Οι συννημένες καταγραφές παρουσιάζουν την ανάγκη των θρησκειολατρών προς αυτεπιβεβαίωση και προφητικό "θεϊκό" χάρισμα, που όταν έρχεται η ώρα της εκπλήρωσης, αλλάζουν την πίστη, τα λόγια τους, τις ερμηνείες τους και το σκοπό για τα οποία αιρετολογούσαν.
Εχει καταγραφεί το 2004 , και αναφέρει σε γεγονότα που Υποχρεωτικά θα έπρεπε να συμβούν κατά το 2009. Άρα έχοντας διανύσει και ένα τέταρτο της χρονιάς μέσα στο 2010, είπα ότι είναι από τη μια πλευρά απόλαυση να βλέπεις την άστοχη προφητική προσπάθεια και τη τρομολαγνεία - φοβολαγνεία να γίνεται γέλωτας, και από μια άλλη πλευρά να στεναχωριέσαι νοώντας ότι κάθε επιστημονική προσπάθεια και ανακάλυψη είναι έργο του "διαβόλου" για τους θρησκειολάτρες που χρησιμοποιήται από "σκοτεινά κέντρα" για τον πόλεμο εναντίον του προσωπικού τους "θεού".
Ο οργανωμένος παραλογισμός κυριαρχεί στο κόσμο και αυτός είναι ο λόγος που ο Άνθρωπος έχει απομακρυνθεί από τον Προμηθέα, που αναζήτησε το Φως της Ανωτέρας Γνώσης και την Μετάδοση της στους υπόλοιπους θνητούς.
Οι θρησκειολογίες που έχουν ανάγκη τις προφητείες και δια μέσου αυτών δημιουργούν όχι μόνο φόβο στους "πιστούς" αλλά και απειλούν με αιώνιους βασανισμούς που τιμωρούν τους "αποστάτες", είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο παθολογικής κατάστασης σκέψης.
Ο ελέυθερος Άνθρωπος (Άνω θεωρών με την Όψη - Πρόσωπο), δηλαδή αυτός που ορά το Άγνωστο, προσπαθεί να το κατανοήσει και να ενδυναμώσει το νου και τη ψυχή του.
Αντί να φοβάται από το άγνωστο, να το αποφεύγει και να δεισιδαιμονεί απόκοσμες και ανεξήγητες δυνάμεις, χρησιμοποιεί την επιστημονική μέθοδο, τον πειραματισμό, την καταγραφή και την ανάλυση των συμβάντων, με απότερο σκοπό την χρησιμοποίηση της νέας γνώσης προς την προσωπική και κοινωνική του εξέλιξη.
Οι θρησκειολάτρες θέλουν να ζουν με το φόβο, τρέφονται, κοιμούνται και ξυπνούν με τα όνειρα και τις επιθυμίες.
Ο κάθε θρησκευόμενος μπορεί και βλέπει τα ίδια με όλους τους άλλους συνανθρώπους, αλλά χρησιμοποιεί προκατασκευασμένες και αποδεκτές από τον εαυτό του "αλήθειες" για να ερμηνεύσει τα γεγονότα.
Ένα παράδειγμα:
Έστω ότι αναστένεται ένας νεκρός άνθρωπος, που σκοτώθηκε μέσα σε ένα πολυσύχναστο αστικό κέντρο, όπου υπάρχουν πολλοί μάρτυρες της ανάστασης, αλλά διαφέρουν κατά το θρήσκευμα.
Εάν δε ξέρουν και ούτε μπορουν να μάθουν το τι πίστευε ο πρώην νεκρός, τότε ενδόμυχα λένε ο καθένας: Ο χριστιανός λέει ότι ο Χριστός έκανε πάλι το θαύμα του, ο μουσουλάνος λέει ότι ο Αλλάχ είναι παντοδύναμος, ο βουδιστής λέει ότι η μετεμψύχωση είναι αλήθεια, ο ταοιστής λέει ότι είχε πολύ γίνκ ακόμα μέσα του, ο άθεος αναρωτιέται τι συνέβει αλλά λέει ότι την επόμενη φορά δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναζωντανέψει, ο βουντού ονειρεύεται πως κάποιος μακρόθεν έκανε τα μάγεια στη ψυχή του.
Τελικά όλοι φεύγουν δικαιωμένοι από την περιοχή του περιστατικού, και η πίστη τους έχει ενδυναμωθεί.
Εάν όμως γνωρίζουν ότι ο πρώην νεκρός δεν είχε το ίδιο θρήσκευμα με τον καθένα παρατηρητή - κριτή του γεγονότος της ανάστασης, τότε όλα τα στοιχεία του συνειρμού αλλάζουν κατεύθυνση με κύρια στρατηγική της σκέψης τους, να προασπίσουν το τι ένοιωθαν "αληθινό" από τη δική τους πίστη και να απορρίψουν κάθε προσπάθεια ενδυνάμωσης της πίστης του πρών νεκρού. Στο τέλος όλοι θα φοβηθούν από το γεγονός της ανάστασης ενός ανθρώπου και θα προσπαθήσουν να μειώσουν ή και να αποσιωπήσουν το γεγονός.
Εάν υπάρξει έστω και ένας ομόθρησκος μέσα στο πλήθος των μαρτύρων, δε χρειάζεται νομίζω να εξηγήσω τι θα συμβεί στη συνπεριφορά εκείνου και στις συμπεριφορές των αλλόθρησκων.
Ακόμα ένα παράδειγμα "με το ζόρι προφήτης" (όπως στη κομωδία The Life Of Brian) έχουμε να κάνουμε με μία ομάδα "πιστών" που κάνανε έναν οικονομολόγο και Ανακάλυψε ξαφνικά ότι ήταν ο... Μεσσίας.
1
2
3
4
5
6
1
2
3
4
5
6
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου