Image via WikipediaΓια να καταλάβουμε τί είπε ένας εβραίος ραββίνος, θα πρέπει να κατανοούμε όχι μόνο εβραϊκά, αλλά και να γνωρίζουμε και τις λεκτικές και καθημερινές και ετήσιες παραδόσεις. Οι μέθοδοι καθημερινής συμπεριφοράς είναι άγραφοι στις κοινωνίες αλλά έχουν μεγάλο ερμηνευτικό ενδιαφέρον στις μεταφράσεις και τη κατανόηση κειμένων γραμμένων στις εκάστοτε και κατά τόπους κοινωνίες.
Οι Καραΐτες είναι η ομάδα των εβραίων που ακολουθούν τις γραφές το Τόρρα αλλά όχι τις Ηρωδιανές (ελληνίζουσες κοινότητες) ή τις Φαρισσαϊκές (αποχωρισμένοι ή ορθόδοξοι εβραίοι) ή τις Ζηλωτικές (φανατικοί) εβραϊκές ομάδες και τις παραδόσεις τους αλλά και από τις εισηγμένες φυλές της Σαμάρειας.
Μέσα από ακαδημαϊκή ανάλυση ο ομιλητής παρουσιάζει τις διαφορές των παραδόσεων στις εβραϊκές ομάδες, και χρησιμοποιόντας αρχαία κείμενα της Τόρρα αλλά και της Καινής Διαθήκης, δείχνει ότι τα ευαγγέλια έχουν γραφεί στα εβραϊκά πρώτα, μεταφράστηκαν στα αραμαϊκά μετά και στη τρίτη τους μετάφραση έφτασαν στη μορφή που μέχρι τώρα αναγνωρίζονται τα ελληνικά κείμενα. Αυτά τα κείμενα όμως έχουν χάσει πολλά νοήματα από τα αρχικά κείμενα και έτσι παρουσιάζουν έναν Ιησού παραμορφωμένο από την αρχική του παρουσίαση και κατανόηση που δίνουν τα πρωτότυπα κείμενα.
Image via WikipediaΣτα αρχικά εβραϊκά κείμενα ο Ιησούς ραββίνος παρουσιάζεται ως προστάτης του μωσαϊκού νόμου και καταδικάζει κάθε προσπάθεια των άλλων ομάδων που προσθέτουν ή αφαιρούν
νοήματα και εντολές από την Τόρρα.
Οι Καραΐτες είναι η ομάδα των εβραίων που ακολουθούν τις γραφές το Τόρρα αλλά όχι τις Ηρωδιανές (ελληνίζουσες κοινότητες) ή τις Φαρισσαϊκές (αποχωρισμένοι ή ορθόδοξοι εβραίοι) ή τις Ζηλωτικές (φανατικοί) εβραϊκές ομάδες και τις παραδόσεις τους αλλά και από τις εισηγμένες φυλές της Σαμάρειας.
Μέσα από ακαδημαϊκή ανάλυση ο ομιλητής παρουσιάζει τις διαφορές των παραδόσεων στις εβραϊκές ομάδες, και χρησιμοποιόντας αρχαία κείμενα της Τόρρα αλλά και της Καινής Διαθήκης, δείχνει ότι τα ευαγγέλια έχουν γραφεί στα εβραϊκά πρώτα, μεταφράστηκαν στα αραμαϊκά μετά και στη τρίτη τους μετάφραση έφτασαν στη μορφή που μέχρι τώρα αναγνωρίζονται τα ελληνικά κείμενα. Αυτά τα κείμενα όμως έχουν χάσει πολλά νοήματα από τα αρχικά κείμενα και έτσι παρουσιάζουν έναν Ιησού παραμορφωμένο από την αρχική του παρουσίαση και κατανόηση που δίνουν τα πρωτότυπα κείμενα.
Image via WikipediaΣτα αρχικά εβραϊκά κείμενα ο Ιησούς ραββίνος παρουσιάζεται ως προστάτης του μωσαϊκού νόμου και καταδικάζει κάθε προσπάθεια των άλλων ομάδων που προσθέτουν ή αφαιρούννοήματα και εντολές από την Τόρρα.
Πολλά από τα θέματα της ομιλίας περιέχουν: tο πλύσιμο των χεριών, το γυμνό φίδι, ο έξυπνος Αδάμ ή έδαφος (χώμα), η ποιητικότητα του εβραϊκού κειμένου και η χρήση ομοιοκαταληξιών που χάνονται στη μετάφραση, ο Πέτρος και το κτίσμα, ο Παπίας λέει ότι ο Ματθαίος έγραψε στα εβραϊκά, και στο 23:2-3 το εβραϊκό εκείνος "είπε" (Μωσής) έγινε στα ελληνικά εκείνοι "είπωσιν" (ραββίνοι φαρισσαίοι).
1 Τότε ὁ Ἰησοῦς ἐλάλησεν τοῖς ὄχλοις καὶ τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ 2 λέγων ἐπὶ τῆς Μωϋσέως καθέδρας ἐκάθισαν οἱ γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι. 3 πάντα οὖν ὅσα ἐὰν εἴπωσιν ὑμῖν ποιήσατε καὶ τηρεῖτε, κατὰ δὲ τὰ ἔργα αὐτῶν μὴ ποιεῖτε· λέγουσιν γὰρ καὶ οὐ ποιοῦσιν. (βλέπε και Βασιλειών β᾽ 17:34.)
Ο λόγος περί όρκου:
33 Πάλιν ἠκούσατε ὅτι ἐρρέθη τοῖς ἀρχαίοις οὐκ ἐπιορκήσεις, ἀποδώσεις δὲ τῷ κυρίῳ τοὺς ὅρκους σου. 34 ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν μὴ ὀμόσαι (ψευδώς ) ὅλως· μήτε ἐν τῷ οὐρανῷ ὅτι θρόνος ἐστιν τοῦ θεοῦ, 35 μήτε ἐν τῇ γῇ ὅτι ὑποπόδιον ἐστιν τῶν ποδῶν αὐτοῦ, μήτε εἰς Ἱεροσόλυμα ὅτι πόλις ἐστιν τοῦ μεγάλου βασιλέως, 36 μήτε ἐν τῇ κεφαλῇ σου ὀμόσῃς, ὅτι οὐ δύνασαι μίαν τρίχα λευκὴν ποιῆσαι ἠ μέλαιναν. 37 ἔστω δὲ ὁ λόγος ὑμῶν ναὶ ναί, οὐ οὐ· τὸ δὲ περισσὸν τούτων ἐκ τοῦ πονηροῦ ἐστιν.
όπου έδώ η λέξη ψευδώς λείπει δίπλα από τη λέξη ομόσαι όπως υπάρχει στην εβραϊκή έκδοση και έτσι αλλάζει τελείως την αρχική έννοια της πρότασης και της παραγράφου. Η αναφορά στους ψευδείς όρκους έρχεται από τη παράδοση των φαρισσαίων να ορκίζονται ψευδώς αρκεί να μην χρησιμοποιήσουν το όνομα του θεού τους μέσα στα λόγια τους (βλέπε Δευτερονόμιο 4:2).
Οι παραδόσεις των γερόντων, οι δύο νόμοι του θεού των φαρισσαίων (Mishnanh & Talmud)
Image via Wikipedia,
οι χειροτονίες των φαρισσαίων διδασκάλων, ο μεσσίας θα πρέπει να γράψει ένα ατίγραφο του Τόρρα γιατί μόνο κάθε επτά χρόνια γινόνταν δημόσια ανάγνωση του, οι συνήθειες που αγιάζονται και γίνονται νόμοι στους φαρισσαίους, ο θεός υποτάσσεται στις εντολές των φαρισσαίων ραββίνων, γιατί οι εβραίοι δεν τηρούν το Σάββατο στο Ισραήλ, ο παραδοσιακός Ιησούς του γραπτού νόμου - Τόρρα (καραΐτης ή μικχραΐτης), η μωσαϊκή δύναμη και θέση των φαρισσαίων (Shem Tov: Ματθαίος ), οι εβραϊσμοί στην ελληνική καινή διαθήκη που εισήλθαν από κακή μετάφραση και προξενούν ακατανόητες φράσεις και λανθασμένα νοήματα, κατασκευάζοντας λάθος δόγματα. Και φυσικά όλα τα δόγματα έχουν ημερομηνία λήξης!
Ο Ιησούς ως ραββίνος ήθελε να επαναφέρει τους εβραίους στη παράδοση της Τόρρα και όχι να δημιουργήσει άλλη θρησκεία που θα έπρεπε να συμπεριλάβει και άλλους λαούς. Μιλούσε εβραϊκα μόνο και μιλούσε μόνο στους Εβραίους. Ο παυλικιανισμός και οι παυλικιανές κοινότητες (Pauline Communities) είναι επινόηση του Φαρισσαίου ραββίνου Σαούλ που με την ρωμαϊκή του υπηκοότητα και τις μεγάλες και πολλές επαφές με άλλους Ρωμαίους πολίτες εβραίους ραββίνους, δημιούργησε ένα κύκλωμα που θα κατέρριπτε την Ρωμαϊκή κυριαρχία από τις μεσανατολικές περιοχές και έτσι είχανε φτάσει στη συνομοσία του εμπρεισμού της Ρώμης από τους παυλικιανούς (χριστιανούς ζηλωτές εβραίους) και η τιμωρία περιείχε τη σταύρωση του Πέτρου και το θάνατο του Παύλου και μέσα σε λίγα έτη τη σταύρωση των Ιεροσολυμιτών και την ισοπέδωση της πόλης τους από τη Ρωμαϊκή εξουσία.
Φυσικά δε θα βάλω όλους τους εβραίους στο ίδιο τομέα ευθύνης. Ο Πέτρος, ο Ιάκωβος, ο Ιούδας και μερικοί άλλοι των μαθητών του ραββίνου Ιησού ανήκαν στη παράταξη των Ζηλωτών, ενώ ο απόμακρος και Φαρισσαίος Σαούλ ήταν ένας ονειροπόλος εξαπλωτικός θρησκευτικός χαρακτήρας και για αυτό στη σύνοδο των μαθητών του Ιησού το έτος 54 διχάστηκαν για το μέλλον του κινήματος αφού οι Ζηλωτές ήθελαν την εξουδετέρωση των Φαρισσαίων από την ιουδαϊκή κοινωνία, ενώ ο Παύλος και οι σύνδεσμοι του ήθελαν να νικήσουν τους Φαρισσαίους κάνοντας τους μειοψηφία μέσα στο εβραϊκὀ κίνημα που πλέον θα προσυλήτιζε οποιονδήποτε καλοθελητή. Ο Παύλος είχε ήδη τις διασυνδέσεις του μέσα στη Ρωμαϊκή κοινωνία αφού μπορούσε ελεύθερα μέχρι λίγο πριν να περιφέρεται με ένοπλους άνδρες (κάτι σαν ιδιωτιό στράτευμα) και να συλλαμβάνει τους ταραξίες Ζηλωτές Χριστιανούς με πρόσχημα ότι μειώνει τους εχθρούς της Ρωμαϊκής Ειρήνης αλλά με αληθινό κίνητρο την προστασία του φαρισσαϊκού εβραϊκού κινήματος.
Η πολιτική του άλλαξε κατά τι "θαυματουργό" τρόπο απότομα και από φονιάς των Ζηλωτών Χριστιανών, τους είδε σαν ένα όπλο, μέσον και μέθοδο αλλαγής της στάσης των Ρωμαίων κατά των εβραίων, προς την ένταξη της Ρώμης μέσα στον εβραϊσμό που ονειρεύτηκε να αναλαμβάνει τα ινία της αυτοκρατορίας. Όμως οι ζηλωτές είχαν πάντα την εκδίκηση να πηγάζει αδρεναλίνη στο αίμα τους και έτσι για πολλά χρόνια οι καταστροφές και αντάρτικες μέθοδοι τους οδήγησαν σε πολλούς διωγμούς κατά των παυλικιανών χριστιανών.
Όταν τελικά έφτασε η στιγμή να έχουν δυνατές επαφές με την αυτοκρατορική αυλή και να ζητήσουν τέρμα στους διωγμούς με αντάλλαγμα την Pax Romana, πολλοί από τους χριστιανούς ένιωσαν προδωμένοι και αναχώρησαν προς τις ερήμους κατασκευάζοντας κοινόβια ασκητήρια. Αυτοί οι πρώτοι σχισματικοί ζηλωτές χριστιανοί σήμερα ονομάζονται πατέρες του ασκητισμού και του μοναστικού βίου. Σήμερα οι χριστιανοί της Pax Romana τους θεωρούν όμοιους στη πίστη με αυτούς και τους έχουν ως αγίους. Εκείνοι δεν ήθελαν να εξυμνούν τον Φλάβιο Κωνσταντίνο ως θεόθεν απεσταλμένο βασιλέα και μονάρχη, αφού σε όλη την αυτοκρατορία οι Ρωμαίοι έκαναν θυσίες στο όνομα του θεού αυτοκράτορα ταυτόχρονα με τους Roman Christians. Τι οξύμωρο σχήμα ιστορικής ανωμαλίας; Οι χριστιανοί μονοθεϊστές αναγνωρίζουν τον θεό αυτοκράτορα ως θεόσταλτο μονάρχη. Μήπως βλέπανε στο πρόσωπο του Φλάβιου το φανταστικό δίδυμο του θεού πατέρα αλλά και του θεού υιού ως θεόσταλτο θεό; Μήπως έτσι ήταν η συμφωνία αλληλοαναγνώρισης των εξουσιών; Μόνο οι αυτοκράτορες έχουν δικαίωμα να συγκαλούν συνόδους, να επικυρώνουν δόγματα και αποφάσεις των επισκόπων. Τελικά η Ρωμαιοκαθολική πίστη είναι πίστη στο Ρωμαίο αυτοκράτορα αφού αυτός επικυρώνει, ακυρώνει και θεσπίζει δόγματα μέσα σε όλα τα χρόνια της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας σε ανατολή και δύση.
Ο λόγος περί όρκου:
33 Πάλιν ἠκούσατε ὅτι ἐρρέθη τοῖς ἀρχαίοις οὐκ ἐπιορκήσεις, ἀποδώσεις δὲ τῷ κυρίῳ τοὺς ὅρκους σου. 34 ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν μὴ ὀμόσαι (ψευδώς ) ὅλως· μήτε ἐν τῷ οὐρανῷ ὅτι θρόνος ἐστιν τοῦ θεοῦ, 35 μήτε ἐν τῇ γῇ ὅτι ὑποπόδιον ἐστιν τῶν ποδῶν αὐτοῦ, μήτε εἰς Ἱεροσόλυμα ὅτι πόλις ἐστιν τοῦ μεγάλου βασιλέως, 36 μήτε ἐν τῇ κεφαλῇ σου ὀμόσῃς, ὅτι οὐ δύνασαι μίαν τρίχα λευκὴν ποιῆσαι ἠ μέλαιναν. 37 ἔστω δὲ ὁ λόγος ὑμῶν ναὶ ναί, οὐ οὐ· τὸ δὲ περισσὸν τούτων ἐκ τοῦ πονηροῦ ἐστιν.
όπου έδώ η λέξη ψευδώς λείπει δίπλα από τη λέξη ομόσαι όπως υπάρχει στην εβραϊκή έκδοση και έτσι αλλάζει τελείως την αρχική έννοια της πρότασης και της παραγράφου. Η αναφορά στους ψευδείς όρκους έρχεται από τη παράδοση των φαρισσαίων να ορκίζονται ψευδώς αρκεί να μην χρησιμοποιήσουν το όνομα του θεού τους μέσα στα λόγια τους (βλέπε Δευτερονόμιο 4:2).
Οι παραδόσεις των γερόντων, οι δύο νόμοι του θεού των φαρισσαίων (Mishnanh & Talmud)
Image via Wikipedia,οι χειροτονίες των φαρισσαίων διδασκάλων, ο μεσσίας θα πρέπει να γράψει ένα ατίγραφο του Τόρρα γιατί μόνο κάθε επτά χρόνια γινόνταν δημόσια ανάγνωση του, οι συνήθειες που αγιάζονται και γίνονται νόμοι στους φαρισσαίους, ο θεός υποτάσσεται στις εντολές των φαρισσαίων ραββίνων, γιατί οι εβραίοι δεν τηρούν το Σάββατο στο Ισραήλ, ο παραδοσιακός Ιησούς του γραπτού νόμου - Τόρρα (καραΐτης ή μικχραΐτης), η μωσαϊκή δύναμη και θέση των φαρισσαίων (Shem Tov: Ματθαίος ), οι εβραϊσμοί στην ελληνική καινή διαθήκη που εισήλθαν από κακή μετάφραση και προξενούν ακατανόητες φράσεις και λανθασμένα νοήματα, κατασκευάζοντας λάθος δόγματα. Και φυσικά όλα τα δόγματα έχουν ημερομηνία λήξης!
Ο Ιησούς ως ραββίνος ήθελε να επαναφέρει τους εβραίους στη παράδοση της Τόρρα και όχι να δημιουργήσει άλλη θρησκεία που θα έπρεπε να συμπεριλάβει και άλλους λαούς. Μιλούσε εβραϊκα μόνο και μιλούσε μόνο στους Εβραίους. Ο παυλικιανισμός και οι παυλικιανές κοινότητες (Pauline Communities) είναι επινόηση του Φαρισσαίου ραββίνου Σαούλ που με την ρωμαϊκή του υπηκοότητα και τις μεγάλες και πολλές επαφές με άλλους Ρωμαίους πολίτες εβραίους ραββίνους, δημιούργησε ένα κύκλωμα που θα κατέρριπτε την Ρωμαϊκή κυριαρχία από τις μεσανατολικές περιοχές και έτσι είχανε φτάσει στη συνομοσία του εμπρεισμού της Ρώμης από τους παυλικιανούς (χριστιανούς ζηλωτές εβραίους) και η τιμωρία περιείχε τη σταύρωση του Πέτρου και το θάνατο του Παύλου και μέσα σε λίγα έτη τη σταύρωση των Ιεροσολυμιτών και την ισοπέδωση της πόλης τους από τη Ρωμαϊκή εξουσία.
Φυσικά δε θα βάλω όλους τους εβραίους στο ίδιο τομέα ευθύνης. Ο Πέτρος, ο Ιάκωβος, ο Ιούδας και μερικοί άλλοι των μαθητών του ραββίνου Ιησού ανήκαν στη παράταξη των Ζηλωτών, ενώ ο απόμακρος και Φαρισσαίος Σαούλ ήταν ένας ονειροπόλος εξαπλωτικός θρησκευτικός χαρακτήρας και για αυτό στη σύνοδο των μαθητών του Ιησού το έτος 54 διχάστηκαν για το μέλλον του κινήματος αφού οι Ζηλωτές ήθελαν την εξουδετέρωση των Φαρισσαίων από την ιουδαϊκή κοινωνία, ενώ ο Παύλος και οι σύνδεσμοι του ήθελαν να νικήσουν τους Φαρισσαίους κάνοντας τους μειοψηφία μέσα στο εβραϊκὀ κίνημα που πλέον θα προσυλήτιζε οποιονδήποτε καλοθελητή. Ο Παύλος είχε ήδη τις διασυνδέσεις του μέσα στη Ρωμαϊκή κοινωνία αφού μπορούσε ελεύθερα μέχρι λίγο πριν να περιφέρεται με ένοπλους άνδρες (κάτι σαν ιδιωτιό στράτευμα) και να συλλαμβάνει τους ταραξίες Ζηλωτές Χριστιανούς με πρόσχημα ότι μειώνει τους εχθρούς της Ρωμαϊκής Ειρήνης αλλά με αληθινό κίνητρο την προστασία του φαρισσαϊκού εβραϊκού κινήματος.
