Με μια απλή κλίμακα οι διαβαθμίσεις εμφανίζονται ως:
Άνθρωπος => Φιλόσοφος => Σοφός => Ήρωας => Δαίμων => Ημίθεος => Θεός.
Ο νεοεισερχόμενος στη κοινωνία άνθρωπος, γυμνός από αρετές, γνώση και σοφία, δια της φιλίας της σοφίας γίνεται φιλόσοφος, γνωρίζει τις αρετές, τις αναγνωρίζει, τις επιθυμεί, τις επιδιώκει και γίνεται Σοφός.
Ώς Ήρως, υπερνικόντας το γνώθι σ᾽αυτόν ει μηδέν άγαν, αγωνίζεται ώστε οι αρετές να επικρατήσουν στη κοινωνία του. Πολέμησε και νίκησε πρώτα τις δικές του αδυναμίες που τον κρατούσαν μακρυά από την αρετή και τη σοφία.
Κατά την βίωση του αγώνα για την επικράτηση των αρετών στη κοινωνία, επεισέρχεται στο στάδιο της σοφής πορείας επικράτησης της αρετής στο κόσμο. Έγινε ειδήμων, Δαήμων, Δαίμων.
Κατά την επόμενη φάση ο κατά τη διάνοια νοήμων Δαήμων, αναγνωρίζει και γνωρίζει το τρόπο, τόπο, χρόνο, λόγο και το δίκαιο της αρετής και της σοφίας στη κοινωνία. Διαλέγουν την άριστη μέθοδο αρωγής του περιβάλλοντος προς οικοδομή της αρετής. Έτσι φτάνουν στο βαθμό του Ημίθεου.
Έτσι ο Δίας που κατέστρεψε την αδηφαγία του πατέρα του Κρόνου (χρόνου) και την αταξία του παππού του Χάους, έγινε Ζεύς (εύ ζήν), πηγή της αρμονίας, αρωγής της αρετής, ζωής χορηγός, προστάτης των Ελ (φωτεινών) που τον προστάτεψαν κατά τα πρώτα του χρόνια ανατροφής του στην Ελλάς (φωτεινή πέτρα - μάρμαρο).
Τα τάρταρα έκλεισαν τις φοβίες του παρελθόντος (Τιτάνες - Γίγαντες). Οι θνητοί έμειναν να αναμένουν την επόμενη φάση της ύπαρξης τους είτε στα Ηλύσια Πεδία με τους Ήρωες, Ημίθεους και Θεούς, είτε στα πεδία του Πλούτωνα Άδη, Αίδη , Αοίδη, α ουκ οίδε, ή αλλιώς την αθέατη πλευρά του ΑΔΗ - ΑΔΙ - ΔΙΑ. Το άγνωστο όμως του Διός πρόσωπο δεν παρουσιάζεται τρομερό, τιμωρητικό, καταδικαστικό, αλλά απλά σκοτεινό όπως ήταν και οι γνώσεις των Ελλήνων για το μέλλον μετά το θάνατο.
Η τιμή του Διός ως υπέρτατου Θεού Πατέρα Προστάτη είχε την παιδαγωγική αξία της μύησης του Έλληνα στην εκτίμηση των αρετών και της φιλοσοφίας που εκπροσωπούσε ο Ζεύς. Ως Θεός αν και είχε αδελφούς, γονείς και συγγενείς, αυτός παρουσιάζονταν ότι ήταν συνδεδεμένος με όλα όσα οι άλλοι θεοί είχαν ως αναφορικές αρετές, και μπορούσε να παρουσιαστεί ως σημείο σύγκλησης, πηγή και Διαζευκτικός πόλος, όπου διαιρούνται και ζευγνύονται τα πάντα. Έγινε και ήταν το σημείο αναφοράς που όλα και όλοι προσδιορίζονται από αυτό το πνευματικό σημείο.
Μέσα σε αυτή την αρμονική ροή ζωής των Ελλήνων ήταν πραγματικά μωρία το όσα προσπάθησαν οι χριστιανικές διδασκαλίες να παρουσιάσουν. Οι χριστιανοί παρουσίαζαν ένα κόσμο όπου το κακό κυβερνά, ο φόβος ψυχοπλακώνει, ο χριστολογικός θεός απλά παρακολουθεί το έργο της ζωής μας, και στο τέλος θα ανοίξει και τα τάρταρα που με μάχη και δύναμη έκλεισε ο Δίας, για να κάνουν κακό στο κόσμο, που κατά τους Έλληνες κυριαρχεί η αρμονία, η σοφία, η τάξη, η επιμέλεια, η προσπάθεια, και η πορεία προς τη θέωση δια της μελέτης του εαυτού μας πρώτα, αναγνώριση των αγαθών και αρωγή αυτών στη κοινωνία.
Το κατά πολλούς ημιμαθές ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ, είναι το περιτμημένο κατά την μη Ελληνική παράδοση πρώτο τμήμα της φράσης του μαντείου των Δελφών που κατά το πλήρες γράφεται ως ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ ΕΙ ΜΗΔΕΝ ΆΓΑΝ. (γνώριζε τον εαυτό σου Έλληνα, για κανένα (τίποτα) μην υπερβάλλεις).
Και αυτό ταιριάζει στο άλλο ρητό (χωρίς το αυθαίρετο κάθε) ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ (το μέτρημα σου να είναι τέλειο).
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου