Image by onesecbeforethedub via FlickrΑξιότιμοι Αναγνώστες,
Οι προσωπικές εμπειρίες μου περιλαμβάνουν απόπειρα δολοφονίας Έλληνα από Έλληνες για να κρυφτεί ό διεφθαρμένος τρόπος ζωής και κλοπής δημοσίου χρήματος. Είδα φίλους Εβραίους να τους κλείνουν την πόρτα στις συναγωγές γιατί παντρεύτηκε Τουρκάλα. Είδα φίλους μουσουλμάνους να τους απωθούν από τζαμιά γιατί δεν είναι της ίδιας κλάσης με τους πρωτοκλασάτους του τζαμιού. Είδα χριστιανούς να εκδιώκουν με έξωση και απόλυση μία εβδομάδα πριν τη γιορτή των Χριστουγέννων. Μάλλον ήταν δώρο Χριστουγέννων.
Ο δογματισμός και ο συνωμοτισμός είναι αντικοινωνικά φαινόμενα, κληροδοτήματα από την εποχή της αντιμάθειας και θρησκευτικής προσωπικής απαθούς επινόησης του κόσμου. Τα κοινωνικά κληρονομήματα έχουν επιβιωτικό χαρακτήρα, αλλά ο φιλόσοφος Άνθρωπος πρέπει να αναγνωρίζει τις καίριες καταστάσεις και να κοπιάζει να δημιουργήσει το αγαθό και την αρετή, κατανοώντας ότι η ανθρωπότητα είναι μοιρασμένη και αποτελείται από κάθε άνθρωπο εξ᾽ ίσου αναλογικά. Το ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ένα γένος είναι εύκολα αποδεκτό αφού το σπέρμα και τα ωάρια κάθε ανθρώπου είναι εξ᾽ ίσου ανθρώπινα. Ο διαχωρισμός σε οικογένειες, ομάδες, κοινότητες, φυλές, πολιτείες, εθνότητες, κράτη, και ομοσπονδίες βασίζονται περίπου στην αλληλοϋποστήριξη, αλληλεξάρτηση, αλληλοκατανόηση και γενικά στη κοινωνική συμμετοχή.
Ο θρησκευτισμός από την άλλη, ενώ πολλοί έχουν την ψευδαίσθηση ότι είναι κοινωνικό παράγωγο, στη πράξη φαίνεται να έχει είτε κατασταλτικές επιρροές σε κοινωνίες με τάσεις διάσπασης τοπικών ανθρώπινων κοινοτήτων, είτε να προσπαθεί να συλλέξει επιλεκτικά μονάδες ανθρώπων από διαφορετικές κοινότητες και να προσπαθήσει να τους πείσει ότι είναι κάτι ξεχωριστό και μοναδικό, ενεργώντας ξανά σε πολυκοινοτικό διασπαστικό μέσο, με αρνητική επιρροή σε πολλές κοινότητες.
Ο δογματισμός στον οποίο βασίζονται πολλές θρησκευτικές επιλογές, είναι το αντίθετο της Ελληνικής σκέψης όπως εκφράζεται και σήμερα από κάθε επιστήμονα: κάθε ιδέα χρειάζεται να ελέγχεται με επιστημονικό τρόπο και κάθε σκέψη να είναι ανοιχτή προς έλεγχο χωρίς να καταδικάζεται με κώνειο ο φορέας της, αλλά ούτε και να διδάσκεται ως παράγωγο παιδείας η κάθε απαίδευτη επιλογή και σκέψη.
Δέχομαι ότι η λεγόμενη ιστορία δεν είναι και η πραγματική αλήθεια της ανθρωπότητας. Ο νικητής γράφει ιστορία και όχι ο μελετητής των γεγονότων. ο γραπτός λόγος έχει πολλά να μας δείξει αλλά κάθε τι γραπτό δε σημαίνει ότι είναι παράγωγο απαθούς διαλεκτικής καταγραφής γεγονότων.
Όπως ο Όμηρος παρουσιάζει την Ωραία Ελένη ως δεινή θεάς όψη έχουσα , αλλά αποτρέπει την περιγραφή της, έτσι ώστε να λογοτεχνήσει και να εξάψει την προσωπική φαντασία του ακροατή, έτσι και σε άλλες λογοτεχνικές εργασίες όπως η Τόρα εμφανίζεται μια θεία δύναμη απερίγραπτη, χρησιμοποιώντας το λογοτεχνικό παίγνιο της έξαψης της προσωπικής φαντασίας.
Οι εντόνως φανταζόμενοι, τα κατανοούν τα γραπτά αυτά ως κυριολεκτούντα και εγείρουν ακόμα και κινήματα, πολέμους και περισσότερη λογοτεχνία και κοινωνική αξιολογική κλίμακα με βάση τα παραπάνω λογοτεχνικά έργα. Δηλαδή από προσωπική φαντασιοπάθεια δημιουργείται ένα κοινωνικό παθογενές κύμα (κοινωνικής φαντασιοπάθειας) που προσπαθούν να επιβληθούν και στους "άπιστους" των φαντασιώσεων τους.
Από εκεί ξεκινά η διάσπαση της κοινωνίας, αλλά έχοντας και τις επιστημονικές αναφορές των τελευταίων ετών ότι υπάρχει και γονίδιο συσχετιζόμενο με τις θρησκευτικές επιρροές ή την αδιαφορία των θρησκευτισμών, θα ήθελα να πω ότι βιολογικά οι άνθρωποι θα είναι πάντα χωρισμένοι στους αναλυτές και ελέγχοντες πάσα ιδέα , και στους ευκολόπιστους που απλά θέλουν να βρίσκουν κοινότητες ανθρώπων με όμοιες ιδέες.
Το πρόβλημα της πρώτης ομάδος είναι ότι δεν έχουν ανάγκη να βρουν ομοϊδεάτες, άρα ζουν ατομικές αναζητήσεις και κατανοήσεις, που μόνο όταν τις δημοσιεύουν, άλλοι άνθρωποι έχουν την ευκαιρία να μάθουν τις σκέψεις τους.
Το πρόβλημα της δεύτερης ομάδας ανθρώπων είναι ότι για κάθε ερώτηση έχουν και μία προσωπική προδιάθεση επιλογής απαντήσεως, αλλά μέσα στο πλήθος αναπάντητων ερωτημάτων της ανεξήγητης φύσης, οι πιθανότητες να βρουν κάποιον που έχει τις ίδιες απαντήσεις σε όλες τις ερωτήσεις, μειώνονται γεωμετρικά σε σχέση με τις ερωτήσεις-επιλεγμένες απαντήσεις, ακόμα και σε δύο άτομα. Αυτό τους αναγκάζει είτε να πάψουν να ρωτούν τι σκέφτονται οι άλλοι "πιστοί" και να ζουν σε αυταπάτες κοινωνικής αρμονίας, είτε να απομονώνονται από όλο και περισσότερους "αλλόπιστους" λόγω διαφοράς συνδυαστικής στις ερωτήσεις-επιλεγμένες απαντήσεις.
Συμπερασματικά: θα ζεις μόνος έχοντας επιστημονική αναζήτηση για κάθε ερώτηση, είτε γιατί είσαι ήδη πεπεισμένος ότι τα ξέρεις όλα και δε δέχεσαι επιρροές από κανένα. Από την άλλη θα ζεις "κοινωνικά" μυ έχοντας κάτι κοινό με τους περίοικους σου, όταν δε ρωτάς αλλά και δεν απαντάς σε οποιοδήποτε φιλοσοφικό, γνωσιολογικό ή κοινωνικό θέμα.
Δηλαδή πάλι ζεις μόνος αλλά με την αυταπάτη ότι "ανήκεις" σε ένα κοινωνικό σύνολο, μη έχοντα κοινωνία και επικοινωνία με κανέναν συνάνθρωπο.
Εάν ο κοινός νους είναι ο θεμέλιος λίθος της κοινωνίας όπως ορίστηκε από τον Αριστοτέλη και δια τούτο το σκοπό ιδρύθηκαν σχολεία με κοινό διδακτικό υλικό, τότε η πηγή της αποτυχίας συνοχής της κοινωνίας ή κοινωνιών πρέπει να βρίσκεται στη διαφορετική βάση παιδείας και γνωσιολογίας στα σχολεία, στις κοινωνίες και τα έθνη των ανθρώπινων οργανώσεων. Και εάν εκεί βρίσκεται η πηγή της αποτυχίας της κοινωνίας, εκεί βρίσκεται και η λύση. Χρειάζεται όμως πολιτική αποτίναξη του προσωπικού αλλά και του κοινωνικού εγωισμού.
Μετά τιμής
Πτολεμαίος
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου