Οι αμαρτίες της ελληνόφωνης Καινής Διαθήκης

Image by Getty Images via @daylifeΗ λέξη αμαρτία είναι βασικό συστατικό στοιχείο του χριστιανισμού. Είναι ο βασικός λόγος ύπαρξης του κινήματος του χριστιανισμού, το αίμα του και η κινητήριος δύναμη στην επιβολή και την εξάπλωσή του.

Στη χριστιανική ελληνική γλώσσα των ευαγγελίων παρουσιάζεται ως:

 «Κι ό,τι δεν προέρχεται από την πίστη είναι αμαρτία» (Ρωμαίους 14:23)


«Το σωστό είναι να μη φας κρέας ούτε να πιεις κρασί ούτε ο,τιδήποτε άλλο γίνεται αιτία να σκοντάφτει ή να σκανδαλίζεται ή ν` αδυνατίζει η πίστη του αδελφού σου… Όσοι έχουμε δυνατή πίστη οφείλουμε να ανεχόμαστε τις αδυναμίες αυτών που έχουν αδύνατη πίστη, και να μην κάνουμε ό,τι αρέσει σ` 
Image by Getty Images via @daylifeεμάς» (Ρωμαίους 14:21, 15:1)


«Όλα μου επιτρέπονται, εγώ όμως δε θα αφήσω τίποτε να με κυριέψει» (Α` Κορινθίους 6:12)


«Καθετί που λέτε ή κάνετε ας γίνεται στο όνομα του Κυρίου Ιησού» (Κολοσσαείς 3:17)


(

Πως μπορώ να ξέρω αν κάτι είναι αμαρτία;

)


Κατά Ματθαίον, Κεφ Ιβ΄ «31 Διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν, πᾶσα ἁμαρτία καὶ βλασφημία ἀφεθήσεται τοῖς ἀνθρώποις, ἡ δὲ τοῦ Πνεύματος βλασφημία οὐκ ἀφεθήσεται τοῖς ἀνθρώποις·»


Οι απολογητές προσφέρουν το παρακάτω κείμενο:

Αμαρτία (η)σφάλμα, παράπτωμα, άλλως αμάρτημα· || κοινώς, παράβαση θρησκευτικού κανόνα ή παραδόσεως. Παροιμ. «ἁμαρτία ἐξωμολογημένη, ἁμαρτία συχωρεμένη», ότι παρέχεται άφεση και συγγνώμη στον ομολογούντα το εαυτού αμάρτημα· «ἁμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα», ότι τα τέκνα και οι έκγονοι δίδουν δίκη των αμαρτημάτων των γονέων· «ἁμαρτίες Κολοκοτρωναίικες» επί μεγάλων ατυχημάτων επερχομένου τρόπον τινά προς εξιλασμό παλαιοτέρων αμαρτιών. || «Παλιὰ ἁμαρτία», επί ανθρώπου που γέρασε με κακίες.

Πηγή: Βάφς Φ., Συντάκτης του «Ιστορικού Λεξικού της Ελληνικής Γλώσσης», Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, Τόμος Δ΄, σελίδα 172 (http://www.apologitis.com/gr/ancient/didaskalies.htm)

Δηλαδή και οι χριστιανικές εγκυκλοπαίδειες είναι τόσο ρηχές στην ανάλυση των νοημάτων των λέξεων που αρκούνται στις κοινώς παραδεκτές σύγχρονες χρήσεις των λέξεων. Η ελληνική γλώσσα χρησιμοποιεί άλλες λέξεις για να περιγράψει το εβραϊκό νόημα.


Αλλά υπάρχει πάντα ένα αλλά ...

Στην ελληνική γλώσσα η ίδια λέξη σημαίνει αποτυγχάνω ή δεν καταλαμβάνω ένα νόημα ή ένα στόχο.

Έχοντας υπ᾽ ὀψιν την ανάλυση ενός παραδοσιακού Εβραίου ερευνητή (Κατά Ματθαίον lost in translation) έψαξα και εγώ να δω την επιρροή της κακής μετάφρασης των χριστιανικών ευαγγελίων από την πρωτότυπη εβραϊκή στην ελληνική γλώσσα, βρήκα ότι πολλές έννοιες του ελληνικού κειμένου είναι άσχετες με το αρχέτυπο κείμενο στη γλώσσα του Εβραίου συγγραφέα.

Έτσι βρήκα μια ακόμα αμαρτία των μεταφράσεων. Στην ελληνική γλώσσα το νόημα που προσπαθούν οι χριστιανοί να χτίσουν περιέχει έννοιες και λογικές οδούς για ακατόρθωτες πρακτικές και  λογικές που δε συνάπτουν μεταξύ τους.

Ο λόγος είναι ότι το κείμενο των χριστιανικών ευαγγελίων είναι μεταφρασμένο από τα εβραϊκά στα αραμαϊκά και μετά στα ελληνικά.

Η εβραϊκή λέξη που υπάρχει στα κείμενα στη θέση της αμαρτίας είναι η εβραϊκή חטא (κχετ, κχατά ) που δηλώνει το ξεπἐρασμα ορίου δηλαδή την νομική παράβαση. Και φυσικά εννοείται ο Μωσαϊκός νόμος αφού Εβραίοι γράφουν για τα θρησκευτικά τους καθήκοντα.

Έτσι όταν κάποιος χριστιανός ομιλεί για αμαρτίες, θα έπρεπε να καταλαβαίνει ότι μιλά για μωσαϊκές νομικές παραβάσεις και παραβιάσεις.

Ἐτσι το παραμύθι ότι ο Ιησούς απάλλαξε τους πιστούς από τη κατάρα του μωσαϊκού νόμου ακυρώνεται μέσα από τη λογική των γραπτών των χριστιανικών εβραϊκών κειμένων. (ΠΡΟΣ ΓΑΛΑΤΑΣ 3:13 Greek NT: Byzantine/Majority Text (2000) χριστος ημας εξηγορασεν εκ της καταρας του νομου γενομενος υπερ ημων καταρα γεγραπται γαρ επικαταρατος πας ο κρεμαμενος επι ξυλου)

Αυτό όμως δηλώνει ξεκάθαρα ότι η θρησκευτική επεκτατική πολιτική του Σαούλ (Παύλου) ως Ρωμαίου πολίτη ήταν πολύ διαφορετική από την πολιτική των ζηλωτών Πέτρου, Ιακώβου, Ιωάννη, Ιούδα, Ματθαίου, Μάρκου και των άλλων φυσικών ακολούθων του ραβίνου Ιησού που ήθελαν να μηδενίσουν την επιρροή των Φαρισσαίων (των δύο τόρρα) και των Ηρωδιανών (ελληνιστών) στο εβραϊκό εθνικό θρησκευτικό στοιχείο. Αυτό φάνηκε και στη σύνοδο που είχαν το έτος 54 στην Ιερουσαλήμ στη διαμάχη του Πέτρου και του Παύλου. (Διαμάχες με τον Παύλο)

Αλλά και το ότι διασώθηκαν επί το πλείστον οι ελληνικές μεταφράσεις των κειμένων, είναι μια   σοβαρή ένδειξη ότι ο Παύλος υπερἠχε σε διασυνδέσεις, επαφές και επιρροές σε ανώτερα πρόσωπα της ρωμαϊκής κυριαρχίας. Οι επιστολές του είναι προς όλα τα μέρη της αυτοκρατορίας που σφύζουν από οικονομική ανάπτυξη και είναι γεμάτα με εβραϊκές κοινότητες. Ο Παύλος διασχίζει άφοβα την αυτοκρατορία, ενώ οι σκλάβοι Εβραίοι μαθητές του ραβίνου Ιησού πρέπει να ακολουθήσουν ως δούλοι Ρωμαίους προσήλυτους πολίτες  ώστε να μη δώσουν στόχο στις ρωμαϊκές αρχές.

Εδώ παρατείθεται ένα απόσπασμα από την επιστολή του Παύλου στους Γαλάτες όπου εξηγεί τη διαφορετικότητα του δικού του αποκαλυμένου ευαγγελίου ότι στοχεύει τους εθνικούς σε αντίθεση με το ευαγγέλιο των ζηλωτών Πέτρου, Ιακώβου, Σίμωνα και των συν αυτών:

" 2.7 ἀλλὰ τοὐναντίον ἰδόντες ὅτι πεπίστευμαι τὸ εὐαγγέλιον τῆς ἀκροβυστίας καθὼς Πέτρος τῆς περιτομῆς, 2.8 ὁ γὰρ ἐνεργήσας Πέτρῳ εἰς ἀποστολὴν τῆς περιτομῆς ἐνήργησεν καὶ ἐμοὶ εἰς τὰ ἔθνη, 2.9 καὶ γνόντες τὴν χάριν τὴν δοθεῖσάν μοι, ᾽Ιάκωβος καὶ Κηφᾶς καὶ ᾽Ιωάννης, οἱ δοκοῦντες στῦλοι εἶναι, δεξιὰς ἔδωκαν ἐμοὶ καὶ Βαρναβᾷ κοινωνίας, ἵνα ἡμεῖς εἰς τὰ ἔθνη, αὐτοὶ δὲ εἰς τὴν περιτομήν· 2.10 μόνον τῶν πτωχῶν ἵνα μνημονεύωμεν, ὃ καὶ ἐσπούδασα αὐτὸ τοῦτο ποιῆσαι. 2.11 Ὅτε δὲ ἦλθεν Κηφᾶς εἰς ᾽Αντιόχειαν, κατὰ πρόσωπον αὐτῷ ἀντέστην, ὅτι κατεγνωσμένος ἦν. 2.12 πρὸ τοῦ γὰρ ἐλθεῖν τινας ἀπὸ ᾽Ιακώβου μετὰ τῶν ἐθνῶν συνήσθιεν· ὅτε δὲ ἦλθον, ὑπέστελλεν καὶ ἀφώριζεν ἑαυτόν, φοβούμενος τοὺς ἐκ περιτομῆς."

Τα αρχέτυπα εβραϊκά κείμενα είναι άχρηστα ακόμα και για τους Εβραίους εκτός των ορίων της Ιερουσαλήμ, αφού κάθε Εβραίος μιλά Ελληνικά. Αυτή η ανάγκη δίνει το έναυσμα για τις μεταφράσεις των εβραιο-χριστιανικών κειμένων στα ελληνικά. Αλλά οι μεταφράσεις δεν έχουν νόημα όπως και τα πρωτότυπα κείμενα. Αυτό όμως μόνο ένας δίγλωσσος Εβραίος θα μπορούσε να το καταλάβει, και αυτό μόνο όταν θα τύχαινε να έχει αντίγραφα των κειμἐνων και στις δύο γλώσσες. Πράγμα αδύνατο λόγω τεχνολογίας και κόστους μετάφρασης, εγγραφής και διάδοσης.

Έτσι φτάσαμε να μιλάνε οι χριστιανοί μια μπασταρδεμένη γλώσσα που τα νοήματα είναι χαμένα από τα ελληνικά κείμενα και οι πραγματικότητα της εβραϊκής γραφής να έχει χαθεί στα βάθη των αιώνων.

Είναι δυνατό να έχεις κακο-μεταφρασμένα έργα, κείμενα και αναφορές και να νομίζεις ότι καταλαμβάνεις (μάρπτεις) τα νοήματα τους; Πόσο γελάς τον εαυτό σου και πόσο μάλλον τους άλλους που σε νομίζουν για διάνοια;

Πόσο τελικά αμαρτάνεις του στόχου σου; Τελικά ο χριστιανισμός όλος αμαρτάνει των νοημάτων που πρεσβεύει.

Σχετικά Άρθρα