Το της <Παρθένου> Νόημα κατά την Ελληνικήν Γλώσσαν

Ἒχοντας ὑπ᾽ ὃψιν τὰ χριστιανικὰ κείμενα περὶ χρἠσεως τῆς λέξεως Παρθένος, ἒψαξα καὶ βρῆκα ἀναφορές σὲ παλαιότερα συγγράμματα Ἑλλήνων καὶ παραθέτω τὴν χρῆσιν τῆς λέξεως Παρθένος ὃπως οἱ Ἓλληνες νοοῦν κατὰ τὸν Λόγο


Εἰς τῶν πολλῶν χριστιανικὼν ψαλμὼν ἀναφέρει τὴν λέξιν ....

ΠΑΡΘΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΤΟΚΟΝ ΥΜΝΟΥΜΕΝ ΣΕ.... ΕΚΥΗΣΑΣ...

Παρθένον μετὰ τόκον ὑμνοῦμέν σε, Θεοτόκε· σὺ γὰρ τὸν Θεὸν Λόγον σαρκί, τῷ κόσμῳ ἐκύησας.

Σχετικά

Εἰς τὸ σύγγραμμαν τοῦ Ἰωάννου Μαλάλα, ὑπάρχει η ἲδια λέξις ἀλλά χρησιμοποιεῖται μὲ τὴν ἑλληνικήν ἒτυμην νόησιν.

Παρατηροῦμεν λοιπὸν ὃτι ἡ Ἰὼ παρθένος οὖσα ἒλαβεν αὐτὴν ὁ Πἰκος Δίας καἰ ἒτεκεν ἐξ᾽ αὐτοῦ τὴν κόρην αὐτῆς Λιβύην καὶ ἀπερκύψας ἐαυτὴν εἰς Συρίαν, Ταὺρος ὁ τῆς Κρήτης βασιλεῦς εὒρεν αύτὴν Παρθένον καὶ ἒτεκεν αὐτὴν ἐξ᾽ αὐτοῦ Μίνω τὸν υἰὸν αύτῆς.

Άρα ἡ Ἰὼ Παρθένος οὖσα πρὸ τοῦ τόκου τὴς κόρης αύτῆς Λιβῦης καὶ Παρθένος μετὰ τόκον αύτῆς καὶ Παρθένος οὖσα μετὰ τὸν τὀκον τὴς αὐτῆς υἰοὺ Μἰνωος έμεινεν. 

Αύτὸ κατὰ τὴν Ἐλληνικὴν γλώσσαν εἶναι τελείως ἒλλογον, μιὰς καὶ Παρθένος νοεῖται κάθε νεαρὰ κορασὶς, καὶ εἰς τὴν περιστασιν τῆς Ἰοῦ, οἰ δύο τόκοι ἒλαβαν χῶραν κατὰ τὸ νεαρὀν τῆς ἠλικίας αύτῆς.

Εἶναι δίκαιον νὰ ὀμιλοὺμεν Ἐλληνικὰ καὶ νὰ τηροῦμεν τὴν έτυμολογίαν τῆς γλώσσης μας