Η πολιτική του άλλαξε κατά τι "θαυματουργό" τρόπο απότομα και από φονιάς των Ζηλωτών Χριστιανών, τους είδε σαν ένα όπλο, μέσον και μέθοδο αλλαγής της στάσης των Ρωμαίων κατά των εβραίων, προς την ένταξη της Ρώμης μέσα στον εβραϊσμό που ονειρεύτηκε να αναλαμβάνει τα ινία της αυτοκρατορίας. Όμως οι ζηλωτές είχαν πάντα την εκδίκηση να πηγάζει αδρεναλίνη στο αίμα τους και έτσι για πολλά χρόνια οι καταστροφές και αντάρτικες μέθοδοι τους οδήγησαν σε πολλούς διωγμούς κατά των παυλικιανών χριστιανών.
Όταν τελικά έφτασε η στιγμή να έχουν δυνατές επαφές με την αυτοκρατορική αυλή και να ζητήσουν τέρμα στους διωγμούς με αντάλλαγμα την Pax Romana, πολλοί από τους χριστιανούς ένιωσαν προδωμένοι και αναχώρησαν προς τις ερήμους κατασκευάζοντας κοινόβια ασκητήρια. Αυτοί οι πρώτοι σχισματικοί ζηλωτές χριστιανοί σήμερα ονομάζονται πατέρες του ασκητισμού και του μοναστικού βίου. Σήμερα οι χριστιανοί της Pax Romana τους θεωρούν όμοιους στη πίστη με αυτούς και τους έχουν ως αγίους. Εκείνοι δεν ήθελαν να εξυμνούν τον Φλάβιο Κωνσταντίνο ως θεόθεν απεσταλμένο βασιλέα και μονάρχη, αφού σε όλη την αυτοκρατορία οι Ρωμαίοι έκαναν θυσίες στο όνομα του θεού αυτοκράτορα ταυτόχρονα με τους Roman Christians. Τι οξύμωρο σχήμα ιστορικής ανωμαλίας; Οι χριστιανοί μονοθεϊστές αναγνωρίζουν τον θεό αυτοκράτορα ως θεόσταλτο μονάρχη. Μήπως βλέπανε στο πρόσωπο του Φλάβιου το φανταστικό δίδυμο του θεού πατέρα αλλά και του θεού υιού ως θεόσταλτο θεό; Μήπως έτσι ήταν η συμφωνία αλληλοαναγνώρισης των εξουσιών; Μόνο οι αυτοκράτορες έχουν δικαίωμα να συγκαλούν συνόδους, να επικυρώνουν δόγματα και αποφάσεις των επισκόπων. Τελικά η Ρωμαιοκαθολική πίστη είναι πίστη στο Ρωμαίο αυτοκράτορα αφού αυτός επικυρώνει, ακυρώνει και θεσπίζει δόγματα μέσα σε όλα τα χρόνια της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας σε ανατολή και δύση.
Ο φανταστικός Ιησούς των χριστιανών τελικά δεν έχει να κάνει τίποτα με τον εβραίο ραββίνο φανατικό παραδισιακό προστάτη του μωσαϊκού νόμου. Οι λεγόμενες εξιστορίσεις της δίκης του από τον Πιλάτο δεν έχουν ιστορικό νόημα αφού κανείς εβραίος δεν επιτρέπονταν να εισέλθει στο παλάτι του ρωμαίου διοικητή, ούτε κανείς δε κρατούσε πρακτικά από δίκες υπόδουλων ανθρώπων. Η απογραφή του Αυγούστου Καίσαρος αφορούσε μόνο τους ρωμαίους πολίτες και όχι τους υποδουλους λαούς. Οι μετέπειτα παραμυθολογικές παρουσιάσεις των δήθεν δημοσίων ομιλιών του Πιλάτου με τους εβραίους δούλους έχουν εισέλθει στα λεκτικά αλλά και στα κείμενα πολύ αργότερα. (The Historical Jesus).
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου