί κάποιος ακόμα και σήμερα.
Κανείς δε μπορεί να ελέγξει την κατεστημένη 'δικαιοσύνη' περί της 'λογικής' της, χωρίς να καταστεί αρνητής του συστήματος των επικρατούντων 'αληθειών'.
Είναι μονόδρομος η διαδικασία 'δικαιολόγησης' της 'λογικής' της 'δικαιοσύνης' από ανθρώπους που ζούνε μέσα σε ένα σύνολο 'αληθειών' ή όπως καταγράφεται στη 'Πολιτεία' του Πλάτωνα ως 'Το σπήλαιο των Ιδεών'. Κανείς από τους ιδεολογικά εγκλωβισμένους 'πολίτες' δεν έχει τη δυνατότητα να αναγνωρίσει τους διανοητικούς περιορισμούς της κοινότητάς του, χωρίς να δει το κόσμο πέρα από τα 'κοινά' 'λογικά' όρια.
Και αυτός που έχει την εξωτερική γνώση, είναι πλέον μη έμπιστο άτομο του 'κοινωνικού' (κοινός νους) συνόλου που περιγράφεται μέσα στα όρια των 'κοινών' 'αληθειών'.
Αστοχίες απόδοσης 'δικαιοσύνης' είτε σε πολλούς μή κραταιούς, ή σε ολίγους κράτιστους του 'κοινωνικού' συνόλου, προκαλούν το αίσθημα της 'λανθασμένης' 'πίστεως' σε μία ή περισσότερες 'αλήθειες' στις οποίες βασίζουν τα αισθήματα της 'δικαιοσύνης' της 'κοινωνίας' τους.
Τότε προέρχεται η ανάγκη αλλαγής σε μία ή περισσότερες 'κοινωνικές᾽ 'αλήθειες' , ως βήμα 'εξέλιξης' του 'κοινωνικού' τρόπου κατανόησης των 'αληθειών'.
Άρα και η 'δικαιοσύνη' είναι τοπικό και χρονικό φαινόμενο, δηλαδή ένα ιστορικό γεγονός, το οποίο δέ δύναται να επαναληφθεί χρονικά ή τοπικά , διότι οι 'αλήθειες' αλλάζουν από προσωπικές και φυσικές επιρροές και άλλα 'κοινωνικά' γεγονότα.
Αν κάθε πολιτεία βασίζεται σε νόμους, οι νόμοι βασίζονται σε 'αλήθειες' οι οποίες βασίζονται στη 'πίστη᾽ των πολιτών πρός αυτές.
Όταν οι 'πολίτες' χάνουνε την 'πίστη' στις αρχές της 'πολιτείας', τότε η 'πολιτεία' πρέπει να αλλάξει 'αλήθειες' ή οι άπιστοι 'πολίτες' να αποδεχθούν την 'ασεβή' πολιτεία ως μή έχοντες εναλλακτική λύση ἠ να μεταναστεύσουν ή να κινηθούν εναντίον του καθεστώτος διαιρώντας τους 'πολίτες' σε 'νομιμόφρονες' αποδέκτες των 'αληθειών' και σε επαναστάτες 'ανόμους'.
Ο Σωκράτης έδινε 'πίστη' στο σύστημα 'κοινών' 'αληθειών' και ήταν αυτό που τον καταδίκασε σε θάνατο.
Η 'αμαρτία' του ήταν ότι προκάλεσε την ανίχνευση ύπαρξης βάσεως στις 'κοινές αλήθειες'.
Αυτό είναι αρκετό για να καταδικαστεί κάποιος ακόμα και σήμερα.
Κανείς δε μπορεί να ελέγξει την κατεστημένη 'δικαιοσύνη' περί της 'λογικής' της, χωρίς να καταστεί αρνητής του συστήματος των επικρατούντων 'αληθειών'.
Είναι μονόδρομος η διαδικασία 'δικαιολόγησης' της 'λογικής' της 'δικαιοσύνης' από ανθρώπους που ζούνε μέσα σε ένα σύνολο 'αληθειών' ή όπως καταγράφεται στη 'Πολιτεία' του Πλάτωνα ως 'Το σπήλαιο των Ιδεών'. Κανείς από τους ιδεολογικά εγκλωβισμένους 'πολίτες' δεν έχει τη δυνατότητα να αναγνωρίσει τους διανοητικούς περιορισμούς της κοινότητάς του, χωρίς να δει το κόσμο πέρα από τα 'κοινά' 'λογικά' όρια.
Και αυτός που έχει την εξωτερική γνώση, είναι πλέον μη έμπιστο άτομο του 'κοινωνικού' (κοινός νους) συνόλου που περιγράφεται μέσα στα όρια των 'κοινών' 'αληθειών'.
Αστοχίες απόδοσης 'δικαιοσύνης' είτε σε πολλούς μή κραταιούς, ή σε ολίγους κράτιστους του 'κοινωνικού' συνόλου, προκαλούν το αίσθημα της 'λανθασμένης' 'πίστεως' σε μία ή περισσότερες 'αλήθειες' στις οποίες βασίζουν τα αισθήματα της 'δικαιοσύνης' της 'κοινωνίας' τους.
Τότε προέρχεται η ανάγκη αλλαγής σε μία ή περισσότερες 'κοινωνικές᾽ 'αλήθειες' , ως βήμα 'εξέλιξης' του 'κοινωνικού' τρόπου κατανόησης των 'αληθειών'.
Άρα και η 'δικαιοσύνη' είναι τοπικό και χρονικό φαινόμενο, δηλαδή ένα ιστορικό γεγονός, το οποίο δέ δύναται να επαναληφθεί χρονικά ή τοπικά , διότι οι 'αλήθειες' αλλάζουν από προσωπικές και φυσικές επιρροές και άλλα 'κοινωνικά' γεγονότα.
Αν κάθε πολιτεία βασίζεται σε νόμους, οι νόμοι βασίζονται σε 'αλήθειες' οι οποίες βασίζονται στη 'πίστη᾽ των πολιτών πρός αυτές.
Όταν οι 'πολίτες' χάνουνε την 'πίστη' στις αρχές της 'πολιτείας', τότε η 'πολιτεία' πρέπει να αλλάξει 'αλήθειες' ή οι άπιστοι 'πολίτες' να αποδεχθούν την 'ασεβή' πολιτεία ως μή έχοντες εναλλακτική λύση ἠ να μεταναστεύσουν ή να κινηθούν εναντίον του καθεστώτος διαιρώντας τους 'πολίτες' σε 'νομιμόφρονες' αποδέκτες των 'αληθειών' και σε επαναστάτες 'ανόμους'.
Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2009
Διαστάσεις της Αλήθειας
Είναι σύνηθες φαινόμενο να κατανοούμε την 'Αλήθεια' κατά το εκάστοτε νοητικό μας επίπεδο, γνώσεις και επιθυμίες.
Αυτές οι 'Αλήθειες' είναι κατά άλλο τρόπο έκφρασης 'συντεταγμένες γεγονότων' ή 'σημείων' της ζωής του περιγράφοντα ανθρώπου, και κατά κάποιο τρόπο στιγματίζουν το σημείο ύπαρξης χρονικά αλλά και δηλώνουν ώς 'βιωτικά' ανύσματα όχι τόσο την κατεύθυνση που έχει η συνέχεια του βίου του, αλλά περισσότερο το από πού έφτασε στο 'σημείο' αυτό ο άνθρωπος.
Σαν εξωτερικοί παρατηρητές τιούτων ζευγών 'σημείου και ανύσματος' δε δυνάμεθα να κατανοήσουμε με ικανοποιητική πληρότητα, εἀν δεν παρατηρήσουμε ικανώς τη σειρά των 'αληθειών' του κάθε ανθρώπου, ούτως να συμπεριλάβουμε το βαθμό της αλληλουχίας των ως μέτρο συνάρτησής των.
'Αλήθειες' πέρα των ικανοτήτων μας προς κατανόηση, δε νοούνται αλλά και ούτε καταγράφονται ως 'σημεία Αλήθειας' στη ζωή μας.
Εξ αυτού, κατανοούμε ότι κάθε θέμα 'Αλήθειας' έχει μεγάλη συνάρτηση με την πράξη της 'πίστεως' του ανθρώπου κατά τη στιγμή της 'εμπειρίας' ενός γεγονότος. 'πίστις' εκφράζει εδώ την πίστωση κυρίως σε μορφή χρὀνου σε μία ιδέα μέχρις ότου να αποδειχθεί άλλως ή να μη προκληθεί επιβεβαίωση της βασιμότητάς της.
Έτσι οι απρόκλητες 'αλήθειες' προβιβάζονται σε αξιώματα προς επικυρώσεις μελλοντικών 'αληθειών' και μέσα σε μερικά πνευματικά βήματα αλλήλως παραγομένων 'αληθειών', χάνουμε την ικανότητα να κατανοήσουμε και να κατανοηθούμε από τους γειτνιάζοντες ανθρώπους.
Οι κοινωνικές συνοχές και διασπάσεις των ανθρώπων, όπως 'εθνικές συνειδήσεις' και 'πόλεμοι' έχουν να κάνουν με την αποδοχή 'αληθειών' και ὀτι συνεπάγονται αυτές. Η επιλογή των 'σημείων αλήθειας' ως αναφορικών σημείων, γίνεται μέσα από προ-τοποθετημένα 'σημεία' άλλων ανθρώπων είτε προγόνων , είτε 'συγγενικών αληθειών' προς το σημείο 'ὐπαρξης' του κάθε ανθρώπου.
Εδώ η 'ὐπαρξη' πρέπει να αναλυθεί ως προς τις δύο απαρτιζόμενες αυτήν λέξεις: Υπό και Άρχω δηλαδή αρχίζω κάτω από την επιρροή κάποιου άλλου ( προγόνου ή ανωτέρου ) ο οποίος στη προκειμένη περίπτωση μας κληροδοτεί και τα 'σημεία αλήθειας'.
Και κάπως έτσι γίνεται η παγιοποίηση των 'αληθειών' μέσα σε κοινωνικές ομάδες, οι οποίες βρίσκουν πλέον 'αληθινές' δικαιολογίες να διασταθούν από άλλες ομάδες με άλλες 'αλήθειες'.
Και οι αμιγώς σχιζοφρενείς έχουν δικές τους εμπειρίες οι οποίες καταγράφονται ως 'αλήθειες' μέσα στο προσωπικό τους βίωμα. Το γεγονός ότι άλλοι δέ κατανοούν ή δε μοιράζονται τις εγκεφαλικές και ψυχικές τους εμπειρίες, δε σημαίνει και ότι δεν έχουν καταγράψει και εκείνοι τη δική τους χρονική αλληλουχία 'αληθειών'.
Εμείς πρέπει να κατανοήσουμε ότι ο καθένας μας έχει το δικό του κόσμο 'αληθειών' που κανείς άλλος δε μπορεί να ανακατασκευάσει παρά μόνο η προσωπική θέληση και κατά την μετά την 'αλήθεια' χρονική περίοδο, και όταν ο νους είναι ικανός και έτοιμος να νοήσει. Αυτό περιγράφεται ως 'μετάνοια', μετά είναι η διάσταση του χρόνου και νόησις είναι η πράξη της επιθυμίας προς νόηση. Και η επιθυμία είναι κίνηση της ψυχής, άρα εκεί είναι και το επίκεντρο της 'αλήθειας' κάθε ανθρώπου. Ἀρα και οι 'αλήθειες' ως 'σημεία' καταγράφουν τις κινήσεις της ψυχής ενός ατόμου.
Dishonesty Involves Activity In Control-Related Brain Networks, Neuroimaging Study Suggests
Αυτές οι 'Αλήθειες' είναι κατά άλλο τρόπο έκφρασης 'συντεταγμένες γεγονότων' ή 'σημείων' της ζωής του περιγράφοντα ανθρώπου, και κατά κάποιο τρόπο στιγματίζουν το σημείο ύπαρξης χρονικά αλλά και δηλώνουν ώς 'βιωτικά' ανύσματα όχι τόσο την κατεύθυνση που έχει η συνέχεια του βίου του, αλλά περισσότερο το από πού έφτασε στο 'σημείο' αυτό ο άνθρωπος.
Σαν εξωτερικοί παρατηρητές τιούτων ζευγών 'σημείου και ανύσματος' δε δυνάμεθα να κατανοήσουμε με ικανοποιητική πληρότητα, εἀν δεν παρατηρήσουμε ικανώς τη σειρά των 'αληθειών' του κάθε ανθρώπου, ούτως να συμπεριλάβουμε το βαθμό της αλληλουχίας των ως μέτρο συνάρτησής των.
'Αλήθειες' πέρα των ικανοτήτων μας προς κατανόηση, δε νοούνται αλλά και ούτε καταγράφονται ως 'σημεία Αλήθειας' στη ζωή μας.
Εξ αυτού, κατανοούμε ότι κάθε θέμα 'Αλήθειας' έχει μεγάλη συνάρτηση με την πράξη της 'πίστεως' του ανθρώπου κατά τη στιγμή της 'εμπειρίας' ενός γεγονότος. 'πίστις' εκφράζει εδώ την πίστωση κυρίως σε μορφή χρὀνου σε μία ιδέα μέχρις ότου να αποδειχθεί άλλως ή να μη προκληθεί επιβεβαίωση της βασιμότητάς της.
Έτσι οι απρόκλητες 'αλήθειες' προβιβάζονται σε αξιώματα προς επικυρώσεις μελλοντικών 'αληθειών' και μέσα σε μερικά πνευματικά βήματα αλλήλως παραγομένων 'αληθειών', χάνουμε την ικανότητα να κατανοήσουμε και να κατανοηθούμε από τους γειτνιάζοντες ανθρώπους.
Οι κοινωνικές συνοχές και διασπάσεις των ανθρώπων, όπως 'εθνικές συνειδήσεις' και 'πόλεμοι' έχουν να κάνουν με την αποδοχή 'αληθειών' και ὀτι συνεπάγονται αυτές. Η επιλογή των 'σημείων αλήθειας' ως αναφορικών σημείων, γίνεται μέσα από προ-τοποθετημένα 'σημεία' άλλων ανθρώπων είτε προγόνων , είτε 'συγγενικών αληθειών' προς το σημείο 'ὐπαρξης' του κάθε ανθρώπου.
Εδώ η 'ὐπαρξη' πρέπει να αναλυθεί ως προς τις δύο απαρτιζόμενες αυτήν λέξεις: Υπό και Άρχω δηλαδή αρχίζω κάτω από την επιρροή κάποιου άλλου ( προγόνου ή ανωτέρου ) ο οποίος στη προκειμένη περίπτωση μας κληροδοτεί και τα 'σημεία αλήθειας'.
Και κάπως έτσι γίνεται η παγιοποίηση των 'αληθειών' μέσα σε κοινωνικές ομάδες, οι οποίες βρίσκουν πλέον 'αληθινές' δικαιολογίες να διασταθούν από άλλες ομάδες με άλλες 'αλήθειες'.
Και οι αμιγώς σχιζοφρενείς έχουν δικές τους εμπειρίες οι οποίες καταγράφονται ως 'αλήθειες' μέσα στο προσωπικό τους βίωμα. Το γεγονός ότι άλλοι δέ κατανοούν ή δε μοιράζονται τις εγκεφαλικές και ψυχικές τους εμπειρίες, δε σημαίνει και ότι δεν έχουν καταγράψει και εκείνοι τη δική τους χρονική αλληλουχία 'αληθειών'.
Εμείς πρέπει να κατανοήσουμε ότι ο καθένας μας έχει το δικό του κόσμο 'αληθειών' που κανείς άλλος δε μπορεί να ανακατασκευάσει παρά μόνο η προσωπική θέληση και κατά την μετά την 'αλήθεια' χρονική περίοδο, και όταν ο νους είναι ικανός και έτοιμος να νοήσει. Αυτό περιγράφεται ως 'μετάνοια', μετά είναι η διάσταση του χρόνου και νόησις είναι η πράξη της επιθυμίας προς νόηση. Και η επιθυμία είναι κίνηση της ψυχής, άρα εκεί είναι και το επίκεντρο της 'αλήθειας' κάθε ανθρώπου. Ἀρα και οι 'αλήθειες' ως 'σημεία' καταγράφουν τις κινήσεις της ψυχής ενός ατόμου.
Διαστάσεις της Αλήθειας
Δικαιοσύνη και Αληθεια στις Κοινωνίες
Καινά δαιμόνια
Dishonesty Involves Activity In Control-Related Brain Networks, Neuroimaging Study Suggests
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)