Οικουμενικότητα και Πατριαρχικές Βλέψεις

Διαβάζοντας ένα άρθρο που μιλά για τους "κακούς Τούρκους" και τους "καταπιεζόμενους Έλληνες", θα ήθελα να προσθέσω και τη δική μου άποψη που είτε βασίζεται σε παλαιά ιστορία είτε σε σύγχρονες καταστάσεις.

Η οικουμενικότητα, μητρόπολις, αρχιεπισκοπή ή χωρεπισκοπή ενός χριστιανού επισκόπου βασίζονταν πάντα με την διοικητική εξουσία που αποδεχόταν ο εκάστοτε επίσκοπος από την κεντρική εξουσία, κυβέρνηση, βασιλεία ή σουλτανάτο της περιοχής.

Ο Ιωάννης Χρυσόστομος είχε τον τίτλο του αρχιεπισκόπου Κωνσταντινούπολης, δηλαδή εντός των προκαθορισμένων ορίων της επισκοπής του ήταν ο πρώτος στη τάξη μεταξύ άλλων επισκόπων, χωρεπισκόπων, βοηθών επισκόπων και τιτουλάριων επισκόπων.

Διοικητικά η αρχιεπισκοπή είναι κατώτερος βαθμός ευθύνης από μία μητρόπολη όπου ο μητροπολίτης εποπτεύει περισσότερες από μία επισκοπές.

Οι μητροπόλεις ανήκουν στην εποπτεία τοπικών συνόδων και αυτοκέφαλων εκκλησιαστικών αρχών ή και πατριαρχείων.

Άρα κατά την εποχή του Ιωάννη Χρυσοστόμου, ο τίτλος του ήταν κατά τουλάχιστον δύο διοικητικούς βαθμούς κατώτερος του πατριάρχη ή προέδρου τοπικής αυτοκεφάλου συνόδου και ακόμα κατώτερος από αυτό τον τίτλο του μητροπολίτη.

Δια να φτάσουμε στην οικουμενικότητα της έδρας του επισκόπου Κωνσταντινουπόλεως ή Ρώμης, θα χρειάζονταν πολλά περισσότερα αυτοκρατορικά διατάγματα απονομής εξουσίας, πηγάζουσας καθαρά από την διοικητική εξουσία του κράτους στο οποίο εδρεύει η επισκοπική έδρα.

Αυτές οι διοικητικές πράξεις των κυβερνήσεων είναι ή κύρια και μοναδική πηγή εξουσίας και τίτλων διοικητικών της εκκλησίας. Και από εδώ αρχίζει το αστείο και στενάχωρο για μερικούς εντός και εκτός του χώρου της εκκλησίας.

Η καταδίωξη (και όχι απλά επιδίωξη) της επισκοπής Κωνσταντινουπόλεως να αναγνωριστεί ξανά ως Οικουμενικό, έχει εδώ και έναν αιώνα μάταια αποτελέσματα, και δε πρόκειται να έχει άλλο αποτέλεσμα από την υποκριτική υποστήριξη πολιτικών προσώπων, φίλιων ή όχι, αλλά ποτέ ξανά την διοικητική αναγνώριση της οικουμενικότητας αφού δεν υπάρχει πλέον ένας διοικητικός αρχηγός για όλη την επικράτεια στην οποία το πατριαρχείο διεκδικεί εξουσία, καθώς ο τότε αυτοκράτωρ ήταν αρχηγός όλης της τότε χριστιανικής οικουμένης και ο διορισμός του οικουμενικού πατριάρχη ήταν πρακτικά δυνατός. Σήμερα με την πρόσθετη επικράτεια όλης της Ασίας, της Βορείου και Νοτίου Αμερικής, της Αφρικής όλης και της Ωκεανίας, μόνο ένας κοινός διοικητής όλου του κόσμου μπορεί να διορίσει έναν επίσκοπο ως οικουμενικό αρχηγό.

Τελικά μήπως ο "αναμενόμενος αντίχριστος παγκόσμιος ηγέτης" θα είναι το πολιτικό πρόσωπο που θα μπορούσε να εκπληρώσει την επιθυμία του επισκόπου της Κωνσταντινουπόλεως;

Μήπως ήταν κρυφός τίτλος του Ιησού και για αυτό το σκοπό επιδιώκουν οι "συνεχιστές και απόστολοι του" να τους αναγνωριστεί και σε αυτούς; Αν ήταν κρυφός τίτλος του Ιησού, τότε το καταλαβαίνω γιατί εγώ ποτέ δεν το έχω ακούσει να αποκαλείται έτσι.

Έτσι κατάντησαν την "μία και αγία πίστη" στον Ιησού αλλά θα ήθελα μιά απάντηση πιο ευαγγέλιο γράφει περί της επιδιώξεως πολιτικών τίτλων από χριστιανικούς ταγούς. Μάλλον είμαι "αιρετικό κάθαρμα και ειδωλολάτρης" και για αυτό το λόγο δε καταλαβαίνω τα λόγια των ευαγγελιστών. Άρα για να επανέλθω στην "ορθοδοξία" θα πρέπει να επιδιώξω να διοριστώ ανώτερος δημόσιος υπάλληλος με εξουσίες και δυναστικές ικανότητες προς πάσα κατεύθυνση. Και μετά από κάθε κατάχρηση δημοσίας περιουσίας να πάω προς εξομολόγηση για άφεση αμαρτιών και για διαμοιρασμό κερδών με τους συνδαιτυμόνες μου και μη λιτοδίαιτους "χριστιανούς" ακτήμονες με τις λιμουζίνες που διοικούν λίμνες βουνά και παραλίες. Ευτυχώς τα όρια της Ελλάδας στη θάλασσα είναι 12 ναυτικά μίλια το πολύ, γιατί αυτοί θα διεκδικούσαν την Ανταρκτική και την Ωκεανία σαν κτήματα αγιορείτικης μονής.

Τι το χριστιανικό φρόνημα καλύπτεται με αυτή την επιδίωξη; Ποια χριστιανική αρετή φαιδρύνει τα σύμπαντα με την επιβολή τοιούτου διοικητικού τίτλου; Μήπως το θεαθήναι έγινε ο αυτοσκοπός της ύπαρξης ενός αρχαίου γεγονότος; Αλλά να μη περιμένουμε και πολλά από το νεοελληνικό χριστορθόδοξο πνεύμα της απάτης των αισθήσεων και της απάτης περί εργασίας και χρηματισμού διότι όπως πρόσφατα μάθαμε και η επιτροπή αποξήρανσης της λίμνης Κωπαΐδας λειτουργεί και σήμερα με υπαλλήλους του δημοσίου με κανονικούς μισθούς και συντάξεις, άσχετα αν η λίμνη έχει αποξηρανθεί εδώ και 150 χρόνια. Για εμένα ο τίτλος της οικουμενικότητας ήταν μέρος της πολιτικής ιστορίας και έτσι θα μείνει.

Από τη στιγμή όπου 96 χιλιάδες καλόγεροι μέσα στα τείχη της Κωνσταντινουπόλεως αρνούνταν να πολεμήσουν υπέρ της πατρίδας των, και όταν τους ζήτησε ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος να βοηθήσουν στην επισκευή των τειχών κατά τις νύχτες, εκείνοι ζήτησαν αδρές αμοιβές και μεροκάματα για να εκπληρώσουν μία τοιαύτη αποστολή. Ταυτόχρονα 8 χιλιάδες Τούρκοι πολεμούσαν ως μισθοφόροι εντός των τειχών εναντίων του Μωχάμετ, μαζί με 16 χιλιάδες πατριώτες, 12 χιλιάδες Βένετους και 7 χιλιάδες Γενοβέζους προς υπεράσπιση της Πόλης. (Τα Ταμπού της ᾽Άλωσης - Τα Νέα ή Όλη τη σελίδα)

Όταν τελικά είδε αυτό ο Κωνσταντίνος απηύδησε εναντίων των εκκλησιαστικών αρχών και ταγμάτων της πόλης τους έβαλε στο μυαλό να καταλάβουν πως έρχεται το τέλος της επικυριαρχίας τους μέσα στο βασίλειό του μετά από το πέρας εκείνης της μάχης.

Αυτό ήταν και το κίνητρο της εν ψυχρώ πώλησης της Πόλης από τους εκκλησιαστικούς άρχοντες στους Οθωμανούς που μετά χαράς εκείνοι δέχθηκαν τους θησαυρούς του πατριαρχικού κύκλου και δι᾽ αυτών την εξαγορά της αντιβασιλείας στο Σουλτανάτο του Μωχάμετ. Εκεί η "ένδοξη εκκλησία" άλλαξε και επισήμως την πηγή της εξουσίας της και εγκατέλειψε την πεπτωκούσα Ρωμαϊκή κυριαρχία μετακομίζοντας την στο ανερχόμενο Σουλτανάτο του Μωχάμετ, κερδίζοντας την οθωμανική υπηκοότητα των ιερέων και μοναδικών υλικών κληρονόμων των τότε και μελλοντικών υποδουλωμένων χριστιανών. Έτσι η εκκλησία "μας" διατήρησε και συντήρησε την κληρονομιά μας μέσα στο οθωμανικό πολιτικό δίκαιο.

Έτσι πώλησε το δικαίωμα της να διορίζεται ως διοικητικός κυβερνητικός εκπρόσωπος από τη Ρωμαϊκή στην Οθωμανική κυβέρνηση. Και από τότε μοναδική πηγή εξουσίας και τίτλων στο πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως ήταν ο Σουλτάνος διοικητής της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και μετά από την διάλυση αυτής, ο πρόεδρος της Τουρκικής Δημοκρατίας. Ἐτσι με την συνθήκη της Λωζάνης η οικουμενικότητα δεν ήταν πλέον μία αναγκαία πραγματικότητα για την Τουρκική Δημοκρατία αλλά υποβιβάστηκε από τον κληρονόμο του Σουλτανάτου , πλέον Πρόεδρο της Τουρκίας σε απλό τοπικό επίσκοπο μιας μικρής μειονότητας στην Κωνσταντινούπολη και σε μια άλλη στη Ιμβρο και Τένεδο. Η δυσαρέσκεια των επισκόπων της Κωνσταντινουπόλεως δεν ακυρώνει την πώληση της διοικητικής τους εξουσίας μερικούς αιώνες πριν και η ισχύς του Σουλτάνου και κάθε διαδόχου του να διορίζει και να αναγνωρίζει τον αρχηγό της μειονότητας. THE FENER GREEK PATRIARCHATE

Εάν πολιτικώς επιδιώκεται η επανίδρυση του θεσμού της οικουμενικότητας, τότε η μόνη αρμόδια πηγή εξουσίας είναι ο εκάστοτε πρόεδρος της Τουρκικής Δημοκρατίας μέχρι να υπάρξει νέα συνθηκολόγηση μεταξύ κρατών ή να περιμένουμε την παγκόσμια κυβέρνηση να το αναγνωρίσει ξανά ως οικουμενικό, ή η τελευταία λύση θα ήταν η επάνοδος της ιστορίας στα αρχαία σύνορα και εθνικότητες της εποχής του Αλεξάνδρου και η ακύρωση αναγνώρισης νέων ηπείρων και λαών. Ἐτσι και μόνο έτσι θα διαλάμψει ο Χριστιανισμός του Πατριαρχείου.

