Στάχτες στη Παραλία.

Cornelia rejects the crown of the Ptolemies (Photo credit: Wikipedia)

Κάποτε ως Πτολέμαρχοι, Ευόνυμοι σωτήρες .
Στης μεσογείου την Κοσμόπολη την όμορφη λουομένη.

Του υποδηματοποιού ο κούρητας, ρολόγια έχει στήσει,
πλατείες τώρα δίκνυαν  ωρών ροής το ύδωρ.

Το όνομα του έγινε τ᾽ανέμου το τραγούδι,
που το ψελίζει έλλογα ο Λύβας στο Αιγαίο.

Πόσες ψυχές γεμίσανε μελάνια τους παπύρους,
λόγια σοφά και έντεχνα, φωτίζοντας σκοτάδια.

Χωρίς Ερμού τα φτερωτά, Γοργόνος τις λεπίδες
Ερατοσθένη πως μετράς της Γης το κύκλον όλον;

Ίππαρχος και Αρίσταρχος μετρούν τα όσα βλέπουν
Νοός λαμπρού τα όρια γίνονται οι ιδέες.

Πόσο να κλάψω για να πω το πόνο που εχάθη,
στη χοβολή και το καπνό άφησαν τα γραπτά μου.

Φοίνικα εσέ παρακαλώ, μην ανασταίνεις μόνος,
φέρε το Φως το Ένδοξο πίσω από τις στάχτες.

Πτολεμαίος