Image by heanster via FlickrΠερί αναστάσεως.Πραγματικά άνθρωποι πιστεύουν και ελπίζουν ότι οι άνθρωποι θα αναστηθούν ξανά με το σώμα τους.
΄Εστω ας το δεχτούμε. Αλλά χωρίς καμιά άλλη παραλλαγή της έννοιας του σώματος.
Δηλαδή ότι το σώμα μας αλλάζει τα κύταρα του αίματος μας κάθε λίγες εβδομάδες αποβάλλοντας τα νεκρά κύταρα από τα ούρα. Αλλά και αυτά ως μέλη του σώματος με ζωή άρα και αυτά μέρη προς ανάσταση του σώματος.
(Each minute, our body is dying, this is a fact. Each time 60 seconds has passed by; our body has lost 300,000,000 cells. Yep, that’s right, that many cells, which amount to the population of the United States, die in our bodies every single minute. While this may seem like a lot of dying cells, and you would think our bodies would decay within hours, there are more cells being born than dying in our bodies. Each day, 10 to 50 trillion (50,000,000,000,000) cells are replaced in our body.) http://www.pnas.org/content/98/14/7841.full
Φυσικά και κάθε τρίχα του ανθρώπου έχει μέρος στο θεϊκό σχέδιο όπως ο Ιησούς ανακοίνωσε δια των ευαγγελιστών του.
Το δέρμα του ανθρώπου αποτελείται από ζωντανά κύταρα, τα οποία πεθαίνουν κάθε λίγες εβδομάδες. 'Αρα και αυτά τα κύταρα έχουν δεχθεί την υπόσχεση της ανάστασης.
Το σώμα του ανθρώπου έχει περί τα 10 δισεκατομμύρια δικά του κύταρα σε κάθε χρονική στιγμή συν άλλο ένα δισεκατομμύριο κύταρα άλλων οργανισμών και βακτηρίων που συμβιώνουν μέσα και έξω από αυτό συμβάλλοντας στην ζωή του ανθρώπου είτε θετικά είτε αρνητικά.
Στη περἰπτωση της αναστάσεως θα πρέπει κα συμπεριλαμβάνονται λοιπόν δύο συστυχίες δοντιών, νύχια και μαλιά μήκους μιας ολόκληρης ζωής, όλο το αίμα και όλα τα κύταρα που πεθαίναν κάθε μέρα μέσα και έξω από το σώμα μας, όλες οι επιδερμίδες που χάσαμε, όλο το σπέρμα που καταναλώσαμε ή χάσαμε και κάθε τρίχα που ποτέ δε καταλάβαμε ότι χάσαμε, όλες τις τρίχες που μας ενωχλούσαν αφάνταστα στη μύτη, τα ώτα και σε άλλες εσωχές του σώματος μας και όλα τα δισεκατομμύρια των βακτηριδίων, μικροβίων και άλλων μικροοργανισμών που έτυχε να συμβάλλουν κατά οποιοδήποτε τρόπο στη ζωή μας.
Μπορεί κανείς να φανταστεί τι είδους φρικιαστικού περιεχομένου θέαμα θα υπήρχε σε αυτή τη φαινομενική κατάσταση; Κανείς δε θα είχε τη δύναμη να αντέξει να δει ούτε τους άλλους αλλά ούτε και τον ίδιο του τον εαυτό. Η παρουσία ενός θεού μπροστά σε ένα τοιαύτο θέαμα δε θα βοηθούσε καθόλου παρά θα έκανε τα πάντα ακόμα χειρότερα.
Το να δεχθούμε ότι η ανάσταση θα γίνει με τα ομορφότερα και υγιέστερα των κυτάρων του κάθε ανθρώπου, μου θυμίζει φορέματα της νέας συλλογής ρούχων και τη παρουσίαση τους στους οίκους του Παρισιού αλλά αυτή τη φορά θα γίνει στη Μεγίδω (αρμαγεδώνιο χώρα). Αυτό όμως ακυρώνει τη λέξη ανάσταση γιατί σε αυτή τη περίπτωση δεν έχουμε άνω στάση του νεκρού ανθρώπου αλλά ανακατασκευή. Δεν έχω όμως ακούσει σε καμιά θρησκευτική τελετή, κατήχηση, κηδεία να μιλάνε για ανακατασκευή νεκρών αλλά για ανάσταση. Κάπου κάτι δε πάει καλά με τα λεγόμενα τους.
Το σώμα μου είμαι σίγουρος ότι θα ξαναζωντανέψει αλλά σε άλλες μορφές όπως μικρόβια, σκουλήκια, έντομα και οτιδήποτε άλλο θα τρώει τις χαλασμένες σάρκες μου. Τα υγρά μου θα περάσουν πιθανώς σε κάποια φυτά και έτσι η ζωή που ένοιωσα θα συνεχίσει να υπάρχει και να μεταλλάσεται πάνω στη μάνα Γη. Τα ασβεστώδη τεμάχια του σώματος μου πιθανόν είναι να γίνουν πετρώματα.
Αν κάποτε ο ήλιος κάψει και καταποντίσει τη Γη, τότε τμήματα του σώματος που διαχειρίστηκα καθ' όσον είμουν ζωντανός θα γίνουν φως και όταν καεί ο ήλιος μπορεί και να μείνουν άλλα τμήματα του σώματος μου νέφη και σκιές μέσα στο γαλαξία μας. Το μέλλον μου τελικά θα είναι να αφήσω εδώ τη σκιά μου και σα φως να ταξιδεύω μέσα στο κόσμο που με φιλοξένησε και που τόσο αγάπησα.
Εάν όλα αυτά που κάποτε πέρασαν από το σώμα μου και έφτιαξαν εμένα, υπάρχει πιθανότητα να ξαναβρεθούν όλα με τον ίδιο τρόπο και την ίδια μορφή αλλά και με τις ίδιες αναμνήσεις , απλά πάρτε το σαν απλή συνονυμία. Μαθηματικώς και στατιστικώς δεν υπάρχει καμιά πραγματικά περιπτωση.
Θα είμαι ένα φως που άφησε τη σκιά του και οδεύεται στο άγνωστο. Φανταστείτε πόσα από τα φωτόνια που βλέπουν και φυλακίζουν τα μάτια και τα όργανα των ανθρώπων, κάποτε ήταν μέλη ενός ζωντανού οργανισμού; (Η λύση στο επόμενο τεύχος)
Το σώμα του ανθρώπου έχει περί τα 10 δισεκατομμύρια δικά του κύταρα σε κάθε χρονική στιγμή συν άλλο ένα δισεκατομμύριο κύταρα άλλων οργανισμών και βακτηρίων που συμβιώνουν μέσα και έξω από αυτό συμβάλλοντας στην ζωή του ανθρώπου είτε θετικά είτε αρνητικά.
Στη περἰπτωση της αναστάσεως θα πρέπει κα συμπεριλαμβάνονται λοιπόν δύο συστυχίες δοντιών, νύχια και μαλιά μήκους μιας ολόκληρης ζωής, όλο το αίμα και όλα τα κύταρα που πεθαίναν κάθε μέρα μέσα και έξω από το σώμα μας, όλες οι επιδερμίδες που χάσαμε, όλο το σπέρμα που καταναλώσαμε ή χάσαμε και κάθε τρίχα που ποτέ δε καταλάβαμε ότι χάσαμε, όλες τις τρίχες που μας ενωχλούσαν αφάνταστα στη μύτη, τα ώτα και σε άλλες εσωχές του σώματος μας και όλα τα δισεκατομμύρια των βακτηριδίων, μικροβίων και άλλων μικροοργανισμών που έτυχε να συμβάλλουν κατά οποιοδήποτε τρόπο στη ζωή μας.
Μπορεί κανείς να φανταστεί τι είδους φρικιαστικού περιεχομένου θέαμα θα υπήρχε σε αυτή τη φαινομενική κατάσταση; Κανείς δε θα είχε τη δύναμη να αντέξει να δει ούτε τους άλλους αλλά ούτε και τον ίδιο του τον εαυτό. Η παρουσία ενός θεού μπροστά σε ένα τοιαύτο θέαμα δε θα βοηθούσε καθόλου παρά θα έκανε τα πάντα ακόμα χειρότερα.
Το να δεχθούμε ότι η ανάσταση θα γίνει με τα ομορφότερα και υγιέστερα των κυτάρων του κάθε ανθρώπου, μου θυμίζει φορέματα της νέας συλλογής ρούχων και τη παρουσίαση τους στους οίκους του Παρισιού αλλά αυτή τη φορά θα γίνει στη Μεγίδω (αρμαγεδώνιο χώρα). Αυτό όμως ακυρώνει τη λέξη ανάσταση γιατί σε αυτή τη περίπτωση δεν έχουμε άνω στάση του νεκρού ανθρώπου αλλά ανακατασκευή. Δεν έχω όμως ακούσει σε καμιά θρησκευτική τελετή, κατήχηση, κηδεία να μιλάνε για ανακατασκευή νεκρών αλλά για ανάσταση. Κάπου κάτι δε πάει καλά με τα λεγόμενα τους.
Το σώμα μου είμαι σίγουρος ότι θα ξαναζωντανέψει αλλά σε άλλες μορφές όπως μικρόβια, σκουλήκια, έντομα και οτιδήποτε άλλο θα τρώει τις χαλασμένες σάρκες μου. Τα υγρά μου θα περάσουν πιθανώς σε κάποια φυτά και έτσι η ζωή που ένοιωσα θα συνεχίσει να υπάρχει και να μεταλλάσεται πάνω στη μάνα Γη. Τα ασβεστώδη τεμάχια του σώματος μου πιθανόν είναι να γίνουν πετρώματα.
Αν κάποτε ο ήλιος κάψει και καταποντίσει τη Γη, τότε τμήματα του σώματος που διαχειρίστηκα καθ' όσον είμουν ζωντανός θα γίνουν φως και όταν καεί ο ήλιος μπορεί και να μείνουν άλλα τμήματα του σώματος μου νέφη και σκιές μέσα στο γαλαξία μας. Το μέλλον μου τελικά θα είναι να αφήσω εδώ τη σκιά μου και σα φως να ταξιδεύω μέσα στο κόσμο που με φιλοξένησε και που τόσο αγάπησα.
Εάν όλα αυτά που κάποτε πέρασαν από το σώμα μου και έφτιαξαν εμένα, υπάρχει πιθανότητα να ξαναβρεθούν όλα με τον ίδιο τρόπο και την ίδια μορφή αλλά και με τις ίδιες αναμνήσεις , απλά πάρτε το σαν απλή συνονυμία. Μαθηματικώς και στατιστικώς δεν υπάρχει καμιά πραγματικά περιπτωση.
Θα είμαι ένα φως που άφησε τη σκιά του και οδεύεται στο άγνωστο. Φανταστείτε πόσα από τα φωτόνια που βλέπουν και φυλακίζουν τα μάτια και τα όργανα των ανθρώπων, κάποτε ήταν μέλη ενός ζωντανού οργανισμού; (Η λύση στο επόμενο τεύχος)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου