Η φοβία του ανίδεου; Η φοβία της ημιμάθειας; Η φοβία της ανατροπής του κατεστημένου; Ποιος φοβάται ποιον τελικά; Οι μυημένοι μασώνοι κρατούν τους αμύητους μακρυά τους, όπως και οι χριστιανοί κρατούσαν μακρυά τους κατηχούμενους και τους αβάπτιστους.
Τώρα κάποιοι άλλοι τους κρατάνε έξω από το κύκλωμα τους, και οι χριστιανοί οι πάλαι ποτέ άρχουσα τάξη του Βυζαντινισμού, νιώθουν την απειλή ότι η εξουσία, η κοινωνική μέριμνα και προγραμματισμός δεν είναι στα χέρια τους. Οι θεοί όλου του κόσμου συνεργάζονται σε αλλότρια χωρία, και οι φανατικοί μιας ιδέας τρομοκρατούνται από τη σκέψη και μόνο ότι αυτοί δεν είναι πλέον το κέντρο αποφάσεων για τις ζωές του κόσμου. Η κόλαση πλέον δε τρομάζει αρκετά. Τώρα χρειάζονται πολιτικές και νομικές κυρώσεις εναντίων οποιουδήποτε ταράζει τα νερά της ήρεμης επικυριαρχίας τους.
Οι διαλλακτικοί θρησκεύοντες μασώνοι κάθε θρησκείας και έθνους συνεργάζονται, συνδιαλλέγονται και συνομιλούν ειρηνικά μέσα από τις διαφορές και τις ομοιότητες της σκέψης, νόησης και επιθυμίας. Απαλύνουν τους δογματισμούς και συμπορεύονται φιλοσοφικά. Δε παρακαλούν για νέα μέλη, δε διατάσσουν προσυλητισμούς, δε χρειάζονται Σκυθόπολη, Άουσβιτς, Αρένα με λέοντες. Αρκεί μια αίτηση που θα εγκριθεί από τα άλλα μέλη με ψήφο.
Οι άνθρωποι αναζητούν στη σκέψη, στο λόγο και στη φαντασία, απαντήσεις για τα αναπάντητα ερωτήματα που μπαίνουν στο μυαλό του κάθε γεννημένου με σκέψη κοινωνικού ανθρώπου. Γιατί, πότε, πως, εγώ, οι άλλοι, το πριν, το μετά, το ίσως είναι ερωτήσεις που σε γεννούν και σε πεθαίνουν, σε ακολουθούν και σε διαμορφώνουν ανάλογα με την ικανότητα του νοός.
Οι δογματισμοί ήταν μορφή σκέψης του απολίτιστου ανθρώπου, που επιρρέασαν και τις αρχαιοελληνικές κοινωνίες και είναι αυτές που καταδίκασαν το Σωκράτη σε θάνατο με τη συκοφαντία της ασέβειας προς τα αποδεκτά θεία της Αθηναϊκής κοινωνίας.
Ο φιλόσοφος άνθρωπος πρέπει να αγαπά τις αρετές της νόησης και κατανόησης, της επιστήμης και της συνεργασίας, της συνύπαρξης και συμμετοχής. Οι παλαιοί τύποι δογματολογικής διοίκησης των κοινωνιών πρέπει να απομακρυνθούν από τις πολιτικές και διοικητικές εξουσίες.
Κάποτε οι ορθόδοξοι χριστιανοί αποτελούσαν το κύκλο εμπιστοσύνης του Βυζαντινού Αυτοκράτορα. Οι επίσκοποι διορίστηκαν Δεσπότες (πολιτικός θόκος εξουσίας) και είχαν θέση αντιπροσωπίας του αυτοκράτορα και των μελών του Πραιτωρίου. Ήταν φοροεισπράκτορες και επέβαλαν διαχωρισμό των κοινωνικών τάξεων με δυνάμεις να απαγορεύουν και να καταλύουν γάμους σε άτομα από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα, αφού ήταν εκείνοι με πολιτική εξουσία να δίνουν άδειες γάμου στο λαό.
Τώρα βλέπουν ότι οι εκλεκτοί άρχοντες διαλέγουν άλλη πηγή πνευματικής έμπνευσης, συνδιαλλέγονται μακρυά από δογματικές παρωπίδες, και τα χειροφιλήματα έχουν γίνει χειραψίες. Τα χάνουν τα βότσαλα από τη παραλία τους οι χριστιανοί. Κλείνει η αποκλειστική αντιπροσωπεία του Θεού. Απελευθερώθηκαν και αυτά τα επαγγέλματα στην Ελλάδα.
Τώρα κάποιοι άλλοι τους κρατάνε έξω από το κύκλωμα τους, και οι χριστιανοί οι πάλαι ποτέ άρχουσα τάξη του Βυζαντινισμού, νιώθουν την απειλή ότι η εξουσία, η κοινωνική μέριμνα και προγραμματισμός δεν είναι στα χέρια τους. Οι θεοί όλου του κόσμου συνεργάζονται σε αλλότρια χωρία, και οι φανατικοί μιας ιδέας τρομοκρατούνται από τη σκέψη και μόνο ότι αυτοί δεν είναι πλέον το κέντρο αποφάσεων για τις ζωές του κόσμου. Η κόλαση πλέον δε τρομάζει αρκετά. Τώρα χρειάζονται πολιτικές και νομικές κυρώσεις εναντίων οποιουδήποτε ταράζει τα νερά της ήρεμης επικυριαρχίας τους.
Οι διαλλακτικοί θρησκεύοντες μασώνοι κάθε θρησκείας και έθνους συνεργάζονται, συνδιαλλέγονται και συνομιλούν ειρηνικά μέσα από τις διαφορές και τις ομοιότητες της σκέψης, νόησης και επιθυμίας. Απαλύνουν τους δογματισμούς και συμπορεύονται φιλοσοφικά. Δε παρακαλούν για νέα μέλη, δε διατάσσουν προσυλητισμούς, δε χρειάζονται Σκυθόπολη, Άουσβιτς, Αρένα με λέοντες. Αρκεί μια αίτηση που θα εγκριθεί από τα άλλα μέλη με ψήφο.
Οι άνθρωποι αναζητούν στη σκέψη, στο λόγο και στη φαντασία, απαντήσεις για τα αναπάντητα ερωτήματα που μπαίνουν στο μυαλό του κάθε γεννημένου με σκέψη κοινωνικού ανθρώπου. Γιατί, πότε, πως, εγώ, οι άλλοι, το πριν, το μετά, το ίσως είναι ερωτήσεις που σε γεννούν και σε πεθαίνουν, σε ακολουθούν και σε διαμορφώνουν ανάλογα με την ικανότητα του νοός.
Οι δογματισμοί ήταν μορφή σκέψης του απολίτιστου ανθρώπου, που επιρρέασαν και τις αρχαιοελληνικές κοινωνίες και είναι αυτές που καταδίκασαν το Σωκράτη σε θάνατο με τη συκοφαντία της ασέβειας προς τα αποδεκτά θεία της Αθηναϊκής κοινωνίας.
Ο φιλόσοφος άνθρωπος πρέπει να αγαπά τις αρετές της νόησης και κατανόησης, της επιστήμης και της συνεργασίας, της συνύπαρξης και συμμετοχής. Οι παλαιοί τύποι δογματολογικής διοίκησης των κοινωνιών πρέπει να απομακρυνθούν από τις πολιτικές και διοικητικές εξουσίες.
Κάποτε οι ορθόδοξοι χριστιανοί αποτελούσαν το κύκλο εμπιστοσύνης του Βυζαντινού Αυτοκράτορα. Οι επίσκοποι διορίστηκαν Δεσπότες (πολιτικός θόκος εξουσίας) και είχαν θέση αντιπροσωπίας του αυτοκράτορα και των μελών του Πραιτωρίου. Ήταν φοροεισπράκτορες και επέβαλαν διαχωρισμό των κοινωνικών τάξεων με δυνάμεις να απαγορεύουν και να καταλύουν γάμους σε άτομα από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα, αφού ήταν εκείνοι με πολιτική εξουσία να δίνουν άδειες γάμου στο λαό.
Τώρα βλέπουν ότι οι εκλεκτοί άρχοντες διαλέγουν άλλη πηγή πνευματικής έμπνευσης, συνδιαλλέγονται μακρυά από δογματικές παρωπίδες, και τα χειροφιλήματα έχουν γίνει χειραψίες. Τα χάνουν τα βότσαλα από τη παραλία τους οι χριστιανοί. Κλείνει η αποκλειστική αντιπροσωπεία του Θεού. Απελευθερώθηκαν και αυτά τα επαγγέλματα στην Ελλάδα.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου