Όταν η σύγχρονη Αριστερά είναι συντηρητικότερη από ιερείς του 18ου αι.
Κύριε Ροΐδη,
Στην «Αυγή» (4.4.), δημοσιεύτηκε από τον Γ. Κοροπούλη ένα ντοκουμέντο σε άρθρο τιτλοφορούμενο «Στοιχεία για την εκκλησιαστική περιουσία». Ο δημοσιογράφος μνημονεύει αρχικά την προδοσία του «Τσαούς μοναστίρ», δηλαδή της Μονής Βλατάδων της Θεσσαλονίκης, το οποίο παρέδωσε την πόλη στο Σουλτάνο. Στη συνέχεια αναφέρεται στον «ευφυέστατο» αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο που: «προσπαθεί απλώς να αναιρέσει ένα από τα θαύματα του Χριστού: την του Τυφλού θεραπεία – περιερχόμενος κανάλια κι εφημερίδες κι εξηγώντας, πειστικά και μειλίχια, ότι η εκκλησία πένεται και το φιλανθρωπικό έργο της απορροφά όσα ψιχία περιουσίας απέμειναν». Η λόγια γραφίδα της «Αυγής» δίνει τη χαριστική βολή στη ζάπλουτη και πάντα προδοτική ελληνορθόδοξη Εκκλησία που ούτε και τώρα μπροστά στις πύλες του ΔΝΤ δεν στέργει να επιστρέψει ένα μικρό μέρος από τα κλοπιμαία. Παραθέτει ένα κείμενο των δυο «Δημητριαίων», δηλαδή των κληρικών Δανιήλ (Δημήτριου) Φιλιππίδη και Γρηγορίου Κωνσταντά, που ασπάστηκαν το διαφωτισμό του Δημήτρη Καταρτζή (γι'αυτό και Δημητριείς) και των Γάλλων φιλοσόφων. Συγγραφείς της περίφημης «Γεωγραφίας νεωτερικής» (1791), δεν διστάζουν να στηλιτεύσουν σε μια πολύ δύσκολη για την ελευθερία του λόγου εποχή, εν μέσω της ελέω Πατισάχ πατριαρχικής λογοκρισίας, τον αμαρτωλό βίο των καλογήρων στο θεοκρατικό ορθόδοξο μιλλιέτι της Υψηλής Πύλης το οποίο διαφέντευε ως τοποτηρητής της ο Πατρικ εφέντης, δηλαδή ο πατριάρχης της Ισταμπούλ.
Το κείμενο των Δημητριέων που ακολουθεί είναι και μια τεκμηριωμένη από χριστιανική σκοπιά απάντηση στον καλόγερο Ιερώνυμο οποίος δήλωσε σε δημοσιογράφο-εστιάτορα χωρίς να σηκωθούν οι πέτρες να τον χτυπήσουν πως δεν του αρκεί ο μισθός που παίρνει από τον Καίσαρα. Η Αριστερά που καμώνεται πως τάχα σέβεται τη λαϊκή πίστη (ούτε τη σέβεται, ούτε τη γνωρίζει, η Αριστερά σήμερα βαριέται να μελετήσει και να παράγει σκέψη, μόνο προτιμά τις ατάκες και τα συνθήματα) αρνείται να πολεμήσει την Εκκλησία ΚΑΙ με τον αμιγή ευαγγελικό λόγο, που είναι πολύ κοντά στα ιδανικά της, μόνο επιδίδεται σε κούφιες βολές και σε αξιοθρήνητες δημόσιες σχέσεις με την παμπόνηρη εκκλησιαστική ηγεσία, που δεν έχει τη αγαρμπωσύνη του προκατόχου της και αυτό την καθιστά αυτόματα, τάχα μου αξιοσέβαστη:
«…. οι καλότυχοι βασιλείς μας εσπούδαζαν να αποχτήσουν εις το βασίλειό τους καλογέρους πολλούς και όχι στρατιώτας, νομίζωντας πως με το κομποσχοίνι ήθελαν διώξη τον Άραβα από το μεσημβρινό, τον Τούρκο από το ανατολικό, τον Σκύθη από το βόρειο και τον Ιταλό από το εσπέριο. Ξεχωριστά από το όρος όλη η Ελλάδα ήταν γεμάτη από μοναστήρια πλούσια προικισμένα. Εις την Κωνσταντινούπολι και τα πέριξ της ήταν πλήθος μοναστήρια πλουσιώτατα και μερικά πολυανθρωπότατα, και με φαίνεται πως αυτό εστάθηκε κατά μέρος αιτία της καταστροφής της• με φαίνεται ακόμι πως εις αυτά τα μοναστήρια σχεδόν κανένας καλός δεν επήγαινε• συμπεραίνω αυτό απ' αυτό οπού ο αληθινός καλόγερος πρέπει να ζη με τον κόπο του, μακάρι και αν είναι υιός βασιλέως, και εις αυτά τα μοναστήρια όχι μόνο εζούσαν, αλλά και ετρυφούσαν με τους κόπους των άλλων. Επήγαιναν λοιπόν εις αυτά διά να ζήσουν μια τέτοια ζωή άκοπη και τρυφηλή. Επήγαιναν λοιπόν όλοι διά να σώσουν το σώμα τους, και όχι την ψυχή τους• επήγαιναν υποκρινόμενοι τον ευλαβή, τον όσιο, τον δίκαιο εκείνοι οπού ήταν ίσως όλο το εναντίο• ή επήγαιναν οι δεισιδαίμονες, οι πλανεμένοι λέγω ευλαβείς, και το κακό δεν ήταν ολιγώτερο• ή επήγαιναν οι οκνηροί και ακαμάται, και η συνήθεια ήταν ολέθρια στον τόπο.
Οι βασιλείς μας πάλιν από το άλλο το μέρος από δεισιδαιμονία τους και ανοησία τους αύξαιναν τον αριθμό των μοναστηριών, επιδαψιλεύουνταν εις τα αφιερώματα, και μ' αυτόν τον τρόπο αύξαιναν την τεμπελιά, την ασυνειδησία, και την υπόκρισι εις το βασίλειό τους• εγίνουνταν αίτιοι και εδιαφθείρουνταν και οι καλοί. Είπα δεισιδαιμονία• επειδή το έργο τους εφαίνουνταν πως είναι θεάρεστο, ήταν όμως εις έναν οπού το έβλεπε με ένα χριστιανικώτερο μάτι, θεομίσητο• αυτό ημπορώ να τ' αποδείξω με επιχειρήματα αναντίρρητα, μα τώρα σκοπός μου δεν είναι καθ' αυτό αυτός. Είπα ανοησία• επειδή το έργο τους ήταν ολέθριο εις την πολιτική κοινωνία, και αυτοί το εστοχάζουνταν ως σωστικό• ένα μελλίσι οπού έχει πολλούς κηφήνας, κλίνει πάντοτε εις τον αφανισμό του• μια πολιτική κοινωνία της οποίας τα μέλη δεν είν' όλα εξίσου ενεργά, κλίνει και αυτή εις τον αφανισμό της, και σήμερον αύριο πρέπει χωρίς άλλο να χαλάση• εις μια τέτοια πολιτεία ο αργός και ξοδευτής είναι εχθρός του ενεργού και δουλευτού• επειδή αυτός θέλει νάναι πάντοτε τέτοιος, και εκείνον τον θέλει κ' αυτόν πάντοτε τέτοιον, και εις αυτό μεταχειρίζεται βία, απάτη, υπόκρισι καθώς ήθελε τον υπαγορεύση ο καιρός.
Εις μια τέτοια κοινωνία πατριωτισμός δεν είναι, ισοσταθμία δεν είναι, εις τα οποία η κεφαλή της κοινωνίας ο βασιλεύς, έπρεπε πάντοτε να προσέχη και να επαγρυπνή. Αι συνεισφοραίς των μελών της κοινωνίας είναι θεάρεστο να εξοδεύωνται εις τα συμφέροντά της και εις ταις χρείαις της• μα μια τέτοια υπόθεσι χρειάζεται ξεχωριστή πραγματεία.
Οι μοναστηριακοί ζουν από τα μετόχια τους, περισσότερο όμως από ταις ελεημοσύναις οπού ευγαίνουν παντού οπού είναι Ανατολικοί εις την Τουρκία και συνάζουν• έργο οπού δεν είναι όχι μόνο καλογερικό, αμή μήτε Χριστιανικό, μήτε ανθρώπινο• προς τούτοις και από ταις ελεημοσύναις οπού παίρνουν από τους προσκυνητάς οπού έρχονται εις αυτά. Αν ήταν καλοί καλόγεροι μήτε αυταίς έπρεπε να ταις δέχωνται• διακόσιοι άνδρες μέσα εις ένα χωριό ημπορούν και θρέφουν και του λόγου τους, και ταις γυναίκες τους, και τα παιδιά τους, και πληρόνουν και τόσα δοσίματα, και 200 καλόγεροι μέσα εις ένα μοναστήρι χωρίς γυναίκες, χωρίς παιδιά, με ολίγα δοσίματα ή και ασίδοτοι με την ολότη, δεν ημπορούν. Οι κελλιώται ζουν το περισσότερο με τα υποστατικά τους• τα επικερδέστερά τους προϊόντα είναι τα λεφτόκαρα. Οι ασκηταί ζουν από τα εργόχειρά τους, όμως και αυτών τα χέρια είναι μολυσμένα από ταις αισχροληψίαις• οι παλαιοί ασκηταί όχι μόνον δεν έπερναν, αμή και εκείνο οπού έπερναν από το εργόχειρό τους δεν το εξόδευαν όλο διά λόγου τους. Ο δεισιδαίμων και υποκριτής θα στοχασθή αυτά οπού είπα ως λόγια ενός αιρετικού, ενός ασεβούς• ο φωτισμένος όμως και αληθινός Χριστιανός δεν θα τα στοχασθή τέτοια ύστερα εγώ λέγω εκείνο οπού φρονώ• εξομολογούμαι τρόπον τινά τα φρονήματά μου μπροσθά εις όλο τον Κόσμο…..».
Ένας άλλος λόγιος κληρικός, ο αρχιεπίσκοπος του Αστραχάν Νικηφόρος Θεοτόκης (εικ. 2) απαντά σε ερώτημα για το Άγιο Φως:
«Ουκ απ΄ ουρανού κατέρχεται, ουδ΄ από του τάφου αναβλύζει, αλλ΄ ο επί την διακονίαν ταύτην ταχθείς αρχιερεύς εν τω λεγομένω εισελθών κουβουκλίω, τον πυρίτην παίων (σημ.Λασκ. =τρίβοντας το σπίρτο), πυρ εξάγει επάνω του ζωοδόχου τάφου, είτα εφάψας τας εν τω τάφω πρότερον τριβείσας λαμπάδας κρατών εξέρχεται και το φως μεταδίδωσιν ως ηγιασμένον τη επαφή και προσαύσει του παναγίου τάφου. Και ο μεν αγελαίος λαός εκ του τάφου το φως ανάβλυσαν νομίζει, ουδείς δ΄ αυτώ τουναντίον ειπείν θαρσεί, δεινόν τι παθείν δεδιττόμενος». (Κ. Διοβουνιώτη: 'Περί του εν Ιεροσολύμοις αγίου φωτός'. (Επετηρίς Εταιρείας Βυζαντινών Σπουδών, τόμ. Β').
Νομίζω πως βιώνουμε αυτό που λέει ο Φόυερμπαχ στον πρόλογο της β΄έκδοσης της «Ουσίας του Χριστιανισμού». Η κοινωνία μας ιεροποιεί το εικονικό, το ψεύτικο και θεωρεί βέβηλο το πραγματικό. Η σημερινή Ελλάδα υλοποιεί την «Κοινωνία του θεάματος» του Γκυ Ντεμπόρ, το χαζοχαρούμενο «θαυμαστό καινούργιο κόσμο» του Άλντους Χάξλεϋ. Ζούμε στον 21ο αιώνα και η κυβέρνηση του προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, οργανώνει (σε συμπαιγνία με το δυσωδέστατο πατριαρχείο Ιεροσολύμων, την πιο διεφθαρμένη από όλες τις Ορθόδοξες Εκκλησίες), τη δαπανηρή (σε ώρα που κάνει οικονομία σε βάρος των ιατρικών εξετάσεων των ασθενών) ανίερη και γελοία φέστα της υποδοχής του Αρχηγού Κράτους-Αγίου Φωτός, διδάσκοντας το λαό υποκρισία, απάτη, θεατρινισμό, μαύρη μαγεία, ανορθολογισμό, απόλυτο ευτελισμό του θείου. Σαν να μην αρκούσε αυτό, την αγυρτία προστατεύει η απόλυτη σιωπή των Διανοουμένων, των κομμάτων, των συνδικάτων, της Δικαιοσύνης, της Αριστεράς (που θεωρεί πως αρκεί η απουσία της από την πολυέξοδη φάρσα που πρωτοοργάνωσε πρόσφατα κάποιος τουριστικός πράκτορας), των τίμιων κληρικών, που ανέχονται να βλασφημείται ο θεός τους ως φτηνιάρικος φακίρης με κόλπα επαρχιακού περιοδεύοντος σαλτιμπάγκου. Ένας αριστερός βουλευτής δεν θεώρησε υποχρέωσή του να καταθέσει μια ερώτηση στη Βουλή, ή μια μήνυση στον αρμόδιο Εισαγγελέα, για μια αισχρή τελετή που ούτε η Χούντα, ούτε η τσαρική Ρωσία, δεν τόλμησε να οργανώσει. Αναρωτιέμαι ποιος θεωρούν πως είναι ο ρόλος τους οι βουλευτές της Αριστεράς, που προστατεύει με τη σιωπή της τους Νεοέλληνες επισκόπους που λυμαίνονται αποικιοκρατικά το ταλαίπωρο μικρό ορθόδοξο παλαιστινιακό «αγελαίον ποίμνιον», που αργά ή γρήγορα θα τους λυντσάρει, όταν αντιληφθεί πόσο οι ξένοι αποικιοκράτες μιτροφόροι Μάγοι, που του κάθησαν (επικαλούμενοι και παρερμηνεύοντας τον παλιό Αχτιναμέ του χαλίφη Ομάρ Χαττάμπ, που παραχωρούσε την κυριαρχία του Τάφου στον «πατριάρχη των αυτοκρατορικών») αντικανονικά από το 1534 στο σβέρκο, το εκμεταλλεύονται και το εξαπατούν. Θεωρεί η Αριστερά πως το μοιρολατρικό κοπάδι που γαλουχείται τηλεοπτικά χωρίς αριστερό αντίλογο στην αισχρότερη εκδοχή της Μεταφυσικής και που στριμώχνεται για να πάρει και να μεταφέρει στο σπίτι του το ιερό φως, θα είναι οι συνειδητοί πολίτες που θα αγωνιστούν αύριο κατά της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας;
Πιο προκλητική παρά ποτέ η σιωπή της δογματικής, της ανανεωτικής και της ριζοσπαστικής Αριστεράς, κατά περίπτωση ή και συνολικά, που κολακεύει τον κ.Ιερώνυμο, πενθεί, υμνεί και ξεπροβοδίζει τον Χουντόδουλο, νεκρολογεί τον χουντικό αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ, επαινεί το σκοταδιστικό έργο του ρατσιστικού και χουντικού πατριαρχείου Αλεξανδρείας, ζητιανεύει οικονομική βοήθεια για τα αρχεία του Περισσού από την Εκκλησία, σωπαίνει στις καταγγελίες για τις εκτεταμένες ιερές καταπατήσεις και οικοδομικές αυθαιρεσίες στη Βοιωτία, υπερασπίζεται στη κουτο Φραγκιά το Άβατο του Αγίου Όρους με θράσος χιλίων καρδιναλίων, κάνει πως δεν ακούει τα εθνικιστικά κηρύγματα του πατριάρχη στη Μακεδονία, αναμιγνύεται αναρμοδίως στον ιερό καυγά για τη μοιρασιά των ιερών φέουδων των Νέων Χωρών, τυφλώνεται μπροστά στη λάμψη του χρυσοφόρου σκελετού του δισεκατομμυριούχου αφορολόγητου Εφραίμ της Ν. Μάκρης που οδήγησε σε μάχη μέχρι τελικής πτώσης τον κ.Παντελεήμονα και τους ευλαβείς υπεράνω υποψίας υποστηρικτές της Μονής, καμώνεται πως δεν ξέρει πως ο καταδικασμένος σε 15μηνη φυλάκιση μεγαλοκτηματομεσίτης Εφραίμ Βατοπεδινός, (τέκνον του καταδικασμένου από τη Σύνοδο της Κύπρου για παιδεραστία γελαστού πτώματος Ιωσήφ και αθωωμένου με ιεροκρύφια διαδικασία από τον πατριάρχη) δεν έχει μπει σε αργία, ξεχνάει να απαιτήσει τα εκατομμύρια των σάπιων κοτόπουλων της ιερής «Αλληλεγγύης», της διαφεύγει να ζητήσει επιστροφή της κλεμμένης από την Αρχιεπισκοπή περιουσίας του ΤΑΚΕ στο χρεοκοπημένο Ταμείο Δημοσίων Υπαλλήλων, αρνείται να απαιτήσει από την Εκκλησία οικονομικές αποζημιώσεις για τα απροστάτευτα ορφανά που αποπλανήθηκαν από ιερείς τους οποίους μάλιστα η Εκκλησία αρνείται να δικάσει (την ώρα που στη Δύση ξεχειλίζει η οργή για τον πάπα), χάνει τη μιλιά της μπροστά στον κ.Ιερώνυμο και μιλά με γλώσσα παπανδρεϊκή για «Διακριτούς ρόλους» Κράτους Εκκλησίας και όχι για χωρισμό, αρνείται να απαιτήσει επίμονα, μαχητικά, τεκμηριωμένα φορολόγηση της αστρονομικής περιουσίας της Εκκλησίας η οποία ομολογεί υπερήφανα και με δικαστική απόφαση, πως μόνο 8 από τις εκατοντάδες μονές της και από τις χιλιάδες ενορίες και από τα αναρίθμητα προσκυνήματά της και από τα απειράριθμα κτίρια και εκτάσεις της έχουν περιουσία 22,35 δισ. ευρώ!
Θα αρκούσε λοιπόν η Αριστερά να αποκαλύψει με στοιχεία τις γεωμετρικές διαστάσεις ετών φωτός της εκκλησιαστικής περιουσίας και να απαιτήσει αυστηρή φορολόγηση-λαμβανόμενης υπ' όψιν και της μακροχρόνιας φορολογικής ασυδοσίας της-σε συνδυασμό με διαφωτισμό των πολιτών για την εθνική ανάγκη της μείωσης των κατά κοινή ομολογία παρανοϊκών πολεμικών δαπανών (Τη ζητάει επίσημα και η Τουρκία, ας χάσουν μερικοί κάποιες μεζονέτες, δεν χάθηκε ο κόσμος), για να κλείσουν οι μαύρες τρύπες της οικονομίας. Αντί γι' αυτό όμως οι ηγεσίες της Αριστεράς απαξιούν να ασχοληθούν με τα προφανή, τα σωτήρια και τα ρεαλιστικά και αναλώνονται σε κούφιες, υψιπετείς και ανέξοδες επιθέσεις κατά του καπιταλισμού και της Ε.Ε. και ζητούν δημοψήφισμα για την ανατροπή του Συμφώνου Σταθερότητας, γνωρίζοντας πως αυτό είναι τώρα το ίδιο ανέφικτο με τη διακοπή της περιστροφής της γης ύστερα από δημοψήφισμα στην Πορτογαλία.
Αρνούμαι να δεχθώ πως τώρα που το 84% των πολιτών θέλουν φορολόγηση της Εκκλησίας, η Αριστερά θεωρεί πως οι ψήφοι της βρίσκονται στο υπόλοιπο 16. Δεν μπορώ βέβαια να πιστέψω (ότι κι αν έχει πει στο πρόσφατο παρελθόν ο αγωνιστής Περικλής Κοροβέσης), πως η Αριστερά έχοντας εθισθεί σε δύσκολους καιρούς στις οικονομικές ενισχύσεις του Μπρέζνιεφ ή του Τσαουσέσκου, έχει σήμερα υπόγειο μερίδιο από το εκκλησιαστικό "Φιλόπτωχο". Αποδίδω με βεβαιότητα την αναιμική της στάση στη διαχρονική πολύπλευρη ανεπάρκεια των ηγεσιών και στον εθισμό των μελών της να σιωπούν βλακωδώς και συνενόχως ή να παραβλέπουν τα λάθη των αρχηγών.
Η Ελλάδα έχει ένα κραυγαλέο ηθικό έλλειμμα που διαπερνά όλα τα κόμματα και όλα τα κοινωνικά στρώματα. Έχει επίσης ένα σαφέστατο έλλειμμα Διαφωτισμού και διανοούμενους που σωπαίνουν. Το θεοκρατικό μας πολίτευμα έχει διαβρώσει τη σκέψη των πολιτών εξ απαλών ονύχων από τη βρεφική κολυμπήθρα και από τα μαθητικά θρανία. Το ΔΝΤ δεν χτυπά τυχαία τη δική μας πόρτα, όπως δεν χτύπησε τυχαία την πόρτα της καθολικής Αργεντινής που κληροδότησε η αγία Εύα Περόν. Δεκαετίες ανορθολογισμού, λαϊκισμού και ρεμούλας μας έφεραν ως εδώ. Όσοι θεωρούν γι' αυτό αποκλειστικά υπεύθυνους τη Μέρκελ και τον αρπακτικό διεθνή καπιταλισμό, απλά επιδίδονται στα διαχρονικά εθνικά σπορ της υποκρισίας, του ψευτοπατριωτισμού, της εθελοτυφλότητας και της επίρριψης ευθυνών σε τρίτους, που δεν λένε να μας εγκαταλείψουν ούτε τώρα, στο χείλος του γκρεμού.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου