Ενώ στους παραπάνω χάρτες βλέπουμε στην Ασία, η Σαουδική Αραβία να κατέχει τα σκήπτρα της διδακτικής δαπάνης του δημοσίου για το τομέα της εκπαίδευσης, τρεις χώρες υπερτερούν κατά πολύ στη παραγωγή τεχνολογίας και των εφαρμογών της. Η Ιαπωνία, η Νότια Κορέα και η αυτόνομη Ταϊβάν, έχουν αναπτυσόμενες οικονομίες λόγω της διευρημένης επενδυτικής τους δραστηριότητας στο τομέα της τεχνολογικής εκπαίδευσης.
Στην Ευρώπη, η Γερμανία, η Γαλλία, η Ελβετία, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Φιλανδία, η Σουηδία, η Ιταλία και η Ολλανδία έχουν τη δική τους προσήλωση στην εφαρμοσμένη τεχολογία και τις νέες μεθόδους λειτουργικής χρήσης των νέων τεχνολογιών.
Στην Αμερική η κοιλάδα του πυριτίου της Καλιφόρνιας είναι ο πυρήνας εφευρέσεων, η Νέα Υόρκη και τα περίχωρα της συμβάλλει στην μελλοντική ανάπτυξη της οικονομίας, όπως και πολλές άλλες περιοχές των Ηνωμένων Πολιτειών αλλά και του Καναδά.
Στα υπόλοιπα μέρη του κόσμου παρατηρούμε ανάπτυξη στο Ισραήλ, την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία.Το Ισραήλ για παράδειγμα, είχε ως επίσημη επαναπατριστική πολιτική, την ενίσχυση των επαναπατριζομένων Εβραίων με δωρεάν σπουδές μέχρι και σε ερευνητικό επίπεδο, με αντάλλαγμα τα δικαιώματα των εφευρέσεων σε συμμετοχή 95 προς 5 για το κράτος και το φοιτητή. Μέχρι τώρα αυτή η πολιτική έχει γίνει επιτυχές κίνητρο οικονομικής ανάπτυξης.
Αν και κάποιες χώρες (Σουηδία, Φινλανδία), έχουν καταφέρει να επενδύουν χρήμα στη δημόσια παιδεία που αποφέρει και μελλοντικά έσοδα από πατέντες, πολλές άλλες χώρες έχουν αφήσει τις επενδύσεις στον ιδιωτικό τομέα που εκείνοι οι φορείς επενδύουν σε επιστημονικές έρευνες και τις μετατρέπουν σε χρηματοκινητική δύναμη των οικονομιών τους.
Άλλες πάλι χώρες βρίσκονται στην απατηλή θέση που θεωρούν ότι μόνο η εκπαίδευση μπορεί να επιφέρει αλλαγές στην οικονομική κατάσταση της χώρας χωρίς να τραπούν και σε πολιτικές, νομικές και διοικητικές αλλαγές, όπως πολλές χώρες της νοτίου Αφρικής.
Άλλες πάλι ενώ ξοδεύουν αρκετά χρήματα, όπως η Σαουδική Αραβία, μάλλον τα τοποθετούν σε μή οικονομικά επενδυτικά προγράμματα, παρά σε πολιτικά και θρησκευτικά συστήματα προπαγάνδας. Φαίνεται ότι ο σκοπός τους είναι η κυριαρχία στους αγράμματους μέσω της γνωσιοφανούς θρησκειολογικής εκπαίδευσης, που απλά αποφέρει προσύλητους καταναλωτές της θρησκείας παρά εκπαιδευμένους διδασκάλους και πεφωτισμένους μαθητές.
Τελικά για την οικονομική ανάπτυξη ενός κράτους δε παίζει ρόλο μόνο η οικονομική ενίσχυση στη παιδεία, ούτε εάν προσφέρεται από το δημόσιο ή τον ιδιωτικό τομέα. Βασικό ρόλο παίζει ο σκοπός για τον οποίο γίνονται οι εκπαιδευτικές δαπάνες.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου