Την απόρριψη της αγαμίας (επισήμως) την αποκλείουν οι παπικές εντολές, αλλά δε μας λένε ότι οι εντολές περί γάμου και δικαιωμάτων των γυναικών, είναι Παυλικιανές εντολές και όχι Ιησουιτικές, άρα και ο οργανισμός τους που με τόσο πείσμα ακολουθούν είναι δημιούργημα του Παύλου και όχι του Ιησού. Και για να τα λέμε με το όνομα τους, ο Παύλος δεν είχε ποτέ επισήμως συνομιλία με τον Ιησού.
Εκτός από την περίπτωση του Πραιτωρίου κατά την σύλληψη και καταδίκη του Ιησού, κανένας δε μας μιλά για τη παρουσία του Παύλου στη μεγάλη εορτή των Εβραίων, είτε γιατί ήταν προσύλητος Εβραίος, είτε γιατί σαν ρωμαίος στρατιωτικός και διώκτης των επαναστατών ακραίων ναζαρινών (Ναζήρ στα εβραϊκά σημαίνει πιστός), κανένας δε μας λέει αν ο Παύλος ήταν από τους μάρτυρες της σύλληψης, ανάκρισης, καταδίκης ή ακόμα και ένας από τους ψευδομάρτυρες της ανάκρισης.
Αυτή είναι η προϊστορία του χριστιανισμού, και η συνέχεια ήταν με τις ομάδες "πιστών" που αρνούνταν την υπηρεσία και τον όρκο στο κράτος, δικαιολογώντας την άρνηση τους με το σκεπτικό ότι ο αυτοκράτωρ ήταν ένας από τους "ψεύτικους θεούς" και όχι "αληθινός" σαν το δικό τους. Ότι ακριβώς κάνουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά στις μέρες μας. Η επόμενη κίνηση μιας Ελένης που τους έδωσε αναγνώριση με αντάλλαγμα την αναγνώριση της αυτοκρατορίας από αυτούς, δημιούργησε το κίνημα των μοναστών, αναχωρητών και καλογήρων. Αυτοί ήταν οι αρνητές της αλληλο-αναγνώρισης αυτοκρατορίας και παυλικιανιστών.
Την δεύτερη μορφή αντασίας κατά του κοσμικού κράτους, την αναγνωρίζουμε τώρα ως "θεόπνευστη" και με χάριτες διορατικές, που όχι μόνο προβλέπουν το μέλλον, αλλά το ορίζουν και γνωρίζουν το παρελθόν του καθενός. Είναι αυτοί που έφεραν στο κόσμο τη θεωρία του "κακού Σατανά" για να του φορτώσουν όλες τις κακίες τους, και του θεού που "παλεύει" εναντίον του. Ούτε οι Εβραίοι δεν έχουν τέτοιες θεωρίες για το Σατάν, που για εκείνους είναι ακὀμα ένας άγγελος του "θεού" τους.
Τελικά ο κόσμος θέλει περίεργες θεωρίες να ακούει και να πιστέυει (βασικά να φοβάται). Είναι βολικό να δημιουργούμε κάποιον φανταστικό χαρακτήρα που θα μπορούμε να του φορτώνουμε τις ηλιθιότητες, εγκλήματα, κακουχίες, ατυχίες και παράλογες απαιτήσεις μας, έτσι ώστε να νιώθουμε ελαφροί από τα βάρη της συνειδήσεως μας,μέσω της εξομολογήσεως σε έναν "ιερέα" της ψευδαισθήσως της "συγχωρήσεως", και ακόμα πιο ανεύθυνα να συγχωρούμε όλους όσους μας βλάπτουν χωρίς αυτοί να ζητούν συγχώρεση ή να δείχνουν κάποια σημάδια μετάνοιας, δίνοντας τους την αίσθηση ότι όχι μόνο μπορούμε να συγχωρούμε, αλλά και ότι ανεχόμαστε κάθε αδικία, έγκλημα και παρανομία από κάθε ψυχοπαθή. Και να ξέρετε ότι αυτοί οι ψυχοπαθείς δημιουργούνται μέσα στα κοινωνικά συστήματα του παυλικιανισμού.
Το ότι η "εξομολόγηση" μπορεί και δίνει ένα θετικό συναίσθημα προς τον "ασθενή", δε σημαίνει ότι κι το αποτέλεσμα της μονομερούς αυτόματης "συγχώρεσης" ότι είναι θετικό και για τη κοινωνία και το "συγχωρεμένο" μέλος της κοινωνίας. Μπορεί να είναι "συγχωρεμένο", αλλά όχι ιατρεμένο από κάθε είδους ανωμαλία χαρακτήρα, ή ελεύθερο από κάθε είδους ψυχοπάθειας.
Τελικά ο παυλικιανισμός προσπάθησε να επιβάλλει το δικό του τρόπο δικαιοσύνης, όπως κατάφερε πριν ο Ιουδαϊσμός και αργότερα ο Ισλαμισμός. Κοινό τους χαρακτηριστικό είναι η αλλαγή από το κοινωνικό δίκαιο στο θρησκευτικό επιβλητισμό της "θεοκρατορίας" και για αυτό το λόγο είναι άδικα συστήματα αφού η πηγή των αποφάσεων είναι η κάθε Πυθεία των θρησκειών αυτών. Να θυμάστε ότι η Πυθεία ποτέ δε ζήτησε να γίνει κριτής αλλά κρατούσε πάντοτε το ρόλο της συμβούλου.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου