Εάν παρατηρήσετε το ύφος της φροντίδας της προπαρασκευής της δολοφονικής θρησκευτικής τελετής, και το μίσος, τη βαρβαρότητα, το παράλογο και το απάνθρωπο της πράξεως της εκτέλεσης, δεν είναι δύσκολο να καταλάβετε πως κοινωνίες ολόκληρες είναι ένοχες απανθρωπισμού.
Τα εγκλήματα αυτά γίνονται στο όνομα του "Θεού", που δογματικά εννοείται δεν επιτρέπεται να ρωτάνε τι, πως και γιατί είναι σωστό ή λάθος. Με άλλα λόγια ο "Θεός" είναι η απόλυτη αγιοποίηση του εγωισμού των ανθρώπων.
Αν θυμηθούμε τον Ηράκλειτο, έλεγε ότι "πάντων μέτρον εστίν ο άνθρωπος", δηλαδή με άλλα λόγια κάθε άνθρωπος κρίνει τα πάντα σε σχέση με τον εαυτό του.
Αλλά η κατάκριση και η τιμωρία των άλλων γίνεται με την αυστηρότητα του μέτρου της παραφροσύνης που κρύβει εσωτερικά ο καθένας.
Ο εγωισμός ήταν, είναι και θα είναι ο μεγαλύτερος , ισχυρότερος και βαρβαρότερος "Θεός" των ανθρώπων, που δικαιολογεί κάθε κακία προς τον συνάνθρωπο, αυτοσυγχωρεί, και απαιτεί δόξα και θυσίες από όλους τους θνητούς.
Εδώ όμως για να μη φανεί ότι ο κάθε άνθρωπος δοξάζει καθαρά τον εαυτό του, επιστρατεύει το σύνδρομο της εθελουσίας σχιζοφρένειας, παρουσιάζοντας τον εαυτό του να τηρεί και να ακολουθεί εντολές ενός "άλλου" υπαρκτού όντος, που μιλά κατ' ευθείαν στο μυαλό και στη καρδία του, δηλαδή δεν τον ακούει κανένας άλλος, παρά μόνο ο "πιστός". Την ίδια στιγμή ο ίδιος άνθρωπος με το άλλο μισό του εγκεφάλου του, κατασκευάζει "Θεϊκές εντολές" προς τους "πιστούς" του, δηλαδή τον άλλο μισό εγκέφαλο.
Δε χρειάζεται να περάσει πολύς χρόνος για να υποπέσει ο εν λόγω "πιστός" στην παρανοϊκή κατάσταση της υπακοής στον εαυτό του, που τον θεωρεί ανώτερη ύπαρξη. Μάλλον μπορεί και να προέρχεται από κρυφές φοβίες και επιθυμίες ότι ενώ ήταν ένα μηδέν στο κόσμο και φοβόταν την ανυπαρξία του στο μέλλον, τελικά λαμβάνοντας έναν άλλο ρόλο για το άλλο φανταστικό του εαυτό, ανώτερο, άφθαρτο και πηγή των αγαθών που δεν έχει αλλά θέλει πολύ, ακολουθώντας τις "θεϊκές" εντολές, θα γίνει ότι πραγματικά ονειρεύονταν για τον άλλο του εαυτό, που τον ονόμασε "θεό".
Αυτός ο "Θεός" κάνει πειστικά "θαύματα" με την απλή εξήγηση ότι προέρχονται από τα ενδόμυχα της σκέψης του ίδιου του εαυτού. Λέει "αλήθειες" τόσο κατανοητές που αδυνατούν να εννοήσουν το γιατί άλλοι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν. Αυτές οι "αλήθειες" κατά τον Πλάτωνα είναι αποκυήματα της προσωπικής αίσθησης, επιθυμίας και γνώσης, και αυτός είναι ο λόγος που δεν είναι κοινές "αλήθειες" αλλά εγωιστικές μορφές "αλήθειας"
Στη Κίνα οι μεταμοσχεύσεις ανθρώπινων οργάνων βασίζονται σε εκτελέσεις ανθρώπων χωρίς καθαρή κατηγορία και δικαστική διαδικασία.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου