Δεν μας φτάνουν οι εγγράμματοι και πονηροί εκεί που μας φτάσανε, τώρα εμφανίζονται οι αγράμματοι με τις <<καλές προθέσεις>> να μας <<γλυτώσουν>>.
Το γινόμενο σοβαρότητας επί της κοινωνικότητας των ατόμων τελικά τείνει πάντα προς το ΜΗΔΕΝ(ας)
Συμπεραίνουμε λοιπόν πως οι <<αγαθές>> προθέσεις μέσα από την τριβή του ατόμου στις κοινωνικές συμπεριφορές και τις άτυπες δομές εξουσίας, τείνουν να φθίνουν προς το μηδέν ενώ οι γνωσιακές δυνατότητες αυξάνονται.
Ενώ όσοι ανέβασαν τις γνωσιακές τους ικανότητες με ελάχιστη τριβή στις άτυπες δομές, έμειναν με τις <<αγαθές>> προθέσεις που όμως δεν αντανακλούν τις δομές εξουσίας των άτυπων κύκλων και έτσι χάνουν την εφαρμοστέα τους διάσταση.
Από την άλλη, οι τρίβοντες κατά κόρον την ζωή τους στις άτυπες δομές εξουσίας, γίνονται οι αγροίκοι απάνθρωποι και κοινωνιοπαθείς χαρακτήρες που δεν έχουν όρεξη να αναταθούν γνωσιακώς, μιας και λύσανε το ίδιον πρόβλημα πορισμού και μέσω του φοβιακού επιβλητισμού να κατέχουν θέσεις και επιθυμιες που είναι καταστροφικές για το κοινωνικό σύνολο.
Και φυσικά υπάρχουν οι εξαιρέσεις των γνωσιακώς αναβαθμισμένων και κοινωνικώς εντριβομένων σε κάθε είδος κύκλου και δομής εξουσίας (θεσμικές και άτυπες) που κρατήσαν το αδιάβροχον εκ της εκθέσεως τους εις το κάθε άτυπον σκέλος εξουσίας , και της σοβαροτάτης εκ θέσεως ευθύνης εις τα θεσμικά κέτρα εξουσίας, που όμως ελάχιστη είναι η επιρροή τους στα οικονομικά και τα διοικητικά, και αναζητούν να διδάξουν την κοινωνία με απτά παραδείγματα και στοιχεία από τις θεμικές αλλά και τις άτυπες μορφές εξουσίας. Είναι αυτοί που αναγνωρίζουν ότι ένα κοινωνικό θέμα ή πρόβλημα χρειάζεται κάθε μέλος της κοινωνίας να συμπράξει για να τεθεί λύσις, και πως οι γνώστες δεν είναι εκεί για να λύνουν προβλήματα από μόνοι τους.
Είναι σίγουρο πως οι έμπειροι γνώστες μπορούν να καθοδηγήσουν, αλλά ποτέ τους να επιβάλλουν δικτατορικώς τις κατανοήσεις και τις λύσεις, σε κοινωνικό επίπεδο. Αυτούς οι αγράμματοι τους κατηγορούν ότι συμπράττουν με τους πονηρούς, αφού δεν κάνουν εκείνοι μόνοι τους κάτι υπέρ των λοιπών μελών της κοινωνίας. Και αυτό χρησιμοποιεί η προπαγάνδα για να σπιλώσει κάθε δίκαιη επίλυση.
Βλέπεις ότι η επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων, σημαίνει την κατάλυση ενός ή περισσοτέρων άτυπων κύκλων εξουσίας που είναι και η πηγή και ο λόγος δημιουργίας ενός κοινωνικού προβλήματος.
Αλλά οι άτυποι κύκλοι εξουσίας, έχοντες χρήμα πλέον των ικανοτήτων τους, βασιζόμενοι σε αντικοινωνικές συμπεριφορές, χρησιμοποιούν το χρήμα για την επίτευξη και επέκταση των βλέψεων και τάσεων τους.
Και ποτέ δεν θα δεις λοιπόν ξεκάθαρα τα σύνορα της άτυπης με την θεσμική εξουσια, ούτε τα σύνορα της γνωσιακής με την αγράμματη αντικοινωνική συμπεριφορά, όσον αφορά τα επίπεδα ή τους χώρους εξουσίας.
Η διαφορά έγκειται πάντα στις προτεραιότητες τους είδους και του τρόπου επίλυσης τκάθε θέματος από το άτόμο: θέλει να είναι κοινωνικός και να λύνει τα προβλήματα με ιδιοτέλεια , με ανιδιοτέλλεια ή με κοινωνική συνοχή;
Σε αυτό το άρθρο, τα άτυπα κέντρα εξουσίας μπορεί να είναι κάθε τι αδιάφανο οργανόγραμμα όπως εξωθεσμικοί κύκλοι παραταξιακών συμφερόντων, εγκληματικές οργανώσεις, παραθρησκευτικές ομάδες, επιλεκτικές ομάδες με βαση την αφοσίωση και μόνο σε μια ομάδα, παραπολιτικες οργανώσεις που εξυπηρετουν ατζέντες εκτός θεσμών και νόμων όπως η αλλοίωση γεωπολιτικών δομών, και ότι δεν βλέπεις ή δεν ξέρεις αλλά ενεργεί συστηματικώς κατά των κοινωνικών δομών. Υπάρχει και περίπτωση δηλαδή μια θεσμική πηγή εξουσίας που πράττει ενάντια στις κοινωνικές δομές να χαρακτηρισθεί ώς άτυπο κέντρο εξουσίας.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου