Μεταφράστε τη σελίδα

Αναζήτηση / Search

Socratic News


Are you interested in Democracy ?

Παρασκευή 20 Αυγούστου 2010

Η ελληνική ιδιαιτερότητα, Τὀμος Β᾽

Το κείμενο του άρθρου αποτελεί απόσπασμα σεμιναρίου (1983) του Κορνήλιου Καστοριάδη, το οποίο έχει συμπεριληφθεί στο εξαιρετικό βιβλίο «Η Ελληνική ιδιαιτερότητα, Τόμος Β΄, Η Πόλις και οι νόμοι» (εκδ. «Κριτική. Επιστημονική Βιβλιοθήκη», Αθήνα, 2008, μετάφραση: Ζωή Καστοριάδη.)



H ΦΙΛΙΑ ΚΑΙ Ο ΕΛΕΟΣ


Οι αρχαιοελληνικές έννοιες
και η διαστρέβλωσή τους
από την υποκριτική χριστιανική ηθική





Θα έβλεπα δύο πολύ σημαντικά στοιχεία, που χαρακτηρίζουν τις διαπροσωπικές σχέσεις στην Ελλάδα και εκφράζονται με τις λέξεις φιλία και έλεος. Ας αρχίσουμε από την πρώτη. Ο Αριστοτέλης, ο οποίος είναι παραδόξως ο κατ’ εξοχήν φιλόσοφος της κλασικής πόλης, θα τη συζητήσει δια μακρών. Έχουμε συνηθίσει, μετά από τους Ρωμαίους, να μεταφράζουμε αυτή τη λέξη ως «amitié» («φιλική σχέση»), καθόλου δόκιμη απόδοση. Η φιλία προέρχεται από το ρήμαφιλώ, που σημαίνει αγαπώ. Όχι αγαπώ ερωτικά, αν και αυτό το νόημα είναι επίσης δυνατό. Η φιλία είναι το γένος, που σαν επιμέρους είδη του έχει τις διάφορες μορφές συναισθημάτων, που μπορούν να συνδέσουν τα άτομα. Και στην ελληνική πόλη, η φιλία έχει πολύ σημαντικές θεσμικές πτυχές. Βεβαίως, πρόκειται κυρίως για τη φιλική σχέση μεταξύ ανδρών, συχνά βάσει άτυπων πολιτικών συνδέσμων που ονομάζονται εταιρείαι, ενώ ο Πλάτων, όπως και ο Αριστοτέλης, θα πουν δικαίως, ότι η φιλία είναι κατ’ εξοχήν ο τύπος σχέσης, που μπορεί να ευδοκιμήσει και να αναπτυχθεί σε μια ελεύθερη κοινότητα και ότι μια τέτοια κοινότητα την προϋποθέτει.


Κατά κανόνα, η τυραννία δεν μπορεί να ανεχθεί τη φιλίαν (Πλάτων, «Πολιτεία», Ι, 576a, Αριστοτέλης, «Ηθικά Νικομάχεια», Θ, 1161a 30-35, 1161b1-10). O τύραννος έχει κάθε συμφέρον να εμποδίσει την, ανεξάρτητα από αυτό τον ίδιο, δημιουργία ισχυρών δεσμών μεταξύ των ανθρώπων, που θα μπορούσαν να ευνοήσουν τον αγώνα εναντίον της εξουσίας του και, εν πάση περιπτώσει, τη σύσταση μέσα στην κοινωνία ενός κέντρου αναφοράς που διαφεύγει του ελέγχου του. Μπορούμε να δούμε το πράγμα από μια μακιαβέλεια σκοπιά -δεν λέω μακιαβελική-, θέτοντας το ερώτημα του πώς πρέπει να ενεργήσει ο τύραννος για να κυβερνήσει. Απάντηση: πρέπει να καταστρέψει τις φιλικές σχέσεις. Ας μεταθέσουμε το ερώτημα στην εποχή μας: τι χρειάζεται ένα ολοκληρωτικό καθεστώς για να εξασφαλίσει τη θέση του; Να διαρρήξει με κάθε τρόπο όλες τις ανεξάρτητες από αυτό σχέσεις μέσα στην κοινωνία, να καταφέρει να κονιορτοποιήσει το λαό και να καταστήσει μοναδικό κέντρο αναφοράς και ενοποίησης τους την ίδια την εξουσία. (Διαβάστε επίσης: Η εκμηδένιση του ατόμου στο μαζικό κίνημα).Δεν είναι εξ’ άλλου τυχαίο το γεγονός ότι, πολύ συχνά, οι αφηγήσεις των τυραννοκτόνων φέρνουν στο προσκήνιο φίλους, όπως στο περίφημο παράδειγμα του Αρμόδιου και του Αριστογείτονος στην Αθήνα, οι οποίοι σκότωσαν τον Ίππαρχο, γιο του τυράννου Πεισίστρατου. Θα βρούμε και άλλους στη νότια Ιταλία... Επομένως, η πρώτη διαπροσωπική σχέση, που μετρά στην πολιτική ζωή της κοινότητας είναι ηφιλία, θα επανέλθω.


Το δεύτερο στοιχείο, για να χρησιμοποιήσουμε τον όρο του Αριστοτέλη στον ορισμό της τραγωδίας, είναι ο έλεος -θα μπορούσαμε να πούμε επίσης η συμπάθεια-, δεν πρόκειται για οίκτο ή για κάπως δακρύβρεχτη συμπόνια, αλλά για το γεγονός ότι ο ένας μπαίνει στη θέση του άλλου και συμπάσχει, δηλαδή μεταφορικά, υφίσταται αυτό που κάνει τον άλλο να πάσχει, δεν μένει απαθής απέναντι στη δυστυχία του. Βρίσκουμε έτσι σε ένα λόγο του Δημοσθένη («Κατά Τιμοκράτους», 171,1) το απόσπασμα, όπου λέει, ότι κατά γενική ομολογία, πρέπει τους ασθενείς ελεείν, να επιδεικνύεται έλεος απέναντι στους αδύναμους, να λαμβάνεται υπόψη αυτό που τους συμβαίνει...

 Η ιδέα, φυσικά, βρίσκεται ήδη στην Ιλιάδα. Σας θυμίζω τη σκηνή, στο τέλος του έπους, μεταξύ Αχιλλέως και Πριάμου. Βρίσκουμε εκεί όλο τον έλεον του κόσμου, ο καθένας μπαίνει στη θέση του άλλου, και μάλιστα με διάφορους τρόπους. Μπορούμε λοιπόν να συγκρατήσουμε από τη μια τη φιλίαν, και από την άλλη τονέλεον, ως τυπικά συναισθήματα, που αφορούν στις σχέσεις μεταξύ ατόμων. Το επαναλαμβάνω, έχουμε να κάνουμε εδώ, φυσικά, με μια άτυπη θέσμιση, κάτι σαν έθιμο, αλλά με την ισχυρή έννοια του όρου, δηλαδή αυτού, που κατά τα ειωθότα εφαρμόζεται στην πόλη.

Εδώ είναι αναγκαία μια παρέκβαση. Όταν μιλάμε για συναισθήματα, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα θεμελιώδες γεγονός, που αποτελεί επίσης κοινοτυπία – και τις κοινοτυπίες δεν τις πολυσκεφτόμαστε∙ τα συναισθήματα δεν λειτουργούν κατά παραγγελία. Μπορούμε, μέχρι ενός σημείου, να κατευθύνουμε την εξωτερική μας συμπεριφορά και να κυριαρχήσουμε στα συναισθήματα μας. Δεν είναι όμως δυνατό να τα αλλάξουμε επιβάλλοντας τη θέληση μας ή από απλό ηθικό καθήκον. Το περισσότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τα διαμορφώσουμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας, όπως λέει ο Αριστοτέλης στην αρχή του δεύτερου βιβλίου των «Ηθικών Νικομαχείων»: «Ουτ' άρα φύσει ούτε παρά φύσιν εγγίνονται αι αρεταί, αλλά πεφυκόσι μεν ημίν δέξασβαι αυτάς, τελειουμένοις δε δια του εθους». [Oι αρετές δεν υπάρχουν μέσα μας εκ φύσεως - ούτε όμως και είναι αντίθετη προς τη φύση μας η γένεσή τους μέσα μας; η φύση μας έκανε επιδεκτικούς στις αρετές, τέλειοι όμως σ' αυτές γινόμαστε με τη διαδικασία του έθους (1103a 25).]

 Και ιδού ένα πολύ ωραίο ανέκδοτο: κάποιοι φίλοι του Σωκράτη γνώρισαν ένα διάσημο φυσιογνωμιστή, του έδειξαν από μακριά τον Σωκράτη και του ζήτησαν να περιγράφει το χαρακτήρα του. Εκείνος, αφού τον κοίταξε καλά, απάντησε, ότι είναι ευέξαπτος και ανίκανος για αυτοέλεγχο, φιλήδονος, ψεύτης κ.λπ.. Κατάπληξη και γέλια των φίλων, που τα μετέφεραν όλα στον Σωκράτη. Έτσι ακριβώς ήμουν, τους απαντά· έκτοτε άλλαξα τον εαυτό μου, τα ελαττώματα όμως αυτά παρέμειναν χαραγμένα στο πρόσωπο μου (Κικέρων, Τusculanes, IV, 37).

 Δεν πρέπει να ξεχάσουμε, ότι στην ελληνική αντίληψη -και ο Αριστοτέλης το αναφέρει ρητά- φιλία μόνο μεταξύ ίσων μπορεί να υπάρχει. Αυτό είναι εξάλλου που την ανάγει στο κατεξοχήν δημοκρατικό συναίσθημα, θα ήταν γελοίο, λέει, να φανταστούμε ότι δεσμοί φιλίας μπορούν να συνδέσουν ένα θνητό με τον Δία. Από την άλλη, το συναίσθημα αυτό απευθύνεται σε ό,τι αξιολογούμε θετικά στον άλλο. Αυτό μπορεί να φαίνεται αυτονόητο, αλλά μην ξεχνάτε ότι η χριστιανική θέση είναι εντελώς διαφορετική - θα επανέλθω επ' αυτού. Βλέπετε λοιπόν, ότι η φιλία εξαρτάται, κατά μία έννοια, από την πολιτική θέσμιση της πόλης, δεδομένου ότι η ίδια η πόλη θέτει τα άτομα ως ίσα, δημιουργώντας ως εκ τούτου τις συνθήκες για αυτό τον τύπο δεσμών. Και ταυτόχρονα η πόλη βεβαίως δίνει σε καθένα από τα μέλη της τη δυνατότητα να εξυψωθεί ώστε να γίνει άξιο φιλίας.

 Στην ελληνική αντίληψη φιλία μόνο μεταξύ ίσων μπορεί να υπάρχει.

 Υποθέστε τώρα, ότι η θεμελιώδης ηθική προτροπή σε μια κοινότητα είναι η αγάπη, όχι η ανοχή ή η λύπηση, αλλά η αγάπη των πάντων ανεξάρτητα από το τι είναι ο καθένας, επιπλέον δε, ότι πρέπει η αγάπη αυτή να επιδεικνύεται ακόμη περισσότερο, όταν το άτομο δεν αξίζει ηθικά. Σε αυτό ακριβώς έγκειται, όπως ξέρουμε, το περιεχόμενο της χριστιανικής προτροπής σε ό,τι αφορά τις ατομικές σχέσεις. Ο πραγματικός χριστιανικός ήρωας είναι αυτός, που μπορεί να φιλήσει τις πληγές των λεπρών ή ο Χριστός της παραβολής του Dostoevsky, ο οποίος φιλά στο στόμα τον Μέγα Ιεροεξεταστή, που μόλις του εξήγησε τις ορθολογικές φρικαλεότητες, που γνωρίζετε.

 Φυσικά δεν υπάρχει τίποτα παρόμοιο στον ελληνικό κόσμο. Η φιλία απευθύνεται στον άλλο στο βαθμό που ενσαρκώνει μια αξία, στο μέτρο που είναι καλός καγαθός, δηλαδή ένα ον «καλό και ωραίο». Όσο για τον έλεον, απευθύνεται σε όλο τον κόσμο, αλλά δεν πρόκειται για αγάπη. Είναι το γεγονός, ότι ο άλλος λαμβάνεται υπ’ όψη, η δυστυχία του μετρά και υπαγορεύει την ανάλογη δράση. Μπορεί να δείξει κανείς έλεον σε ένα λεπρό και να τον βοηθήσει χωρίς να τον αγαπά ούτε να αισθάνεται υποχρεωμένος να φιλήσει τις πληγές του.


Είναι αλήθεια, ότι βρίσκουμε στον ελληνικό πνευματικό κόσμο κάτι που σηματοδοτεί ταυτόχρονα ένα όριο και μια αλλαγή, και για το οποίο ελέχθη -κακώς- ότι προανήγγειλε το χριστιανισμό. Πρόκειται βεβαίως για τη θέση, που αποδίδει ο Πλάτων στον Σωκράτη, που προέρχεται πιθανότατα από τον Σωκράτη ως ιστορικό πρόσωπο και συνίσταται στην προτροπή του να μην απαντάς στο κακό με το κακό. Είναι προτιμότερο να υφίστασαι την αδικία παρά να τη διαπράττεις. Είναι όμως διαφορετικό να πεις: μην απαντάς στο κακό με το κακό, πράγμα που αφορά στη συμπεριφορά μας και εξαρτάται από εμάς, είναι, όπως λέει ο Αριστοτέλης, «εφ’ ημίν». Και είναι άλλο να λες: να αγαπάς αυτόν που σου κάνει κακό. Αυτή η προτροπή δεν αφορά στη συμπεριφορά, αλλά στο συναίσθημα και είναι καθ’ αυτή παράλογη, διότι κανείς δεν μπορεί να κυριαρχήσει τα συναισθήματα του. Δεν συζητώ καν για το αν πρέπει ή όχι να αγαπάμε αυτούς που κάνουν κακό. Αν θεωρήσουμε όμως τι συνεπάγεται αυτό, θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα, ότι όσο περισσότερο ο τάδε έχει βασανίσει στο Άουσβιτς, τόσο περισσότερο θα πρέπει να αγαπηθεί! Πρόταση απολύτως απορριπτέα.


Εδώ έγκειται η διπλοπροσωπία ή η θεμελιώδης υποκρισία του χριστιανισμού. Υποκρισία όχι με την τρέχουσα, αλλά με την οντολογική έννοια. Αυτό που προτείνεται εδώ είναι ένα είδος ψευδούς απολύτου, δεδομένου ότι πρόκειται για απόλυτο απολύτως μη πραγματοποιήσιμο και επομένως ανύπαρκτο. Και ζούμε κάτω ακριβώς από την τερατώδη κυριαρχία αυτής της αδύνατης ηθικής εδώ και σχεδόν δεκαεπτά αιώνες, πράγμα που φέρνει, φυσικά, καταστροφικά αποτελέσματα, όπως ο ουσιώδης διχασμός στον εσωτερικό κόσμο των ατόμων, που ο Ηegel είχε πολύ καθαρά δει. Όταν μιλά για τη δυστυχή συνείδηση, αναφέρεται κατά μία έννοια στο χριστιανισμό, που επιβάλλει στο άτομο έναν κανόνα, στον οποίο δεν μπορεί ποτέ να υπακούσει.


Εν ολίγοις, υπάρχει θεμελιώδης διαφορά ανάμεσα σε μια ηθική, που λέει, ότι αυτός που κάνει το κακό (αυτό που θεωρώ, αυτό που θεωρούμε κακό) πρέπει παρά ταύτα να αντιμετωπίζεται ως άτομο, που δεν υποβιβάζεται εντελώς στο κακό που διαπράττει, ως άτομο, που μπορεί να αναπτύξει και άλλες δυνατότητες -αυτή η προτροπή έχει περιεχόμενο, δυνατότητα εφαρμογής, και αφορά σε μια συμπεριφορά, όχι σε συναισθήματα- και μια άλλη που λέει, ότι αυτόν που κάνει το κακό πρέπει να τον αγαπάς εξ’ ίσου, και μάλιστα περισσότερο από τους άλλους - πράγμα που καταλήγει σε μια ηθική η οποία, κυριολεκτικά, θα μας προέτρεπε να αγαπάμε τον Χίτλερ και τον Στάλιν. Σχηματοποιώ φυσικά, αλλά αυτή η εναλλακτική λύση είναι σαφώς παρούσα.

Η χριστιανική ηθική καταλήγει να μεταμορφώσει το άτομο σε αιώνιο ένοχο, που παραμένει πάντοτε ανεπαρκές απέναντι στον κανόνα. Είναι ως εκ τούτου καταδικασμένο να συμβιβάζεται διαρκώς με αυτό τον κανόνα, να ζει μέσα στον κομφορμισμό και στη διπλοπροσωπία.

 Η δεύτερη ηθική, η χριστιανική, της οποίας εξ’ άλλου θα μπορούσαμε να εντοπίσουμε τους προδρόμους στην Παλαιά Διαθήκη -η Καινή είναι από αυτή την άποψη λιγότερο ανακαινιστική απ' όσο θα ήθελε-, καταλήγει επομένως να μεταμορφώσει το άτομο σε αιώνιο ένοχο, που παραμένει πάντοτε ανεπαρκές απέναντι στον κανόνα. Είναι ως εκ τούτου καταδικασμένο να συμβιβάζεται διαρκώς με αυτό τον κανόνα, να ζει μέσα στον κομφορμισμό και στη διπλοπροσωπία, σχετικοποιώντας, ως μη όφειλε, τα πράγματα.

 Όσο για το κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, ο χριστιανισμός ξεκινά αγνοώντας το αναφανδόν: δεν μας αφορά, λένε τα Ευαγγέλια, πάσα εξουσία εκ θεού, τα του Καίσαρος τω Καίσαρι (είναι η Προς Ρωμαίους Επιστολή) κ.λπ.. Έτσι καταλήγουμε αναγκαστικά σε μια σχάση, σε μια διάσπαση. Από τη μια ένας δημόσιος χώρος, θεσμισμένος, όπου ο Καίσαρ κάνει ό,τι έχει να κάνει και όπου, παρ' όλες τις συζητήσεις περί αυτού, δεν βλέπουμε με ποιο τρόπο θα μπορούσαν να εφαρμοστούν οι κανόνες της ηθικής: ο εξομολογητής του βασιλιά μπορεί βεβαίως να του επιβάλλει μια μετάνοια επειδή διέταξε τη σφαγή μερικών χιλιάδων υπηκόων του, όμως αυτό δεν αλλάζει σε τίποτα τη νομιμότητα του βασιλιά. Από την άλλη, ένας ιδιωτικός χώρος, όπου ισχύει αυτή η μη πραγματο- ποιήσιμη προτροπή του να αγαπάς τον πλησίον σου, όποιος κι αν είναι αυτός, περισσότερο από τον εαυτό σου. Ασφαλώς, μετά τη θέσμισή του, ο χριστιανισμός απέκτησε εξαιρετική πνευματική ευρύτητα, οικειοποιούμενος μεγάλο τμήμα της αρχαίας φιλοσοφίας και των μεθόδων της, οπότε τα προβλήματα εμφανίζονται πιο επεξερ- γασμένα, συμπεριλαμβανομένων και των πολιτικών και ενεργοποιείται μια ολόκληρη σοφιστεία.

 Όλα αυτά τα βρίσκουμε, από κάποια στιγμή και μετά, στους Πατέρες της Εκκλησίας και στη συνέχεια στους θεολόγους του Μεσαίωνα. Και τα επιχειρήματα εξακοντίζονται προς όλες τις κατευθύνσεις: για να καταδικάσουν το φόνο του βασιλιά ή για να τον δικαιολογήσουν ή και τα δύο... επειδή έχει επανεισαχθεί στον δημόσιο χώρο κάτι σαν θείο φυσικό δίκαιο, που ο μονάρχης είναι παρά ταύτα υποχρεωμένος να σεβαστεί. Δεν επιτυγχάνεται όμως ποτέ μια συμφωνία, ένα μονοσήμαντο δόγμα. Παραμένει σε τελευταία ανάλυση αυτή η διπλοπροσωπία της θέσμισης, ανάμεσα σε μια πολιτική, που προέρχεται από την απλή πραγματικότητα και σε μια ηθική, που περιορίζεται στον ιδιωτικό βίο των ανθρώπων.

Αρκάς - άπληστα πλάσματα οι άνθρωποι


Διαβάστε τον σε κάθε έντυπη έκδοση. Ξέρει από κωμικές τραγωδίες της καθημερινής μας ζωής.

Όταν το καρκίνωμα παθαίνει υπογλυκαιμία

Τόσα χρόνια που οι γιατροί διευθυντές κλέβαν και χρεώναν το δημόσιο, για να έχουν οι ίδιοι και οι οικογένειές τους βίλλες στην Ελλάδα, καταθέσεις στην Ελβετία, και διαμερίσματα στο κεντρικό Λονδίνο, δεν είχανε πάθει υπογλυκαιμία, αφού το "μέλι" έτρεχε από το στόμα και τα δάχτυλα των χεριών τους.

Μόλις ανακοινώθηκαν οι βαριές ποινές για πλαστές συνταγές και φυλακίστηκαν , άρχισαν τα ψεύτικα προβλήματα υγείας, που με χαρά και οι ίδιοι ξέρουν να προξενούν, αλλά και τα συνάφια τους να τους καλύψουν τις ασθένειες του σώματος.

Το πρόβλημα όμως είναι η ψυχοπάθεια που τους κάνει να κλέβουν και να νιώθουν "θεοί" άπιαστοι, και μόλις καταδικαστούν να γίνονται ασθενείες και αδύναμοι σωματικά, που δείχνει την μόνιμη ικανότητα του μυαλού τους να πονηρεύονται, ενώ δηλώνουν ασθενείς.

Ας δήλωναν ανικανότητα σώματος (κουλοχέρης) κατά  την ώρα που είχαν τη δυνατότητα να κλέψουν και ας μη το κάνανε.

Ζήτησαν και ανασταλτικό χαρακτηρισμό των ποινών τους, λες και τα κλεμμένα που μαζέψαν δε τους ήταν αρκετά, και θα έπρεπε να τους δωθεί η ικανότητα να συνεχίσουν την ανώμαλη και διεφθαρμένη πρακτική τους.

Ο φτωχός λαός έχασε από τις μικρές του συντάξεις , γιατί αυτοί και άλλοι πόσοι αδήλωτοι ακόμα κλέβαν, κλέβουν και θα κλέβουν.

Εκείνοι ζητούν χάρη αλλά ποιος θα κατασχέσει τις περιουσίες τους για να αποπληρωθούν τα κλεμμένα;

"Το δικαστήριο αποφάσισε την στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων και των δυο για τρία χρόνια, καθώς και την καταβολή χρηματικής αποζημίωση στα ασφαλιστικά ταμεία, που υπέστησαν ζημία" αλλά θα ήθελα να μάθω εάν και πότε θα γίνει κάτι τέτοιο στην Ελλάδα.

Βασιλιάς Παύλος και το μοναστήρι του Βατοπεδίου

Κατά την επίσημη επίσκεψη του στην Αθωνική πολιτεία, η μονή Βατοπεδίου είχε οργανώσει δείπνο με όλους τους ηγουμένους και πολιτικούς άρχοντες του Άθωνα.

Πριν την συνεστίαση στη τράπεζα του μοναστηριού, ο Βατοπεδινός ηγούμενος άρχισε να παρουσιάζει το κάθε ένα ηγούμενο των μοναστηριών προλέγοντας τους ο "άγιος αδελφός ηγούμενος της μονής ...".

Αφού άφησε τον Βατοπεδινό ηγούμενο να τελειώσει την παρουσίαση των συναδέλφων του, ο βασιλιάς κοίταξε καλά γύρω του και είπε με φωνή γεμάτη απορία: "άγιο 150 οκάδες, πρώτη φορά βλέπω!"

Τα χαμόγελα που επακολούθησαν ήταν μετρημένα και από την μοναρχική ακολουθία αλλά ακόμα λιγότερα από τη μοναστική ακολουθία.

Είχε τον τρόπο του να εκφράζεται ελεύθερα ο άνθρωπος ...

Τα δελφίνια του Στρυμονικού κόλπου δεν μας εγκατέλειψαν

Μέσα στις κάψες του καλοκαιριού, δεν είμαστε μόνοι εμείς που χαιρόμαστε τις θάλασσες της Μακεδονίας


Άσχετα με το πόσο άπονα φέρεται ο άνθρωπος στη φύση που τον έφτιαξε και τον περιβάλλει με στοργή, τα άλλα πλάσματα απλά ξέρουν να τη χαίρονται δίπλα μας.


