μαιευτική μέθοδος: Ποιες από τις ισχύουσες φοροαπαλλαγές προς επιχειρήσεις πρέπει να καταργηθούν;

Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009

Όταν οι τοπικές επιχειρήσεις που συμμετέχουν σε διαγωνισμούς του Δημοσίου φορολογούνται με το μέγιστο συντελεστη εισοδήματος, και χάνουν τους διαγωνισμούς μειοδοσίας σε εκτός κυβερνητικών συνόρων επιχειρήσεις που φορολογούνται με ένα μικρότερο ποσοστό, τότε η πραγματική αντίδραση μικρών και μεγάλων εργολάβων είναι η σύσταση εξωχώριων επιχειρήσεων προς μείωση του φορολογικού τους συντελεστή και επαναφορά των στους διαγωνισμούς.

Σε αυτό το τομέα αλλά και σε άλλους που εμπλέκεται διαφοροποίηση φορολογίας σε εμπλεκόμενους φορείς, η κυβερνητική στάση θα πρέπει πρώτα να συσχετίσει το κόστος χαμένου φόρου με το κόστος ολικής παροχής υπηρεσιών από το κράτος και το ύψος των αντισταθμιστικών ωφελών μεσω του ύψους συναλλαγών εντός του κρατικού οικονομικού χώρου.

Το δεύτερο αλλά εξ᾽ίσου κύριο σημείο είναι η ισονομία και η συνταγματική ισοβαρής συνεισφορά στους φόρους υπέρ του Δημοσίου.

Ένα άλλο παράδειγμα είναι ο επαναπατρισμός των εφοπλιστικών γραφείων, που η κάθε κυβέρνηση προσδοκά να μειώσει την εγχώρια ανεργία και να αυξήσει τους εισπρακτούς φόρους. Δυστυχώς οι εφοπλιστές από τη στιγμή που εισέρχονται στη χώρα αναζητούν όχι μόνο φοροαπαλλαγές αλλά και ελεύθερη πρόσληψη τριτοκοσμικών (από τρίτες χώρες εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης) ναυτών (βλέπε αίτηση Χατζηπατέρα κλπ εκ Λονδίνου) , και έτσι ούτε η τοπική ανεργία θα μειωθεί αλλά ούτε ο φοροεισπρακτικός μηχανισμός δυναμώνει λόγω των φοροαπαλλαγών, αλλά και το Δημόσιο χρεώνεται το πλήθος των αιτήσεων και εξυπηρετήσεων υπέρ των φοροαπαλλαγμένων εφοπλιστικών γραφείων βαραίνοντας τη μισθοδοσία και τροποποιόντας το λόγο ύπαρξης Δημοσίων Υπηρεσιών προς εξυπηρέτηση ικανών προς καταβολές φόρων αλλά απαλλαγμένων λόγω πολιτικών επιλογών.

Η καταγραφή κάθε εξυπηρέτησης ονομαστικά θα διευκολύνει και την διοίκηση αλλά και την πολιτική ηγεσία στο να δικαιολογήσει κάθε είδους φοροχρέωση σε όποιον πραγματικά χρησιμοποιεί τους πόρους το Δημοσίου είτε με έμμεσους φόρους είτε με κατά πράξιν και πληρωτέα τοις μετρητοις.

Και κάτι άλλο που θα πρέπει να συμπεριληφθεί στην κατανομή της φορολόγησης μέσα στον Ελλαδικό χώρο, είναι τα θέματα άρτου και θεάματος και πιο συγκεκριμένα στον εκκλησιαστικό πλούτο και στο θέμα της συνεισφοράς του Δημοσίου στις αθλητικές οργανώσεις ποδοσφαίρου , καλαθοσφαίρισης κλπ. που κάθε λίγο και λιγάκι ενώ ακούμε τεράστια ποσά να δαπανούνται για χρυσαφικά, γεύματα και μεταγραφές, την ίδια στιγμή έρχονται και κλαίγονται ότι δεν έχουν να ξεπληρώσουν τα χρέη τους.

Το περιοδικό Ιερά Παρακαταθήκη παρατάσει περί τα 100 εκατομμύρια ευρώ αξίας απομεινάρια στην οικία του πρώην αρχιεπισκόπου Αθηνών την ώρα που τον παρουσιάζανε ως μή έχοντα ούτε τραπεζικό λογαριασμό.

Η ΑΕΚ αλλά και άλλες ομάδες της ανώτατης εθνικής κατηγορίας ενώ είχανε μεταγραφές εκατομμυρίων ευρώ, δηλώναν αδυναμία αποπληρωμής των χρεών τους προς τις Δημόσιες Υπηρεσίες, και οι κυβερνήσεις παραγράφανε αμύθητα ποσά χρεών. Στη Γερμανία αντίστοιχες περιπτώσεις οδηγηθήκανε στην πτώχευση και ότι αυτή επιφέρει.

Κάποτε στην Ελλάδα θα πρέπει το δημόσιο χρήμα να θεωρήται δημόσιο και όχι διοικητικό και ιδιόκτητο που εξυπηρετεί ιδιοτελείς σκοπούς και προτεραιότητες.