Στον ίδιο τόνο θα ήταν θεμιτό και εγώ προσωπικά να ζητήσω την επανίδρυση του βασιλείου των Πτολεμαίων προγόνων μου και η εγκαθίδρυσή μου ώς Φαραώ και Θεού Μεγίστου της χώρας του Νείλου. Πόσο καθυστερημένος σε χρονικά και νοητικά όρια πρέπει να είμαι για να το επιδιώκω αυτό; Πόσο θα πρέπει να είναι και οποιοσδήποτε άλλος;

Ο Ιησούς τους έδωσε κληρονομιά τους φτωχούς και κατατρεγμένους του κόσμου ώστε να τους φροντίζουν οι διάδοχοί του, αλλά αυτό το έργο δεν αποφέρει πλούτο και τίτλους και για αυτό δεν ασχολούνται με αυτούς. Τα 100 εκατομμύρια ευρώ απομεινάρια του Πρώην Αθηνών προς την διακόσμηση του προσωπικού του Μουσείου είναι καθαρά προς το πνεύμα της αλληλοβοήθειας μέσα στη κοινωνία; Και εκείνος επιβουλεύτηκε τη δημιουργία Πατριαρχείου Αθηνών με την προσωπικότητά του ως πατριάρχη. Όλα τα άλλα τα είχε διορθώσει φαίνεται, και η αδελφική του αγάπη με τον επίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως επιβεβαιώθηκε με τους διαξιφισμούς και δικηγορικούς εξώδικους γραπτούς διαλόγους περί των διοικητικών ορίων του κάθε εκκλησιαστικού προκαθημένου.

Η Τουρκόφωνη "Μιλλέτ" επιτίθεται κατά της Οικουμενικότητας του Πατριαρχείου


Αν διαβάσουμε την ιστορία κατά την επιβολή του χριστιανισμού με μεθόδους που μόνο με τη σύγχρονη κυβέρνηση των Ταλιμπάν του Αφγανιστάν μπορεί να παρομοιασθεί, κανένας μη χριστιανός δεν είχε δικαίωμα σε παραλαβή ή παράδοση κληρονομιάς σε μη χριστιανό, αλλά κάθε περιουσία μη χριστιανού κατάσχονταν υπέρ της χριστιανικής εκκλησίας. Τώρα οι χριστιανοί και διδάκτορες της λεηλασίας αλλοθρήσκων, παραπονούνται για λεηλασίες των χριστιανικών περιουσιών από αλλόθρησκους.

Η μετάνοια πρέπει να δοθεί δημοσίως και οι χριστιανοί να αναθεματίσουν τις ατιμωτικές πράξεις τους εναντίων των προγόνων μας Ελλήνων, και να αποδώσουν πίσω όλα τα κτήματα που τα κληρονόμησαν κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας από όποια οικογένεια, και ας μη μας πούνε ότι δε γνωρίζουν ποιος τους έδωσε πότε τι πόσο και πού, γιατί τα χρυσόβουλα αιώνων ακόμα τα διαφημίζουν στα διοικητικά δικαστήρια πολλών χωρών της Μεσογείου.

Λέγονται δημόσιοι υπάλληλοι αλλά τα οικήματα και τα εισοδήματά τους δεν πηγαίνουν στα δημόσια ταμεία. Αυτοκέφαλοι δημόσιοι υπάλληλοι είναι και αυτό ένα χαρακτηριστικό του καφενείου που λέγεται Ελληνική Δημοκρατία.

Πως θα μας φαινόταν σαν Ελληνική Δημοκρατία να μας ζητηθεί να αναγνωρίσουμε ένα οικουμενικό μουφτή στη Θεσσαλονίκη για παράδειγμα λόγω ότι ήταν γενέτειρα πόλις του Κεμάλ και αρχηγού του Τουρκικού κράτους;

Νομίζω ότι πολύ αξία δίνουμε στο θεαθήναι παρά στο πράττοντας. Και το Θεαθήναι είναι συνώνυμο με το Δεαθήναι (δέος πηγάζον , στα νεοελληνικά λέγεται θεοποίηση) και καταλήγουμε στην αυτοπροβολή και θεοποίηση των ανθρώπων και θεσμών, κάτι που στη χριστιανική διάλεκτο λέγεται παγανισμός.

Σχετικά Άρθρα