Η Ελληνίδα του Ελληνισμού

Η Ελληνίδα ήταν στο κέντρο του Ελληνισμού , τότε και τώρα και πάντα.

Ήταν η Δήμητρα και η Ήρα και η Άρτεμις και η Αθηνά και η Αφροδίτη και η Εστία του Έλληνα.

Ήταν η χαρά και ο φόβος και η ψυχική δύναμη του Δία, του Ποσειδώνα, του Ερμή, του Άρη , του Ήφαιστου και του Απόλλωνα.

Τόσο διαφορετική από τον άνδρα και τόσο συνδεδεμένη μαζί του. Ελέγχει ή μισεί ή  εχθρεύεται τις πράξεις του και ζει για εκείνον και με εκείνον που ελπίζει να δαμάσει και να εκπαιδεύσει.

Εκείνος το παίζει δυνατός και ισχυρός μέχρι να την δει, να την ερωτευτεί ξανά και να φοβάται τα "δεσμά" της που μέχρι τότε αναζητεί να μάθει τη "γεύση" των δεσμών της.

Είναι εκείνη που έβαλε τον άνδρα της να κτίσει πολιτείες και λουτρά και αγορές και νήες να γυρίσει όλο τον κόσμο των ζωντανών αλλά και τον κόσμο του Αοίδη (Άδη - ως την άγνωστη πλευρά του Δία). Τον έθρεψε φιλόσοφο, πολίτη, πολέμαρχο και Πατέρα.

Όσοι Έλληνες τίμησαν την Ελληνίδα για την προσφορά της, ανταμοίφθηκαν με ευδαιμονία και υστεροφημία στην Ιστορία του Ελληνισμού.

Όσοι προσπάθησαν να την δαμάσουν ή να την υποτάξουν , έλαβαν την μηνή της στην πιο ανεπιθύμητη μορφή της.

´Οσοι υποτάχθηκαν στα δεσμά της, έννοιωσαν την απογοήτευση στο πρόσωπο της να έχει έναν ανίσχυρο , ανάξιο της αρωγής που ήθελε να προσφέρει στο σπόρο του άγουρου νεαρού, που ήθελε να τον δει να "ψήνεται" σε Άνδρα.

Ισχυρές Γυναίκες θέλουν Ισχυρούς Άνδρες.

Όλος ο πολιτισμός των Ελλήνων έχει να κάνει με την φύση της Ελληνίδας και της σχέσης της με τον Έλληνα.