Και στις παραλίες του Παγγαίου οι ψεκασμοί χημικών καλά βαστούν

Και ενώ χαιρόμασταν το γαλανό ουρανό με τον πύρινο ήλιο στη παραλία, κάποιοι είπαν πως πρέπει να μειώσουν τη θερμοκρασία με ψεκασμούς.

Έτσι στις 14 και 15 Αυγούστου 2010, τα ψεκαστικά αεροσκάφη έπιασαν δουλειά.


Και αφού έφτασε το απόγεμα της 14ης ο ουρανός είχε γίνει κάπως έτσι



Σαν έφτασε η ώρα της δύσης του ηλίου τότε τα σύννεφα ήταν απλά κόκκινα σα ματωμένα



Την άλλη μέρα συνέχισαν να ματώνουν τη φύση μας.


Θεριό που είναι ο άνθρωπος όπως λέει και το άσμα (Γλυκερία - Το γεράκι)


και κανείς δε το σταματά (αλλά πρέπει να σέβεται τον οίκο του).

Περαστικά μας.

Ο ουρανός πάνω από το Westfield, London κατά την καλοκαιρινή περίοδο του Ιουλίου 2010



Όταν θέλεις να καταλάβεις τι έχεις στην Ελλάδα, το πόσο αξίζει να την προστατεύεις την χώρα και τη φύση, δεν έχεις να κάνεις τίποτα δύσκολο παρά να βρεθεἰς στο Λονδίνο μια καλοκαιρινή εποχή, που ετοιμάζεται νε βρέξει, απὀ τεχνητά σύννεφα.

Θέλετε και άλλες εικόνες; 
 

Τετάρτη 18 Αυγούστου 2010

Για να σας κοπεί ο βήχας λοιπόν ..


Βρέθηκε θαυματουργό αμπρακαταμπρα για το βήχα και ένας σχετικός "άγιος".


Τελικά στο νεοελληνικό χριστιανικό ορθοδοξισμό, παρατηρούμε περισσότερα σημεία ειδωλικής πραγματικότητας, όπου για κάθε αποκρουστικό, και αποδιοπομπαίο γεγονός, έχουμε και κάποιον "θεϊκό" μεσίτη να μας "απαλλάσει" από τις μάστιγες της ζωής της γης αυτἠς.

Θα περιμένω να μάθω ποιος είναι ο άγιος που μας απαλλάσει από την οξεία ξεροκεφαλίτιδα.

Εάν κάποιος αντί να πάρει ένα φάρμακο ή να πιεί λίγο νερό, προσπάθησε και είπε φωναχτά ενδιάμεσα από το ξερόβηχα, και του σταμάτησε, ας αφήσει κάποιο σχόλιο με την εμπειρία του.
Published with Blogger-droid v1.4.13

Τρίτη 17 Αυγούστου 2010

Καιρός να ανοίξουν και τα τεμένη στην Ελλάδα.

Αφού επετράπη μια χριστιανική Λειτουργία στη Σουμελά, καλό θα ήταν προς ισονομία και διοικητική μέριμνα, να ανοίξουν και τα τεμένη αλλά και οι ελληνιστικοί ναοί στην Ελλάδα, για να δείξουμε ότι δεν υπάρχει μόνο μια επικρατούσα θρησκευτική αντίληψη στο λαό αυτού του κράτους.



Αν και υπάρχει η ιδέα της αρμονικής συνύπαρξης ανθρωπίνων πεποιθήσεων σε θρησκευτικό, πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό τομέα, στη πράξη οι οργανωμένες παρατάξεις αντιδρούν στην ιδέα της μη μονοπωλιακής ύπαρξης των δογμάτων τους, δημιουργώντας αόρατα στην αρχή αλλά φανερά αργότερα, ένα κλίμα πολεμικής αντιμετώπισης των άλλων δογμάτων. Τα οικονομικά συμφέροντα είναι ένας βασικός παράγοντας στις παρα-δογματικές διδασκαλίες τους, και η κάθε παρέκκλιση  σκέψης, είναι για αυτούς χάσιμο ελέγχου των πιστών.



Published with Blogger-droid v1.4.13